«Επειδή, εάν αφού
απέφυγον τα μολύσματα του κόσμου,… ενεπλέχθησαν πάλιν εις ταύτα και νικώνται, έγιναν εις αυτούς τα έσχατα
χειρότερα των πρώτων. Επειδή καλύτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν
της δικαιοσύνης παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν…» (Β΄ Πέτρ.β:19–22)
Όσο η πόρτα της χάρης του Θεού είναι ανοιχτή, το βασικό, το
κύριο, το μοναδικό θέμα είναι ένα. Η σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου από τον
αιώνιο θάνατο. Από το ξεκίνημα της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι το τέλος της Καινής
αυτό το θέμα εξαγγέλλεται και υπηρετείται.
ΜΙΚΡΗ, ΦΤΗΝΗ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΗ
Κάποιοι θα χαρούν ίσως με αυτή τη θέση και θα συμφωνήσουν
πρόθυμα. Και ο διάβολος βλέπει αυτή μας τη θέση και τη λαμβάνει πολύ σοβαρά
υπόψη του. Είναι πολύ μεθοδικός, υπομονετικός, εφευρετικός δουλευτής ο
διάβολος. Δεν έχει πρόβλημα που μιλάμε συνεχώς και επίμονα για τη σωτηρία του
Ιησού Χριστού. Δεν έχει πρόβλημα να προσεγγίσει και αυτός το κήρυγμα του
σταυρού, της ανάστασης, του αίματος του Ιησού Χριστού, της συμφιλίωσης, της
αναγέννησης, της αιώνιας ζωής.
Για τη σωτηρία εμείς, για τη σωτηρία και «ο πατέρας της
πλάνης και του ψεύδους». Τη φτήνυνε τη σωτηρία, τη μίκρυνε, την έκανε εύκολη,
βολική και ασήμαντη υπόθεση. Στη σκέψη μας έχουμε ένα σκαρίφημα σωτηρίας: ο
Χριστός που μας συγχώρεσε τις αμαρτίες μας τις παλιές, να μας συγχωρεί και τις
καινούργιες, να μας ευλογεί, να μας βοηθάει, να μας φυλάει, να μας τα φέρνει
βολικά στη ζωή και μια μέρα στα γεράματα
να μας πάρει στον Ουρανό αιώνια… Την παραμόρφωσε τη σωτηρία του Ιησού
Χριστού. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Η σωτηρία του Ιησού Χριστού είναι
ένα σύμπαν ολόκληρο. Είναι ένα ασύλληπτο, μεγάλο κεφάλαιο.
Θυμάμαι ένα συμμαθητή μου στο Δημοτικό, που έφερε σε μια
χαρτοπετσέτα κάμποσα μικρά αληθινά διαμαντάκια από το σπίτι του να μας τα
δείξει. Κι εγώ όλος έκπληξη τον ρώτησα αν με αφήνει να τα αγγίξω. Διαμάντια
στην χαρτοπετσέτα της κουζίνας, στην τσέπη του συμμαθητή μου, στο διάλειμμα του
σχολείου…
Η σωτηρία του Ιησού, ο θησαυρός ο ασύλληπτος της αγάπης Του,
η αιώνια ζωή… στη χαρτοπετσέτα; Μεγάλος κίνδυνος, μεγάλο λάθος. Από πού να
ξεκινήσουμε; Εν μορφή Θεού υπάρχων, πάντα δι’
Αυτού έγιναν, με τον λόγον της δυνάμεως Αυτού, πριν Αβραάμ είναι εγώ
υπάρχω, ο σταυρικός θάνατος, Πατέρα γιατί Με εγκατέλειψες, το άδειο μνήμα, οι
μάρτυρες της ανάστασής Του, ο ερχόμενος Ιησούς της Αποκάλυψης…
Αυτός είναι ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός, αυτή είναι η
δοξασμένη σωτηρία Του δωρεάν και κατά χάριν. Και εμείς τα βάζουμε σε μια χαρτοπετσέτα
στην τσέπη πρόχειρα και επιπόλαια;
ΧΑΝΕΤΑΙ Ή ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ;
Ας ξεκινήσουμε σωστά. Στη Β΄ Πέτρ.β:17 λέει πηγαί άνυδροι, νεφέλαι υπό ανεμοστροβίλου
ελαυνόμεναι. Η πηγή έχει νερό, πολύ νερό, φρέσκο, γάργαρο.
Όταν δεις τα
σύννεφα κατάφορτα, σκούρα, περιμένεις και τη βροχή που ζυγώνει. Έτσι τα βλέπεις
εσύ και εγώ. Ο Θεός όμως βλέπει βαθιά και διαπεραστικά. Ο Θεός δεν βλέπει
σταγόνα νερό σε αυτές τις άνυδρες πηγές, αλλά και στις νεφέλες μόνο ταξίδια,
μόνο δρομολόγια χωρίς νόημα, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, είναι χωρίς
αποτέλεσμα η παρουσία τους. Όπου φυσάει ο άνεμος, έτσι ξοδεύεται η ζωή τους, η
μέρα τους.
Στο επόμενο εδάφιο ό Κύριος κάνει πιο συγκεκριμένα τα
πράγματα, αλλά και πιο δύσκολα.
«Επειδή εάν, αφού απέφυγον τα μολύσματα του κόσμου διά της επιγνώσεως
του Κυρίου,… ενεπλέχθησαν πάλιν εις ταύτα και νικώνται,…»
Οι άνθρωποι αυτοί άπλωσαν το χέρι και δοκίμασαν τον Ιησού
Χριστό. Ξεκίνησαν μαζί Του, είχαν εμπειρίες από την αγάπη Του και τα δώρα της
σωτηρίας Του. Αλλά ενεπλέχθησαν και
νικώνται. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά! Έκαναν το λάθος και έμπλεξαν,
δέθηκαν χεροπόδαρα και νικήθηκαν και νικώνται κάθε μέρα. Μεγαλώνει η απόστασή
τους από τον Κύριο, μεγαλώνει η απόστασή τους από τη σωτηρία. Αγάπησαν ξανά τον
κόσμο και γύρισαν πίσω. Συνεργάστηκαν με τον εχθρό του Θεού, το διάβολο. Και να
σκεφτείς ότι ξεκίνησαν σωστά.
Λουτρό παλιγγενεσίας. Από αυτό το λουτρό δεν βγαίνεις μόνο
καθαρός ή συγχωρημένος, αλλά βγαίνεις αναγεννημένος. Αφήνουμε πίσω το παλιό, το
αμαρτωλό που συνεργάστηκε «αρμονικά» με
το Σατανά εναντίον του Κυρίου και αναδύεται με ομορφιά και δόξα το καινούργιο,
το νέο δημιούργημα της σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Και μετά από όλα αυτά
ενεπλέχθησαν και νικώνται; Δηλαδή νικήθηκαν και υποδουλώθηκαν ξανά στην
αμαρτία;
Και το επόμενο βήμα ποιο είναι; Να χάσουν και αυτή τη ζωή
και την αιώνια. Η περίπτωση του Σαμψών στην Παλαιά Διαθήκη (Κριτές ις΄). Έπαιζε
με την αμαρτία, σίγουρος για τον εαυτό του, σίγουρος για την παρουσία του Θεού
στη ζωή του. Κάποια στιγμή βρέθηκε δεμένος χεροπόδαρα, αιχμάλωτος, νικημένος,
ντροπιασμένος και μόνος, χωρίς τον Θεό, που είχε αποσυρθεί από τη ζωή του χωρίς
ο ίδιος να το καταλάβει (Κριτές ις:20). Ο άνθρωπος που διάλεξε ο Κύριος και
του χάρισε υποσχέσεις και δώρα μοναδικά, έπαιξε, έμπλεξε, νικήθηκε, χάθηκε μαζί
με τους ειδωλολάτρες.
ΜΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
Το μέτρο, το βάρος, την πραγματική αξία της σωτηρίας μας τα
γνωρίζει ο Κύριος πολύ καλά. Εμείς λέμε διάφορα και έχουμε αυτό το δικαίωμα.
Όταν όμως κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια του λόγου του Θεού, υπάρχει φως και
αλήθεια για όσους είναι ειλικρινείς και γνήσιοι. «Πώς ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν;» (Εβρ.β:3). Τα
κλειδιά του σπιτιού, που τα χάνουμε συχνά και μας αναστατώνει κάθε φορά μέχρι
να τα βρούμε, επιτέλους ορίσαμε μία θέση στο σπίτι και τα αφήνουμε πάντα, όλοι, για να μην τα
χάνουμε. Το ίδιο και το πορτοφόλι, φροντίσαμε να έχουμε την ίδια, μόνιμη θέση,
για να μην περνάμε τόση αγωνία κάθε φορά που δεν το βρίσκουμε. Την τόσο μεγάλη
σωτηρία του Ιησού Χριστού, στην χαρτοπετσέτα; Αμέλεια, προχειρότητα, επιπόλαια
και επιφανειακή μεταχείριση; Μετά έρχεται το ενεπλέχθησαν, το αλυσοδέθηκαν, τα
πάθη, τα είδωλα, η στρατιά οι επιθυμίες. Μετά σκληραίνει και η καρδιά. Μετά
πισωπατάει διακριτικά και υποχωρεί ο Κύριος και απομακρύνεται… Και όλα αυτά δεν
γίνονται ξαφνικά ή απότομα. Είναι μεθοδικός και υπομονετικός μάστορας ο διάβολος,
και μπορεί να περιμένει όσο χρειάζεται, αρκεί να πιάσει το στόχο του.
Δεν καταλάβαμε την αξία του Ιησού Χριστού, δεν καταλάβαμε
την αξία της τόσο μεγάλης σωτηρίας Του. Γι’ αυτό βάζουμε και βγάζουμε από την τσέπη τα
διαμάντια, το θησαυρό, το αίμα, το σταυρό, τυλιγμένα σε πρόχειρη φτηνή χαρτοπετσέτα. Την ίδια ώρα,
που ο λόγος του Θεού μιλάει τόσο καθαρά για το θέμα αυτό προς όλους μας:
«Διότι αδύνατον είναι οι άπαξ φωτισθέντες και γευθέντες της επουρανίου
προσφοράς,… και έπειτα παραπεσόντες, αδύνατον να ανακαινισθώσι πάλιν εις
μετάνοιαν,…» (Εβρ.ς:4–9).
Πολύ ακριβό το δώρο της σωτηρίας, πολύ σοβαρό, για τους πολύ
αποφασισμένους, για τους πολύ σοβαρούς, για τους έτοιμους να δοθούν ολόψυχα
στον Ιησού. Λοιπόν και ημείς,
περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων,… αυτοί που πήραν το πρόσωπο
του Ιησού Χριστού πολύ σοβαρά, που το πλήρωσαν με τη ζωή τους, που ο Χριστός
τους κόστισε πολύ ακριβά, τους κόστισε τα πάντα. Πώς θα σταθούμε δίπλα τους με
τα διαμάντια της σωτηρίας στη χαρτοπετσέτα;
Εκείνοι πριονίστηκαν, βιάστηκαν,
μαρτύρησαν, δέχτηκαν την αρπαγή των υπαρχόντων τους με πίστη, με φως, με νίκη.
Είναι έτοιμοι και κατάλληλοι για να κληρονομήσουν τη δόξα του Θεού. Μετά το
ενεπλέχθησαν και νικώνται δεν υπάρχει συνέχεια στη Βασιλεία του Θεού, αλλά μόνο
αιώνια καταδίκη.
