Ιωάν.ιε:12-17
Έσκυψα στη Βίβλο μου και διάβασα τις πρώτες 5 λέξεις: «Αυτή
είναι η εντολή μου». Και, σταμάτησα εδώ. Και έπεσα σε βαθύτατο συλλογισμό.
Κάποιος λοιπόν δίνει εντολές. Μάλιστα, όχι εντολές, αλλά
εντολή μία. Σε λίγο θα την ονομάσει, μεγάλη. Κι εντολή, σημαίνει διαταγή. Μια
μεγάλη διαταγή, από έναν πολύ μεγάλο και σπουδαίο...
Ποια, να είναι; Ετοιμάζεσαι λοιπόν με κάποιο δέος, ν’
ακούσεις ποια είναι αυτή η εντολή. Και ακούς: «να αγαπάτε αλλήλους». Η εντολή
της αγάπης. Τι σημαίνει όμως - «η εντολή της αγάπης»; Ποιος τη ζητάει και
γιατί;
Είναι μια εντολή που τη ζητάει ο Χριστός, όχι σαν κάποιο
χρέος σ’ Αυτόν, αλλά σαν έναν κανόνα πνευματικής συμβίωσης. Γιατί οι ανθρώπινες
σχέσεις αν δεν στηριχτούν στην αγάπη, δεν μπορούν πουθενά αλλού να στηριχτούν.
Κι αν παρ’ ελπίδα στηριχτούν αλλού, όπως στη νομεθέτησή τους, σε μια συμφωνημένη
αμοιβαιότητα, σε κάποιες εφήμερες διαχυτικότητες, ένα είναι σίγουρο. Ότι
λιγοβίωτες και ασχημοβιώτες θα ’ναι.
Μάλιστα για να μη γίνει παρανόηση, ο Χριστός δίνει και την
ποιότητα αυτής της αναγκαίας στην ανθρώπινη συμβίωση αγάπης: «καθώς σας αγάπησα».
Σχόλιο να μη κάνουμε σ’ αυτό. Μόνο τούτο να υποσχεθούμε. Πως, όσο αυτό το
«καθώς» δεν το φθάνουμε, ας μη πούμε - «Φταίει ο απέναντι μου, για το ναυάγιο
της ανθρώπινης συμβίωσης».
