«Και βλέπομεν ότι διά απιστίαν δεν
ηδυνήθησαν να εισέλθωσι». (Εβρ.γ:19)
Απ’ όλες τις αμαρτίες που
αναφέρονται μέσα στο λόγο του Θεού, υπάρχει μία που στέκεται πιο ψηλά απ’ όλες
τις άλλες. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτή η αμαρτία θα μπορούσε να πει
κανείς ότι φανερώνεται με θρασύτητα στις ζωές αυτών που η κοινωνία θεωρεί σαν
τους πιο διαπρεπείς και αγαπητούς ανθρώπους. Ανθρώπους που στέκονται σ’ ένα
ύψος σαν παραδείγματα ηθικής άξια για να τα μιμηθεί κανείς.
Ο λόγος που η απιστία είναι τόσο μεγάλη
αμαρτία είναι γιατί κάνει το Θεό να φαίνεται ψεύτης. Αν εγώ σου πω κάτι που δεν
το πιστεύεις, αυτό σημαίνει ότι για σένα είμαι ένας ψεύτης. Ο Θεός το έχει
σχεδιάσει έτσι, ώστε αυτός που πιστεύει σ’ Αυτόν να είναι δίκαιος ενώπιόν Του.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να δικαιωθεί (Ρωμ.γ:22),
ακόμα κι αν η ηθική του είναι τέλεια και τα έργα του υπεράνω πάσης υποψίας. Γι’ αυτό διαβάζουμε στον Ιωαν.γ:18 «Όστις
πιστεύει εις αυτόν δέν κρίνεται, όστις όμως δέν πιστεύει είναι ήδη κεκριμένος,
διότι δέν επίστευσεν εις τό όνομα τού μονογενούς Υιού τού Θεού». Η απιστία
είναι που καταδίκασε τον κόσμο απ’ την αρχή, όταν η Εύα δεν πίστεψε στο λόγο
του Θεού, αλλά στο ψέμα του διαβόλου.
Ο Νώε, όταν υποκινήθηκε απ’ το
Θεό, άρχισε δια πίστεως την κατασκευή της κιβωτού για τη σωτηρία της
οικογένειάς του (Εβρ.ια:7). Ο κατακλυσμός ήρθε πάνω σ’ όλους τους ασεβείς που
δεν πίστεψαν στο κήρυγμα του Νώε. Στη
Γεν.ς διαβάζουμε ότι ο Θεός μίλησε στο Νώε για την κατασκευή αυτής της κιβωτού,
κι αυτός χωρίς ερωτήσεις, έδειξε με τα έργα του ότι πίστεψε στα λόγια του Θεού.
Τα τέκνα του Ισραήλ πέρασαν 40
χρόνια στην έρημο. Διαβάζουμε ότι δεν μπόρεσαν να μπουν στη γη της υπόσχεσης
εξαιτίας της απιστίας τους. Προτρεπόμαστε στην Εβρ.γ:12 «προσέχετε, αδελφοί,
νά μή υπάρχη εις μήδενα από σάς πονηρά καρδία απιστίας, ώστε νά αποστατήση από
Θεού ζώντος». Εδώ η απιστία
ονομάζεται «πονηρά καρδία»!
Ενώ ο Ζαχαρίας πρόσφερε θυμίαμα
κατά τη διάρκεια της ιερατείας του, ένας άγγελος φανερώθηκε και του είπε ότι η
γυναίκα του Ελισάβετ θα γεννήσει γιο.
(Λουκ.α:1-20). Στο εδάφιο 20 διαβάζουμε να του λέει ο άγγελος ότι επειδή
δεν πίστεψε τα λόγια που του ειπώθηκαν, θα μείνει «σιωπών» μέχρι τη μέρα που
όλα αυτά θα γίνουν, όπως κι έγινε. Βλέπουμε λοιπόν, ότι η απιστία πάντοτε
τιμωρείται. Όταν ο Ιησούς είπε στους μαθητές να πάνε να κηρύξουν το ευαγγέλιο,
τους είπε καθαρά: «Όστις απιστήση, θέλει
κατακριθή» (Μαρκ.ις:16).
Κάποτε ένα πλήθος ήρθε στον Ιησού
ρωτώντας: «Τί να κάμωμεν διά να εργαζώμεθα
τα έργα του Θεού;» Και ο Ιησούς τους απάντησε: «Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον
τον οποίον εκείνος απέστειλε». (Ιωαν.ς:29). Στο Μαρκ.ις:17 διαβάζουμε ότι σημεία θα ακολουθούν αυτούς που
πιστεύουν και στον Ιωαν.ζ:38 ο Ιησούς είπε ότι όποιος πιστέψει σ’ αυτόν θα
λάβει το Άγιο Πνεύμα. Καταλαβαίνει κανείς πώς ληστεύεται μια ψυχή όταν δεν
πιστεύει, γιατί αν μόνο δια πίστεως δικαιώνεται κανείς, σημαίνει ότι όλοι όσοι
δεν πιστεύουν είναι χαμένοι.
Μπορεί να πει κάποιος: «Λοιπόν, δεν έχει τόσο σημασία τι πιστεύουμε,
αρκεί να είμαστε ειλικρινείς σ’ αυτό που πιστεύουμε» Στην πραγματικότητα έχει μεγάλη
σημασία τι πιστεύουμε. Ένα ψέμα δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα, επειδή
εσύ ειλικρινά το πιστεύεις, δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια, συνεχίζει να είναι
ψέμα.
Ο απόστολος Παύλος μιλάει στη Β’
Θεσ.β:10-12 γι’ αυτούς που θα πιστέψουν στο ψέμα και γι’ αυτό θα κατακριθούν. Η
αλήθεια παραμένει αλήθεια είτε την πιστεύουμε είτε όχι. Κάποτε όλοι οι άνθρωποι
πίστευαν ότι η γη ήταν επίπεδη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν, η γη ήταν
πάντα στρογγυλή όπως είναι σήμερα!
Μια εύλογη ερώτηση που μπορεί να
κάνει κανείς είναι: «Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος τι πρέπει να πιστέψω, όταν
υπάρχουν τόσες διαφορετικές ερμηνείες της Αγίας γραφής;» Ευχαριστώ το Θεό για
την ευκαιρία ν’ απαντήσω σ’ αυτή την τόσο σημαντική ερώτηση. Ανάμεσα σ’ όλες τις διδασκαλίες που υπάρχουν,
πρέπει να υπάρχει μία που είναι η σωστή. Και είναι πολύ λογικό να πιστέψουμε,
ότι το πρώτο μήνυμα του Ευαγγελίου που κηρύχτηκε, πρέπει να είναι υγιής
διδασκαλία. Αυτό το βρίσκουμε στο δεύτερο κεφάλαιο των Πράξεων. Διάβασε τι
κήρυξε ο Πέτρος στον κόσμο. Όταν άκουσαν και πίστεψαν στο κήρυγμά του, ρώτησαν:
«Τί πρέπει να κάμωμεν»; Και ο Πέτρος
τους είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή
έκαστος υμών......» (Πραξ.β:38).
Όταν 3000 ψυχές πίστεψαν στα λόγια του Πέτρου, υπάκουσαν και ο Θεός έκανε τα
υπόλοιπα.
Ο Ιάκωβος μας λέει ότι η πίστη
χωρίς έργα είναι νεκρή. Δεν αναφέρεται στα καλά έργα που πρέπει να κάνουμε,
αλλά στις ενέργειες αυτές που παράγονται δια πίστεως. Μια ζωντανή πίστη,
πάντοτε παράγει πράξεις που αποδεικνύουν ότι έχουμε την πίστη. Χωρίς αυτές τις
πράξεις ή τα έργα, η πίστη μας είναι νεκρή. Ο Ιάκωβος χρησιμοποίησε τον Αβραάμ
σαν παράδειγμα κάποιου που απέδειξε την πίστη του από τα έργα του. Ο Αβραάμ
πίστευε μέσα στην καρδιά του ότι ο Θεός μπορούσε ν’ αναστήσει το γιο του, τον
Ισαάκ, από τους νεκρούς, και απέδειξε την πίστη του αυτή προσφέροντάς τον θυσία
πάνω στο θυσιαστήριο. Τα έργα του ήταν αποτέλεσμα της πίστης του.
Σωζόμαστε δια πίστεως (Εφεσ.β:8)
και δια πίστεως υπερνικούμε (Α’ Ιωαν.ε:4).
Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ο
άνθρωπος για να χαθεί αιώνια, είναι ν’ αρνηθεί να πιστέψει ότι ο Θεός αυτά που
λέει μέσα στο λόγο Του, τα εννοεί. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς δολοφόνος ή
εγκληματίας για να πάει στην λίμνη του πυρός, αρκεί να μην πιστεύει
(Αποκ.κα:8).
Ο Παύλος λέει ότι οι φυσικοί
κλάδοι (οι Ισραηλίτες) απεκόπησαν γιατί δεν πίστεψαν (Ρωμ.ια:20). Μπορούσαν να
κραυγάζουν: «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν» και να απαιτούν το θάνατο του
Γιου του Θεού, να εμπαίζουν με ευθυμία την ώρα που αυτός υπέφερε πάνω στο
σταυρό και ακόμα ο Πέτρος να λέει: «Το Άγιο Πνεύμα είναι για σας και για τα
παιδιά σας»! Αλλά όταν δεν πίστεψαν αυτό το λόγο, απεκόπησαν, ο ναός τους καταστράφηκε
και διασκορπίστηκαν σ’ όλα τα έθνη σαν μαρτυρία της οργής του Θεού κατά της
απιστίας.
Ο Θεός θέλει το ίδιο μήνυμα που ο
Πέτρος κήρυξε την ημέρα της Πεντηκοστής, να κηρυχτεί και σήμερα στους ανθρώπους
που έχουν μεν μορφή ευσεβείας, αλλά την ίδια στιγμή εξαιτίας της απιστίας τους,
η κόλαση θα γεμίσει απ’ αυτούς. Οι θεολόγοι τους ίσως νομίζουν ότι δεν είναι
και τίποτα σπουδαίο ν’ αρνηθείς το Πραξ.β:38, αλλά καλά θα κάνουν να προσέξουν
ότι ήταν μόνο αυτό που έκαναν οι Εβραίοι για να σφραγίσουν την καταδίκη τους.
Είναι μεγάλη σοφία να κάνεις αυτό που αυτοί αρνήθηκαν να κάνουν!
