Ρωμ.ε:6 Επειδή ο
Χριστός, ότε ήμεθα έτι ασθενείς, απέθανε κατά τον ωρισμένον καιρόν υπέρ των
ασεβών.
Αποδεικνύει στη συνέχεια ότι αυτές οι ευλογίες της
δικαίωσης διαρκούν και ότι μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στη μελλοντική
σωτηρία μας. Η περικοπή δείχνει ότι η αγάπη του Θεού είναι το θεμέλιο αυτών των
ευλογιών. Αναλύοντας το είδος της αγάπης που ο Θεός έχει για μας,
καταλαβαίνουμε γιατί μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη μονιμότητα της
σωτηρίας μας.
Τι είδους αγάπη έχει ο Θεός για μας; Αυτή η αγάπη
υποκίνησε το Χριστό να πεθάνει για λογαριασμό μας, ενώ ήμασταν αδύναμοι και
ανίκανοι να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Ο Χριστός πέθανε στο διορισμένο χρόνο
του Θεού, ή ακριβώς τη σωστή στιγμή για εμάς. Χριστός πέθανε για μας, ενώ
ήμασταν αμαρτωλοί. (Αυτό εξηγεί πώς ο Θεός μπορεί να δικαιώσει τον ασεβή, όπως
αναφέρεται στην Ρωμαίους δ:5).
Ρωμ.ε:7 Διότι μόλις
υπέρ δικαίου θέλει αποθάνει τις· επειδή υπέρ του αγαθού ίσως και τολμά τις να
αποθάνη·
Από την εμπειρία μας, πολύ σπάνια θα πεθάνει
κάποιος για ένα δίκαιο άνθρωπο. Αν τελικά κάποιος πεθάνει για ένα καλό άνθρωπο,
είναι μια πολύ τολμηρή πράξη, που ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης φύσης.
Συνεπακόλουθα, είναι αδιανόητο για κάποιον να πεθάνει σκόπιμα στη θέση ενός
κακού ανθρώπου.
Ρωμ.ε:8 αλλ' ο Θεός
δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο
Χριστός απέθανεν υπέρ ημών.
Αλλά αυτό ακριβώς είναι που έκανε ο Χριστός για μας
ενώ ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, πέθανε για λογαριασμό μας. Αυτή η πράξη
επιδοκιμάζει, επιβεβαιώνει, φανερώνει, δείχνει, αποδεικνύει και καθιερώνει την
αγάπη του Θεού για μας. Η έμφαση είναι στην κτητική αντωνυμία: «ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην».
Αυτό έχει νόημα μόνο εάν κατανοούμε τη μονότητα της
θεότητας. Πως ο θάνατος του Χριστού φανερώνει την αγάπη του Θεού, με έμφαση «την εαυτού αγάπην», αν ο Χριστός και ο Θεός είναι δύο ξεχωριστά
πρόσωπα;
Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που έστειλε κάποιον
άλλο να υποφέρει για τον κόσμο; Όχι. Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο που
φανερώθηκε εν σαρκί σαν ο Γιός του Θεού και θυσίασε αυτή την ανθρώπινη ζωή για
μας.
Β’ Κορ.ε:19 δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων
τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και
ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.
Ο Πατέρας και Δημιουργός μας έγινε Σωτήρας και
Λυτρωτής μας (Δευτ.λβ:6, Ης.ξγ:16, Μαλαχ.β:10, Κολ.α:14-22).
Ρωμ.ε:9 Πολλώ μάλλον
λοιπόν αφού εδικαιώθημεν τώρα διά του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής
δι' αυτού.
Yπογραμμίζει τη μονιμότητα της ευλογίας της
δικαίωσης με τη χρήση του «Πολλώ μάλλον»,
που εμφανίζεται επίσης στα εδάφια 10,15,17, και 20. Αν ο Χριστός πέθανε για
μας, ενώ ήμασταν αμαρτωλοί ασεβείς, πόσο πιο πολλά θα κάνει για μας τώρα που
ανήκουμε σ’ Αυτόν; Αν μας καταλόγισε δίκαιους όταν ήμασταν άδικοι, θα μας σώσει
σίγουρα τώρα που είμαστε δικοί Του.
Το εδάφιο περιγράφει τη δικαίωσή μας σαν
παρελθοντικό συμβάν, αναφερόμενο στην εμπειρία της αναγέννησης. Αυτό συνέβη με
το αίμα του Ιησού. Όπως σημειώσαμε στις παρατηρήσεις μας στην Ρωμ.γ:25, το αίμα
του Ιησού αντιπροσωπεύει τη ζωή Του που δόθηκε με το θάνατο. Σύμφωνα με την
Ρωμ.δ:25, ο θάνατός Του από μόνος του θα ήταν αναποτελεσματικός χωρίς την
ανάστασή. Ως εκ τούτου, η σωτηρία με το αίμα του Χριστού σημαίνει το θάνατο,
την ταφή και την ανάσταση γι’ αυτό το σκοπό. Δεν δικαιωθήκαμε από μια
μυστικιστική επάλειψη του φυσικού αίματος του Χριστού, αλλά με την ταύτισή μας
με το θάνατο, την ταφή και την ανάσταση μέσα από την υπακοή της πίστης.
Αν και η δικαίωση ανήκει στο παρελθόν για εμάς, η
σωτηρία με την πλήρη έννοια είναι ακόμα μελλοντική. Δια του Χριστού θα σωθούμε
από τη μελλοντική οργή του Θεού προς τους αμαρτωλούς κατά την κρίση. Σωσμένος
κυριολεκτικά σημαίνει να έχεις φυλαχτεί και να έχεις διατηρηθεί.
Ρωμ.ε:10 Διότι εάν
εχθροί όντες εφιλιώθημεν με τον Θεόν διά του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ,
μάλλον φιλιωθέντες θέλομεν σωθή διά της ζωής αυτού·
Αυτό το εδάφιο ανακεφαλαιώνει τη σκέψη των εδ.6-9.
Ενώ ήμασταν εχθροί του Θεού, ο Θεός μας συμφιλίωσε με τον εαυτό Του με το
θάνατο του Γιου Του. Συμφιλιώνομαι σημαίνει ανακαινίζομαι στη χάρη,
ανακαινίζομαι σε μια σχέση. Αυτό είναι ένας άλλος τρόπος να δούμε το θάνατο του
Χριστού. Από την άποψη του Θεού, ο θάνατος του Χριστού είναι εξιλεωτικός, από
την άποψη του ανθρώπου είναι συμφιλίωση. Ο Θεός εξιλεώνει και ο άνθρωπος
συμφιλιώνεται.
Αν ο θάνατος του Χριστού χρησίμευσε για να μας
συμφιλιώσει, πόσο μάλλον τώρα η ζωή Του θα μας διαφυλάξει; Συγκρίνοντας τα
εδάφια 6-9 με το εδ.10, βλέπουμε τις ακόλουθες παράλληλες εκφράσεις:
ασεβείς/αμαρτωλοί και εχθροί, δικαίωση και συμφιλίωση, το αίμα του Χριστού και
ο θάνατος του Χριστού.
Το βασικό σημείο είναι το εξής: ο Θεός έχει ήδη
κάνει το δύσκολο μέρος για τη σωτηρία μας, έτσι μπορούμε να είμαστε σίγουροι
ότι θα κάνει ό, τι άλλο χρειάζεται για να τη διατηρήσουμε μέχρι τέλους.
Ανθρωπίνως μιλώντας, το δύσκολο μέρος ήταν ο θάνατος του ανθρώπου Χριστού,
ειδικά όταν αυτός ο θάνατος ήταν για ανθρώπους που δεν το άξιζαν και ούτε καν
το εκτιμούν.
Θεολογικά, το δύσκολο μέρος ήταν ο καταλογισμός
ενός άδικου σαν δίκαιου και η αποκατάσταση ενός εχθρού σε φίλο. Το εύκολο μέρος
είναι να διατηρηθεί αυτή η φιλία και κοινωνία. Το εύκολο μέρος μας δίνει δύναμη
να διατηρήσουμε τη σωτηρία μας, τώρα που είμαστε, και θέλουμε να παραμείνουμε
δίκαιοι.
Ο Θεός είναι το ενεργό μέρος της συμφιλίωσης. Εμείς
είμαστε παθητικοί αποδέκτες. Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τα καλά μας έργα,
αυτό γίνεται μόνο με το θάνατο του Χριστού. Ο Θεός το προσφέρει, εμείς το
παίρνουμε. Φυσικά, πρέπει να δεχτούμε το θάνατο του ανθρώπου Ιησού και να τον
εφαρμόσουμε στη ζωή μας με πίστη υπακοής.
Και πάλι, μπορούμε να δούμε τον ένα Θεό, στο
πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να μας συμφιλιώσει με το
θάνατο του Χριστού αν ο Θεός και ο Χριστός είναι ξεχωριστά πρόσωπα; Δεδομένου
ότι ο Θεός (το πλήρωμα της θεότητας) φανερώθηκε εν σαρκί στον άνθρωπο Χριστό, ο
Θεός πράγματι μας συμφιλίωσε με τον εαυτό Του όταν πέθανε ο άνθρωπος Χριστός
(Β’ Κορ.ε:19, Κολ.β:9-10).
Σωζόμαστε με τη ζωή Του, κυριολεκτικά «μέσα στη ζωή
Του». Αυτό που μας κρατά και μας διατηρεί στη σχέση μας με το Θεό είναι η ζωή
του Χριστού μέσα μας, η δύναμη της αναστημένης ζωής Του μέσα μας. Το Πνεύμα που
ανέστησε Χριστό από τους νεκρούς κατοικεί μέσα μας και μας μεταδίδει δύηαμη
εξαγνισμού (Πράξ.α:8, Ρωμ.8:3-4, 11).
Η σωτηρία δεν είναι απλά μια εμπειρία που συνέβη
κάποια στιγμή στο παρελθόν, έχει να κάνει με το παρόν και το μέλλον. Ο πιστός
σώζεται από την παρούσα και τη μελλοντική συμμετοχή του στη ζωή του Χριστού. Αν
ο πιστός αποκοπεί από τη ζωή του Χριστού, χάνει τη σωτηρία του παρόντος και την
ελπίδα μελλοντικής σωτηρίας. Αν παραμένει στη ζωή του Χριστού, έχει βεβαιότητα
μελλοντικής σωτηρίας.
Εν ολίγοις, έχουμε συμφιλιωθεί με το θάνατο του
Χριστού, αλλά σωθήκαμε με τη ζωή Του. Δεν αρκεί να κοιτάζουμε πίσω στο θάνατο
του Χριστού για μας, πρέπει να έχουμε επίσης τη ζωή της ανάστασης μέσα μας. Η
δικαίωση και η συμφιλίωση συμβαίνουν όταν ταυτιστούμε με το θάνατο του Χριστού,
την ταφή, και την ανάσταση τη στιγμή της αναγέννησής μας. Η σωτηρία, ωστόσο,
είναι κάτι περισσότερο από ένα στιγμιαίο γεγονός, είναι μια δια βίου διαδικασία
που έχει να κάνει με προοδευτικό αγιασμό μέχρι την τελική δόξα. Η δικαίωση και
η συμφιλίωση βασίζονται στο αίμα ή το θάνατο του Χριστού, αλλά ο αγιασμός
στηρίζεται στη ζωή του (στο πνεύμα Του που ζει μέσα μας). Ο Χριστός δεν μας δικαιώνει και μας συμφιλιώνει
μόνο, μας διατηρεί επίσης στη σωτηρία. Όσο μένουμε εν Χριστώ και ο Χριστός ζει
μέσα μας, έχουμε τη διαβεβαίωση της αιώνιας σωτηρίας. Μπορούμε να
εμπιστευόμαστε ότι οι ευλογίες της δικαίωσης είναι μόνιμες.
