Απλά, έγινε πάλι — άλλος ένας ποιμένας εξέπεσε από τη χάρη.

Πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό;

 

Μία από τις άμεσες αντιδράσεις όταν μαθευτεί η πτώση κάποιου σεβαστού ποιμένα, είναι μια αίσθηση προδοσίας. Εκείνοι που ωφελήθηκαν από τη διακονία του ποιμένα, αισθάνονται σαν να έχουν εξαπατηθεί προσωπικά. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για το δικό σου ποιμένα — αυτόν που σε βάπτισε ή που σε συμβούλευσε πριν από το γάμο σου ή ήταν εκεί μαζί σου στο νοσοκομείο, όταν έχασαν τη ζωή τους οι γονείς σου. Όταν ακούμε τέτοια πράγματα, αισθανόμαστε σαν να μας είπαν προσωπικά ψέματα.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Α. ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γεν.γ:1 «Ο δε όφις...μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;»

Γεν.γ:3 «Από δε του καρπού του δένδρου...δια να μη αποθάνετε.»

Γεν.γ:6 «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον...και αυτός έφαγε.»

Α’ Τιμ.β:14 «Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτης.»

Μια μελέτη στα παραπάνω εδάφια θα δείξει ότι υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα βήματα τα οποία έλαβαν χώρα στην πτώση του ανθρώπου.

Γένεση Κεφ.γ

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ

 

ΑΝΟΙΧΤΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ

Το πρώτο αποτέλεσμα της παρακοής τους και της αναζήτησης γνώσης έξω απ’ τα σχέδια του Θεού ήταν η αποκάλυψη ότι ήταν γυμνοί. Έτσι, μόλις ανακαλύπτουν ότι είναι γυμνοί, αρχίζουν να ψάχνουν για κάλυμμα. Αυτό το γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της οικονομίας της αθωότητας και την αρχή της οικονομίας της συνείδησης.

Βλέπουμε για πρώτη φορά τον άνθρωπο να προσπαθεί να κρυφτεί απ’ το Θεό. Ο φυσικός άνθρωπος ρέπει στο να κρύβει τις αμαρτίες του, αντί να εκζητήσει το Θεό να τον ελευθερώσει.

Δεν βλέπουμε τον Αδάμ να ψάχνει το Θεό για να λύσει το πρόβλημά του, αλλά μάλλον ο Θεός ψάχνει τον Αδάμ.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Α. ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γεν.γ:1 «Ο δε όφις...μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;»

Γεν.γ:3 «Από δε του καρπού του δένδρου...δια να μη αποθάνετε.»

Γεν.γ:6 «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον...και αυτός έφαγε.»

Α’ Τιμ.β:14 «Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτης.»

Μια μελέτη στα παραπάνω εδάφια θα δείξει ότι υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα βήματα τα οποία έλαβαν χώρα στην πτώση του ανθρώπου.

1. Απιστία

Το πρώτο βήμα ήταν ότι ο Σατανάς κατάφερε να σπείρει αμφιβολία, ένα σπόρο απιστίας μέσα στην καρδιά της Εύας.

2. Διαστροφή του λόγου του Θεού

Αφού η Εύα έδωσε τόπο στην αμφιβολία μέσα στην καρδιά της, ήταν τώρα έτοιμη να χειριστεί αδέξια το λόγο του Θεού. Η Εύα άλλαξε και πρόσθεσε στον λόγο του Θεού. Ο Θεός δεν είπε να μην αγγίξουν τον καρπό για να μην αποθάνουν. Τα λόγια της Εύας, «δια να μην αποθάνετε», άφηναν μια αμφιβολία, έγειραν το ερώτημα αν ο θάνατος ήταν σίγουρος ή όχι.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Α. ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γεν.γ:1  «Ο δε όφις...μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;»

Γεν.γ:3 «Από δε του καρπού του δένδρου...δια να μη αποθάνετε.»

Γεν.γ:6 «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον...και αυτός έφαγε.»

Α’ Τιμ.β:14 «Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτης.»

Μια μελέτη στα παραπάνω εδάφια θα δείξει ότι υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα βήματα τα οποία έλαβαν χώρα στην πτώση του ανθρώπου.

1. Απιστία

Το πρώτο βήμα ήταν ότι ο Σατανάς κατάφερε να σπείρει αμφιβολία, ένα σπόρο απιστίας μέσα στην καρδιά της Εύας.

Ποιος είναι κύριος της ζωής μας;

Ο λόγος του Θεού στο βιβλίο της Γένεσης αναφέρει: 

«Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης» (Γέν.α:26).

Μας έκανε δηλαδή ο Κύριος σαν τον εαυτό Του και τοποθέτησε μέσα μας την ιδιότητα του «άρχειν».

Έδωσε στον άνθρωπο την εξουσία να δημιουργεί και να κυριαρχεί επί της δημιουργίας και όλης της κτίσης. Μας επέτρεψε να κινούμαστε ελεύθερα, να κτίζουμε τη ζωή μας, να επιλέγουμε το περιβάλλον μας και τις σχέσεις μας και γενικά να εξουσιάζουμε τα πάντα. 

Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ο Σολομώντας έγραψε: «Ιδού, τούτο μόνον εύρηκα ότι ο Θεός έκαμεν τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’ αυτοί επεζήτησαν λογισμούς πολλούς» (Εκκλ.ζ:29). Το ανθρώπινο γένος κληρονόμησε την πεσμένη φύση του Αδάμ (Γέν.ε:3). Στην Καινή Διαθήκη αυτό ονομάζεται σαρκική φύση (Ρωμ.η:5-7 & Α’ Κορ.γ:1-3)

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Α. ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γεν.γ:1  «Ο δε όφις...μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;»

Γεν.γ:3 «Από δε του καρπού του δένδρου...δια να μη αποθάνετε.»

Γεν.γ:6 «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον...και αυτός έφαγε.»

Α’ Τιμ.β:14 «Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτης.»

Μια μελέτη στα παραπάνω εδάφια θα δείξει ότι υπήρχαν κάποια συγκεκριμένα βήματα τα οποία έλαβαν χώρα στην πτώση του ανθρώπου.

Ψαλμός ρς

Είναι μια ιστορία για κάποιους, πού δεν πρόσεξαν τη σχέση τους με τον Θεό και θέρισαν πικρούς καρπούς. Μια ιστορία, δίδαγμα για τον καθένα μας. Γι’ αυτό καλό θα 'ναι να τη μελετήσουμε προσεκτικά και να βγάλουμε τα αναγκαία μας συμπεράσματα. Ας δούμε τα σκαλοπάτια της πτώσης και ας προφυλαχτούμε από αυτή. Είναι, εφτά:

Απλά, έγινε πάλι — άλλος ένας ποιμένας εξέπεσε από τη χάρη.

Πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό;

Μία από τις άμεσες αντιδράσεις όταν μαθευτεί η πτώση κάποιου σεβαστού ποιμένα, είναι μια αίσθηση προδοσίας. Εκείνοι που ωφελήθηκαν από την διακονία του ποιμένα, αισθάνονται σαν να έχουν εξαπατηθεί προσωπικά. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για το δικό σου ποιμένα — αυτόν που σε βάπτισε ή που σε συμβούλευσε πριν από το γάμο σου ή ήταν εκεί μαζί σου στο νοσοκομείο, όταν έχασαν τη ζωή τους οι γονείς σου. Όταν ακούμε τέτοια πράγματα, αισθανόμαστε σαν να μας είπαν προσωπικά ψέματα.

Η ΠΤΩΣΗ

ΑΙΤΙΑ-ΠΟΡΕΙΑ-ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Είναι βέβαιο πως ο άσωτος γιος, δεν έφτασε στους χοίρους την πρώτη μέρα που εγκατέλειψε το σπίτι του πατέρα. Η πτώση η πνευματική, δεν αποτελεί τόσο ένα περιστατικό (έστω κι αν ξεκινάει συχνά απ’ αυτό), όσο μια φθίνουσα πορεία. Ένα κάποιο εμπόδιο στην πηγή του νερού, μπορεί τελικά να εκτρέψει ολόκληρη την πορεία ενός ποταμού. Μία αμαρτία «μέσα» στην καρδιά, μπορεί ν' αλλάξει την πορεία μιας ζωής. Ας εμβαθύνουμε σε τούτη την αλήθεια, μελετώντας το λόγο του Κυρίου, στο Ιερεμία β:

ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΠΤΩΣΗΣ

Ιεζεκ.η:1-18

Στην αρχή του αναγνώσματός μας, ο προφήτης μεταφέρεται «εν οράσει» στην Ιερουσαλήμ και μάλιστα στην εσωτερική αυλή του Ναού, όπου το άγαλμα κάποιου ειδώλου είχε στηθεί και λατρευόταν. Χαλεποί πνευματικά καιροί, όταν την πνευματική λατρεία του Θεού, την αντικαθιστούν χοντροκομμένα είδωλα, που μάλιστα κάποιοι ηγέτες(;), θρησκευτικοί ή πολιτικοί αδιάφορα, τα τοποθετούν.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ 14 - Η πτώση του ανθρώπου

Α. ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γεν.γ:1 «Ο δε όφις...μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;»

Γεν.γ:3 «Από δε του καρπού του δένδρου...δια να μη αποθάνετε.»

Γεν.γ:6 «Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον...και αυτός έφαγε.»

Α' Τιμ.β:14 «Και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτης» 

Αμηχανίες στην καρδιά

«Εν τω πλήθει των αμηχανιών της καρδίας μου αι παρηγορίαι σου εύφραναν την ψυχήν μου» (Ψαλμ.94:19) 

Καθώς ο Δαβίδ γράφει τούτα τα λόγια, αναρωτιόμαστε αν ήταν δυνατόν, αυτός ο σπουδαίος άνδρας, ο μεγάλος στρατηλάτης, ο βασιλιάς του Ισραήλ, να νοιώθει αμηχανία στην καρδιά του, να 'χει αδιέξοδα και απορίες. Κι όμως φαίνεται πως είχε, και μάλιστα πολλές, πλήθος αμηχανιών.