Ιεζεκ.η:1-18
Στην αρχή του αναγνώσματός μας, ο προφήτης μεταφέρεται «εν
οράσει» στην Ιερουσαλήμ και μάλιστα στην εσωτερική αυλή του Ναού, όπου το άγαλμα
κάποιου ειδώλου είχε στηθεί και λατρευόταν. Χαλεποί πνευματικά καιροί, όταν την
πνευματική λατρεία του Θεού, την αντικαθιστούν χοντροκομμένα είδωλα, που
μάλιστα κάποιοι ηγέτες(;), θρησκευτικοί ή πολιτικοί αδιάφορα, τα τοποθετούν.
Στα εδ.7-12, η σκηνή μας εμφανίζει έναν αριθμό Πρεσβυτέρων,
να προσκυνούν μπροστά σε κάποιες λατρευτικές τοιχογραφίες (ζώα, τέρατα κλπ.).
Το κάνουν αυτό οι... Πρεσβύτεροι, πράγμα που δηλώνει, ότι κανένας - απαίδευτος,
μα και μορφωμένος - δεν αποφεύγει τον ξεπεσμό στην ειδωλολατρία, αν στη ζωή του
δεν ανακηρύξει Αρχηγό και Κύριο τον Ιησού. Και κάτι ακόμη:
«Είδες τι κάνουν κρυφά στο σκοτάδι οι πρεσβύτεροι;» (12). Οι
πνευματικοί οδηγοί, να ’χουν... διπλή ζωή! Άλλα φανερά στο δημόσιο βίο και άλλα
στα κρυφά. Μάλιστα η συνέχεια του εδαφίου, μας αποκαλύπτει κάτι ακόμη πιο
αποκαρδιωτικό: «έκαστος εν τω κρυπτώ
οικήματι των εικόνων αυτού». Που σημαίνει ότι καθένας είχε τη δική του
ιδιαίτερη κρυφή ζωή. Φοβερό, όταν αυτό συμβαίνει. Και όπου συμβαίνει, για ποια
πνευματική ζωή πια να μιλήσεις; Σε ποια στάθμη να οδηγηθεί και από ποιους ο
λαός;
Ένας σύγχρονός μας διανοούμενος, είπε πως: «αν οι καλοί ήταν
καλύτεροι, οι κακοί θα ήταν λιγότεροι». Φρονούμε, πως σωστά μίλησε. Όποιοι οι ηγέτες,
τέτοιος και ο λαός. Όποιοι οι ποιμένες, τέτοια και η ποίμνη...
