Ο Σολομώντας έγραψε: «Ιδού, τούτο μόνον εύρηκα ότι ο Θεός έκαμεν τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’
αυτοί επεζήτησαν λογισμούς πολλούς» (Εκκλ.ζ:29). Το ανθρώπινο γένος κληρονόμησε την πεσμένη φύση του Αδάμ (Γέν.ε:3).
Στην Καινή Διαθήκη αυτό ονομάζεται σαρκική φύση (Ρωμ.η:5-7 & Α’ Κορ.γ:1-3)
Ο Θεός έκανε γνωστή στο λαό Ισραήλ την
απαίτησή Του για δικαιοσύνη με το Νόμο που έδωσε στο Σινά. Ο Νόμος που δόθηκε
στο Μωυσή απαιτούσε αγιασμό αλλά δεν μπορούσε να τον εργαστεί, επειδή ο Νόμος
από μόνος του δεν μπορεί ν’ αφαιρέσει την αμαρτία απ’ την πεσμένη φύση του
ανθρώπου. Ήταν αδύνατος δια της σαρκός των ανθρώπων (Ρωμ.η:3). Το πρόβλημα,
λοιπόν, δεν βρισκόταν στη διαθήκη του Θεού, αλλά στους ανθρώπους που ήταν
ανίκανοι να τηρήσουν τη διαθήκη (Εβρ.η:7-11). «Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγινε δε επεισαγωγή ελπίδος
καλητέρας, δια της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν» (Εβρ. ζ:19).
Ο Παύλος δίδαξε ότι αν υπήρχε νόμος που να
μπορούσε να δώσει ζωή, η δικαιοσύνη θα ερχόταν δια του νόμου (Γαλ.γ:21). Στην
Καινή Διαθήκη ο Θεός γράφει το νόμο Του στις καρδιές των ανθρώπων δια του Αγίου
Πνεύματος, δίνοντάς τους την επιθυμία και τη δύναμη να υπακούουν το νόμο. Η
απαίτηση του Θεού για δικαιοσύνη δεν έχει αλλάξει, αλλά τώρα έχει δώσει στον
άνθρωπο τη δύναμη να βαδίζει με δικαιοσύνη. Εκπλήρωσε το αιώνιο σχέδιό Του να
αποκαταστήσει και να επαναφέρει το λαό Του σε μια κατάσταση αγιασμού μέσα απ’
τη νέα γέννηση εν Χριστώ Ιησού.
