Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Πράξ.ιε:1-35

Α.  ΡΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Όταν ο Παύλος κι ο Βαρνάβας επέστρεψαν από το πρώτο τους αποστολικό ταξίδι, συγκέντρωσαν την εκκλησία. Είχαν να διηγηθούν μια θαυμαστή ιστορία. Ο Θεός είχε ανοίξει την πόρτα της πίστης στους εθνικούς (Πράξ.ιδ:27). Ο Θεός είχε επιβεβαιώσει με χάρη το Λόγο Του και πολλές Εθνικές εκκλησίες είχαν ιδρυθεί.

Το τί ο Θεός είχε κάνει ανάμεσα στους Εθνικούς έγινε γρήγορα πλατιά γνωστό. Αυτό όμως άρχισε ν’ απασχολεί κάποια άτομα στην Ιουδαία, ότι άνθρωποι έγιναν δεκτοί στην εκκλησία πριν να περιτμηθούν. Μια αποστολή στάλθηκε στην Αντιόχεια για ν’ αμφισβητήσει το μήνυμα το οποίο κήρυττε ο Παύλος. Συνεπώς, αυτοί ήρθαν κι άρχισαν να διδάσκουν, ότι εάν δεν περιτμηθεί κάποιος, δεν θα σωθεί ποτέ. Αυτό έφερε μεγάλη σύγχυση ανάμεσα στους πιστούς. Η ερώτηση έγινε τόσο ανησυχητική, ώστε ακόμη κι ο Πέτρος, που επισκέφτηκε την Αντιόχεια, σκέφτηκε, ότι ίσως ήταν φρόνιμο να σταματήσει να έχει κοινωνία με τους Εθνικούς και να φυλάξει την παλιά Ιουδαϊκή παράδοση του διαχωρισμού.

Ο Παύλος αρνήθηκε να σαλευτεί. Γνώριζε, ότι η χάρη υπερείχε του νόμου και της παράδοσης. Χρησιμοποίησε μεγάλη σοφία στο να χειριστεί την κατάσταση. Εναντιώθηκε στον Πέτρο (Γαλάτ.β:11), αλλά γνώριζε, ότι δεν ήταν σοφό να βρίσκονται σε διαφωνία οι ηγέτες της εκκλησίας. Αποφασίστηκε να μεταφέρουν το όλο θέμα στους επικεφαλής της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ.

Β.  ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ο Παύλος και ο Βαρνάβας μαζί με κάποιους άλλους αδελφούς ταξίδεψαν προς την Ιερουσαλήμ. Καθώς περνούσαν τη Φοινίκη και τη Σαμάρεια, διηγούνταν την μεταστροφή των Εθνικών. Όπου το έλεγαν, αυτό έφερνε μεγάλη χαρά στους αδελφούς. Τα νέα της σωτηρίας μιας ψυχής πάντα κάνουν ένα αληθινό παιδί του Θεού ν’ ανατριχιάζει.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι πήραν μαζί τους τον Τίτο, έναν Έλληνα, ο οποίος δεν είχε περιτμηθεί (Γαλάτ.β:3). Απ’ τη στιγμή που ο Τίτος ήταν μια δοκιμαστική περίπτωση, ήταν πολύ σημαντικό, το ότι δεν τον εξανάγκασαν να περιτμηθεί.

Γ.   Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Η πρώτη σύνοδος στην Ιερουσαλήμ ήταν άκρως σημαντική. Κλήθηκε, ώστε να αποκαταστήσει το ερώτημα, εάν μπορούσε να σωθεί κάποιος χωρίς να περιτμηθεί.  Όμως παρόλο που το ιδιαίτερο ερώτημα που είχε τεθεί ήταν, εάν η περιτομή ήταν ουσιώδης στην σωτηρία, υπήρχε μια μεγαλύτερη αρχή που έπρεπε να αποφασιστεί. Το όλο θέμα του ΝΟΜΟΥ και της ΧΑΡΗΣ είχε τεθεί μ’ αυτή την εισήγηση.

Της συνόδου προέδρευε ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Κυρίου μας. Παρόλο που δεν ανήκε στους αρχικούς δώδεκα αποστόλους, ήταν ποιμένας της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ τον καιρό εκείνο, και είχε αναγνωριστεί σαν ένας από τους ηγέτες της εκκλησίας.

Πολλοί μίλησαν, και υπήρξε αρκετή λογομαχία. Οι κύριοι ομιλητές ήταν: Παύλος, Πέτρος, Βαρνάβας και Ιάκωβος.

Ο Πέτρος μίλησε πρώτος κι έδωσε έναν απολογισμό της μεταστροφής του Κορνήλιου. Τον χρησιμοποίησε σαν ένα αποτελεσματικό επιχείρημα και έκλεισε την ομιλία του με τα ευχάριστα λόγια:  «Αλλά δια της χάριτος του Κυρίου Ιησού Χριστού πιστεύομεν ότι θέλομεν σωθή, καθ’ ον τρόπον και εκείνοι». Δεν είπε: «Κι εκείνοι θα σωθούν, όπως εμείς», αλλά κατεβάζει την φυλή του στο ίδιο επίπεδο με τους εθνικούς.

Ο Παύλος ακολούθησε μ’ έναν απολογισμό του παντοδύναμου έργου, που είχε γίνει μεταξύ των Εθνικών, και πώς ο Θεός είχε κάνει πολλά σημεία και τέρατα.

Ο Ιάκωβος έκανε μια περίληψη του θέματος. Επανεξέτασε την ομολογία του Πέτρου, ότι ο Θεός πρώτα επισκέφτηκε τους εθνικούς διαμέσου της διακονίας του.  Ανάφερε μια προφητεία από τον Αμώς θ:11-12 που επιβεβαίωνε τη σειρά των γεγονότων στο πρόγραμμα του Θεού: 

1.   Ο Θεός επισκέπτεται τους εθνικούς.

2.   Ύστερα απ’ αυτό θα επιστρέψει ο Χριστός.

3.   Η χιλιετής βασιλεία θα εδραιωθεί.

Δ.   Η ΑΠΟΦΑΣΗ

Ο Ιάκωβος εξέφρασε τη γνώμη, που εκείνος θεωρούσε δίκαιη και σωστή. Καταγράφηκε ύστερα από την έγκριση όλης της συνάθροισης των αδελφών. Η απόφαση ήταν η ακόλουθη: 

1.   Να μην παρενοχλούν τους εθνικούς.

2.   Να καθοδηγούνται οι εθνικοί ώστε να διατηρούν την αγνότητα τους με το να απέχουν από:

·     Μόλυσμα των ειδώλων

·     Πορνεία

·     Κρέας πνικτό

·     Αίμα

Ε.   ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Η απόφαση γράφτηκε σ’ ένα γράμμα και ο Παύλος, ο Βαρνάβας, ο Ιούδας και ο Σίλας εκλέχτηκαν να μεταφέρουν το γράμμα αυτό στις εκκλησίες. Έφτασαν στην Αντιόχεια, όπου τα νέα έγιναν δεκτά με μεγάλη χαρά. 

Ένα επικίνδυνο σχίσμα στην εκκλησία είχε αποτραπεί κι ένα ουσιώδες θεολογικό ζήτημα είχε ξεκάθαρα αποκατασταθεί. 

Η προθυμία του Παύλου να φέρει το ζήτημα στην Ιερουσαλήμ έδειχνε την μεγάλη σοφία του ως προς τον χειρισμό του προβλήματος.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι ο Τίτος δεν υποχρεώθηκε να περιτμηθεί.

ΣΤ.   Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΑ ΕΘΝΗ

Πράξ.ιε:14: «Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού».

Το εδάφιο αυτό είναι πολύ βασικό και μπορούν ν’ αναπτυχθούν πολλές βασικές αλήθειες απ’ αυτό. Μερικές απ’ αυτές είναι οι παρακάτω:

1. Η θεότητα του Ιησού - Ο Θεός φανερώθηκε «εν σαρκί» κι έτσι μας επισκέφτηκε, ήρθε εκεί που εμείς είμαστε. 

2.   Μια εθνική νύφη - η εκκλησία, θ’ αποτελείται κυρίως από εθνικούς.  

3.  Το όνομα Του - η νύφη θα φέρει το όνομα του Αγαπημένου της. Αυτό μας φανερώνει τη σπουδαιότητα του να είμαστε βαπτισμένοι στο όνομα του Ιησού.

4. Τελικά, το εδάφιο αυτό φανερώνει τη σημασία του να είμαστε βαπτισμένοι στο όνομα του Ιησού, ώστε να είμαστε έτοιμοι για τον ερχομό του Κυρίου μας.