ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ

Α’ Κορ.ζ:36 Εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει, ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, ὁ θέλει ποιείτω οὐχ ἁμαρτάνει, γαμείτωσαν.

Υπάρχουν διάφορες θέσεις ως προς το τι εννοεί αυτό το εδάφιο, θα αναφέρω 3 απ’ αυτές:

1) Εκείνο τον καιρό, τόσο ανάμεσα στους Εβραίους όσο και στους Χριστιανούς, η κόρη ήταν εξολοκλήρου υπό την εξουσία του πατέρα. Αυτός, μπορούσε να την δώσει ή να μην την δώσει σε γάμο, ανάλογα με το τι ήθελε. Μπορούσε ακόμα να την κρατήσει σε μόνιμη αγαμία, αν πίστευε ότι αυτό ήταν σωστό, και αυτή είναι η περίπτωση που υπαινίσσεται ο απόστολος Παύλος εδώ.

Αν ο πατέρας είχε αφιερώσει την κόρη του σε αέναη παρθενία, και στη συνέχεια καταλάβαινε ότι αυτή είχε αγαπήσει ένα άτομο το οποίο ήθελε οπωσδήποτε να παντρευτεί, και είχε περάσει η ακμή της ζωής της, ο πατέρας, βλέποντας από τη σκοπιά της κόρης του ότι θα ήταν λάθος να την αναγκάσει να συνεχίσει την κατάσταση της αγαμίας, αν και ήταν από πριν αποφασισμένος να την κρατήσει απάντρευτη, σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσε να μεταβάλλει το σκοπό του, χωρίς αμαρτία, και να την αφήσει να παντρευτεί.

2) Ολόκληρο το εδάφιο και τα συμφραζόμενα, μιλάνε για νεαρές γυναίκες αφιερωμένες στην υπηρεσία του Θεού, οι οποίες ονομαζόταν «παρθένοι», στην πρώτη εκκλησία. Και τίθεται το θέμα εδώ, ότι ενδέχεται να προκύψουν περιστάσεις που να  προσβάλουν ακόμα και έναν τέτοιο όρκο, ώστε να μην είναι αμαρτία να παντρευτεί.

3) Ο απόστολος με τη λέξη «παρθένος», δεν εννοεί μια παρθένα, αλλά την κατάσταση της παρθενίας ή αγαμίας, είτε πρόκειται για άνδρα ή για γυναίκα.

Γενικά, θεωρείται, ότι αυτά τα τρία εδάφια αφορούν παρθένες υπό την εξουσία των γονέων και κηδεμόνων και το συνηθισμένο συμπέρασμα είναι, ότι τα παιδιά πρέπει να δίδονται για γάμο από τους γονείς, κηδεμόνες, κλπ. Τώρα αυτό μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά δεν έχει κανένα Γραφικό στήριγμα, γιατί το «τηρεῖν τὴν ἑαυτοῦ παρθένον» δεν εννοεί να κρατήσει την παρθενία της κόρης του, αλλά τη δική του παρθενία, ή μάλλον το σκοπό της παρθενίας, γιατί παρθένος ονομάζεται αυτός που ελεύθερα δίνει τον εαυτό του στον Κύριο, αποκηρύσσοντας το γάμο, και προτιμώντας μια ζωή εγκράτειας.

Ότι αυτή πρέπει να είναι η πραγματική έννοια αυτών των λέξεων, προκύπτει από το γεγονός, ότι αυτό εξαρτάται από τη διάθεση της καρδιάς του, και την εξουσία που έχει πάνω στη θέλησή του, και δεν υπάρχει κανένας προσωπικός λόγος για να αλλάξει το σκοπό αυτό.

Αν αυτός είχε μείνει μέχρι τότε σταθερός στην απόφαση της καρδιά του, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει ανάγκη να αλλάξει το σκοπό του και έχοντας εξουσία πάνω στο θέλω του, να μην παντρευτεί, πιστεύοντας ότι είναι σε θέση να επιμείνει στην απόφαση που πήρε, να κρατήσει την παρθενία του, κάνει καλά να συνεχίσει έτσι.

Στη συνέχεια, η φράση, Εἰ δέ τις ἀσχημονεῖν ἐπὶ τὴν παρθένον αὐτοῦ νομίζει, ἐὰν ᾖ ὑπέρακμος καὶ οὕτως ὀφείλει γίνεσθαι, γαμείτωσαν, αναφέρεται στις απόψεις τόσο των Εβραίων όσο και των Εθνικών ότι όλοι πρέπει να παντρεύονται. Οι Εβραίοι έλεγαν ότι ο καιρός του γάμου είναι από τα 16 ή 17 μέχρι τα 20, ενώ μερικοί από τους Εθνικούς καθόριζαν αυτό το διάστημα από τα 30 έως τα 35.

Αν κάποιος σκέφτεται έτσι, λέει ο απόστολος, ας κάνουν ό, τι θέλουν, δεν αμαρτάνουν: Ας παντρευτούν. Και στη συνέχεια καταλήγει με τα λόγια αυτά που εφαρμόζονται και στις δύο περιπτώσεις: ὥστε καὶ ὁ γαμίζων τὴν ἑαυτοῦ παρθένον καλῶς ποιεῖ καὶ ὁ μὴ γαμίζων κρεῖσσον ποιήσει (ζ:38).

Αυτή η τελευταία άποψη φαίνεται να είναι το πραγματικό νόημα των λόγων του αποστόλου.

Ίσως είναι αναγκαίο να γίνουν μερικές γενικές παρατηρήσεις σχετικά με αυτά τα εδάφια, συνοψίζοντας όσα ειπώθηκαν.

1. Παρθένος εδώ θα πρέπει να θεωρηθεί ότι δεν αναφέρεται σε παρθένα κόρη, αλλά στην κατάσταση της παρθενίας ή αγαμίας.

2. Υπέρακμος, ηλικιωμένος, πρέπει να αναφέρεται στο πέρασμα του χρόνου μέσα στον οποίο, τόσο από τους νόμους και τα έθιμα των Εβραίων όσο και από τους Εθνικούς, έπρεπε να παντρεύονται οι άντρες.

Σ’ αυτό το απόσπασμα, πιστεύεται γενικά, ότι ο απόστολος δίνει συμβουλές σχετικά με τη διάθεση των παιδιών σε γάμο, βασιζόμενοι στην αρχή του προηγούμενου σκεπτικού του. Σ’ αυτή την άποψη, η γενική έννοια είναι απλή. Βρισκόταν σε τέτοια ηλικία, και σ’ εκείνα τα μέρη του κόσμου, ιδιαίτερα μεταξύ των Εβραίων, εθεωρείτο ντροπή για μια γυναίκα να παραμείνει ανύπαντρη όταν περνούσαν κάποια χρόνια: άρχιζαν να υπάρχουν υποψίες ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την ίδια.

Τώρα, λέει ο απόστολος, εάν κάποιος άντρας νομίζει ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απρεπής προς την κόρη του και ότι δεν είναι προς τιμήν της να παραμένει άγαμος, αφού είναι αρκετά μεγάλη, είναι αναγκαίο να τη δώσει με χαρά για γάμο, δεν είναι αμαρτία να τη δώσει σε ένα κατάλληλο σύντροφο.

Αλλά αν έχει αποφασίσει ο ίδιος να την κρατήσει παρθένα και μένει σ’ αυτή την απόφασή του, εφόσον δεν υπάρχει ανάγκη να την παντρέψει, αλλά είναι ελεύθερη με τη συγκατάθεσή της να ακολουθήσει το σκοπό του, κάνει καλά που την κρατά παρθένα. Με λίγα λόγια, αυτός που την παντρεύει κάνει καλά, αλλά αυτός που την κρατά απάντρευτη, εάν αυτή μπορεί να είναι ήσυχη και αθώα σε μια τέτοια κατάσταση, κάνει ό, τι είναι καλύτερο, αφού είναι πιο βολικό για εκείνη για την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, αν όχι για πάντα.

Σημείωση:

1. Τα παιδιά θα πρέπει να είναι στη διάθεση των γονιών τους, και να μην αποφασίζουν μόνα τους για το γάμο. Ακόμα,

2. Οι γονείς θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν τους τη φυσική προδιάθεση των παιδιών τους, τόσο για γάμο, γενικά, όσο και για το πρόσωπο, ειδικότερα, και να μην υπολογίζουν ότι έχουν ανεξέλεγκτη δύναμη να τα διατάζουν και να τα κάνουν ό, τι θέλουν.

3. είναι καθήκον μας να εξετάζουμε όχι μόνο τι είναι νόμιμο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, τουλάχιστον, τι είναι εφικτό να γίνει, πριν το κάνουμε.

Αλλά νομίζω ότι ο απόστολος εδώ συνεχίζει την προηγούμενη συζήτηση, καθώς συμβουλεύει απάντρευτα άτομα, που αποφασίζουν ο καθένας μόνος του, για τον εαυτό του, τι να κάνει. Όταν λέει για τον άντρα «τὴν παρθένον αὐτοῦ» εννοεί την παρθενιά του.

«τὴν ἑαυτοῦ παρθένον» μάλλον φαίνεται να σημαίνει τη διατήρηση της παρθενιάς του παρά την τήρηση της κόρης του σαν παρθένα, αν και είναι εντελώς ασυνήθιστο να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη με αυτή την έννοια.

Ήταν κοινό θέμα μομφής ανάμεσα στους Εβραίους και τους πολιτισμένους Εθνικούς, για έναν άνδρα, να συνεχίζει να μένει απάντρευτος μετά από κάποια χρόνια, αν και δεν συμφωνούσαν όλοι, πόσο μπορεί να μείνει κάποιος απάντρευτος.

Η γενική ιδέα του αποστόλου είναι η ίδια, ότι δεν είναι αμαρτία να παντρευτούν, αν ένας άντρας σκεφτόταν ότι ήταν ανάγκη να το κάνει, είτε για να αποφύγει την μομφή των ανθρώπων, και λιγότερο για να αποφευχθεί ο αναπόφευκτος πόθος. Αλλά αυτός που με δική του δύναμη, στέκεται ακλόνητος στο σκοπό του, και δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να παντρευτεί, θα έπρεπε για εκείνη την εποχή, και ιδιαίτερα για τους Χριστιανούς εκείνης της εποχής, να κάνει με κάθε τρόπο μια συμφέρουσα επιλογή, όσο αφορά στις πνευματικές ανησυχίες του. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σκόπιμο, εάν όχι καθήκον, για τους Χριστιανούς να οδηγούνται από τέτοιο πνεύμα.