Δανιήλ ιβ:1-13
Να μια ερώτηση, με την οποία κλείνει το βιβλίο του Δανιήλ
(εδ.6). Ίδια ανθρώπινη ανησυχία - κι όχι απαραίτητα περιέργεια - με το «πότε θέλουσι γίνει ταύτα» των μαθητών
στην επί του Όρους των Ελαιών εσχατολογική ομιλία του Χριστού» (Ματθ.κδ, κε)
και με το «τάχα εν τω καιρώ τούτω» στον αναστημένο Κύριο (Πράξ.α:6).
Κι ενώ το πότε χρονολογικά δεν μπορούμε να το
προσδιορίσουμε, μας πληροφορεί εντούτοις τούτο το ακροτελεύτιο κεφάλαιο ότι προ
του τέλους «θέλει είσθαι καιρός θλίψεως,
οποία ποτέ δεν έγινεν αφού υπήρξεν έθνος» (εδ.1). Φαίνεται δε ότι η επανεμφάνιση
εδώ της έκφρασης «καιρό, καιρούς και
ήμισυ καιρού» (7), αφορά το δεύτερο ήμισυ της τελευταίας «εβδομάδας ετών», που συνθέτουν τη μεγάλη
θλίψη μετά την αρπαγή της Εκκλησίας και πριν την εμφάνιση του Χριστού με την
Εκκλησία Του στη γη.
Στο εδ.4, μας δίνεται ένα ακόμη χαρακτηριστικό των ημερών
προ του τέλους: «Πολλοί θέλουσι περιτρέχει
και η γνώσις θέλει πληθυνθεί».
Έχω μπροστά μου το βιβλίο του Η. Halley. Στη σελίδα 466, προσπαθεί
να περιγράφει τα μαζικά μέσα μετακίνησης κι επικοινωνίας, καθώς και την
πρωτόγνωρη αύξηση της γνώσης. Τότε... το 1963. Αλήθεια, σήμερα - έπειτα από πέντε
δεκαετίες - τι να πούμε!... Για τα διαστημικά ταξίδια, για την τεχνολογία, για
τα κομπιούτερς!.. Αλήθεια, το «τότε» του Δανιήλ, είναι προειδοποιητικό «τώρα»
για μας.
