Ανεβάζεις μια ανάρτηση στο F/B, όπου αυτόματα μπαίνουν από κάτω οι λεξούλες με μπλε γράμματα: «Μου
αρέσει – Σχολιάστε – Κοινοποιήστε».
Έρχεται ο άλλος στα σχόλια και σε βρίζει, σε κρίνει γι’ αυτό που
έγραψες, επειδή αδυνατεί να καταλάβει τι έχεις γράψει, ή είναι τελείως λάθος σ’
αυτό που υποστηρίζει.
Του απαντάς ότι δεν είναι αυτό που νομίζει, του εξηγείς, και
του ζητάς να είναι λίγο πιο προσεκτικός στους χαρακτηρισμούς του, αφού στο κάτω
κάτω δεν σε ξέρει.
Η αντίδρασή του;
1. αν κάποιος έχει το θάρρος να εκθέτει δημόσια
θέματα τότε θα πρέπει να είναι ανοιχτός και σε κριτική χωρίς να επιδεικνύει
μικροπρέπεια και ασεβείς εκφράσεις.
2. όταν δημοσιεύεις θέσεις και ζητάς σχολιασμούς θα
πρέπει να τους ανέχεσαι κιόλας.
Δηλαδή, εγώ μπορώ να σου λέω ότι θέλω, αλλά εσύ δεν έχεις το
δικαίωμα να πεις κάτι, γιατί αν πεις, αυτό θεωρείται μικροπρέπεια, ασεβής
έκφραση, αδυναμία ανοχής.
Συνήθως εκείνοι που πάντοτε βρίσκουν λάθη στους άλλους
ενοχλούνται περισσότερο όταν δέχονται κριτική. Τους αρέσει να δείχνουν τα λάθη
των άλλων, όχι όμως οι άλλοι να δείχνουν τα δικά τους λάθη.
Είναι να φοβάσαι εκείνους που σε κρίνουν στο όνομα Εκείνου
που είπε «μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε».
Αλλά αφού η κριτική είναι πολύ πιο εύκολη από την πρακτική,
μερικοί την έχουν αναδείξει σε ευγενές άθλημα, αφού είναι το μόνο που μπορούν
να κάνουν. Βέβαια, δικαίωμα να ασκεί κριτική, έχει εκείνος που έχει και διάθεση
να βοηθήσει.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι άτομα κυριαρχικά και αδιάλλακτα,
αδιάφορα για τα συναισθήματα των άλλων, δε σέβονται την ελευθερία τους, έχουν
άκαμπτα όρια, επιβάλλουν χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι θέλουν ή θεωρούν σωστό.
Ακόμα και μέσα στον ονομαζόμενο χριστιανικό κόσμο, υπάρχουν
εκείνοι που μόνιμα ψάχνουν για λάθη στους άλλους.
Είναι οι μόνιμοι θεατές. Περιμένουν απ' τους άλλους να
παίζουν σωστά τους ρόλους τους ενώ εκείνοι κάθονται πίσω για να παρακολουθούν
τα λάθη τους, να βρίσκουν τα σφάλματά τους και να τους κριτικάρουν.
Αυτοί που ψάχνουν για λάθη, ποτέ δεν είναι λογικοί και
συνεπείς. Έβρισκαν λάθος στον Ιωάννη επειδή ήταν άνθρωπος λιτοδίαιτος, μα
εύρισκαν λάθος και στον Ιησού, επειδή έτρωγε κι έπινε.
Η κατάκριση ευχαριστιέται να κρίνει, μόνο και μόνο για να
κρίνει.
Κατάκριση είναι η καταχρηστική εφαρμογή της κρίσης στην
υπηρεσία της σκοπιμότητας.
Η κατάκριση βάζει την προσωπική προκατάληψη στη θέση των
αρχών του δικαίου.
