Πριν ο σπουδαστής αρχίσει τη μελέτη της ζωής
και του έργου του Χριστού θα πρέπει να έχει κάποια ιδέα των γεγονότων που
έγιναν κατά τη διάρκεια των 400 χρόνων μεταξύ της Παλαιάς και της Καινής
Διαθήκης. Τα χρόνια αυτά ήταν χρόνια εξεγέρσεων, αιματοχυσιών και μεγάλης
τραγωδίας για τους Εβραίους. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η μικρή χώρα της
Παλαιστίνης ήτανε μια γέφυρα που ένωνε τρεις Ηπείρους και κάθε επιδρομέας
έπρεπε να την περάσει. Κατά την διάρκεια αυτών των 4 εκατονταετηρίδων ξένοι
στρατοί πέρασαν τη χώρα αυτή και την αναστάτωσαν πολύ.
Και αρχίζουμε τη μελέτη μας από τον Αλέξανδρο
τον Μέγα.
Α.
ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.
Το έτος 333 π.Χ. ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας
έγινε κύριος της Περσικής Αυτοκρατορίας και κυρίευσε και την Παλαιστίνη.
Όπως φαίνεται ο σκοπός του ήτανε η διάδοση
της Ελληνικής κουλτούρας. Οι Ελληνικές αποικίες γρήγορα σκορπίστηκαν σ’ όλο τον
τότε γνωστό κόσμο, και ο Ελληνισμός άρχισε να γίνεται αισθητός σε κάθε τομέα
της Εβραϊκής ζωής και ιδιαίτερα στους Εβραϊκούς οικισμούς έξω από την Παλαιστίνη.
Οι Εβραίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν Ελληνικές λέξεις στις συζητήσεις τους και
να δίνουν Ελληνικά ονόματα στα παιδιά τους.
Ο Αλέξανδρος σεβάστηκε τη θρησκεία των
Εβραίων και αργότερα όταν κατάκτησε την Αίγυπτο και έχτισε την πόλη της
Αλεξάνδρειας προσκάλεσε τους Εβραίους να μείνουν εκεί. Αυτό έγινε δεκτό και
έτσι μια μεγάλη Εβραϊκή αποικία γρήγορα αναπτύχθηκε εκεί.
Ο Αλέξανδρος πέθανε νέος στη Βαβυλώνα, θύμα
καταχρήσεων και ποτού, χωρίς να αφήσει κληρονόμους και έτσι η Αυτοκρατορία
διαιρέθηκε σε τρία βασίλεια. Η Παλαιστίνη έγινε η σκηνή συνεχών πολεμικών
επιχειρήσεων. Για εκατό χρόνια την κυβερνούσαν πότε οι Πτολεμαίοι που είχανε
την Αίγυπτο και πότε οι Σελευκίδες που ήταν κύριοι της Συρίας. Τελικά το 198 π.Χ.οι
Σύριοι απώθησαν τον Αιγυπτιακό στρατό στο Νείλο και έκαναν προσάρτηση της
Παλαιστίνης.
B. ΑΝΤΙΟΧΟΣ ΕΠΙΦΑΝΗΣ
Το 175 π.Χ. ένας κυβερνήτης που τον είχε
προβλέψει ο Προφήτης Δανιήλ φάνηκε στη Συρία. Ήταν ο Αντίοχος ο Επιφανής. Κάθε τι το ελληνικό γινόταν πάθος για τον
Αντίοχο. Ο Ελληνισμός είχε προσελκύσει τους υλιστές Εβραίους και πολλοί ακολούθησαν
το μονοπάτι του. Εν τούτοις, σε αντίθεση με τους Ελληνιστές εμφανίστηκε μια
θρησκευτική μερίδα που ονόμασε τους οπαδούς της Θεϊκούς ή Ευσεβείς.
Μια ψεύτικη πληροφορία κυκλοφόρησε ότι ο
Αντίοχος σκοτώθηκε σε μάχη και στην Ιερουσαλήμ άρχισαν προετοιμασίες για
επανάσταση. Όταν ο Αντίοχος έμαθε για
τις προθέσεις των Εβραίων, γύρισε για να τους τιμωρήσει με μανία. ‘Έτσι οι
Ευσεβείς σφάχτηκαν, ο Ναός λεηλατήθηκε και γουρούνι θυσιάστηκε στο βωμό.
Ο Αντίοχος στράφηκε με λύσσα προς τη θρησκεία
των Εβραίων και ανακοίνωσε ότι σταματάνε τα θρησκευτικά τους έθιμα. Έτσι έπαψε
η τήρηση του Σαββάτου, νηστίσιμα φαγητά και όχι περιτομή, θυσίες κ.λ.π. Όποιος
κρατούσε αντίγραφο του Εβραϊκού Νόμου τιμωρούνταν με θάνατο.
Ο Αντίοχος έσφαξε 40.000 κατοίκους της
Ιερουσαλήμ και πολλούς άλλους τους πούλησε για
σκλάβους. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αίματα καθώς σκότωνε τους άνδρες και
αιχμαλώτιζε τις γυναίκες και τα παιδιά.
Οι αξιωματικοί του Αντίοχου ζητούσαν θύματα
παντού. Έχτιζαν βωμούς, συγκέντρωναν τους Εβραίους και τους ζητούσαν να κάνουν
θυσίες στον Αντίοχο. Στην Μόντινα ζούσε ο Ματθίας, ένας γέρος ιερέας με τα
πέντε παιδιά του. ‘Όταν τον διέταξαν να κάνει θυσία, αρνήθηκε. Σκότωσε ένα δειλό
που άρχισε να υπακούει στις διαταγές του και χτύπησε με το ξίφος του έναν από
τους Σύριους αξιωματικούς.
Γ.
ΙΟΥΔΑΣ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΣ
Ο Ματθίας διέφυγε με τους πέντε γιους του,
μάζεψε γύρω του απελπισμένους ζηλωτές που πήγαιναν πάνω κάτω στη χώρα
καταστρέφοντας τους μισητούς βωμούς και
καταδικάζανε σε θάνατο τους απαρνητές Εβραίους που είχανε θυσιάσει στους βωμούς
αυτούς.
Ο Ματθίας πέθανε λίγο μετά την εξέγερση και
τον διαδέχτηκε ο γιος του ο Ιούδας, που αποδείχτηκε μεγαλοφυία στην πολεμική
τέχνη και τον ονομάσανε «Κτυπητή». Ο Ιούδας κέρδισε την πρώτη μάχη ενάντια
στους Συρίους που τους κατέστρεψε στους λόφους βόρεια της Ιερουσαλήμ. Αυτός και
οι άντρες του αρματώθηκαν με τα όπλα των
σφαγμένων. Έτσι κέρδισε 4 αποφασιστικές μάχες και χτύπησε όλους τους γύρω
εχθρούς του. Τελικά ο Αντίοχος ο Επιφανής πέθανε με την πικρή διαπίστωση ότι η
Παλαιστίνη τον είχε περιφρονήσει και νικήσει.
Το έτος
143 π.Χ. οι Σύριοι διώχτηκαν
ολοκληρωτικά και η χώρα ελευθερώθηκε από τους κατακτητές.
Δ.
ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΗ
Ο Σίμωνας, ο τελευταίος γιος του Ματθία,
άφησε διάδοχο τον μεγάλο ιερέα Ιωάννη Ιρκανό. Μεθυσμένος από τη νέα του δύναμη
άρχισε σκληρούς και δαπανηρούς πολέμους ενάντια στους γείτονές του.
Έκανε εισβολή στη Σαμάρεια προς το βορρά και
την Ιδουμαία προς τα Νότια. Με την βία έκανε να ασπασθούν οι Σαμαρείτες και οι
Εδωμίτες το δικό του είδος του Ιουδαϊσμού.
Τον Ιωάννη τον διαδέχτηκε ο γιος του ο
Αριστόβουλος, ο οποίος εξακολούθησε τους πολέμους και κατάκτησε την Γαλιλαία.
Αυτόν τον διαδέχτηκε ο γιος του ο
Αλέξανδρος, ο οποίος ήτανε φιλοπόλεμος και φιλήδονος. Οι Εβραίοι εξεγέρθηκαν
και τον εξόρισαν, αλλά σε λίγο τον κάλεσαν να γυρίσει πίσω. Αυτός όμως αντί να
τους δείξει ευγνωμοσύνη σταύρωσε 800 Φαρισαίους, αφού έσφαξε τις γυναίκες και
τα παιδιά τους μπροστά στα μάτια τους.
Τον Αλέξανδρο τον διαδέχτηκε η γυναίκα του η
Αλεξάνδρα. Όταν έγινε 73 χρόνων ένας από τους γιους της, ο Αριστόβουλος ο Β’
άρχισε εμφύλιο πόλεμο. Ο Ιρκανός, ο κανονικός κληρονόμος έχασε την πρώτη μάχη.
Μετά από συμβουλή κάποιου Ιδουμαίου πρίγκιπα, του Αντίπατρου, ο Ιρκανός προσπάθησε να συνεχίσει τον αγώνα.
Πήρε ένα στρατό 50.000 και ανάγκασε τον Αριστόβουλο να καταφύγει στην
Ιερουσαλήμ.
Το 65 π.Χ. ο Ρωμαίος Στρατηγός Πομπήιος
νίκησε ένα μεγάλο τμήμα της τέως Αυτοκρατορίας της Συρίας. Οι Εβραίοι
χωρισμένοι σε 3 μερίδες έπεσαν κατ’ ευθείαν στα χέρια των Ρωμαίων. Ο
Αριστόβουλος περιχαρακώθηκε στην Ιερουσαλήμ που την πολιορκούσε ο Ιρκανός και ο
Αραβικός στρατός του. Οι Φαρισαίοι ήταν αηδιασμένοι με τους βασιλιάδες τους και
έτοιμοι να απαλλαγούν απ’ αυτούς. Και οι τρεις στείλανε αντιπροσώπους στη Δαμασκό,
εκεί που ο στρατηγός Πομπήιος στρατοπέδευσε. Αυτό ήταν μια ικανή δικαιολογία για τον Πομπήιο να εισβάλει στην
Παλαιστίνη. Ο Αραβικός στρατός αμέσως το ‘βαλε στα πόδια.
Ο Αριστόβουλος παραδόθηκε αλλά οι οπαδοί του
αρνήθηκαν. Ταμπουρώθηκαν στο λόφο του Ναού και μόνο μετά από τρεις μήνες παραδόθηκαν.
Ο Πομπήιος θανάτωσε 12.000 Εβραίους. Μπήκε στο Ναό και καταπάτησε το Ιερό του.
Γι’ αυτό ποτέ δεν τον συγχώρησαν οι Εβραίοι.
Τελικά ο Πομπήιος έχασε το κύρος του στην
Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον διαδέχτηκε ο μεγάλος Ιούλιος Καίσαρας. Μέχρι τώρα
ο Αντίπατρος είχε μείνει στο περιθώριο για πολύ καιρό. Ο Αντίπατρος ήταν
άνθρωπος πολύ πονηρός. Είχε συνδυάσει την τύχη
του με τον Καίσαρα και τώρα περίμενε την ανταμοιβή του. Έτσι έγινε Διαχειριστής (επίτροπος) της
Ιουδαίας.
Τέσσερα χρόνια αργότερα δηλητηριάστηκε και η
δύναμή του έπεσε στα χέρια του γιου του Ηρώδη, ενός από τους ισχυρότερους
άνδρες που κυβέρνησε ποτέ την Ιουδαία.
