ΔΙΑΚΟΝΟΙ

Κείμενο: Πράξεις ς:1 - 7

Α. ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ
 

Στις Πραξ.ς:1 διαβάζουμε για το γογγυσμό που έγινε ανάμεσα στους Ελληνιστές, οι οποίοι παραπονιόταν ότι οι χήρες τους παραβλεπόταν στην καθημερινή διακονία. Ποιοι ήταν αυτοί οι Ελληνιστές; Είναι απαραίτητο να ξέρουμε ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί.
 

Πρώτ’ απ’ όλα, δεν ήταν Έλληνες, αλλά καθαρόαιμοι Εβραίοι. Δεύτερο, οι Ελληνιστές Εβραίοι  δεν ζούσαν στην Ιερουσαλήμ αλλά στο εξωτερικό και τώρα είχαν επιστρέψει ή για τη μέρα της Πεντηκοστής, ή για να μείνουν μόνιμα στην Ιερουσαλήμ. Μιλούσαν Ελληνικά κι ήταν πολύ επηρεασμένοι απ’ την Ελληνική κουλτούρα. Γι’ αυτό το λόγο ονομαζόταν Ελληνιστές. Ήταν επηρεασμένοι από τα Ελληνικά έθιμα και συνήθειες. Χωρίς αμφιβολία ήταν πλουσιότεροι και απολάμβαναν μια πιο ψηλή στάθμη ζωής. Είχαν πιο ανοικτό μυαλό και ήταν λιγότερο δεμένοι με την παράδοση απ’ τους Παλαιστίνιους Εβραίους.
 

Αυτοί οι Ελληνιστές θα ήταν απελευθερωμένοι από διαφορές στη γλώσσα και την κουλτούρα. Θα ήταν όμως πολύ ευαίσθητοι για κάθε υποτιθέμενη διαφορά απ’ τη μεριά των αποστόλων στη διαχείριση των εκκλησιαστικών θεμάτων. Αν πραγματικά οι χήρες των Ελληνιστών παραβλεπόταν ή όχι, δεν είμαστε σίγουροι, αλλά φαίνεται ότι μόλις διαφαινόταν κάποια μεροληψία, οι Ελληνιστές Εβραίοι ήταν έτοιμοι να εκφράσουν αμέσως τα παράπονά τους. Πιθανόν αυτό να ήταν το πρώτο περιστατικό που κάποιο εθνικιστικό πνεύμα επηρέασε την εκκλησία.

Β. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
 

Α’ Κορ.ιβ:28   
 

Εδώ διαβάζουμε ότι ο Θεός έθεσε κυβερνήσεις στην εκκλησία. Η λέξη «κυβερνήσεις» αναφέρεται στη δύναμη της διοίκησης, τον οργανωμένο έλεγχο που ο Θεός έχει βάλει μέσα στη εκκλησία για τη διατήρηση της τάξης ανάμεσα στους αγίους.
 

Ο Κύριος έχει τοποθετήσει συγκεκριμένες διακονίες στην εκκλησία για να την κυβερνούν (Εφεσ.δ:11). Όταν δημιουργήθηκε το πρόβλημα με τη δυσαρέσκεια των Ελληνιστών χριστιανών, οι απόστολοι αμέσως χειρίστηκαν το θέμα και χρησιμοποίησαν πολύ σοφία σ’ αυτή την πράξη διακυβέρνησης.

Γ. ΟΙ ΔΙΑΚΟΝΟΙ
 

Οι δώδεκα απόστολοι κάλεσαν το πλήθος και τους είπαν: «Δεν είναι πρέπον ν’ αφήσωμεν  ημείς τον λόγον του Θεού, και να διακονώμεν εις τας τραπέζας» (Πραξ.ς:2). Η δική τους δουλειά ήταν ν’ αφιερώνουν συνεχώς τους εαυτούς τους στην προσευχή και τη διακονία του λόγου. Οι διάκονοι του ευαγγελίου θα πρέπει να θυμούνται πάντα τη σοφία των αποστόλων σ’ αυτή την περίπτωση. Η πρώτη ευθύνη του κήρυκα είναι ν’ αφιερώσει τον εαυτό του στην προσευχή και στη διακονία του λόγου και να μην εμπλέκεται σε κοσμικές ασχολίες, εκτός αν είναι τελείως απαραίτητο.
 

Οι απόστολοι είπαν στους μαθητές να διαλέξουν από ανάμεσά τους εφτά άντρες που θα είχαν καλή μαρτυρία, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας. Αυτοί το έκαναν και οι απόστολοι επέθεσαν τα χέρια και τους χειροτόνησαν σαν διακόνους.
    Τα ονόματα των εφτά διακόνων ήταν:

    Στέφανος        Φίλιππος        Πρόχορος        Νικόλαος
    Νικάνορας        Τίμωνας        Παρμενάς

Ας δούμε πώς διορίστηκαν αυτοί οι άντρες:
 

1. Οι απόστολοι είπαν τα προσόντα που έπρεπε να έχουν
2. Η εκκλησία έκανε την εκλογή
3. Οι απόστολοι τους χειροτόνησαν και τους τοποθέτησαν σ’ αυτή τη θέση.
 

Έτσι, όλοι ήταν χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι μ’ αυτή τη μέθοδο. Οι πιστοί εκλέξανε, αλλά οι απόστολοι κράτησαν την εξουσία και την τελική απόφαση στα χέρια τους.
 

Ας σημειωθεί ακόμα, ότι και οι εφτά είχαν Ελληνικά ονόματα. Είναι πολύ πιθανόν όλοι τους να ήταν Ελληνιστές. Τί θαυμαστό κι ευλογημένο τρόπο που χρησιμοποίησαν οι απόστολοι για να κανονίσουν το θέμα και ν’ αποκαταστήσουν την ενότητα! Αν οι Ελληνιστές αισθανόταν ότι δεν μπορούν να εμπιστεύονται τους Εβραίους αδελφούς, τώρα έμαθαν ότι οι αδελφοί τους ήταν έτοιμοι να τους εμπιστευτούν.

Δ. ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΝΩΝ

Στις Πραξ.ς:3 διαβάζουμε τα προσόντα αυτών των διακόνων:
 

1. Άντρες - Έπρεπε να είναι αρσενικού γένους, γυναίκες δεν μπορούσαν να εκλεχτούν.
2. Από ανάμεσά σας - Έπρεπε να είναι απ’ την εκκλησία, στην κυβέρνηση της εκκλησίας δεν μπορεί ν’ ανήκει κάποιος που δεν ανήκει στην εκκλησία.
3. Με καλή μαρτυρία - Έπρεπε να είχαν καλή φήμη και υπόληψη.
4. Πλήρεις Πνεύματος Αγίου
5. Πλήρεις σοφίας - Έπρεπε να είναι ώριμοι άνθρωποι.

Στην Α’ Τιμ.γ:8-13 διαβάζουμε κι άλλα προσόντα:
 

1.    Να είναι σεμνός
2.    Να μην είναι δίγλωσσος
3.    Να μην πίνει πολύ κρασί.
4.    Να μην είναι αισχροκερδής
5.    Να κρατά το μυστήριο της πίστης με καθαρή συνείδηση.
6.    Να είναι δοκιμασμένος
7.    Να είναι άμεμπτος
8.    Να είναι άντρας μιας γυναίκας
9.    Να κυβερνάνε καλά το σπίτι τους.
   
Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τη σπουδαιότητα αυτής της θέσης, όταν καθίσει και μελετήσει αυτά τα προσόντα.

Ε. Τ’ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ

Στις Πραξ.ς:7 διαβάζουμε ότι «ο λόγος του Θεού ήυξανε και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών.....και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστην»
 

Όλα αυτά συνέβαιναν γιατί είχε αποκατασταθεί η ενότητα, όλοι τώρα στην εκκλησία ήταν χαρούμενοι και οι απόστολοι  μπορούσαν ν’ αφιερώνουν τον απαραίτητο χρόνο για προσευχή και τη διακονία του λόγου.
 

Πρέπει ακόμα να σημειώσουμε ότι τουλάχιστον δύο απ’ αυτούς τους διακόνους, ο Στέφανος και ο Φίλιππος έγιναν δυνατοί ευαγγελιστές. Αυτό μας δείχνει, ότι κάποιος μπορεί να έχει τη θέση του διακόνου μέσα στην εκκλησία, αλλά την ίδια στιγμή να είναι ένας δυνατός κι αποτελεσματικός εργάτης του λόγου. Αν και η θέση του διακόνου είναι πρώτιστα για την υπηρεσία υλικών πραγμάτων, αυτό δεν εμποδίζει την υπηρεσία των πνευματικών.