Πολλοί άνθρωποι, από κείνους που γνωρίζουν την ιστορία του Ιώβ -
μια ιστορία που γνήσια εξιστορείται μέσα στην Αγ. Γραφή - δε θα μπορούσαν ούτε
να το φανταστούν πως άνθρωπος, τον οποίο τόσα δεινά βρήκαν, θα τα κατάφερνε να
τα υπομείνει χωρίς ν' απιστήσει στο Θεό. Ούτε και πως θα υπήρχε περίπτωση ν' απολάμβαναν
όσα ο Ιώβ πριν απ' τα δεινά του, ούτε και ν' απολαύσουν όσα απήλαυσε ο Ιώβ μετά
απ' αυτά.
Ο λόγος του Θεού, στο βιβλίο του Ιώβ, α:1, μας λέει γι' αυτόν:
"ο άνθρωπος ούτος ήτο άμεμπτος και ευθύς και φοβούμενος τον Θεόν και
απεχόμενος από κακού". Στη συνέχεια μάλιστα μας λέει πως είχε μια
μεγάλη οικογένεια, -εφτά γιους και τρεις θυγατέρες-, και πως ήταν υγιής και
πλούσιος. Ποιος δεν θα επιθυμούσε να τα 'χει όλα αυτά; Αν και λίγοι θα
μπορούσαν να τα 'χουν...
Αλλά ξαφνικά, μια μέρα όλοι οι πύργοι του έπεσαν και βρέθηκε χωρίς
οικογένεια, πάμφτωχος και άρρωστος. Μόνος, αλλ' όχι τελείως μόνος. Αυτός και ο
Θεός. Οι εχθροί του του άρπαξαν τα βόδια και τις καμήλες και σκότωσαν τους υπηρέτες
του. Τα ποίμνιά του κι οι βοσκοί του χτυπήθηκαν από αστροπελέκια. Οι γιοι του
κι οι θυγατέρες του σκοτώθηκαν σε ανεμοθύελλα. Ο Ιώβ τα 'χασε όλα, εκτός απ'
την πίστη του. Παράδοξα και θαυμαστά, η πίστη του δεν κλονίστηκε.
"Τότε σηκωθείς ο Ιώβ διέσχισε το επένδυμα αυτού και
εξύρισεν την κεφαλήν αυτού και έπεσεν επί την γην και προσεκύνησεν..."
(α:20).
Αν και καθετί αγαπητό σ' αυτόν, καθετί που απολάμβανε το 'χασε, εν
τούτοις, η πίστη του εξακολουθούσε να 'ναι γαντζωμένη στο Θεό, το Θεό του...
"Ο Κύριος έδωκε και ο Κύριος αφήρεσεν, είη το όνομα Κυρίου
ευλογημένον" (α:21).
Και τώρα το ερώτημα: Πώς μπόρεσε ο Ιώβ να παραμείνει ο ίδιος, μετά
απ' όσα του συνέβησαν; Αυτό δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε λογικό. Αλλά ας δούμε
πώς το μπόρεσε.
Αναγνώριζε
ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής.
"Ο Κύριος έδωκεν..." Πολλές φορές εμείς οι γονείς
δεν το σκεφτόμαστε πως είμαστε συνεργάτες με το Θεό στο να δίνουμε ζωή, να
φέρνουμε δηλαδή παιδιά στην ύπαρξη. Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής, αλλά κι εμείς
είμαστε τα κανάλια μέσω των οποίων έρχεται η ζωή. Ο Ιώβ αναγνώρισε κι εκτίμησε
πως ο χρόνος τον οποίο είχε δαπανήσει σαν πατέρας για να μεγαλώσει τα παιδιά
του ήταν χάρη την οποία του χορήγησε ο Θεός. Η χάρη αυτή ήταν δώρο του Θεού σ'
αυτόν και στα παιδιά του. Στον Ιάκωβο α:17 διαβάζουμε: "Πάσα δόσις
αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από το Πατρός των
φώτων..." Ο Θεός είναι ο μεγαλύτερος δωρητής για τον άνθρωπο, και το
μεγαλύτερο δώρο Του σε μας είναι ο Υιός Του (Ιωάν. γ:16).
Αναγνώριζε
τον Θεό Κυρίαρχο στη διάρκεια όλης της ζωής.
"Ο Κύριος αφήρεσεν...". Στο βιβλίο του Δανιήλ,
στο κεφ. 5, διαβάζουμε την αλήθεια της κυριαρχικότητας του Θεού στην ιστορία
ατόμων, εθνών, κι όλου του κόσμου, στην περίπτωση του Βαλτάσαρ, του βασιλιά των
Χαλδαίων. Όταν ο ασεβής βασιλιάς σ' ένα συμπόσιό του έφερε τα άγια σκεύη του
ναού του Θεού και βάζοντας σ' αυτά κρασί έπινε μαζί με τους μεγιστάνες του, ένα
χέρι μυστηριώδες φάνηκε απέναντί του στον τοίχο κι έγραφε: "Μενέ, Μενέ,
Θεκέλ, Ουφαρσίν".
Κατατρομαγμένος κάλεσε μάγους και επαοιδούς να του ερμηνεύσουν τη
γραφή αυτή αλλά δεν μπόρεσαν. Τελευταία κάλεσε και το Δανιήλ, τον προφήτη του
Κυρίου, ο οποίος έδωσε την εξής ερμηνεία: "Μενέ, εμέτρησεν ο Θεός την
βασιλείαν σου και ετελείωσεν αυτήν. Θεκέλ, εζυγίσθης εν τη πλάστιγγι και ευρέθης
ελλιπής. Φερές, διηρέθη η βασιλεία σου και εδόθη εις τους Μήδους και Πέρσας...
και την ίδια νύχτα φονεύθηκε ο Βαλτάσαρ, ο βασιλιάς των Χαλδαίων"
(εδ.25-30). Ενώ ήδη ο Δανιήλ του 'χε πει: "τον Θεόν εις την χείρα του
οποίου είναι η πνοή σου και εις την εξουσίαν αυτού πάσαι αι οδοί σου, δεν
εδόξασας" (εδ.23). Έτσι, ο ασεβής βασιλιάς κατανόησε πως της ζωής τη
διάρκεια την ορίζει ο Θεός και πως αυτή είναι βραχεία ακόμα και στην καλύτερη
περίπτωση.
Αλλά το ίδιο κατανόησε κι ο ευσεβής Ιώβ, με τα όσα του συνέβησαν,
όπως φαίνεται απ' τη φράση του: "Ο Κύριος αφήρεσεν".
Είναι πολύ σημαντικό να 'σαι συμφιλιωμένος με το Θεό κάθε στιγμή
της ζωής σου και κάτω από οιεσδήποτε περιστάσεις. Ο Ιώβ, αν και δεν καταλάβαινε
γιατί όλ' αυτά συνέβαιναν στη ζωή του, η πίστη του στο Θεό τον ικάνωνε να τα
αντιμετωπίζει νικηφόρα.
Αναγνώριζε
πως ο Θεός είναι πάντα ο Ίδιος, ανεξάρτητα απ' τις συνθήκες..
"Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον". Είναι πολύ
φυσικό και εύκολο να ευλογείς το όνομα του Κυρίου, όταν όλα στη ζωή σου πάνε
καλά. Αλλ' ο Ιώβ ήταν ικανός να ευλογεί το Θεό, κι όταν τα κάστρα του είχαν
πέσει, κι όταν η υγεία του ακόμα είχε χαθεί. Απ' όσα του συνέβησαν δεν μπορούσε
να καταλάβει το γιατί, όμως τα αντιμετώπιζε με ΠΙΣΤΗ. Ο Θεός είχε φανεί πιστός
σ' όλο το παρελθόν του, δεν θα μπορούσε παρά να 'ναι και τώρα. Γιατί ν'
αμφισβητούσε την αγαθότητά Του τώρα; Οι πύργοι του μπορεί να 'χαν πέσει, αλλ' ο
Θεός ακόμα στεκόταν υψωμένος, χωρίς καμιά πιθανότητα να πέσει. Η αγάπη Του
είναι αναλλοίωτη, όπως κι Εκείνος είναι!
Μήπως, αδελφέ μου, σ' έχουν βρει περιστάσεις ανάποδες κι αντίξοες;
Μήπως κάποιος, ίσως και όλοι, οι πύργοι σου έχουν κατεδαφιστεί; Ο Θεός σ'
αγαπάει στο πείσμα των αντιξοοτήτων που επέτρεψε, ο δε θάνατος του Ιησού
Χριστού στο σταυρό, που είναι η μέγιστη απόδειξη της αγάπης Του για σένα,
εθριάμβευσε για λογαριασμό σου. Λοιπόν, "μη φοβού, μόνο πίστευε".
"Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν
του Ιώβ και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαχνος ο Κύριος και
οικτίρμων", γράφει ο Ιάκωβος προς τους αδελφούς του, στο κεφ. 5, εδ.
11. Ο Κύριος να σε ευλογήσει, αδελφέ μου.
