<Ου φονεύσεις>> (Έξ.κ:13)
<<Απέχετε από αίματος>> (Πράξ.ιε:20)
Ένας βασικός κανόνας. Ένας απ' τους βασικούς κανόνες του Θεού είναι ότι κανείς δεν μπορεί ν' αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου. Ο πρώτος νόμος κατά του φόνου δόθηκε στο Νώε στη Γέν.θ:5-6, όπου ο Θεός απήγγειλε την τιμωρία για όλους αυτούς που θα έχυναν αίμα ανθρώπου. Οι δέκα εντολές περιλάμβαναν μια καταδίκη για όλους τους φόνους (Έξ.κ:13) και η εκκλησία της Καινής Διαθήκης επαναβεβαίωσε αυτή τη διδασκαλία (Πράξ.ιε:20). Υπάρχουν πάρα πολλά εδάφια που ταξινομούν το φόνο σαν αμαρτία.
Φόνος. Τί είναι αυτό που κάνει το φόνο αμαρτία; Πρώτα απ' όλα είναι έγκλημα ενάντια στο Θεό που δημιούργησε τον άνθρωπο κατ' εικόνα Του. Καταστρέφει την ομοίωση του Θεού. Ο Θεός έχει ένα σκοπό κι ένα σχέδιο για τον καθένα ξεχωριστά. Κάθε άτομο είναι μοναδικό και ταιριάζει μέσα στο σχέδιο του Θεού με τρόπο που κανένα άλλο άτομο δεν μπορεί. Ο Θεός επιθυμεί την ιδιαίτερη λατρεία που κάθε άτομο Του δίνει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ο φόνος στερεί από το Θεό αυτή την προσωπική λατρεία αλλά και το μέρος του θύματος στο τέλειο σχέδιο του Θεού. Ο φόνος είναι επίσης ένα έγκλημα κατά της οικογενειακής ενότητας. Η οικογένεια, οι φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα γίνονται όλοι θύματα από το χαμό αυτού που τους αγαπούσε και τους φρόντιζε.
Τέλος, ο φόνος είναι ένα έγκλημα κατά του ατόμου που του αφαιρείται η ζωή. Τον αποκόπτει από το να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς το Θεό και τους ανθρώπους. Αν το θύμα είναι ένας αμαρτωλός, δεν έχει πλέον ευκαιρία να ακούσει για το Θεό ή να μετανοήσει για τις αμαρτίες του. Σ' αυτή την περίπτωση, ο φονιάς έχει στείλει το θύμα του στην αιώνια κόλαση. Αν ζούσε, πιθανόν να μάθαινε με κάποιο τρόπο για το Θεό. Ίσως αυτό το άτομο να ήταν απαραίτητο για να επηρεάσει ευεργετικά κάποιο άλλο, ίσως να οδηγούσε άλλους στο Χριστό. Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αφαιρέσει αυτό το δυναμικό. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να καταδικάσει κάποιον άλλον σε αιώνια καταδίκη ή να του αφαιρέσει την ευκαιρία να ακούσει και να υπηρετήσει το Θεό.
Πολλοί άνθρωποι ρωτάνε: «Γιατί ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτες να σκοτώνουν στην Π. Διαθήκη;» «Αυτό το γεγονός δεν επιτρέπει και σ' εμάς να σκοτώνουμε σε περιόδους πολέμου;»
Για να απαντήσουμε σωστά αυτή την ερώτηση, θα πρέπει να θυμηθούμε μερικά βασικά γεγονότα από την Π. Διαθήκη. Σ' αυτή την περίοδο που μιλάμε ο Θεός είχε ένα εκλεκτό έθνος. Και βέβαια, ο Θεός δημιούργησε όλο το ανθρώπινο γένος και ήθελε όλοι οι άνθρωποι να Τον υπηρετούν. Σ' ανταπόδοση, ωστόσο, μόνο λίγοι άνθρωποι διάλεξαν το Θεό. Σ' αυτούς τους ανθρώπους ο Θεός έκανε ειδικές διαθήκες κι έδωσε ειδικές υποσχέσεις. Αυτοί από τη μεριά τους, Του υποσχέθηκαν ότι θα Τον λατρεύουν και ότι θα κρατούν τις εντολές Του.
Μ' αυτό τον τρόπο ο Θεός εξέλεξε τον Αβραάμ και του υποσχέθηκε ότι απ' το σπέρμα του θα έβγαινε ένα μεγάλο έθνος. Όταν ο Θεός ελευθέρωσε τον Ισραήλ από την Αίγυπτο, τους υποσχέθηκε μια γη. Όλος ο σκοπός της υποσχόμενης γης ήταν να προμηθεύσει ένα τόπο, όπου οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να ζήσουν άγια, αποχωρισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Ισραήλ θα γινόταν φως και παράδειγμα σ' όλο τον κόσμο έτσι ώστε όλοι να δουν πόσο παντοδύναμος είναι ο Γιάχβε, ο Θεός του Ισραήλ. Ευνόητο είναι, ότι μετά, όλα τα έθνη θα ήθελαν να Τον υπηρετούν. Έτσι, το σχέδιο του Θεού ήταν να έρθει σ' επαφή με τον άνθρωπο σε παγκόσμια βάση και να προμηθεύσει το μέσο για παγκόσμια σωτηρία.
Μ' αυτό στο νου μας, μπορούμε να διακρίνουμε δυο βασικούς λόγους για τους οποίους ο Θεός διέταξε τον Ισραήλ να καταστρέψει ορισμένα έθνη. Πρώτο, στεκόταν εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού. Σαν έθνη αντιτασσόταν στην ύπαρξη του Ισραήλ και την λατρεία του προς τον Γιάχβε. Αυτό ριψοκινδύνευε τις υποσχέσεις του Θεού προς τον Ισραήλ και το σχέδιό Του προς σωτηρία γι' αυτή την περίοδο. Σαν αποτέλεσμα, αυτά τα έθνη έπρεπε να καταστραφούν. Δεύτερο, είχαν τελείως απορρίψει το Θεό, και η ώρα της τιμωρίας τους είχε φθάσει. Ο Θεός απλά χρησιμοποίησε τον Ισραήλ σαν ένα όργανο για να εκτελέσει αυτή την τιμωρία. Τα έθνη είχαν ήδη κάνει την εκλογή τους να καταστραφούν.
Σήμερα, ο Θεός δεν ασχολείται πλέον πρωταρχικά με έθνη, αλλά με άτομα. Το σχέδιο της σωτηρίας για την εποχή μας είναι απόλυτα προσωπικό. <Όστις επικαλεσθεί το όνομα του Κυρίου θέλει σωθεί> (Πράξ.β:21).
Οι εκλεκτοί του Θεού δεν είναι ένα μοναδικό έθνος που θα πρέπει να πολεμήσει για τη φυσική ύπαρξη και ταυτότητά του, αλλά είναι άτομα ξεχωριστά διαλεγμένα από κάθε έθνος και πνευματικά αποχωρισμένα από τον κόσμο. Κάτω απ' το Νόμο του Μωυσή η τιμωρία ήταν άμεση και ο αμαρτωλός έπαιρνε αυτό που του άξιζε. Συνήθως η τιμωρία ήταν θάνατος. Κάτω από τη χάρη, η τιμωρία διαφέρει και η χάρη εκτείνεται σ' ένα πολύ μεγαλύτερο μέτρο. Ο Θεός ασχολείται σε προσωπική βάση και αποφασίζει πώς να κρίνει και να τιμωρεί. Εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε κανένα (Ματθ.ζ:1).
Σαν αποτέλεσμα, οι λόγοι για φόνο που υπήρχαν στην Π. Διαθήκη δεν είναι εφαρμόσιμοι στην εποχή μας. Πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι οι Χριστιανοί κάτω από τη χάρη καλούνται σ' ένα υψηλότερο βαθμό αγιασμού. Ο νόμος έλεγε οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος (Ματθ.ε:38,43). Όταν ο Ιησούς ήλθε, δίδαξε ότι πρέπει να στρέφουμε και το άλλο μάγουλο όταν μας κτυπούν, να αγαπάμε τους εχθρούς μας, να ευλογούμε αυτούς που μας καταρώνται, να κάνουμε το καλό σ' αυτούς που μας μισούν, και να προσευχόμαστε γι' αυτούς που μας καταδιώκουν (Ματθ.ε:39,44).
Ο Ισραήλ δεν είχε το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και τη χάρη όπως εμείς. Έτσι, δεν είχαν τη δύναμη να πετύχουν αυτό το επίπεδο τελειότητας. Ο Θεός επέτρεπε να πολεμούν τις μάχες τους φυσικά, αλλά ο δικός μας πόλεμος σήμερα είναι πνευματικός και όχι φυσικός (Εφεσ.ς:12). Από εμάς ζητείται να ζούμε στο βαθμό τελειότητας που δίδαξε ο Ιησούς (Ματθ.ε:48).
Δεν θέλουμε να σκοτώσουμε μια ανθρώπινη ύπαρξη άσχετα με το λόγο. Σίγουρα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αγαπάμε τους εχθρούς μας όταν τους σκοτώνουμε, και δεν μπορούμε να λέμε ότι προσευχόμαστε γι' αυτόν όταν τον στέλνουμε στην αιώνια καταδίκη. Θα πρέπει να βασιζόμαστε στο Θεό να μας βοηθήσει να αποφεύγουμε και να ελευθερωνόμαστε από καταστάσεις που αισθανόμαστε αναγκασμένοι ν' αφαιρέσουμε μια ζωή. Μπορούμε να Τον εμπιστευτούμε να επιβεβαιώσει το λόγο Του ώστε τα πάντα να συνεργήσουν στο αγαθό γι' αυτούς που κάνουν το θέλημά Του. Πρέπει να είμαστε συνετοί και να μη βάζουμε τους εαυτούς μας σε θέσεις που μπορεί να αντιμετωπίσουμε την επιλογή να σκοτώσουμε κάποιον ή όχι.
Εχθροπραξίες και άμυνα. Αυτό περιλαμβάνει τον πόλεμο, και το να σκοτώσεις για αυτοάμυνα. Αν πρόκειται να δεχτούμε τα λόγια του Ιησού στο Ματθ.ε και να τα πάρουμε κατά λέξη, δεν μπορούμε να σκοτώσουμε, ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις. Ο Στέφανος όταν τον λιθοβολούσαν, δεν έριξε πέτρες στους φονείς του, αλλά κυριολεκτικά κοίταξε προς τον Ιησού κι άρχισε να προσεύχεται γι' αυτούς (Πράξ.ζ:55-60). Όταν ο Πέτρος προσπάθησε να υποστηρίξει τον Ιησού μ' ένα μαχαίρι, ο Κύριος τον επέπληξε λέγοντας <πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια μαχαίρας θέλουσιν απολεσθή> (Ματθ.κς:52).
Αυτό εγείρει την ερώτηση για το αν οι Χριστιανοί μπορούν συνειδητά να κρατούν όπλα θανάτου για αυτοάμυνα. Ποιος είναι ο σκοπός; Τί θα κάνεις αν μια κατάσταση δημιουργηθεί όπου θα θέλεις να χρησιμοποιήσεις αυτό το όπλο εναντίον κάποιου; Πώς θα αισθάνεσαι έχοντας σκοτώσει κάποιον; Έχεις ποτέ σκοτώσει άνθρωπο; Θα πρέπει κανείς ν' απαντήσει αυτές τις ερωτήσεις πριν αποφασίσει να κρατάει πάνω του όπλο.
Σε σχέση με τη στρατιωτική θητεία, πιστεύουμε στην υπακοή στις κυβερνητικές αρχές όπως διδάσκει η Βίβλος (Α΄Πέτρ.β:13-17 & Ρωμ.ιγ:1-7). Πιστεύουμε στο να εργαζόμαστε για την πατρίδα μας, αλλά δεν μπορούμε να σκοτώσουμε άνθρωπο. Πολλοί Χριστιανοί έχουν θυσιάσει τη ζωή τους για την πατρίδα σε περίοδο πολέμου υπηρετώντας σαν ιατρικό ή τροφοδοτικό προσωπικό στο στρατό.
Βρίσκουμε αυτή τη διδασκαλία να είναι σύμφωνη με την ιστορία της πρώτης εκκλησίας. Σύμφωνα με κάποιον ιστορικό του πανεπιστημίου του Yale «H στρατιωτική θητεία επιτρεπόταν αλλά οι εχθροπραξίες απορριπτόταν και αυτό το βλέπουμε στους κανόνες του Ιππόλυτου που λέει ότι ένας Χριστιανός μπορεί να είναι ένας στρατιώτης με την προϋπόθεση να μην σκοτώσει.
Ακόμα οι μονομαχίες ήταν καταδικαστέες και Χριστιανός δεν μπορούσε να είναι μάρτυρας σε κάτι τέτοιο. Ακόμα οι Χριστιανοί δεν μπορούν να αναλάβουν δικαστική θέση που θα υπάρχει η πιθανότητα να προφέρουν ποινή θανάτου για κάποιον»
Μίσος. Ο ορισμός του φόνου εκτείνεται πολύ στην Α' Ιωάν.γ:15. Εδώ λέει ότι κανείς φονιάς δεν έχει αιώνια ζωή. Το εντυπωσιακό μέρος αυτού του εδαφίου είναι ότι το μίσος ταξινομείται σαν φόνος. Στα μάτια του Θεού, ο καθένας που μισεί τον συνάνθρωπό του είναι ένοχος του αίματός του σαν να τον είχε κυριολεκτικά σκοτώσει. Πρέπει να το θυμόμαστε αυτό όταν το μίσος αρχίζει να εμφανίζεται στις καρδιές μας.
Έκτρωση. Όλοι οι λόγοι του να μη σκοτώσεις μια ανθρώπινη ύπαρξη ισχύουν όταν μιλάμε για την έκτρωση. Είναι ένα βιολογικό γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια της σύλληψης το σπέρμα με το σπερματοζωάριο ενώνονται για να σχηματίσουν ένα ζωντανό, ανεπτυγμένο οργανισμό. Ένα μήνα μετά τη σύλληψη, τα μάτια, τα πόδια και το κεφάλι μπορούν καθαρά να διακριθούν. Το μωρό ανασαίνει και θρέφεται μέσω της μητέρας. Σαν Χριστιανοί, πιστεύουμε ότι το αγέννητο μωρό έχει μια αιώνια ψυχή. Αν δεν παίρνει αυτή την ψυχή στη σύλληψη, τότε πότε γίνεται; Σίγουρα πρέπει να έχει ψυχή τη στιγμή που αναγνωρίζεται σαν ανθρώπινο όν, κι αυτή η στιγμή είναι μόλις 40 μέρες μετά τη σύλληψη.
Αν η ψυχή έρχεται μόνο μετά από 9 μήνες, τότε τί γίνεται με τα πρόωρα μωρά; Αν έχει ψυχή μόνο όταν το μωρό βγαίνει από τη μήτρα της μητέρας του, τότε τί γίνεται με τα παιδιά του σωλήνα που συλλαμβάνονται έξω από τη μήτρα;
Η Βίβλος αναφέρει ότι ο Θεός θεωρεί ένα παιδί στη μήτρα σαν ανθρώπινη ύπαρξη με όλο το νόημα της λέξης. Ο Θεός αγίασε ή ξεχώρισε τον Ιερεμία για ένα ειδικό σκοπό όταν ακόμα αυτός ήταν στη μήτρα της μητέρας του (Ιερ.α:5). Ο Δαβίδ ομολογεί ότι ο Κύριος ήταν ο Θεός του από την κοιλιά της μητέρας του (Ψαλμ.κβ:10).
Ακόμα είπε: <συνελήφθην εν ανομία και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου> (Ψαλμ.να:5), εννοώντας ότι έλαβε την σαρκική ανθρώπινη φύση του κατά τη σύλληψη.
Το να κάνεις συνειδητά έκτρωση σημαίνει ότι αυτό το ζωντανό παιδί σκοτώνεται. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να σκοτώσεις ένα παιδί που είναι λίγους μήνες στη μήτρα της μητέρας του απ' το να το σκοτώσεις μερικούς μήνες αργότερα, έξω από τη μήτρα; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός μωρού που έχει υποστεί έκτρωση και του έχει επιτραπεί να πεθάνει, από ένα πρόωρο μωρό που είναι ίσως λίγων ημερών μεγαλύτερο αλλά του επιτρέπεται να ζήσει; Μπορεί το ένα να έχει ψυχή και το άλλο να μην έχει;
Δεν έχουμε καμιά βιβλική εξουσία να αποφασίσουμε από πότε και μετά ένα έμβρυο είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη. Παίρνουμε τη θέση του Θεού όταν αποφασίζουμε ότι το ένα είναι ανθρώπινη ύπαρξη και το άλλο όχι, ή αν το ένα αξίζει να ζήσει και το άλλο όχι. Η εγκυμοσύνη είναι μια προδημιουργία. Ο Θεός μαζί με τον άνδρα και τη γυναίκα, δημιουργούν άλλο ένα ανθρώπινο όν. Αφού αρχίσει η εγκυμοσύνη, η υπόθεση έχει ξεφύγει από τα ανθρώπινα χέρια. Ο σκοπός του Θεού, η αγιότητα της ανθρώπινης ζωής και το δικαίωμα του αγέννητου μωρού να ζήσει είναι πλέον στα χέρια του Θεού.
Φυσική έκτρωση (αποβολή). Είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο η φύση απορρίπτει ένα παιδί επειδή έχει κάποιο ελάττωμα και δεν μπορεί να ζήσει. Δεν είναι φόνος, αλλά είναι ο τρόπος του σώματος να αποβάλει το έμβρυο. Αν το σώμα της μητέρας είναι αδύναμο και έχει πρόβλημα στο να κρατήσει το παιδί, και βέβαια θα πρέπει να προσέξει να μην κάνει κακό στο παιδί.
Εσκεμμένη έκτρωση είναι δολοφονία ανθρώπινης ζωής. Αυτό πρέπει να μαθευτεί καθώς και ότι όσοι την κάνουν θα χάσουν τη νίκη που μπορούν να έχουν με το Θεό. Η έκτρωση μπορεί να αρέσει στους πολλούς αλλά δεν μπορεί να δικαιωθεί από τη Γραφή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να σχεδιάσει κανείς τη γέννηση ενός παιδιού χωρίς να προσφύγει στην έκτρωση. Σχεδιασμένη σύλληψη παιδιού είναι τελείως αποδεκτή φτάνει να μην σημαίνει καταστροφή του παιδιού που έχει ήδη συλληφθεί. Αφ' ότου ένα ανθρώπινο ον έρχεται στην ύπαρξη, ο καιρός για αποφάσεις έχει τελειώσει. Σε περιπτώσεις που η ζωή κινδυνεύει, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Θεός είναι Θεός θαυμάτων και θεραπείας.
Όλα τα συστήματα του ανθρώπινου σώματος, σε διάστημα οκτώ εβδομάδων, έχουν δημιουργηθεί σ' ένα έμβρυο. Ο χτύπος της καρδιάς μπορεί να εντοπιστεί σε 18-25 μέρες. Εγκεφαλικά κύματα εντοπίζονται σε 40 μέρες. Οι γιατροί μερικές φορές χρησιμοποιούν την ορμόνη DES (diethylstilbesterol) για να εμποδίσουν εγκυμοσύνες σε θύματα βιασμού. Μπορεί να πάρει κανείς τέτοια μέτρα, όμως πριν από τη σύλληψη.
Για να κλείσουμε, υπάρχουν δυο πολύ σημαντικές ερωτήσεις που αυτοί που κάνουν έκτρωση πρέπει να απαντήσουν: Τί μας δίνει το δικαίωμα να αφαιρέσουμε μια ανθρώπινη ζωή επειδή κάποιος άλλος έκανε ένα λάθος; Αν η έκτρωση φαίνεται ότι είναι ηθικά σωστή, για οποιοδήποτε λόγο, τί μας εμποδίζει να σκοτώσουμε ένα νεογέννητο μωρό που είναι διανοητικά καθυστερημένο, φυσικά ελαττωματικό, το ορφανό ή κάποιον ηλικιωμένο για τους ίδιους λόγους;
Αυτοκτονία. Είναι επίσης αντίθετη με το λόγο του Θεού. Ο Θεός θα ζητήσει το αίμα από οποιονδήποτε έχει σκοτώσει άλλον άνθρωπο ή τον εαυτό του (Γέν.θ:5). Ένας λογικός άνθρωπος που επιχειρεί αυτοκτονία αμαρτάνει μπροστά στο Θεό. Δεν έχει την εξουσία να αφαιρέσει τη ζωή που ο Θείος του έχει δώσει. Και βέβαια, οι Χριστιανοί δεν πρέπει ούτε να σκέπτονται την αυτοκτονία! Το 'Αγιο Πνεύμα μπορεί και θα μας δώσει ευτυχία, χαρά και ειρήνη (Γαλ.ε:22). Αν παρουσιαστούν προβλήματα που δεν μπορούμε να τ' αντιμετωπίσουμε, τότε είναι ώρα για προσευχή.
Έχουμε μια υπόσχεση ότι ο Θεός ποτέ δεν θα επιτρέψει να πειραχτούμε περισσότερο απ' ότι μπορούμε ν' αντέξουμε και ότι πάντοτε θα κάνει έκβαση (Α'Κορ.ι:13).
Η αυτοκτονία είναι στην πραγματικότητα μια προσπάθεια να ξεφύγεις από προβλήματα και ευθύνες. Στην ουσία δεν ξεφεύγει κανείς γιατί την ημέρα της κρίσης ο καθένας πρέπει ν' αντικρίσει την πραγματικότητα! Αν δεν λύσουμε τα προβλήματά μας και τους πειρασμούς μας σ' αυτή τη ζωή, μετά δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία να το κάνουμε και θα υποφέρουμε τις συνέπειες αιώνια.
Ένα άτομο που αυτοκτονεί, διακηρύττει με την πράξη του ότι ο Θεός δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά του. Αφαιρεί από το Θεό το προνόμιο να ελέγξει τη ζωή και το θάνατο. Επαναστατεί ενάντια στο σχέδιο και το σκοπό του Θεού για τη ζωή του.
Συμπερασματικά βλέπουμε ότι ο Θεός έχει δημιουργήσει κάθε άτομο κατ' εικόνα Του κι έχει ένα ιδιαίτερο σκοπό για τον καθένα. Είναι αμαρτία για οποιονδήποτε να αφαιρεί συνειδητά τη ζωή που ο Θεός έχει δώσει σ' ένα άνθρωπο.
