Μια απ’ τις πιο σημαντικές διδασκαλίες μέσα στο λόγο του Θεού, είναι αυτή
της μετάνοιας. Ωστόσο, είναι κάτι που δεν έχει κατανοηθεί πλήρως από αρκετούς
και μερικές φορές αγνοείται τελείως. Όμως, είναι αδύνατον να σωθεί κανείς χωρίς
τη Βιβλική μετάνοια. Ο λόγος που χιλιάδες καθ’ ομολογία χριστιανοί δεν έχουν
δει πραγματικές αλλαγές στην καρδιά τους με συνέπεια να μην ξέρουν τίποτα από
την άγια ζωή εν Χριστώ, είναι ακριβώς επειδή ποτέ δεν μετάνιωσαν κατά το
Βιβλικό τρόπο.
Όταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο πρόδρομος του Ιησού Χριστού, ήρθε κηρύττοντας
στην έρημο, το βάρος του μηνύματός του ήταν μια κλήση για τον Ισραήλ να
μετανοήσει. Κι όταν είδε πολλούς Φαρισαίους και Σαδδουκαίους να έρχονται για να
βαπτιστούν, τους είπε να μην έρχονται καυχούμενοι ότι είναι τέκνα του Αβραάμ,
αλλά να κάνουν καρπούς που να δείχνουν ότι πραγματικά έχουν μετανοήσει (Ματθ.γ:2-9). Όταν ο Ιησούς ξεκίνησε τη
διακονία Του, μετά την εμπειρία που είχε στην έρημο με τον διάβολο, ήρθε κι
Αυτός κηρύττοντας στον Ισραήλ να μετανοήσει γιατί η Βασιλεία των Ουρανών
πλησίασε (Ματθ.δ:17).
Έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες για το τι σημαίνει μετάνοια. Μια απ’ αυτές
είναι, ότι κάποιος πρέπει ν’ αλλάξει νου, είναι η απόφαση να σταματήσεις να
κάνεις κάτι και να κάνεις κάτι άλλο. Ναι, μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά αυτή η
αλλαγή του νου, είναι μόνο ένα μέρος της Βιβλικής μετάνοιας. Στην
πραγματικότητα είναι μια ολοκληρωτική απομάκρυνση απ’ την παλιά ζωή, μια τέλεια
αποστροφή. Είναι όλα αυτά, και κάτι ακόμα.
Λύπη για την αμαρτία, είναι ένας άλλος ορισμός που δίνεται συχνά. Εδώ
πάλι πρέπει να πούμε ότι, ενώ κάθε ειλικρινά μετανοημένος αμαρτωλός έχει
αισθανθεί αυτή τη λύπη για την αμαρτία, δεν μπορούμε να δώσουμε ένα τέτοιο
ορισμό για να καλύψουμε το θέμα.
Κάποτε, ένας ηλικιωμένος άνδρας που ήταν ευνοϊκά προσκείμενος στο ευαγγέλιο,
αλλά κάθε λίγο ήταν μεθυσμένος, είπε ότι μετάνοια είναι το να λυπάσαι και
πρόσθεσε ότι κάθε φορά που μεθούσε, λυπόταν γι’ αυτό που έκανε. Όμως, αυτό δεν
είναι πραγματική μετάνοια. Μπορεί να λυπόταν, κανείς δεν αμφιβάλει, αλλά ίσως
αυτή η λύπη να είχε σαν αιτία ότι έχασε πάλι τα λεφτά του ή ότι αισθανόταν
άρρωστος απ’ το πολύ αλκοόλ. Σύμφωνα με το Β’
Κορ.ζ:10 αυτή ήταν μια λύπη κατά κόσμο, γιατί μόλις συνερχόταν απ’ την
παραζάλη του κι εύρισκε κάποια χρήματα,
ξεχνούσε τη λύπη του και μεθούσε ξανά. Το παραπάνω εδάφιο μας λέει ότι η κατά
Θεό λύπη εργάζεται μετάνοια που έχει σαν αποτέλεσμα τη σωτηρία κι ότι ποτέ δεν
θα μετανιώσουμε γι’ αυτό. Να
μετανιώσουμε που πήραμε μια τόσο θαυμαστή σωτηρία;
Όπως είπαμε, το μήνυμα της μετάνοιας κηρύχτηκε πρώτα στον Ισραήλ. Όχι
μόνο ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Κύριος Ιησούς τους κάλεσαν για μετάνοια, αλλά
και ο Πέτρος έκανε το ίδιο στο πρώτο κήρυγμα του Ευαγγελίου προς αυτούς που
είχαν σταυρώσει τον Κύριο. Όταν ρωτήθηκε απ’ αυτούς που η καρδιά τους είχε
έρθει σε κατάνυξη, τι πρέπει να κάνουν, τους είπε ότι πρέπει να μετανοήσουν (Πραξ.β:38 & γ:19).
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ενώ ο Κύριος ζήτησε απ’ τους Ισραηλίτες να μετανοήσουν
για να σωθούν, αυτό δεν είναι απαραίτητο για τους Εθνικούς. Όμως, ο Λόγος του
Θεού σίγουρα και χωρίς παρανοήσεις είναι πολύ καθαρός πάνω σ’ αυτό το θέμα. Ας
δούμε πρώτα την εντολή που δόθηκε στους αποστόλους στο Λουκ.κδ:47. Εδώ βρίσκουμε ότι ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του ότι η
μετάνοια κι η άφεση των αμαρτιών έπρεπε να κηρυχτεί (στους Εβραίους μόνο; Όχι!)
σ’ όλα τα έθνη ξεκινώντας απ’ την Ιερουσαλήμ.
Τώρα, ας προσέξουμε ότι μετά που ο Πέτρος έφερε το μήνυμα του Ευαγγελίου
στους Εθνικούς όπως βλέπουμε στις Πραξ.ι,
επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ όπου οι απόστολοι και οι αδελφοί αντέδρασαν στο
γεγονός ότι μπήκε στο σπίτι εθνικού. Όταν όμως ο Πέτρος τους έδωσε
ικανοποιητική απάντηση ότι ο Θεός τον είχε στείλει εκεί, η Γραφή λέει: «Ακούσαντες δε ταύτα, ησύχασαν, και εδόξαζον
τον Θεόν, λέγοντες, Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις
ζωήν» (Πραξ.ια:18).
Για επιπλέον απόδειξη ότι ο Θεός απαιτεί τη μετάνοια και των εθνικών
όπως και των Εβραίων, βρίσκουμε ότι ο Παύλος, ο απόστολος των εθνών, κήρυξε
στον Αρειο Πάγο ακριβώς την ίδια αλήθεια (Πραξ.ιζ:30)
όπως και όταν παραστάθηκε μπροστά στον Αγρίππα κι έδωσε την ομολογία του (Πραξ.κς:19,20).
Αυτές οι Γραφές είναι αρκετές ν’ αποδείξουν ότι τώρα όπως πάντοτε δεν
υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε Εβραίους και Εθνικούς. Και οι δύο διατάσσονται να
μετανοήσουν. Ίσως αυτοί που κηρύττουν ότι το ευαγγέλιο για τα έθνη δεν απαιτεί
μετάνοια, το κάνουν για να πουν ότι το Πραξ.β:38
είναι μόνο για τους Εβραίους. Όμως είναι το ίδιο αδύνατον να ισχυριστούν ότι
και το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού ήταν μόνο για τους Εβραίους, γιατί και οι
Εθνικοί βαπτιζόταν σ’ αυτό το όνομα (Πραξ.ι:48
& η:16).
Ο Παύλος μας λέει στην Α’
Κορ.ιε:1-4 ότι το ευαγγέλιο είναι ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του
Ιησού. Και βρίσκουμε ότι ο Ιησούς μας έδωσε ένα πολύ όμορφο κι αρμονικό πρότυπο
για ν’ ακολουθήσουμε όταν πέθανε, θάφτηκε κι αναστήθηκε. Η Γραφή μας λέει, ότι
πρέπει να υπακούσουμε το ευαγγέλιο, η αυτό το υπόδειγμα, να βαδίσουμε στα
χνάρια Του.
Στη Β’ Θεσ.α:8
διαβάζουμε ότι ο Κύριος θα έλθει ξανά σ’ αυτή τη γη με τους αγγέλους της
δύναμής Του «κάμνων εκδίκησιν εις τους μη
γνωρίζοντας Θεόν, και εις τους μη υπακούοντας εις το ευαγγέλιον του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού». Αυτό μας δίνει το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε την
πραγματική έννοια της μετάνοιας. Αν πραγματικά πιστεύουμε στο ευαγγέλιο, (Ρωμ.ς:17) τότε πρέπει και να πεθάνουμε,
να θαφτούμε και να αναστηθούμε! Αυτό μας οδηγεί να πιστέψουμε ότι μετάνοια
είναι κάτι περισσότερο από λύπη για την αμαρτία, ή κάποια αλλαγή του νου -
μετάνοια είναι ολοκληρωτικός θάνατος του εαυτού, της σάρκας, του εγώ, (Ρωμ.ς:2), και τέλεια παράδοση όλων των
προσωπικών επιθυμιών.
Μήπως αυτό εξηγεί γιατί κάποιοι που έχουν λυπηθεί πραγματικά για την
παλιά τους ζωή κι έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού, δεν έχουν λάβει ακόμα
την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος; Αν η μετάνοιά τους ήταν τόσο βαθιά, όσο ο
Θεός ήθελε να είναι, τίποτα δεν μπορούσε να τους στερήσει τη δωρεά του Αγίου
Πνεύματος αν το εδάφιο Πραξ.β:38
είναι αλήθεια! Και ξέρουμε ότι είναι αλήθεια! Πόσες φορές δεν έχουμε δει ότι
όταν ένας υποψήφιος να λάβει το Άγιο Πνεύμα πεθάνει ως προς τον εαυτό του και
παραδοθεί τέλεια στο θέλημα του Θεού, μετά έρχεται ο Κύριος και τον γεμίζει με
το Πνεύμα Του! Ο Παύλος επιβεβαιώνει αυτή τη διδασκαλία πολύ καθαρά στη Ρωμ.ς:5.
Για ν’ ακολουθήσουμε ακριβώς το υπόδειγμα, για να υπακούσουμε ακριβώς
στο ευαγγέλιο, πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τον Ιησού στο θάνατό Του με γνήσια
μετάνοια, να τον ακολουθήσουμε στην ταφή Του με το βάπτισμα στο νερό στο όνομά
Του κι όταν λάβουμε το Άγιο Πνεύμα αναστηνόμαστε για να περπατήσουμε σε μια νέα
ζωή, γεμάτοι με το ίδιο Πνεύμα που ανάστησε τον Ιησού απ’ τους νεκρούς (Ρωμ.η:11)!
