Μερικοί νομίζουν ότι ο χριστιανισμός έχει να
κάνει μόνο με το πνεύμα. Ο χριστιανισμός έχει να κάνει με το σώμα, την ψυχή και
το πνεύμα. Ο Παύλος υπενθυμίζει στους Κορίνθιους:
Α’ Κορ.ς:19-20 Η δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν,
το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι εαυτών; Διότι ηγοράσθητε διά τιμής·
δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν διά του σώματός σας και διά του πνεύματός σας, τα οποία
είναι του Θεού.
Ο Θεός ενδιαφέρεται για το πώς αισθανόμαστε,
πώς σκεπτόμαστε και πώς ενεργούμε κάθε μέρα και σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής
μας. Ο Παύλος συμβούλευε τους Ρωμαίους:
Ρωμ.ιβ:1,2 Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε
τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας
λατρεία, και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως
του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον
και τέλειον.
Ο Ιησούς θυσιάστηκε για να μας σώσει απ’ το
θάνατο και την κόλαση κι εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα λιγότερο απ’ το να
δώσουμε τους εαυτούς μας - σώμα, ψυχή και πνεύμα - σαν ζωντανή θυσία για να Τον
υπηρετήσουμε όλες τις μέρες της ζωής μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να Του
δώσουμε το νου μας, το πνεύμα μας και το σώμα μας, υπακούοντας και δοξάζοντας
Αυτόν. Αυτή είναι η λογική μας λατρεία κι αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε.
Χρωστάμε στον Κύριο ό,τι είμαστε κι ό,τι έχουμε.
Το πώς υπηρετεί κανείς τον Κύριο εξαρτάται
απ’ την προσωπική του επιθυμία. Ο λαός
του Θεού αποτελεί το σώμα του Χριστού, την εκκλησία (Α’ Κορ.ιβ:4-27) κι ο
Κύριος θέτει τα μέλη στο σώμα - την εκκλησία - καθώς Αυτός θέλει. Εάν κάθε
μέλος είναι υπάκουο στο θέλημα και το σχέδιο του Θεού για τη ζωή του, θα
υπάρχει τέλεια ενότητα κι αρμονία στην εκκλησία του Θεού. Ολόκληρο το σχέδιο
της Βασιλείας του Θεού θα εκπληρωθεί. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται απλά και μόνο να
γίνει το έργο για το οποίο κάλεσε κάποιον, αλλά Τον ενδιαφέρει η στάση μας, η
πνευματική μας παραχώρηση σ’ Αυτόν, η χαρούμενη και πρόθυμη υπακοή μας στην
κλήση Του.
Στην Ρωμ.ιβ:3-21 σκιαγραφείται η πνευματική
στάση με την οποία καθένας πρέπει να υπηρετεί τον Κύριο. Το πρώτο πράγμα που
συμβουλεύει και προτρέπει ο Παύλος είναι
να μην σκέπτεται ή να φαντάζεται κανείς πόσο
σπουδαίος είναι και να μη ζητά το προσωπικό του συμφέρον και δόξα. Αντίθετα,
πρέπει να ζητάμε και να εργαζόμαστε για τη δόξα του Θεού, όχι τη δική μας (εδ.3). Όπως κάθε μέλος του
ανθρώπινου σώματος έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία για να υπάρχει υγεία και ευημερία στο σώμα,
έτσι και κάθε μέλος του σώματος του Χριστού έχει μία συγκεκριμένη θέση απ’ όπου
θα εργαστεί για τη βασιλεία του Θεού (εδ.4-8) Ο Θεός δεν βασίζει την ανταμοιβή
Του στην φαινομενική σπουδαιότητα της θέσης κάποιου, αλλά στην ειλικρίνεια, την
αφοσίωση και τον ζήλο με τα οποία ο καθένας εργάζεται απ’ τη θέση του μέσα στο σώμα.
Ο Παύλος ζητά από του Κορίνθιους να προσέξουν
τους οικιακούς του Στεφανά που είχαν αφιερώσει τους εαυτούς τους στην διακονία
των αγίων (Α’ Κορ.ις:15). Τα εδάφια Ρωμ.ιβ:9-16 δίνουν έμφαση στην ειλικρίνεια
και την αγάπη με τα οποία οι χριστιανοί πρέπει να αντιμετωπίζουν ο ένας τον
άλλο. Η εκδήλωση της αγάπης πρέπει να είναι ειλικρινής κι όχι υποκριτική.
Πρέπει να μισούμε καθετί κακό, αλλά όχι
το πρόσωπο που διαπράττει το κακό. Σαν μέλη της ίδιας οικογένειας, όλοι οι
χριστιανοί πρέπει να φανερώνουν αδελφική αγάπη και στοργική φιλαδέλφεια ο ένας
για τον άλλο. Ο Ιησούς είπε:
Ιωάν.ιγ:35 Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην
προς αλλήλους.
Οι χριστιανοί πρέπει να εκτελούν τις
υποχρεώσεις που σχετίζονται με το έργο του Θεού με θερμή επιμέλεια. Πρέπει να
χαίρονται στην ελπίδα, να είναι υπομονετικοί στην θλίψη και να προσεύχονται
συνέχεια. Δεν πρέπει να αμελούν την προσευχή, αλλά να προσεύχονται κάθε μέρα
και να ζουν σ’ επαφή με τον Κύριο. Η αγάπη του Θεού στις καρδιές των αγίων Του
θα φανεί απ’ τον τρόπο που φροντίζουν κι ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο:
προσφέροντας σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη και φιλοξενώντας. Λατρεύουμε τον Θεό, αλλά μπορούμε να Τον
υπηρετήσουμε μόνο υπηρετώντας ο ένας τον άλλο (Ματθ.κε:34-45).
Οι χριστιανοί, μέσα στην αγάπη του Θεού,
μπορούν να προσεύχονται και να ευλογούν αυτούς που τους διώκουν, να χαίρονται
μ’ αυτούς που χαίρονται και να κλαίνε μ’ αυτούς που κλαίνε. Ένας χριστιανός
ποτέ δεν πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του υπερέχοντα από άλλους στην Βασιλεία του Θεού. Ο Θεός μας
βλέπει όλους το ίδιο. Είναι τελείως αμερόληπτος στην αγάπη και την φροντίδα του
λαού Του και πρέπει κι εμείς να είμαστε αμερόληπτοι στις σχέσεις μας με τους
άλλους (Ιάκ.β:1-5)
Τα εδάφια στη Ρωμ.ιβ:17-21 μας διδάσκουν με
τί πνεύμα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους άπιστους. Δεν πρέπει ποτέ ν’
ανταποδίδουμε κακό στο κακό. Αυτό μας τοποθετεί στο ίδιο πνευματικό επίπεδο μ’
αυτούς. Πρέπει να είμαστε τίμιοι με όλους, όχι μόνο γιατί είναι εντολή του
Θεού, αλλά και για μαρτυρία στους άπιστους (Πράξ.ς:3). Ο λαός του Θεού δεν θα πρέπει ποτέ να
επιχειρεί να εκδικηθεί τα λάθη τους. Ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι θα το κάνει. Ο
νόμος του Θεού είναι ν’ ανταποδίδεις καλό στο κακό (Ματθ.ε:43-48). Έτσι θα
νικήσουμε το κακό με το αγαθό.
Καθώς μελετάτε τα εδάφια που αφορούν στη
χριστιανική ζωή, θα βρείτε πολλά εδάφια που ασχολούνται με τον πρακτικό
χριστιανισμό. Τέτοια είναι: Α’ Κορ.γ:9,
Γαλ.ς:2,10, Α’ Τιμ.ς:17-19, Α’ Πέτρ.β:12, Α’ Κορ.ιε:58.
