Κανείς
δεν είναι δίκαιος από μόνος του, κανείς δεν είναι αγαθός στα μάτια του Θεού,
όλοι είναι αμαρτωλοί και κανείς δεν μπορεί να σωθεί εξαιτίας των καλών του
έργων (Ρωμ.γ:10-12, 23, 27-28
Εφες.β:8-9). Μία αμαρτία είναι αρκετή να καταδικάσει μια ψυχή, και
άσχετα με το πόσο καλός μπορεί να είναι κάποιος, χωρίς το Θεό είναι ένας
αμαρτωλός. Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τη σωτηρία του, γιατί είναι δώρο από
το Θεό και δίδεται με τους δικούς Του όρους, που περιλαμβάνουν πίστη στο Χριστό
και υπακοή στο Ευαγγέλιό Του. Άσχετα με το πόσο ηθικά προσπαθεί να ζήσει
κανείς, αν δεν ακολουθήσει το σχέδιο του Θεού, δεν μπορεί να σωθεί.
Η ηθική και τα καλά έργα δεν είναι οι καθοριστικοί παράγοντες της σωτηρίας, γιατί έχουν υπάρξει Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Βουδιστές, Ινδουιστές και άλλοι που έχουν απορρίψει το Χριστό, αλλά εκδηλώνουν τέτοια ηθική και έχουν τόσα καλά έργα που μπορούν να συγκριθούν ή να υπερτερήσουν αυτών των καθ’ ομολογία χριστιανών. Χωρίς αμφιβολία, πολλοί από τους Εβραίους που απέρριψαν το Χριστό ήταν ύψιστα ηθικοί και υπάκουαν το Νόμο του Μωυσή σε κάθε του λεπτομέρεια. Ο Παύλος ήταν άμεπτος όσο αφορά τη δικαιοσύνη του νόμου, αλλά κι αυτός χρειαζόταν σωτηρία (Φιλιπ.γ:5-7).
Ούτε η
ειλικρίνεια είναι αρκετή, αφού ψευτοθρησκευόμενοι, άθεοι και πολλοί άλλοι είναι
συχνά πολύ ειλικρινείς με το πιστεύω τους. Είναι απόλυτα αναγκαίο να λατρεύουμε
το Θεό εν πνεύματι και με αλήθεια (Ιωάν.δ:24). Ο Θεός ζητά την υπακοή
περισσότερο από τις θυσίες (Α΄Σαμ.ιε:22), και κανείς που δεν υπακούει στο
Ευαγγέλιο δεν πρόκειται να σωθεί, άσχετα με τις θυσίες που έχει κάνει.
Μόνο ο
Θεός βλέπει την καρδιά του ανθρώπου και γνωρίζει ποια είναι πραγματικά
(Ιερ.ιζ:9-10). Δεν πρέπει να κάνουμε εξαιρέσεις γι’ αυτούς που φαίνεται ότι
αξίζουν τη σωτηρία, βασισμένοι στην καλοσύνη τους, όπως φαίνεται από την
πλημμελή ανθρώπινη δικαιοσύνη.
