«Οι μύθοι για την ομοφυλοφιλία»

Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε μερικούς από τους μύθους γύρω από την ομοφυλοφιλία που έχουν παρεισφρήσει στην κουλτούρα μας και θα προσπαθήσουμε να δώσουμε απάντηση στα επιχειρήματά τους. Παρόλο που οι πληροφορίες σ' αυτό το άρθρο μπορεί να αποβούν χρήσιμες, η δική μας προσευχή είναι να μπορέσετε να περάσετε το μήνυμά τους ήρεμα και ελεητικά, έχοντας πάντα υπόψη ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι μόνο ένα αφηρημένο ηθικό και πολιτικό πρόβλημα. Αφορά ανθρώπινες ζωές, τις ζωές ανθρώπων οι οποίοι πονούν και υποφέρουν πολύ.

Πρώτος μύθος: το 10% των ανθρώπων είναι ομοφυλόφιλοι

Το 1948 ο Δρ Alfred Kinsey έδωσε στη δημοσιότητα μια μελέτη με τίτλο Sexual Behavior in the Human Male (Η σεξουαλική συμπεριφορά στον άντρα) στην οποία ισχυριζόταν ότι ένα 10% με 47% του ανδρικού πληθυσμού είναι ομοφυλόφιλοι. Πήρε τα στοιχεία του από ένα σύνολο 5,300 ανδρών τους οποίους παρουσίασε με το όνομα «ο μέσος φοιτητής Τζο». Ωστόσο, πολλά από τα άτομα που απάντησαν στο ερωτηματολόγιό του είχαν καταδίκες εις βάρος τους για σεξουαλικά εγκλήματα, ήταν υπόδικοι, νταβατζήδες, ληστές, κλέφτες, ζιγκολό και εκατοντάδες πολιτικοποιημένοι ομοφυλόφιλοι. Ο αριθμός 10% κυκλοφόρησε ευρέως από το Ηarry Hay, τον πατέρα των πολιτικών δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, με την παρότρυνση να μη χαρακτηρίζεται πια η ομοφυλοφιλία ως διεστραμμένη πράξη αλλά να θεωρούνται οι ομοφυλόφιλοι σαν μια μειονότητα της τάξης του 10%.

Αμέσως μετά οι αριθμοί του Kinsey διαψεύστηκαν ως πέρα για πέρα αναληθείς από πολλούς άλλους επιστήμονες. Το πραγματικό ποσοστό είναι κάπου μεταξύ 2 και 3%. Αλλά ο αριθμός 10% έχει τόσο συχνά αναφερθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι εκπροσωπεί την αλήθεια. Δεν την εκπροσωπεί.

Δεύτερος μύθος: οι άνθρωποι γεννιούνται ομοφυλόφιλοι

Το είπε η Ann Landers και το πίστεψαν εκατομμύρια άνθρωποι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία γι' αυτό. Υπάρχουν τρεις τρόποι να ελέγξει κανείς για γενετικά χαρακτηριστικά. Μελέτες διδύμων (twin studies), ανατομία εγκεφάλου και μελέτες «σύνδεσης» γονιδίων (gene «/span>linkage» studies). Οι μελέτες διδύμων δείχνουν ότι κάτι άλλο από τη γενετική προδιάθεση πρέπει να ευθύνεται για την ομοφυλοφιλία διότι σχεδόν τα μισά από τα μονοωογενή δίδυμα που μελετήθηκαν δεν είχαν την ίδια σεξουαλική προτίμηση. Εάν η ομοφυλοφιλία ήταν κληρονομική, τα μονοωογενή δίδυμα θα ήταν ή και τα δύο ετεροφυλόφιλα ή και τα δύο ομοφυλόφιλα. Εκτός αυτού καμία από τις μελέτες διδύμων δεν επιβεβαιώθηκε, ενώ άλλες μελέτες σε δίδυμα έχουν δώσει τελείως διαφορετικά αποτελέσματα. Η πολύ γνωστή ανατομική μελέτη σε εγκεφάλους νεκρών του Δρα Simon LeVay απέδωσε αμφίβολα αποτελέσματα αναφορικά με την ακρίβειά της. Ο ερευνητής δεν γνώριζε ποια ήταν η σεξουαλική προτίμηση των υποκειμένων του και επί πλέον παραδέχτηκε ότι δεν μπορούσε να αποφανθεί αν οι διαφοροποιήσεις στη δομή του εγκεφάλου ήταν η «αιτία» ή το «αποτέλεσμα» της ομοφυλοφιλίας. Τέλος, μια παλιά μελέτη η οποία προσπάθησε να δείξει το σύνδεσμο μεταξύ της ομοφυλοφιλίας και του χρωμοσώματος-Χ δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί και μια δεύτερη μελέτη επάνω στο θέμα είχε αποτελέσματα τα οποία αντέκρουαν εκείνα της πρώτης. Ακόμη κι αν αποδεικνυόταν ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που υπάρχει «εκ γενετής», και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και κάτι το «φυσιολογικό». Μερικά παιδιά γεννιούνται με ινoκυστική ίνωση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και φυσιολογική αυτή η κατάσταση.

Οι εκ γενετής τάσεις ορισμένης συμπεριφοράς (όπως της ομοφυλοφιλίας) δεν κάνουν αυτή τη συμπεριφορά ηθική. Γίνεται τώρα αποδεκτό ότι οι τάσεις για αλκοολισμό, παχυσαρκία και βιαιότητα έχουν επηρεαστεί από την κληρονομικότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αποδεκτές συμπεριφορές. Οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί με τέτοιες τάσεις πρέπει να πολεμήσουν πολύ σκληρά εναντίον των φυσικών τους πειρασμών κατά του αλκοολισμού, της παχυσαρκίας και της σωματικής βίας.

Και αφού έχουμε γεννηθεί αμαρτωλοί στον κόσμο της Πτώσης, πρέπει να πολεμήσουμε εναντίον των συνεπειών της Πτώσης. Απλά και μόνο επειδή έχουμε γεννηθεί με ένα πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι και φυσιολογικό. Δεν είναι σωστό το λεγόμενο ότι «ο Θεός κάνει τους ανθρώπους ομοφυλόφιλους». Έχουμε όλοι γεννηθεί με τις συνέπειες της Πτώσης και είναι απαραίτητο να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε.

Τρίτος μύθος: τι πρόβλημα υπάρχει να παντρευτούν μεταξύ τους δύο γυναίκες ή δύο άντρες που αγαπιούνται και είναι αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο;

Υπάρχουν δύο πλευρές στο γάμο, η νομική και η πνευματική. Ο γάμος είναι κάτι παραπάνω από μια απλή κοινωνική σχέση -όπως π.χ. το να είσαι «καλύτερος/η φίλος/η» με κάποιον- γιατί ο γάμος μεταξύ ετερόφυλων συνήθως καταλήγει στη δημιουργία παιδιών. Ο γάμος έχει αναχθεί σε νομική σχέση για να προσφέρει προστασία στις γυναίκες και τα παιδιά. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν την ελευθερία να αφιερώσουν το χρόνο και την ενέργειά τους στο να είναι οι υπ' αριθμόν ένα φροντιστές και εκπαιδευτές των παιδιών χωρίς να είναι υποχρεωμένες να βγάζουν και το ψωμί τους σε εξωτερική εργασία. Το σχέδιο του Θεού είναι για τα παιδιά να μεγαλώνουν σε οικογένειες οι οποίες τους παρέχουν τα απαραίτητα, τα προστατεύουν και τα καλύπτουν με τη δική τους ασφάλεια.

Επειδή τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι από τη φύση τους ανίκανα προς αναπαραγωγή, δεν χρειάζονται τη νομική προστασία του θεσμού του γάμου προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον στο οποίο να γεννηθούν και να μεγαλώσουν παιδιά. Εκτός από τη σεξουαλική σχέση η οποία υπάρχει μεταξύ ομοφυλόφιλων ζευγαριών, εκείνο που στην πραγματικότητα έχουν είναι μια σχέση «καλύτερων φίλων» και αυτό δεν απαιτεί νομική κάλυψη.

Φυσικά, ολοένα και περισσότερα ομοφυλόφιλα ζευγάρια θέλουν να έχουν ένα παιδί μαζί, είτε μέσω υιοθεσίας, είτε μέσω τεχνητής γονιμοποίησης, είτε μέσω υποκατάστατης μητρότητας. Πέρα απ' το γεγονός ότι πρέπει να αναζητήσουν μια εξωτερική διαδικασία και πηγή προκειμένου να γίνουν γονείς, η παρουσία ενηλίκων και ανηλίκων μαζί μέσα σ' ένα συγκεκριμένο σπιτικό δεν θα έπρεπε αυτομάτως να επιφέρει την επίσημη αναγνώριση αυτής της σχέσης ως οικογένειας. Υπάρχει μια τάση στην κοινωνία μας να επαναπροσδιορίσει την έννοια της οικογένειας, αλλά με βαθύτατη έλλειψη συνειδητοποίησης των συνεπειών που αυτό θα έχει μακροχρονίως για τα πρόσωπα. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια λένε κάτι πολύ επικίνδυνο στα παιδιά τους: οι λεσβίες μητέρες τούς λένε ότι οι πατεράδες δεν είναι απαραίτητοι, ενώ οι ομοφυλόφιλοι άντρες τούς λένε ότι οι μητέρες δεν είναι απαραίτητες. Όλο και περισσότεροι κοινωνικοί παρατηρητές αποφαίνονται για τη σπουδαιότητα που έχουν και οι μητέρες και οι πατεράδες στη ζωή των παιδιών. Ένας από τους ρόλους τους είναι να διδάξουν στο αγόρι τι σημαίνει να είσαι αγόρι και στο κορίτσι τι σημαίνει να είσαι κορίτσι.

Η άλλη όψη του γάμου είναι η πνευματική. Βέβαια, αυτή η απάντηση στο θέμα του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν θα ενδιαφέρει όσους αδιαφορούν για τα πνευματικά πράγματα, αλλά υπάρχουν πολλοί ομοφυλόφιλοι οι οποίοι ενδιαφέρονται βαθύτατα για το Θεό και ποθούν να έχουν μια στενή σχέση μαζί Του. Η σχέση του γάμου, τόσο στη συναισθηματική όσο και στη σεξουαλική της ένωση, είναι η γήινη αναλογία της σχέσης μεταξύ του Χριστού και της νύφης Του, της εκκλησίας. Όπως ακριβώς υπάρχει μια μυστική στη μοναδικότητά της ένωση μεταξύ του άντρα και της γυναίκας, οι οποίοι είναι πολύ διαφορετικοί ο ένας απ' τον άλλο, έτσι ακριβώς υπάρχει και μια μυστική στη μοναδικότητά της ένωση μεταξύ δύο όντων τόσο διαφορετικών το ένα από το άλλο όσο είναι ο Αιώνιος Υιός του Θεού και εμείς οι θνητοί και δημιουργημένοι άνθρωποι. Έτσι όπως τον σχεδίασε ο Θεός, ο γάμος είναι σαν τη σχεδόν απίθανη ένωση μιας πεταλούδας και ενός βουβαλιού ή της φωτιάς και του νερού. Αλλά οι γάμοι ομοφυλόφιλων είναι ενώσεις ομοίων όντων. Απουσιάζει απ' αυτούς η δυναμική της ένωσης δύο διαφορών που υπάρχει στους ετερόφυλους γάμους και κατά συνέπεια τους λείπει και η πνευματική διάσταση η οποία είναι τόσο απαραίτητη για το σκοπό του γάμου. Τόσο στο συναισθηματικό όσο και στο σωματικό επίπεδο, η ομοιότητα άντρα με άντρα και γυναίκας με γυναίκα δείχνει ότι οι ομοφυλόφιλες σχέσεις δεν καθρεφτίζουν την πνευματική παραβολή που μας δίνει ο λόγος του Θεού για το τι σημαίνει γάμος. Ο Θεός θέλει οι σύντροφοι στο γάμο να αλληλοσυμπληρώνονται, όχι να είναι ο καθρέφτης ο ένας του άλλου. Η έννοια του ομοφυλόφιλου γάμου δεν είναι λειτουργική, είτε το δει κανείς από κοινωνικής είτε από πνευματικής πλευράς.

Τέταρτος μύθος: ο Ιησούς δεν είπε τίποτε για την ομοφυλοφιλία

Τόσο από άμβωνος όσο και σε συγκεντρώσεις για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, οι πολιτικοποιημένοι ομοφυλόφιλοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι ο Ιησούς δεν μίλησε ποτέ για την ομοφυλοφιλία. Αντίθετα, λένε, ενδιαφερόταν περισσότερο για την αγάπη. Αυτό που θέλουν να πουν είναι ότι ο Ιησούς δεν απαγόρευσε ρητά την ομοφυλοφιλία, οπότε ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τους ομοφυλόφιλους;

Αυτό το επιχείρημα πρώτα απ' όλα υποθέτει ότι τα ευαγγέλια είναι πιο σημαντικά από τα άλλα Βιβλία της Καινής Διαθήκης και ότι το μόνο που έχει σημασία είναι τα λόγια του Ίδιου του Ιησού που έχουν καταγραφεί εκεί. Ωστόσο, το ευαγγέλιο του Ιωάν.κα:25 μας διαβεβαιώνει ότι δεν εξαντλεί όλα όσα έκανε και είπε ο Ιησούς αλλά ότι υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν έχουν συμπεριληφθεί! Ούτε τον ξυλοδαρμό της γυναίκας ή την αιμομιξία αναφέρουν τα ευαγγέλια ότι καταδίκασε ο Ιησούς. Αυτό τα νομιμοποιεί; Επίσης, τα υπόλοιπα Βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν έχουν μικρότερη αξία από τα ευαγγέλια. Όλες οι Γραφές είναι θεόπνευστες, όχι μόνο τα Βιβλία με τα λόγια του Χριστού υπογραμμισμένα με κόκκινο. Ειδικές απαγορεύσεις κατά της ομοφυλοφιλίας, όπως εκείνες που περιέχονται στην Ρωμ.α:26-27 και στην Α' Κορ.ς:9,10, είναι το ίδιο θεόσταλτες όπως και τα γραφόμενα στα ευαγγέλια και οι επιστολές αυτές λένε τα εξής: «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας διότι και οι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσην εις την παρά φύσιν» ομοίως δε και οι άνδρες αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην, άρσενες εις άρσενας, και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν της πλάνης αυτών». «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε» ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού».

Αλλά γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς μίλησε πολύ συγκεκριμένα για το σκοπό του Θεού στη δημιουργία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας: «Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ» αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς; Και είπεν, Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν; Ώστε δεν είναι πλέον δύο αλλά μία σαρξ. Εκείνο λοιπόν το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη» (Ματθ. ιθ:4-6). Το σχέδιο του Θεού είναι μια άγια ετεροφυλία και ο Ιησούς το τόνισε αυτό.

Οι Λευιτικοί νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας ισχύουν και σήμερα. Το Λευιτικό (ιη:22) λέει: «Και μετά άρρενος δεν θέλεις συνουσιασθή, ως μετά γυναικός^. είναι βδέλυγμα». Οι ομοφυλόφιλοι υποστηρίζουν ότι η λέξη «βδέλυγμα» γενικά σχετίζεται με την ειδωλολατρία και τη θρησκευτική πρακτική της πορνείας των αρσενικών που είχαν οι Χαναναίοι, οπότε ο Θεός δεν απαγορεύει την ομοφυλοφιλία του τύπου που υπάρχει σήμερα.

Και άλλες σεξουαλικές αμαρτίες όπως η μοιχεία και η αιμομιξία επίσης καταδικάζονται στα ίδια αυτά κεφάλαια που υπάρχουν οι απαγορεύσεις κατά της ομοφυλοφιλίας. Όλες οι σεξουαλικές αμαρτίες απαγορεύονται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, ανεξάρτητα από το Λευιτικό κανόνα, διότι πρόκειται για ηθικό ζήτημα. Είναι αλήθεια ότι δεν δεσμευόμαστε από τους κανόνες και τις τελετουργίες του Λευιτικού, τα οποία σφράγιζαν το λαό του Γιάχβε με το να τον ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Εντούτοις, η φύση της σεξουαλικής αμαρτίας δεν έχει αλλάξει γιατί η ανηθικότητα είναι προσβολή κατά της αγιότητας του Ίδιου του Θεού. Απλά και μόνο επειδή τα περισσότερα κομμάτια του Λευιτικού δεν ισχύουν για τους χριστιανούς σήμερα, δεν έπεται ότι τίποτε απ» αυτό δεν ισχύει.

Το επιχείρημα ότι ο όρος «βδέλυγμα» είναι συνδεδεμένος με την ειδωλολατρία απαντιέται σωστά αν εξετάσουμε τις Παρ.ς:16-19 όπου κατονομάζεται ποια άλλα πράγματα ο Θεός θεωρεί «βδέλυγμα»: «οφθαλμούς υπερηφάνους», «γλώσσα ψευδή», «χείρας εκχέουσας αίμα αθώον», «καρδίαν μηχανευομένην λογισμούς κακούς», «πόδας τρέχοντας ταχέως εις το κακοποιείν», «μάρτυρα ψευδή λαλούντα ψεύδος» και «τον εμβάλλοντα έριδας μεταξύ αδελφών». Η ειδωλολατρία δεν παίζει ρόλο σ’ αυτά. Το επιχείρημά τους λοιπόν αυτό δεν ισχύει.

Εάν οι συμπεριφορές στα κεφάλαια 18 και 20 του Λευιτικού καταδικάζονται επειδή έχουν σχέση με την ειδωλολατρία, λογικά δεν θα απαγορεύονταν εάν γίνονταν ανεξάρτητα από την ειδωλολατρία. Αυτό θα σήμαινε ότι η αιμομιξία, η κτηνοβασία και οι θυσίες παιδιών (που αναφέρονται σ' αυτά τα κεφάλαια) καταδικάζονται μόνο εάν σχετίζονται με την ειδωλολατρία, αλλιώς επιτρέπονται. Κανείς υπεύθυνος αναγνώστης αυτών των χωρίων δεν θα συμφωνούσε με αυτή την υπόθεση.

Πέμπτος μύθος: το να αποκαλούμε την ομοφυλοφιλία αμαρτία είναι καταδίκη και το να καταδικάζει κανείς τον άλλο είναι αμαρτία

Ο Josh McDowell λέει ότι παλιά το συχνότερα αναφερόμενο εδάφιο της Γραφής ήταν το «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωαν.γ:16)^. αλλά τώρα που η ανεκτικότητα έχει καταλήξει να είναι η μεγαλύτερη αρετή, το εδάφιο που ακούγεται συχνότερα είναι το «μη κρίνετε δια να μη κριθήτε» (Ματθ.ζ:1). Για όποιον δεν αποδέχεται την ομοφυλοφιλία λένε ότι έχει φανατισμό και ομοφοβία. Ακόμη και πρόσωπα που δεν πιστεύουν στη Αγία Γραφή αναφέρονται στο εδάφιο «μη κρίνετε δια να μη κριθήτε».

Όταν ο Ιησούς είπε αυτό, όπως ξεκάθαρα προκύπτει από το περιεχόμενο, εννοούσε να μη γινόμαστε κριτές ενός άλλου όταν εθελοτυφλούμε απέναντι στη δική μας αμαρτία και βλέπουμε μόνο την αμαρτία του πλησίον μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι» αυτό. Υπάρχει τρομερή τάση για αυτοδικαίωση στη συμπεριφορά της εκκλησίας απέναντι σ» εκείνους που παλεύουν με τους πειρασμούς των ομοφυλόφιλων επιθυμιών τους. Αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να συμφωνεί κανείς με τον κανόνα της Γραφής που διακηρύσσει ότι η ομοφυλοφιλία είναι κακό και να καταδικάζει προσωπικά ένα άτομο για την αμαρτία του. Το να συμφωνεί κανείς με το Θεό σε κάτι δεν σημαίνει ότι απαραίτητα γίνεται κριτής των άλλων.

Ας υποθέσουμε ότι τρέχω με υπερβολική ταχύτητα σε μια εθνική οδό και ένα περιπολικό με σταματάει. Ο αστυφύλακας πλησιάζει το αυτοκίνητό μου και αφού ελέγξει το δίπλωμά μου και τα χαρτιά του αυτοκινήτου μού λέει, «Κυρία μου, παραβήκατε το νόμο της οδικής κυκλοφορίας ως προς το όριο ταχύτητας σ' εκείνο το σημείο». Φανταστείτε τον πολίτη να αγανακτεί κατά του αστυφύλακα και να του λέει, «Μα σας παρακαλώ! Με κρίνετε! Μην κρίνετε για να μην κριθείτε!». Ο αστυφύλακας όμως δεν κρίνει το χαρακτήρα μου. Απλά συγκρίνει τη συμπεριφορά μου με τον κανόνα που επιβάλλει ο νόμος. Το ίδιο συμβαίνει και όταν αναφερόμαστε στον ηθικό νόμο του Θεού. Δεν κρίνουμε. Εκείνο που είναι αμαρτία είναι το να υποτιμούμε κάποιον ο οποίος πέφτει σε μια αμαρτία η οποία είναι διαφορετική από τη δική μας. Αυτό είναι επίκριση.

Έκτος μύθος: το εδάφιο για την ομοφυλοφιλία στο α΄ κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής δεν περιγράφει ομοφυλόφιλους αλλά ετεροφυλόφιλους που επιδίδονται σε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, κάτι που δεν είναι φυσικό γι’ αυτούς

Το εδάφιο για την ομοφυλοφιλία στην επιστολή προς Ρωμαίους λέει: «Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας» διότι και αι γυναίκες αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν» ομοίως δε και οι άνδρες αφήσαντες την φυσικήν χρήσιν της γυναικός, εξεκαύθησαν εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους, πράττοντες την ασχημοσύνην, άρσενες εις άρσενας, και απολαμβάνοντες εις εαυτούς την πρέπουσαν αντιμισθίαν εις την πλάνην αυτών». Μερικοί ομοφυλόφιλοι προσπαθούν να αγνοήσουν την ξεκάθαρη απαγόρευση της ομοφυλοφιλίας τόσο μεταξύ ανδρών όσο και μεταξύ γυναικών με την εξήγηση ότι η αμαρτία για την οποία μιλάει ο Παύλος αφορά τους ετεροφυλόφιλους οι οποίοι επιδίδονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις με το αιτιολογικό ότι αυτές δεν είναι φυσικές για κείνους. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι αμαρτία για τους πραγματικά ομοφυλόφιλους.

Δεν υπάρχει όμως τίποτε στο εδάφιο που να δείχνει ότι υπάρχει διάκριση μεταξύ «αληθινών» και «μη αληθινών» ομοφυλόφιλων. Ο απόστολος χαρακτηρίζει την πράξη ως αφύσικη ανεξάρτητα απ' το ποιος τη διαπράττει. Μάλιστα χρησιμοποιεί περίεργες λέξεις για τους άντρες και για τις γυναίκες, τις ελληνικές λέξεις «άρσενες» και «θήλειαι» οι οποίες υπογραμμίζουν τη βιολογική πλευρά του φύλου. Η συμπεριφορά η οποία περιγράφεται σ αυτό το χωρίο είναι αφύσικη τόσο για άντρες όσο και για γυναίκες. Το θέμα της σεξουαλικής προδιάθεσης δεν τίθεται καθόλου εδώ. Ο Παύλος λέει ότι η ομοφυλοφιλία είναι βιολογικά αφύσικη. Όχι ότι είναι αφύσικη για τους ετεροφυλόφιλους αλλά φυσική για όλους τους άλλους.

Επίσης, το χωρίο στην προς Ρωμαίους επιστολή λέει ότι οι άντρες «εξεκαύθησαν» εις την επιθυμίαν αυτών προς αλλήλους. Αυτό δεν επιτρέπει να συμπεράνει κανείς ότι προηγουμένως ήταν ετεροφυλόφιλοι και απλά πειραματίζονταν με την ομοφυλοφιλία. Θα χρειαζόταν πραγματικά να κάνουμε ασκήσεις διανοητικής γυμναστικής προκειμένου να κάνουμε το 1^ο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής να εννοεί κάτι άλλο από κείνο που μια απλή ανάγνωση μας οδηγεί να καταλάβουμε: κάθε ομοφυλόφιλη συμπεριφορά είναι αμαρτία.

Έβδομος μύθος: το κήρυγμα κατά της ομοφυλοφιλίας οδηγεί τους ομοφυλόφιλους τινέιτζερς στην αυτοκτονία

Έλαβα ένα email από κάποιον που με διαβεβαίωσε ότι το αίμα των ομοφυλόφιλων τιηνέιτζερς ήταν στα χέρια μου διότι το να κηρύττει κανείς ότι η ομοφυλοφιλία είναι κακό οδηγεί τους ανθρώπους στην αυτοκτονία. Η πεποίθηση ότι οι ομοφυλόφιλοι νέοι είναι υψηλού κινδύνου για αυτοκτονία προέρχεται κυρίως από την έκθεση μιας ειδικής ομοσπονδιακής ομάδας που είχε συσταθεί για να μελετήσει το θέμα των αυτοκτονιών μεταξύ νέων. Η έκθεση αυτή έλεγε τρία πράγματα: πρώτον, ότι το 1/3 των αυτοκτονιών μεταξύ νέων διαπράττεται από ομοφυλόφιλους νέους» δεύτερον, ότι η αυτοκτονία είναι η υπ’ αριθμόν ένα αιτία θανάτου μεταξύ των ομοφυλόφιλων νέων» και τρίτον, ότι οι νεαροί ομοφυλόφιλοι οι οποίοι αυτοκτονούν το κάνουν διότι έχουν «εσωτερικεύσει την ομο-φοβία» και τη βία η οποία έχει στόχο τους ίδιους. Στην έκθεση αυτή παραπέμπουν κατά κόρον τόσο τα δημοσιεύματα των ομοφυλόφιλων όσο και τα γενικού ενδιαφέροντος δημοσιεύματα.

Αυτή την έκθεση την έγραψε ο Paul Gibson, ο πολιτικοποιημένος ομοφυλόφιλος του San Francisco, και είναι βασισμένη σε έρευνα. Αλλά η έρευνα στην οποία είναι βασισμένη είναι τόσο κακής ποιότητας ώστε, όταν υποβλήθηκε στο Δρα Louis Sullivan, τον τέως Υπουργό Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών, εκείνος επισήμως αποστασιοποιήθηκε απ» αυτήν και το ίδιο έκανε και η υπηρεσία του[15]. Οι αριθμοί που αναφέρονται στην έκθεση, τόσο για τα δεδομένα όσο και για τα πορίσματα, είναι εξαιρετικά αμφίβολης αξίας. Ένα τμήμα της έκθεσης αναφέρεται στον ισχυρισμό ενός συγγραφέα ότι 3,000 νεαροί ομοφυλόφιλοι αυτοκτονούν κάθε χρόνο. Αυτός ο αριθμός όμως είναι κατά 1,000 και περισσότερο μεγαλύτερος του συνολικού αριθμού αυτοκτονιών σε τιηνέιτζερς! O Gibson υπέρβαλε λοιπόν όταν είπε ότι το 1/3 όλων των αυτοκτονιών των τιηνέιτζερς διαπράττεται από ομοφυλόφιλους νέους. Αυτό τον αριθμό τον πήρε από έρευνες που γίνονται σε κέντρα προσέλευσης προβληματικών νέων, πολλοί από τους οποίους είναι ομοφυλοφιλικής προδιάθεσης, και οι οποίες έδειξαν ότι οι ομοφυλόφιλοι νέοι είχαν προδιάθεση για αυτοκτονία 2 με 4 φορές παραπάνω απ» ό,τι οι ετεροφυλόφιλοι νέοι. Ο Gibson πολλαπλασίασε αυτό το νούμερο με το αμφισβητούμενο 10% του Kinsey για το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στο γενικό πληθυσμό και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το 30% όλων των αυτοκτονούντων νέων είναι ομοφυλόφιλοι. Ο David Schaffer, ένας ψυχίατρος του Πανεπιστημίου της Columbia ο οποίος ειδικεύεται στις αυτοκτονίες ανηλίκων, μελέτησε προσεκτικά αυτή την έρευνα και είπε: «Αγωνίστηκα πολύ για να κατανοήσω τα μαθηματικά του Gibson, αλλά στο τέλος ήταν περισσότερο άμπρα κατάμπρα παρά μαθηματικά».

Τα πορίσματα αυτής της έκθεσης καταρρίπτονται από άλλες πιο πειστικές μελέτες. Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας του San Diego πήραν συνέντευξη από τους επιζώντες από 283 απόπειρες αυτοκτονίας για μία μελέτη που έκαναν το 1986. Οι 133 από κείνους που πέθαναν ήταν κάτω των 30 ετών και μόνο 7% ήταν ομοφυλόφιλοι οι οποίοι όμως ήταν άνω των 21 ετών. Σε μια άλλη μελέτη στο Πανεπιστήμιο της Columbia από 107 αυτοκτονίες αγοριών, μόνο 3 ήταν γνωστό ότι ήταν ομοφυλόφιλοι και δύο απ» αυτά πέθαναν σε μια «συμφωνία αυτοκτονίας». Όταν ο οργανισμός Gallup πήρε συνέντευξη από περίπου 700 τιηνέιτζερς οι οποίοι γνώριζαν κάποιον τιηνέιτζερ που είχε αυτοκτονήσει, ούτε ένας δεν ανέφερε ως μέρος του προβλήματος το σεξουαλικό προσανατολισμό. Εκείνοι που είχαν πλησιάσει περισσότερο την αυτοκτονία κυρίως ανέφεραν προβλήματα σχέσεων μεταξύ boyfriend και girlfriend ή χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Ο Gibson δεν χρησιμοποίησε μια ομάδα κοντρόλ για τη μελέτη του. Χωρίς όμως μια τέτοια ομάδα πορίσματα και στατιστικές είναι επόμενο να στραβώσουν. Όταν ο ψυχίατρος David Shaffer εξέτασε το ιστορικό των ομοφυλόφιλων νέων ο οποίοι είχαν αυτοκτονήσει στην έκθεση του Gibson, βρήκε ότι τα προβλήματα που τους απασχολούσαν πριν την αυτοκτονία ήταν τα ίδια μ» εκείνα των ετεροφυλόφιλων νέων. «Οι ιστορίες ήταν οι ίδιες: είχαν να παρουσιαστούν στο δικαστήριο την ημέρα της αυτοκτονίας τους, υπέφεραν από μακροχρόνια κατάθλιψη, είχαν προβλήματα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, κτλ.».

Είναι τραγικό ένας νέος να δοκιμάζει τόσο πόνο που να θέλει ν' αυτοκτονήσει - ανεξαρτήτως αιτίας. Αλλά δεν είναι σωστό να επιρρίπτουμε την ευθύνη των αυτοκτονιών ομοφυλοφίλων -των λίγων που υπάρχουν- σε κείνους οι οποίοι συμφωνούν με το Θεό ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιβλαβής συμπεριφορά.