Ιωάν.ιθ:17-30
Ο Χριστός, έμεινε 6 ώρες στο Σταυρό. Από τις 9 το πρωί, ως
τις 3 τ’ απόγευμα. Στο πρώτο τρίωρο, έως τις δώδεκα, προσευχήθηκε για τους
όχλους, άνοιξε τον Παράδεισο στον ληστή, μίλησε με στοργή στη μητέρα Του.
Έπειτα, από τις δώδεκα έως τις τρεις, γίνηκε ένα φρικτό
σκοτάδι γύρω στο Σταυρό. Και μια τρομερή σιωπή. Τίποτα δεν ακουγόταν, εκτός από
το αργοστάξιμο του άγιου κι εξιλαστήριου Του αίματος. Σταγόνα - σταγόνα το αίμα
της λύτρωσης χυνόταν. Και σε κάθε στάλα, γραμμένο ήτανε τ’ όνομα ενός
αμαρτωλού. Το δικό μου και το δικό σου όνομα.
Ήτανε, η υπέρτατη ώρα της σωτηρίας μας. Και η προσφορά ήτανε
τόσο τέλεια και τόσο άγια, που προς το τέλος του σκοτεινού τρίωρου, ακούστηκε
θριαμβευτική η κραυγή του Χριστού- «Τετέλεσται». Που σημαίνει- τελείωσε, μια
για πάντα.
Τι τελείωσε, λοιπόν, πάνω στο Σταυρό; Μα, το έργο της
σωτηρίας μας. Τα λύτρα, πληρώθηκαν. Ο Άγιος, γίνηκε αμαρτία για τους
αμαρτωλούς. Τίποτα, δεν έμεινε για μας. Τίποτα, δεν περιμένει ο Θεός από μας.
Μονάχα, ένα. Με μετάνοια και πίστη, να δεχθούμε το
τελειωμένο για μας πάνω στο Σταυρό, από τη θυσία του Χριστού, έργο.
Φοβερό, αλήθεια, αυτό που έχει γίνει. Να διδάσκεται, ότι το
«τετέλεσται» δεν φτάνει. Ότι το τελειωμένο έργο του Χρίστου δεν επαρκεί. Ότι κι
εμείς μπορούμε και πρέπει να συμβάλουμε. Να τσοντάρουμε. Να αποτελειώσουμε,
το... τέλειο έργο του Σταυρού. Ποια βλασφημία!..
