Δαν.δ:1-27
Παρόλο που ο βασιλιάς είχε απομακρυνθεί αρκετά από την
ειδωλολατρία, εντούτοις θα έπρεπε να προχωρήσει ακόμα πιο μακριά. Γι’ αυτό και υπήρξε
ανάγκη να υποστεί εκείνο το δραστικό-μάθημα της ταπεινοφροσύνης, και να
«διωχθεί εκ των ανθρώπων», μέχρις ότου η υποταγή του στον «Ύψιστο» (25) γίνει
τελεία.
Μήπως, άραγε, μερικές φορές, αυτή είναι η αιτία για την
οποία ο Θεός επιτρέπει σε δικά Του τέκνα να περάσουν από κάποια συνθλιπτική
εμπειρία, ασθένεια ή κατάθλιψη; Το βέβαιο είναι ότι στον χριστιανό που έμαθε να
δέχεται παρόμοια πράγματα με το σωστό πνεύμα, οι εμπειρίες αυτές μπορούν να γίνουν
πραγματικά «μέσα της χάριτος» στη ζωή του.
Όμως, να μη κλείσουμε τα σχόλιά μας, αν πρώτα δεν ρίξουμε
μια ματιά στο θάρρος του Δανιήλ. Το τελευταίο όνειρο ήταν πολύ κολακευτικό για
τον βασιλιά, τούτο όμως αντίθετα ήταν ανατριχιαστικό, με τη φοβερή προφητεία
του για κείνη την ταπείνωση και την καταστροφή. Καθόλου άξιο απορίας το γιατί ο
Δανιήλ δαπάνησε τόσο χρόνο στο να συλλογιστεί τις συνέπειες της ερμηνείας του
(19), και να σκεφτεί ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για ν' ανακοινώσει τα
τρομερά εκείνα νέα στον βασιλιά. Τι άραγε θα σήμαινε το όνειρο αυτό στον ίδιο
τον Δανιήλ; Φυλάκιση; Θάνατο; Διόλου απίθανο. Όμως παρ’ όλ’ αυτά, δεν απόφυγε
το καθήκον του. Η άφοβη δήλωσή του «συ είσαι το δένδρον τούτο, βασιλεύ» (22),
μας υπενθυμίζει το - «συ είσαι ο άνθρωπος» του Νάθαν (Β' Σαμ.ιβ:7), όταν
μετέφερε τα θλιβερά νέα της κρίσης του Θεού στον Δαβίδ.
