Όταν κάποιος πρωτογεννιέται στην οικογένεια
του Θεού, είναι ένα νήπιο εν Χριστώ (Εβρ.ε:11-14 & ς:1-3). Πρέπει να
ακολουθήσει μια περίοδος αύξησης κι ανάπτυξης, η οποία θα συνεχιστεί μέχρι το
τέλος της ζωής του. Ο Κύριος έχει φροντίσει γι’ αυτή την συνεχή αύξηση των
παιδιών Του τοποθετώντας αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δασκάλους
(Εφεσ.δ:12-15).
Ο Παύλος δίδασκε τους νέους χριστιανούς ότι
πρέπει να απεκδυθούν τον παλαιό άνθρωπο (τον παλιό εαυτό) με την διεφθαρμένη
ομιλία και τις μάταιες επιθυμίες και να ενδυθούν τον νέον άνθρωπο, τον
κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και αληθινό αγιασμό. Δίδασκε ακόμα ότι δεν
πρέπει να λυπούν το Πνεύμα το Άγιο με παλιές αμαρτωλές επιθυμίες της σάρκας κι
ότι σαν νέο κτίσμα εν Χριστώ πρέπει να είναι ευγενικοί, συμπονετικοί και
συγχωρητικοί, όπως ο Θεός μας συγχώρεσε (Εφεσ.δ:17-22 & ε:1-9). Οι
περισσότεροι άγιοι στην εκκλησία της Εφέσου ήταν εθνικοί ειδωλολάτρες που είχαν
ανάγκη να μάθουν τις αρχές της άγιας ζωής. Με το Πνεύμα το Άγιο, όμως, μέσα
τους αυτοί οι νέοι χριστιανοί μεταμορφώνονταν με χαρά κι ευκολία σε νέα
κτίσματα εν Χριστώ.
