Ο λόγος του Θεού στο βιβλίο της Γένεσης αναφέρει:
«Και είπεν ο θεός, Ας
κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών· και ας εξουσιάζη επί των
ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί των κτηνών και επί
πάσης της γης και επί παντός ερπετού, έρποντος επί της γης» (Γέν.α:26).
Μας έκανε δηλαδή ο Κύριος σαν τον εαυτό Του και τοποθέτησε μέσα
μας την ιδιότητα του «άρχειν».
Έδωσε στον άνθρωπο την εξουσία να δημιουργεί και να
κυριαρχεί επί της δημιουργίας και όλης της κτίσης. Μας επέτρεψε να κινούμαστε
ελεύθερα, να κτίζουμε τη ζωή μας, να επιλέγουμε το περιβάλλον μας και τις
σχέσεις μας και γενικά να εξουσιάζουμε τα πάντα.
«και ευλόγησεν αυτούς
ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την
γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί
των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης» (Γεν.α:28).
Κατά την πτώση του όμως ο άνθρωπος, παρακινούμενος από τον
εμπνευστή και πατέρα του ψεύδους, διάβολο, δεν αρκέστηκε στο να άρχει επί των
θηρίων, των πτηνών και των ερπετών, αλλά θέλησε να γίνει και «κύριος» του
εαυτού του, αποβάλλοντας μάλιστα με περισσή θρασύτητα τον «Κύριο» της ζωής του,
θέλοντας να πάρει την τύχη του στα χέρια του.
Ο Κύριος του είχε δώσει την εξουσία και τη φροντίδα για όλη
τη δημιουργία, αλλά για τον ίδιο τον άνθρωπο ήθελε να φροντίζει ο Θεός. «Και
εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς και έθεσεν εκεί τον
άνθρωπον, τον οποίον έπλασε. Και Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν
δένδρον ώραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν·...»
Ο άνθρωπος φτιάχτηκε από το Θεό για να είναι κύριος στη
δημιουργία και να έχει Κύριο το
δημιουργό του.
Έγινε όμως ο άνθρωπος κύριος στη θέση του Κυρίου και θεός
στη θέση του Θεού. Πήρε δηλ. μία θέση για την οποία δεν ήταν κατάλληλος και το
αποτέλεσμα είναι η τραγωδία που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα.
Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλη θέση που ο Θεός έχει
ορίσει.
Σαν κύριος του εαυτού του ο άνθρωπος, αμαύρωσε την έννοια
της κυριότητας και άρχισε να «σκηνοθετεί» το έργο της ζωής του μόνος του χωρίς
να επιζητεί τη θεία συγκατάθεση.
Το σενάριο όμως που γράφτηκε από τον άνθρωπο ήταν πολύ
διαφορετικό από αυτό που είχε προβλέψει ο Κύριος και έφερε διάσταση και
απομάκρυνση του ανθρώπου από το Θεό. Το σενάριο ήταν τραγωδία και φυσικά
το τέλος αυτού του έργου κατέληξε σε ένα
δράμα το οποίο παίζεται ακόμη γι’ αυτούς που δεν θέλησαν να δεχτούν το έργο της
θείας αποκατάστασης στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που σταυρώθηκε για να
επαναφέρει τον άνθρωπο και πάλι κοντά στο Θεό.
«Προς δε την γυναίκα
είπε, Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με
λύπας θέλεις γεννά τέκνα· και προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου,
και αυτός θέλει σε εξουσιάζει. Προς δε τον Αδάμ είπεν, Επειδή υπήκουσας εις τον
λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα
εις σε λέγων, Μη φάγης απ' αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με
λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και
ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σέ· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του
αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού
επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην
θέλεις επιστρέψει...Όθεν Κύριος ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της
Εδέμ, διά να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και
κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την
φλογίνην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής»
(Γέν.γ:16-24).
Ο άνθρωπος δεν κατάλαβε πως έτσι και αλλιώς θα έχει πάντοτε
κάποιον κύριο στη ζωή του και αν δεν επιλέξει για Κύριό του τον Ιησού Χριστό
που τον αγαπάει, θα πέσει στην εξουσία του σκληρού δυνάστη που είναι: «ο πατάσσων εν θυμώ τον λαόν με ακατάπαυστον
κτύπημα, ο δεσπόζων εν οργή επί τα έθνη...» Ησ.ιδ:6.
Αποβάλλοντας λοιπόν ο άνθρωπος το Θεό από τη ζωή του, έβαλλε
πολλούς άλλους κυρίους πάνω του, πάθη, όπως σαρκολατρεία, πλουτισμό,
φιλαργυρία, υπερηφάνεια, ζήλεια, φιλοδοξία κ.α. Γιατί όπως γράφει ο λόγος του
Θεού «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα
παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον
υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον ή της υπακοής προς δικαιοσύνην;» (Ρωμ.ς:13) και κατ’ αυτό τον τρόπο ο
άνθρωπος αντί για ένα Κύριο έχει πολλούς, «Κύριε
ο Θεός ημών, άλλοι κύριοι, πλην σου, εξουσίασαν εφ' ημάς· αλλά τώρα διά σου
μόνον θέλομεν αναφέρει το όνομά σου» (Ης.κς:13).
Ο λόγος του Θεού μας φανερώνει ότι δεν είμαστε κύριοι του
εαυτού μας, γιατί κάποιος πλήρωσε να μας εξαγοράσει από τη δουλεία της αμαρτίας
και να μας χαρίσει την ελευθερία μας «Διά τιμής ηγοράσθητε· μη γίνεσθε δούλοι
ανθρώπων» Α´ Κορ.ζ:23.
Α’ Κορ.ς:19 Η δεν εξεύρετε ότι το σώμα σας είναι ναός
του Αγίου Πνεύματος του εν υμίν, το οποίον έχετε από Θεού, και δεν είσθε κύριοι
εαυτών;
Αφιέρωσε λοιπόν τη ζωή σου και το έργο της στον Κύριο για να
στερεωθείς.
«Αφιέρονε τα έργα σου
εις τον Κύριον, και αι βουλαί σου θέλουσι στερεωθή» (Παρ.ις:3).
Μην προσπαθείς να γυρίσεις το έργο της ζωής σου μόνος σου,
γιατί να θυμάσαι ότι μπορεί εσύ να είσαι ο σκηνοθέτης και να δημιουργείς τις
πράξεις και τα επεισόδια αυτού του έργου, αλλά άλλος είναι ο παραγωγός που
χρηματοδοτεί το γύρισμα της ταινίας και αν κάποια στιγμή για δικούς Του λόγους
σταματήσει τη χρηματοδότηση τότε το έργο θα μείνει ημιτελές.
Όπως και αν ξεκινάει το έργο μας, ότι θέμα και αν έχει, αν
αποβάλουμε τον Κύριο από τη ζωή μας, το τέλος του θα είναι μία φρικτή τραγωδία.
Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει το έργο μας ευχάριστο τέλος,
όποιο και αν είναι τώρα το σενάριό του είναι να πάψουμε να είμαστε δούλοι της
αμαρτίας, και να έχουμε στη ζωή μας για Κύριό μας τον παραγωγό της ζωής, τον
ζωοδότη Χριστό.
«Διότι ότε υπήρχετε
δούλοι της αμαρτίας, υπήρχετε ελεύθεροι από της δικαιοσύνης. Τίνα λοιπόν καρπόν
είχετε τότε εξ εκείνων των έργων, διά τα οποία τώρα αισχύνεσθε; διότι το τέλος
εκείνων είναι θάνατος. Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας και
δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν
αιώνιον. Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή
αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ.ς:17-23).
Πραγματικός ΚΥΡΙΟΣ είναι αυτός που έχει εξουσία και στη ζωή
και στο θάνατο και το απέδειξε αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, νικώντας το
θάνατο. Κάνε λοιπόν Κύριό σου τον Κύριο της ζωής για να έχεις ζωή και μάλιστα «εν αφθονία» Αυτόν που είναι ο παραγωγός
της ζωής, της ατελείωτης και αιώνιας ζωής, γίνε δούλος δικός Του για να είσαι
ελεύθερος από όλα τα άλλα ακόμη και από τον θάνατο διότι «Δεν υπάρχει άνθρωπος έχων εξουσίαν επί του πνεύματος, ώστε να εμποδίζη
το πνεύμα· ουδέ έχων εξουσίαν επί της ημέρας του θανάτου· και εν τω πολέμω δεν
είναι αποφυγή· και η ασέβεια δεν θέλει ελευθερώσει τους έχοντας αυτήν» (Εκκλ.η:8).
