Ο Ιησούς είπε: «Διότι οι υιοί
του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι εις την εαυτών γενεάν, παρά τους υιούς του
φωτός» (Λουκ.ις:8).
Πόσο συχνά δεν παραδεχόμαστε ότι
αυτό είναι αλήθεια! Στον κόσμο, βρίσκουμε συχνά ανθρώπους να συνεργάζονται, είτε
σαν αθλητές, είτε σαν επιχειρηματίες ή σε πολλές άλλες δραστηριότητες της ζωής.
Πόσο χρειαζόμαστε αυτή τη συνεργασία στο σώμα του Χριστού! Αν η Βίβλος κηρύττει
ένα πράγμα, αυτό σίγουρα είναι η ενότητα του λαού του Θεού και πρέπει όλοι να
σκύψουμε τα κεφάλια από ντροπή, καθώς βλέπουμε πόσο μας λείπει αυτό.
Ο Ιησούς προσευχήθηκε για την
ενότητα των δικών Του στο Ιωάν.ιζ:21,22 και στις Πράξ.β:1,4 φαίνεται ότι η
προσευχή Του απαντήθηκε. Ήταν η δόξα μάλλον που τους ένωνε παρά η ιδιαίτερη
δογματική συμφωνία. Δες το Ιωάν.ιζ:22 και θα καταλάβεις τι είναι αυτό που
πρέπει να ενώνει το λαό του Θεού. Αυτή η δόξα μπορεί να έρθει μόνο όταν ο λαός
του Θεού στραφεί στο λόγο Του με ειλικρίνεια μέσα στην καρδιά και επιθυμία να
υπακούσει στη διδασκαλία σχετικά με το πώς να συνεργαζόμαστε, πώς να τιμάμε αυτούς
στους οποίους ανήκει η τιμή κτλ. Η ενότητα για την οποία ο Ιησούς μίλησε στην
προσευχή Του δεν είναι απλά η ταύτιση δύο πνευμάτων, αλλά αυτή η ενότητα είναι
στο ένα Άγιο Πνεύμα.
Αν συγκρίνουμε το Α’ Πέτρ.α:11 με
το Β’ Πέτρ.α:21, θα δούμε ότι το Πνεύμα του Χριστού είναι το Άγιο Πνεύμα. Μετά,
αν συγκρίνουμε το Πράξ.β:4 με Πράξ.β:17, θα δούμε ότι το Πνεύμα του Θεού είναι
το Άγιο Πνεύμα. Η ενότητα του Πατέρα και του Υιού λοιπόν είναι στο ένα Πνεύμα.
Μ’ αυτό το ένα Πνεύμα είναι που οι 120 βαπτίστηκαν σε ένα σώμα (Α’ Κορ.ιβ:13),
γιατί στις Πράξ.β:4 έχουμε τα γενέθλια της εκκλησίας, που είναι το σώμα του
Χριστού (Εφες.α:22,23 & Κολ.α:18,24).
Σαν ιδρυτικά μέλη, ήταν οι
ζωντανές πέτρες που οικοδομήθηκαν σε πνευματικό οίκο απ’ το ένα Πνεύμα κι έτσι
έγιναν ο φανερός και χαρακτηριστικός λαός του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο του
Θεού για το λαό Του, να μην υπάρχουν σχίσματα στο σώμα, αλλά να φροντίζουν
όλοι, ή μάλλον ο ένας για τον άλλο. Α΄ Κορ.ιβ:25. Ένα σπίτι που έχει ξεκινήσει
να οικοδομείται με πέτρες τοποθετημένες σωστά τη μία δίπλα στην άλλη, θα
συνεχίσει έτσι, εκτός αν κάποιο ξένο στοιχείο αρχίσει να εργάζεται με τέτοιο
τρόπο που να απομακρύνει τις πέτρες. Όταν ξένα πνεύματα εισχωρούν και αξιώνουν
ότι είναι το Άγιο Πνεύμα, τότε το ολέθριο αποτέλεσμα του σχίσματος είναι
αναπόφευκτο. Το Άγιο Πνεύμα ποτέ δεν χωρίζει κι όπου βλέπουμε σχίσματα του
σώματος, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι το Άγιο Πνεύμα παραμερίστηκε.
Ο λόγος του Θεού, μας δίνει το
δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου των Πράξεων σαν το πρότυπο της χριστιανικής
συντροφικότητας και κοινωνίας: «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν» και «εν τω
αυτώ τόπω» και «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου». Σίγουρα, ο
ίδιος λόγος, θα δώσει και σ’ εμάς τη γιατρειά για τα προβλήματά μας, αν τον
ψάξουμε.
Η Βίβλος περιέχει κάποιες
αντιθέσεις όπως αγάπη – μίσος, ζωή – θάνατος, Θεός – διάβολος, ουρανός – κόλαση
κτλ. Το αντίθετο του Πράξ.β το βρίσκουμε στην Α’ Κορ.α:10,13 και γ:1,4 όπου
αναφέρονται τα σχίσματα. Βλέπουμε, ότι εδώ είχε εισχωρήσει ένα ξένο πνεύμα κι ο
Παύλος τους ονομάζει σαρκικούς.
Ο Παύλος, στην επίμονη έκκλησή
του, στην Εφες.δ, για την ενότητα των πιστών, χρησιμοποιεί τη λέξη «παρακαλώ»
κι αν γυρίσουμε στο αντίθετό του που βρίσκεται στη Ρωμ.ις:17,18 θα δούμε ότι
χρησιμοποιεί την ίδια λέξη στην αγωνιώδη προτροπή του: «ΠΡΟΣΕΧΗΤΕ ΤΟΥΣ
ΠΟΙΟΥΝΤΑΣ ΤΑΣ ΔΙΧΟΣΤΑΣΙΑΣ και τα σκάνδαλα εναντίον της διδαχής την οποίαν σεις
εμάθετε, και…..» τι λέει; «ευλογείτε αυτούς;», «ακολουθείτε αυτούς;», «καλέστε
τους στα σπίτια σας;» Όχι, όχι, αδελφέ μου, λέει: «ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΣΘΕ ΑΠ’ ΑΥΤΩΝ».
Γιατί; «Διότι οι τοιούτοι δεν δουλεύουσι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν,
αλλά την εαυτών κοιλίαν και δια λόγων καλών και κολακευτικών εξαπατώσι
τας καρδίας των ακάκων».
Η συμβουλή που δίνεται στο
παραπάνω εδάφιο, ακούγεται τελείως διαφορετικά από κάποια πράγματα που ξέρουμε,
όπου κάποιοι μαζεύονται για να γιορτάσουν κάποιο σχίσμα που έγινε σκοτώνοντας
το πνεύμα της αναζωπύρωσης και κάνοντας τους άπιστους να κοιτάζουν με
αποστροφή. Αντί ν’ απομακρυνθούν απ’ αυτούς, έκαναν ακριβώς το αντίθετο, ενώθηκαν
μαζί τους.
Για παράδειγμα, ας φανταστούμε
κάποιον διάκονο ή πρεσβύτερο με «καλούς λόγους» και όμορφες ομιλίες στην
εκκλησία του αδελφού Τάδε, να πηγαίνει στα σπίτια των αδελφών και ν’ αρχίζει να
σπέρνει διχόνοιες με κολακείες κι άλλες μεθόδους, μέχρι να καταφέρει να τον
ακολουθήσουν κάποιοι για ν’ ανοίξει μια καινούρια συνάθροιση. Φανταστείτε ακόμα
τους αδελφούς, που πριν λίγο είχαν μια όμορφη σχέση με τον αδελφό Τάδε, να
τρέχουν στην καινούρια συνάθροιση για να γιορτάσουν το ξεκίνημα αυτού του «όμορφου»
έργου που συνέβαλε στο να πεθάνει η αναζωπύρωση που είχε ξεκινήσει και πρόσβαλε
το καθαρό ευαγγέλιο του Χριστού.
Μπορεί κάποιος εργάτης να δικαιολογηθεί ότι ο
ποιμένας δεν διδάσκει τα ίδια πράγματα που διδάσκει αυτός, επειδή έχει κάποιο
«καινούριο φως» να δώσει στους πιστούς; Όχι, αυτή η δικαιολογία δεν στέκει στο
καθαρό φως της τιμιότητας και των ηθικών αρχών που πρέπει να διέπουν τις
σχέσεις μας. Αν έχει βάρος απ’ το «καινούριο φως», πρέπει πρώτα να πάει να το
πει στον ποιμένα, να προσευχηθεί μαζί του, με αγάπη, χωρίς βλέψεις για το
έτοιμο ποίμνιο. Αν ο ποιμένας δεχτεί το μήνυμα, τότε έχει το δικαίωμα να
κηρύξει τις πεποιθήσεις του και στην εκκλησία, με αγάπη. Αν όμως δεν το δεχτεί,
τότε ο νέος εργάτης πρέπει να ψάξει να βρει ένα αγρό που έχει ανάγκη και δεν
υπάρχει άλλος ποιμένας εκεί. Μη δημιουργείς σχίσματα, γιατί ο Θεός σε προσέχει
μέχρι να μετανοήσεις και να κάνεις το καλύτερο προκειμένου ν’ αποκαταστήσεις τη
βλάβη που έκανες.
