Ιωάν.ιδ:25-31
Από τις μεγάλες και ευλογημένες ομιλίες του Κυρίου μας, αυτή
στο ανώγειο, ξεχωρίζει για τον αποχαιρετιστήριο και παραινετικό της τόνο. Είναι
ο γλυκύς Κύριος που - υπόσχεται, παρηγοράει,
προτρέπει. Την κατήφεια που σκυθρώπασε το πρόσωπό τους για την επικείμενη
αναχώρησή Του, θέλει να την αφαιρέσει και να τους κάμει χαρούμενους.
Ναι, Αυτός θα φύγει. Όμως οι μαθητές δεν θα μείνουν ορφανοί
(εδ.18). Θα έλθει και θα μείνει κοντά τους για πάντα, σαν «Παράκλητος». Μάλιστα
«τους συμφέρει» αυτό (ις:7).
Στο ανάγνωσμά μας, ιδιαίτερα στην αρχή και το τέλος,
κυριαρχεί εντούτοις ένας κάποιος όρος, που θα θέσει σε λειτουργία όλον αυτόν
τον ευλογημένο μηχανισμό: Είναι το «φυλάττω» ή «τηρώ» (του κειμένου), στα εδ.15
και 21. «εάν με αγαπάτε... τηρείστε τις εντολές μου». «Αυτός που τηρεί τις
εντολές μου... είναι που με αγαπάει».
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σ’ ένα δίλημμα - πρόσκληση. Ή ο
χριστιανισμός μου κατεβαίνει από το κεφάλι μου και εγγίζει την καρδιά μου και
κινεί τα χέρια μου και τα πόδια μου σε μια ζωή ευάρεστη στο Χριστό ή μένει μια
εγκεφαλική υπόθεση κι αποδεικνύεται μάταιος, όσο και επικίνδυνος. Κι αυτό
πρέπει πολύ να μας απασχολήσει.
Αγαπώ το Χριστό, σημαίνει εκτελώ το θέλημά Του (εδ.15).
Εκτελώ το θέλημα του Χριστού, σημαίνει αγαπώ το Χριστό.
Πόσο παραμέρισα από το δικό μου, για να κάμω αυτό που ο
Χριστός ήθελε, είναι το μέτρο του πόσο αγαπώ το Χριστό. Κάτι... συγκλονιστικά
απλό.
