Ιωάν.ις:25-33
Είναι φυσικό το τελευταίο εδάφιο να μας τραβήξει ιδιαίτερα
την προσοχή. Και δυο λέξεις, που ξεχώρισαν μέσα σου απ’ αυτό:
Ο Χριστός και ο Πόνος.
Μέγα, αλήθεια, το πρόβλημα του πόνου. Και παλιό, όσο και ο
άνθρωπος. Μέσα στον κήπο της Εδέμ, ακούστηκε για πρώτη φορά τ' όνομα του. «Με λύπες
και πόνους θα γεννάς τα παιδιά σου, με κόπο και πόνο θα βγάζεις το ψωμί σου».
Κι από τότε, σαν το υφάδι μέσα στο στημόνι, ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή, στον πόνο
και στη θλίψη έχει τυλιχτεί.
Μάλιστα, ενώ θα 'λεγε κανείς, ότι αν ο άνθρωπος ελαφρωνόταν
από το μόχθο και οι ανέσεις γύρω του πλήθαιναν, ο πόνος θα λιγόστευε, τ’
αντίθετο συνέβηκε. Στην καταναλωτική μας κοινωνία, στο τεχνολογικό μας
κορύφωμα, είδαμε τον πόνο να γίνεται πολύς αβάσταχτος.
Στον άνθρωπο μένει, να δοκιμάσει με το Χριστό. Αυτός, έσκυψε
μ’ αγάπη πάνω στον πόνο μας. Οι πληγές Του, γίνανε το φάρμακό μας. Η νίκη Του,
προσφέρεται αντίδοτο δραστικό στη θλίψη μας.
Τι διαφέρει ο πιστός από τον άπιστο; Ότι ο πρώτος δεν γεύεται
τον πόνο; Όχι, βέβαια. Διαφέρει σ’ αυτό: Ότι στον πόνο μέσα, νικήτρια μπορεί να
'χει τη δύναμη του Χριστού. Δοκίμασε και... οπωσδήποτε θα πειστείς.
Προσευχή: Κύριε μου, το «θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον», ας αντιλαλεί έντονα και
καθησυχαστικά στη ζωή μου, ιδιαίτερα όταν ο δούλος σου περνάει από στενωπούς
και συμπληγάδες.
