Ιεζ.θ:1 – ι:2
Στο παραπάνω ερώτημα, ένας θα βιαζόταν να απαντήσει: «βέβαια από κει που η αμαρτία έχει απελπιστικά πληθύνει». Τέτοια είναι η ανθρώπινη λογική και διαδικασία: Τιμωρείται ο πολύ φταίχτης, έπειτα ο λιγότερο και ούτω καθεξής. Όμως στο σημερινό μας ανάγνωσμα - και όχι μόνο σ’ αυτό - διδασκόμαστε ότι αντίστροφη είναι η διαδικασία του Θεού.
«Αρχίσατε από του αγιαστηρίου μου» (6).
Υπάρχουν λόγοι, για τούτη τη σειρά; Ασφαλώς ναι, όπως και για κάθε χειρονομία του Θεού. Ο πρώτος είναι, γιατί ο Θεός αποστρέφεται την αμαρτία περσότερο, όταν τούτη φιλοξενείται σε ανθρώπους που Του είναι πλησιέστεροι. Δεν μοιάζει με τον γονιό που ονομάζει αμαρτία την αδυναμία του γιου του γείτονα και αδυναμία την αμαρτία του δικού του γιου. Η αμαρτία είναι αμαρτία, σε όποιο χώρο και να συμβαίνει.
Και κάτι, πιο πολύ. Ένας λεκές είναι λεκές, σε οποιοδήποτε ρούχο και να πέσει. Όμως φαίνεται όλο και πιο έντονα, όσο πιο λευκό είναι το ρούχο στο οποίο έχει πέσει. Τέτοια είναι η εκτίμηση του κόσμου, για τους πιστούς: «Καλά εγώ, τους ακούμε να λένε, δεν κάνω και τον χριστιανό, αλλά εσύ ο χριστιανός;». Και... δεν έχουν άδικο.
Γι’ αυτό η κρίση αρχίζει «από το αγιαστήριο του Κυρίου». Τι όμορφο αλήθεια, μια τόσο χρειαζούμενη επίσκεψη του Πνεύματος του Θεού, να άρχιζε από τους άμβωνες των εκκλησιών μας, από τους πρεσβυτέρους μας, από τους διακόνους, από τους δασκάλους του Κυριακού. Πόσο θα ακολουθούσε ο υπόλοιπος λαός του Θεού!..
