Ιωάν.κ:19-23
Το χαιρετισμό που δίνει ο αναστημένος Χριστός στους μαθητές
του, τον επαναλαμβάνει δυο φορές, στα εδ.20&21. Φρονούμε, πως η επανάληψη,
υπογραμμίζει τη σημασία του. Ακόμη και την απόλυτη επικαιρότητά του.
Εξηγούμαστε: Αν διψάς τρομερά και κάποιος σου προσφέρει μια
ανθοδέσμη, καλή η προσφορά του αλλ’ όχι επίκαιρη. Το «ειρήνη υμίν» όμως, ήταν
ένα ποτήρι δροσερό νερό στον διψασμένο. Ήταν, ό,τι είχαν ανάγκη οι μαθητές.
Βράδυ, πόρτες κλειστές, φόβος. Να τα σκηνικά. Ακόμη, ίσως το
«εν τω μέσω αυτών», να δείχνει τη θέση όλων, καθισμένων ένα γύρω, αμίλητοι,
απορημένοι, αγέλαστοι.
«Εχάρησαν, ιδόντες τον Κύριον» (20). Τον κοίταξαν, όλο
προσδοκία. Και έμοιαζαν, σαν να Του ’λεγαν «Κύριε, έτσι θα ζούμε, κρυμμένοι,
φοβισμένοι, ταραγμένοι!».
«Ειρήνη υμίν». Όχι
μαθητές μου, αγαπημένοι. Σας φέρνω το πιο πολύτιμο αγαθό «την ειρήνη μου, να
βασιλεύει στις καρδιές σας» (Κολ.γ:15). Ειρήνη, που ο κόσμος ούτε να δώσει ούτε
να πάρει μπορεί. Ακόμη, δε, να και ο Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, που θα ’ναι
μέσα σας, ο καθημερινός Εμπνευστής και Σύμβουλος. Η Δύναμή σας, για ζωή και μαρτυρία.
Λοιπόν, «ειρήνη υμίν».
Προσευχή: Χριστέ μας, όταν γίνεται σκοτάδι και μας βλέπεις
να κλείνουμε τις πόρτες και να μη κλείνουμε το φόβο έξω απ’ αυτές, ψιθύριζε
μέσα στην καρδιά μας, το «ειρήνη υμίν». Κύριε, τύλιξέ μας στην ειρήνη Σου.
