Στη μελέτη μας αυτή δεν πραγματευτήκαμε την περίπτωση των παιδιών που
πεθαίνουν πριν μεγαλώσουν αρκετά ώστε συνειδητά να πιστέψουν στο Θεό και να
μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους, καθώς και την περίπτωση των διανοητικά
ανίκανων ατόμων. Υπάρχουν διάφορες απόψεις πάνω στο θέμα:
(1)
Δεν μπορούν να πάνε στον ουρανό εξαιτίας της
αμαρτωλής φύσης τους (Ψαλμ.να:5 Ρωμ.ε:12-21). Αυτό όμως προϋποθέτει ότι η
αμαρτωλή φύση δεν εξαναγκάζει μόνο κάποιον να αμαρτήσει, αλλά ενέχει και μια
κληρονομική ενοχή άσχετα από τις πράξεις του καθένα. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται
από Καθολικούς και Ορθόδοξους, που διδάσκουν ότι τα βρέφη πρέπει να βαπτίζονται
για να καθαρίζονται από το προπατορικό αμάρτημα. Μάλιστα έχουν επινοήσει ένα μη
βιβλικό τόπο για τα αβάπτιστα μωρά, που τον ονομάζουν (limbo) λήθη, όπου δεν
υπάρχει πόνος, αλλά ούτε χαρά.
(2)
Θα πάνε στον ουρανό. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε σαν
παράδειγμα μικρά παιδιά για να περιγράψει τη βασιλεία των ουρανών
(Ματθ.ιη:1-10 ιθ:14), που ίσως υπονοεί
ότι είναι μέρος της βασιλείας. Αυτή η άποψη προϋποθέτει ότι βάσει της προσφοράς
του Ιησού, ο Θεός αυτόματα εξαλείφει την αμαρτωλή τους φύση.
(3)
Θα αναστηθούν στη Χιλιετηρίδα για να τους δοθεί η
ευκαιρία να δεχτούν ή να απορρίψουν τη σωτηρία. Αυτό διδάσκουν οι Μάρτυρες του
Ιεχωβά, χωρίς όμως βιβλική υποστήριξη.
(4)
Ο Θεός θα κρίνει τα βρέφη βάσει της πρόγνωσής Του,
τι θα έκαναν αν θα ζούσαν. Αυτή η θέση εγείρει αναπάντητες ερωτήσεις σχετικά με
την ελευθερία της θέλησης και τους παράγοντες που συμβάλλουν στις αποφάσεις του
καθένα.
(5)
Η σωτηρία ενός βρέφους εξαρτάται από τη σωτηρία των
γονιών του. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι ο Θεός θα καταδικάσει κάποια μωρά
εξαιτίας των αμαρτιών των γονιών τους και της δικής τους ανικανότητας να πιστέψουν.
Υπάρχουν παραδείγματα στην Π.Δ. όπου παιδιά υπέφεραν εξαιτίας των αμαρτιών των
γονιών τους, όπως στον κατακλυσμό. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτά τα παιδιά είναι αιώνια
καταδικασμένα, απλά φανερώνει ότι παιδιά συχνά υποφέρουν εξαιτίας των πράξεων
των γονιών τους.
«Διότι ο ανήρ ο
άπιστος ηγιάσθη διά τής γυναικός, καί η γυνή η άπιστος ηγιάσθη διά τού ανδρός·
επειδή άλλως τά τέκνα σας ήθελον είσθαι ακάθαρτα, αλλά τώρα είναι άγια» (Α’ Κορ.ζ:14). Αν αυτό αναφέρεται στη σωτηρία, τότε είναι υπό συζήτηση
ότι περιλαμβάνεται ο/η άπιστος σύζυγος και τα μεγάλα παιδιά. Φαίνεται καθαρά,
ωστόσο, ότι αναφέρεται στην ευσεβή επιρροή που έχουν οι πιστοί μέσα στις
οικογένειές τους, κι ότι είναι ένας ισχυρός παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει
τους υπόλοιπους στη σωτηρία.
Η Βίβλος απλά δεν λέει τι θα γίνει με τα μωρά και τα διανοητικά ανάπηρα
άτομα. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, γιατί η Βίβλος είναι ένα πολύ πρακτικό
βιβλίο και απευθύνεται μόνο σ’ αυτούς που μπορούν να ανταποκριθούν. Ίσως δεν
αναφέρει αυτό το θέμα επειδή ο Θεός δεν θέλει να παρακρατήσουμε το Ευαγγέλιο
από καμία ηλικιακή ομάδα. Η Βίβλος μας λέει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στα
πράγματα του Θεού (Παρ.κβ:6), κι αυτό πρέπει να γίνει από τη νεαρή ηλικία. Ο
Θεός βαπτίζει ακόμα και μικρά παιδιά, ηλικίας 6,7,9 και 10 χρονών με το Πνεύμα
Του. Η Βίβλος δεν βάζει όρια ηλικίας γιατί η ηλικία της υπευθυνότητας μπορεί να
διαφέρει σημαντικά, εξαρτώμενη από το ποσοστό ανάπτυξης του κάθε παιδιού, από
τις ικανότητές του και την εκπαίδευσή του.
Η έλλειψη διδασκαλίας πάνω στο θέμα αυτό δεν πρέπει να μας ανησυχεί.
Εμείς πρέπει να έχουμε πίστη στο Θεό, ελπίζοντας ότι θα έχει ένα μεγαλόψυχο
σχέδιο γι’ αυτά όπως και για μας. Εφόσον έχουμε γνωρίσει τη χάρη του Θεού, την
αγάπη και το έλεος Του στη δική μας ζωή, μπορούμε ανεπιφύλακτα να τα εμπιστευτούμε
στη φροντίδα Του.
