17. Από τι μας απάλλαξε ο Χριστιανισμός;
Με τα όσα γράφηκαν μέχρι τώρα, φάνηκε καθαρά, νομίζω,
πόσο άδικο έχουν οι επικριτές του βιβλικού Χριστιανισμού, πόση άγνοια σε πολλά
θέματα έχουν, και πόση κακεντρέχεια και κακοβουλία τους διακρίνει σε άλλα, με
τα οποία ασχολούνται και πολεμούν τη χριστιανική αλήθεια.
Σκέφτηκα, για να ολοκληρώσω, εν είδει παραρτήματος,
επιγραμματικά, να αναφέρω μερικά απ’ τα «καρκινώματα» του αρχαίου κόσμου, που
μας απάλλαξε ο Χριστιανισμός, καθώς διαδόθηκε και επικράτησε τους τρεις πρώτους
αιώνες μέχρι την εποχή του Μέγα Κωνσταντίνου. Αναφέρομαι στους τρεις πρώτους
αιώνες, γιατί, δυστυχώς, η μετα-κωνσταντίνεια εκκλησία κατά γενικήν ομολογία
και αναγνώριση ειδικών (Adolf von Harnack, Paul Johnson, Π. Κανελλόπουλος, Σ.
Αγουρίδης, Ι. Μέγεντορφ, Ι. Ζηζιούλας, Β. Ν. Τατάκης, Γ. Μέγας, Μ. Φούγιας, Γ.
Φλορόφσκυ, Α. Τσιριντάνης, Μ. Μπέζγος κ.α.) εν πολλοίς, άλλαξε πορεία και
φυσιογνωμία, με τη λεγόμενη εκκοσμίκευση και την εισαγωγή ολίγον-κατ’ ολίγον,
παγανιστικών και εξωχριστιανικών θεσμών, φιλοσοφιών και αντιλήψεων (για περισ.
βλ. Δ. Τσινικόπουλος, Ο Εξελληνισμός του Χριστιανισμού, ή Πώς οι Έλληνες
αλλοίωσαν τη διδασκαλία του Ιησού, εκδ. Άβατον).
Για να συνοψίσουμε, λοιπόν, ας δούμε τι κέρδισε η
ανθρωπότητα με τη διάδοση του Χριστιανισμού και από τι απαλλαχτήκαμε, αν και
όχι ολοσχερώς, διότι, η τάση των ανθρώπων είναι να επιστρέφουν στα παλιά, στα
κίβδηλα και στα είδωλα.
Ο Χριστιανισμός απάλλαξε την ανθρωπότητα:
1. Από την χονδροειδή ειδωλολατρία και την πολυθεΐα των αρχαίων λαών
καθώς και από τις εξαχρειωτικές, ανήθικες μυθολογίες τους. Γιατί, όλοι
ανεξαιρέτως οι αρχαίοι λαοί και μάλιστα αυτοί που καυχόνταν για τη σοφία και
τον πολιτισμό τους, ήταν βουτηγμένοι στον πολυθεϊσμό και την ειδωλολατρία. Π.χ.
Βαβυλώνιοι (έπος Ενούμα Ελίς, Γκιλγκαμές) με εκατοντάδες θεούς,
Αιγύπτιοι (με 70 και πλέον τοτεμικές θεότητες), Χαναναίοι (έπος Βαάλ με
θεότητες αιμοβόρες όπως Αστάρτη, Βαάλ, Αδών, Μολώχ κ.άλλ.), οι Έλληνες με
εκατοντάδες θεότητες (800 και πλέον στην εποχή Ησιόδου-Ομήρου και αργότερα τους
12 του Ολύμπου). Γι’ αυτούς όλους έγραψε ο απ. Παύλος με αυστηρή γλώσσα ότι
«μετήλλαξαν την δόξα του αφθάρτου Θεού σε ομοίωμα εικόνας φθαρτού ανθρώπου και
πετεινών και τετραπόδων και ερπετών... και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την
κτίσιν παρά τον κτίσαντα» (Ρωμ. 1:23, 25). Ο Χριστιανισμός διδάσκει την
λατρεία ενός πνευματικού, υπερτάτου ανεικονικού, άφυλου, υπερ-φυσικού, Θεού
δημιουργού, «εν πνεύματι και αληθεία» (Ιωάν. 4:24).
2. Από τις ανθρωποθυσίες των αρχαίων ειδωλολατρών στις οποίες έρρεπαν
προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια των θεών, και τον κανιβαλισμό, που
εξυμνεί ο Ευριπίδης στις Βάκχες. Τέτοιες θρησκευτικές ανθρωποθυσίες τελούσαν
όχι μόνον τα 7 χαναανιτικά έθνη για τα οποία δόθηκε εντολή να εξαλειφθούν όπως
είδαμε, αλλά και οι Φοίνικες, οι Βαβυλώνιοι, οι Πέρσες, οι Αιγύπτιοι και οι
αρχαίοι Έλληνες (πρβλ. θυσία της Ιφιγένειας, θυσία στο Μινώταυρο) και οι
Αζτέκοι και οι Κρήτες (βλ. Γιάννη και Έφης Σακελλαράκη, Ανθρωποθυσία στην
Κρήτη, Επιλογές Readers Digest, Ιούλιος 1982 και Βασιλική
Καλεσοπούλου, Ανθρωποθυσία σε ένα ιερό της Μινωϊκής Κρήτης, Ιστορικά
θέματα τευχ. 115, σελ. 97 επ.), και οι Αζτέκοι, αλλά και οι Ίνκας, που θυσίαζαν
τα παιδιά τους με υπερβολική δόση κόκας και αλκοόλ! (βλ. εφ. Τα Νέα, 31/7/2013).
Στον βιβλικό Ισραήλ υπήρχε ρητή απαγορευτική εντολή ανθρωποθυσίας: «Κανέναν από
τους απογόνους σου δεν πρέπει να προσφέρεις θυσία στο Μολώχ για να μη
βεβηλώσεις έτσι το όνομα του Θεού σου. Εγώ είμαι ο Κύριος» (Λευιτ. 18:21· βλ
και 2 Βασ. 17:17, 23· Ιερ. 7:31, 19:5· Ιεζ. 16:20-22).
3. Από το μαγικό ψυχοτροπισμό και τη δεισιδαιμονία. Όλη η
αρχαιότητα πλην του βιβλικού Ισραήλ και των πρώτων Χριστιανών, βρισκόταν υπό
την επήρεια της μαγείας, μαντείας, οιωνοσκοπίας, αστρολογίας, νεκρομαντείας,
προγονολατρείας κ.λπ. δηλ., με μια λέξη τελούσε υπό την επίδραση του λεγόμενου μαγικού
ψυχοτροπισμού (Μ. Ελιάντε). Η Βίβλος και ο Χριστιανισμός απάλλαξαν την
ανθρωπότητα από αυτές τις δεισιδαιμονίες, αφού δείχνουν ότι όλες αυτές έχουν
σχέση με τον δαιμονισμό, τον αποκρυφισμό και τον πνευματισμό (Δευτ. 18:10-12, 1
Κορ. 10:20, 1 Ιωάν. 5:21). Σ’ αυτά αντιτάσσουν την ελευθερία και την
υπευθυνότητα του ανθρώπου, που λατρεύοντας τον έναν και αληθινό Θεό, στρέφει τα
νώτα του σ’ όλα τα άλλα ψευδή και κίβδηλα κατασκευάσματα, τα οποία υποδουλώνουν
τον άνθρωπο σε ανθρώπους και σε ποικιλώνυμα είδωλα (Ε. Φρομ).
4. Από το ρατσισμό, την ξενοφοβία και τις φυλετικές
διακρίσεις. Σ’ αντίθεση με τις ρατσιστικές αντιλήψεις της αρχαιότητας
(πρβλ. το «πας μη Έλλην Βάρβαρος» κ.α.), ο βιβλικός Χριστιανισμός διδάσκει ότι
οι άνθρωποι προέρχονται από ένα αρχικό ζεύγος, είναι αδέρφια μεταξύ τους, έχουν
έναν κοινό πατέρα, τον Θεό, και δεν υπάρχει διάκριση φυλών ή φύλων για τη
σωτηρία τους. «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ Ἰουδαῖος, Ἕλλην, βάρβαρος, Σκύθης, πάντες
σεῖς εἶσθε εἷς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3:28· Κολ. 3:11· Πραξ. 10:34, 17:26· Γεν.
1:28). Στην Παλιά Διαθήκη βρίσκουμε διατάξεις που απέβλεπαν στην φιλοξενία, την
προστασία του ξένου και την αγάπη, όχι μόνον στον συνάνθρωπο αλλά και στον
αλλοδαπό (Εξ. 23:9· Λευιτ. 19:33-34· Δευτ. 14:18-29). Με την διάδοση του
Χριστιανισμού έχουμε και τον πραγματικό οικουμενισμό.
5. Από την αιμομιξία που ήταν πληγή στην αρχαιότητα καθόσον συνήθιζαν
να παντρεύονται ιδιαίτερα επιφανή άτομα (βασιλείς κ.λπ.) τις αδελφές τους με
δυσάρεστα γενετικά αποτελέσματα. Στην αρχαία Αίγυπτο ο Φαραώ παντρεύονταν την
αδελφή του, στην ελληνική μυθολογία ο Δίας παντρεύτηκε την αδελφή του Ήρα, ο
Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος επίσης την αδελφή του κ.λπ. Οι Πέρσες παντρεύονταν τις
μητέρες και τις αδελφές τους (Ηροδ. Θάλεια, 31). Στη Βίβλο υπάρχει για πρώτη
φορά διάταξη απαγόρευσης της αιμομιξίας (Λευιτ. κεφ. 18). Από τη Βίβλο και τον
Χριστιανισμό προήλθε η απαγόρευση των αιμομικτικών γάμων στα πολιτισμένα έθνη.
Όσοι θέλησαν να παραβιάσουν τη βιβλική απαγόρευση αιμομιξίας και να
παντρεύονται πρώτα και δεύτερα ξαδέρφια, όπως έκανε ο Δαρβίνος και η δυναστεία
των Αψβούργων, μέλη της οποίας ηγεμόνευσαν στην Αυστρία, Ουγγαρία, Βέλγιο,
Ολλανδία και τη Γερμανία για πάνω από 1.000 χρόνια, υπέστησαν σοβαρές συνέπειες,
με αποτέλεσμα να πεθαίνουν τα παιδιά τους ή να γεννιούνται με σοβαρά, σωματικά
ελαττώματα. Και, ο λόγος είναι ότι αυτή η ενδογαμία δημιουργούσε επικίνδυνα
ελαττωματικά γονίδια τα οποία ενώνονταν και σχημάτιζαν ένα γονίδιο το οποίο
ευθύνεται για την εκδήλωση σωματικών και νοητικών δυσλειτουργιών (Ελευθεροτυπία,
11/1/2014 και Τα Νέα, 16/4/2009, άρθεο με τίτλο: Η αιμομιξία έριξε τη
δυναστεία των Αψβούργων).
6. Από την έννοια και το θεσμό της δουλείας που ήταν βάρβαρος θεσμός,
γνωστός σ’ όλη την αρχαιότητα και που την υποστήριζαν και ο Πλάτων και ο
Αριστοτέλης ακόμη! Η Βίβλος είναι το κατεξοχήν βιβλίο της ελευθερίας από κάθε
μορφή και είδος δουλείας, και ιδιαίτερα ο Χριστιανισμός. Ο Θεός είναι παντελώς
ελεύθερος από τον χωροχρόνο και κατά μίαν έννοια Θεός αυθαίρετος. Έδωσε με τη
δημιουργία του ανθρώπου το δώρο της ελευθερίας σ’ αυτόν. Στον αρχαίο Ισραήλ
βέβαια για ορισμένους λόγους έγινε ανεκτός ο θεσμός της δουλείας και ρυθμίστηκε
νομοθετικά υπέρ των δούλων (Εξ. 21:2-6), αλλά ο Χριστός απελευθέρωσε τους
ανθρώπους από όλες τις μορφές δουλείας, όπως: δουλεία της άγνοιας, της
πλάνης, της δυσειδαιμονίας, της αμαρτίας και του θανάτου ακόμη. Ο απ.
Παύλος στην προς Γαλάτας κυρίως επιστολή του που χαρακτηρίστηκε ως ο
«καταστατικός χάρτης της χριστιανικής ελευθερίας» διακήρυξε την εν Χριστώ
ελευθερία και την ισότιμη αξία όλων, ως προσώπων ελευθέρων. Πρέπει να
υπενθυμίσουμε εδώ, ότι την ελευθερία των δούλων ο Αβραάμ
Λίνκολν την στήριξε σε τρία βιβλικά εδάφια (Γεν. 3:19· Εξ. 20:2· Ματθ. 7:12).
7. Από την πολυγαμία και το θεσμό της παλλακείας. Κατά τον
βιβλικό χριστιανισμό, ο Θεός «άρσεν και θήλυ» εποίησε τους Αδάμ (=ανθρώπους)
(Γεν. 1:28). Δεν δημιούργησε πολλούς άνδρες και πολλές γυναίκες αλλά ένα
ζευγάρι και ευλόγησε τη μονογαμία (Γεν. 2:24· Ματθ. 19:4-6). Η πολυγαμία
εμφανίζεται ως έκπτωση του ανθρώπου μετά την αμαρτία του, και ο πρώτος πολύγαμος
ήταν ο Λάμεχ (Γεν. 4:19). Για διάφορους λόγους η πολυγαμία (συνήθεια της
αρχαίας Aνατολής, προστασία της γυναίκας κ.α., πρβλ. Δευτ. 21:15-17) γίνεται
ανεκτή στον αρχαίο Ισραήλ αλλά ο Ιησούς επιμένει στο θεσμό της μονογαμίας όπως
και ολόκληρη η Καινή Διαθήκη. Ο θεσμός της παλλακείας γνωστός κι αυτός στην
αρχαιότητα δεν γίνεται ανεκτός στο Χριστιανισμό, εφόσον εξ αρχής δεν έγινε
ούτω. Έτσι με τη μονογαμία αποφεύγονται και οι έριδες και συγκρούσεις μεταξύ
ισχυρών μοναρχών και πλουσίων για την κατάκτηση θηλυκών.
8. Από την τελεστική πορνεία και τον κιναιδισμό και την σεξουαλική
εξαχρείωση (κτηνοβασία κ.α.). Η τελεστική πορνεία ήταν στην αρχαιότητα
τρόπος λατρείας των θεών. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί (Κλειώ, 119) για ένα αισχρό
έθιμο, όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος: κάθε γυναίκα στη Βαβυλώνα έπρεπε να
θυσιάσει στη θεά Ιστάρ (Αφροδίτη), την παρθενία της με τον πρώτο τυχόντα, για
να μπορεί αργότερα να παντρευτεί! Στην αρχαία Ελλάδα είναι γνωστόν ότι υπήρχαν
οι ιερόδουλες (μόνο στην Κόρινθο υπήρχαν 1.000) που λάτρευαν μέσω της ιερής
πορνείας την Αφροδίτη. Στην αρχαία Αθήνα, στη νομοθεσία του Σόλωνα (6ος
π.Χ. αι.), προβλεπόταν η λειτουργία δημόσιων πορνείων και οι πόρνες κατέβαλλαν
φόρο, το λεγόμενο «πορνικό τέλος». Στο πορνείο της αρχαίας αγοράς της
Θεσσαλονίκης, οι εταίρες έπιναν κρασί από φαλλόσχημες κάνουλες αγγείων για να
διεγείρουν τους συνδαιτυμόνες! (εφ. Τα Νέα, Κρασί και διονυσιακά
όργια στη Θεσσαλονίκη, 27/8/2012. Βλ. και Ελευθεροτυπία, Ο έρωτας
στα χρόνια της εταίρας). Τα ίδια και χειρότερα γινόταν στους ανατολικούς λαούς, γείτονες του
Ισραήλ. Στους Χαναναίους υπήρχε ο κιναιδισμός των ιερέων του Βάαλ και οι
κάτοικοι της Χαναάν επιδίδονταν και σε κτηνοβασίες (βλ. Ηροδότου Ιστορία,
Β΄ 46, όπου μνημονεύει τη μίξη γυναίκας με ταύρο). Στα κείμενα της Ουγκαρίτ
(Ρας Σάμρα) μνημονεύονται σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ θεών και ζώων, όπως του
Βάαλ με αγελάδα. Η Βίβλος και ο Χριστιανισμός όχι μόνο κατακεραυνώνουν τέτοιου
είδους μείξεις, αλλά θέτουν αυστηρά όρια μεταξύ άκτιστου Θεού και κτιστού
ανθρώπου, και μεταξύ ανθρώπων και ζώων (J. E. Hartley, U. Cassuto, κα.).
Ο ανάγλυφος σκύφος του 1ου αιώνα μ.Χ. με φαλλόσχημη
προχοή που βρέθηκε στο πορνείο της αρχαίας αγοράς στη Θεσσαλονίκη. Οι εταίρες
έπιναν κρασί από αυτά τα σκεύη για να διεγείρουν τους συνδαιτυμόνες.
9. Από την βρεφοκτονία και την έκθεση θηλυκών βρεφών κυρίως, που
ήταν συνήθεια στους αρχαίους και ιδιαίτερα στους Σπαρτιάτες (Καιάδας), αλλά και
στους Αθηναίους ακόμη και στους Ρωμαίους. Ο Σενέκας αναφέρει ότι στη Ρώμη
«τιμωρούσαν τους κακούργους, τους λυσσασμένους σκύλους, τα θηρία, και τα
αδύνατα και ανάπηρα παιδιά!». Ο ιστορικός Τάκιτος επιδοκιμάζει τη βρεφοκτονία
όπως και εν μέρει ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης (Πλάτωνα Πολιτεία 5,
Αριστοτέλη Πολιτικά 2, 7). Ο χριστιανός συγγραφέας Τερτυλλιανός
κατηγορούσε στην εποχή του (2ος αι. μ.Χ.), τους ειδωλολάτρες γι’
αυτήν την απαίσια συνήθεια στην εποχή του (Τερτυλλιανού, Εκκλησία Μαρτύρων).
Απ’ όλα αυτά τα βέβηλα και εξαχρειωτικά, ο βιβλικός
Χριστιανισμός απάλλαξε την ανθρωπότητα, διακηρύσσοντας υψηλές ηθικές αρχές και
κυρίως πίστη-ελπίδα-αγάπη, αλληλεγγύη, ευσπλαχνία, αλτρουϊσμό, ανθρωπισμό
(για περισσότερα βλέπε. Δ. Τσινικόπουλος, Βίβλος, Ένα
βιβλίο επαναστατικό, 2010, Ν. Π. Βασιλειάδης, Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, Π.
Μπρατσιώτης, Χριστιανισμός και Πολιτισμός, και ιδίως Rodney Stark, Η
εξάπλωση του Χριστιανισμού, εκδ. Άρτος Ζωής).
Όποιος δεν έχει μάτια για να τα δει αυτά, είναι απλά
μύωψ, μυωπάζει, και δεν αγαπά την αλήθεια, ούτε το φως, αλλά μισεί το φως της
αλήθειας, για το οποίο διακήρυξε ο Χριστός, λέγοντας το ανεπανάληπτο: «Ἐγώ εἰμί
τό φῶς, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Θα μπορούσα να επεκταθώ και να γράψω περισσότερα.
Προτιμώ να παραμείνω σ’ αυτά τα, κατ’ εμέ, ουσιώδη.
Τελειώνω, μ’ ένα μικρό απόσπασμα από ένα χριστιανικό
κείμενο του 2ου αι. μ.Χ., γνωστό ως επιστολή
προς Διόγνητο, όπου αντανακλάται η πίστη και το ήθος των πρώτων χριστιανών σε σχέση με
τους εθνικούς. Είναι μικρό αλλά αποκαλύπτει πολλά:
«Διότι οι χριστιανοί δεν διακρίνονται από τους λοιπούς
ανθρώπους, ούτε ως προς τη χώρα ούτε ως προς τη γλώσσα... ούτε κατοικούν σε
δικές τους πόλεις... αν και κατοικούν σε πόλεις ελληνικές και βαρβαρικές... και
ακολουθούν τα εγχώρια έθιμα ως προς την ενδυμασία και υπόλοιπη ζωή,
επιδεικνύουν θαυμαστή και ομολογουμένως παράδοξη κατάσταση τρόπου ζωής ως
πολίτες. Κατοικούν στις δικές τους πατρίδες αλλά σαν πάροικοι. Μετέχουν σε όλα
ως πολίτες, και όλα τα υπομένουν σαν ξένοι. Κάθε ξένη γη είναι πατρίδα τους και
κάθε πατρίδα ξένη γη. Παντρεύονται όπως όλοι, και κάνουν παιδιά, αλλά δεν
“ρίχνουν” αυτά που γεννιούνται... Ζουν ως άνθρωποι αλλά όχι κατά σάρκα. Ζουν
πάνω στη γη αλλά είναι πολίτες του ουρανού. Πείθονται στους νόμους που έχουν
ορισθεί, και με τη ζωή τους νικούν τους νόμους. Τους αγαπούν όλους και από
όλους διώκονται. Αγνοούνται και καταδικάζονται... Γίνονται πτωχοί και
πλουτίζουν πολλούς. Στερούνται τα πάντα και στα πάντα περισσεύουν. Στερούνται
τιμών και εκεί μέσα δοξάζονται. Δυσφημούνται και δικαιώνονται. Λοιδωρούνται και
ευλογούν. Υβρίζονται και αποδίδουν τιμή... Και με απλά λόγια, οι χριστιανοί
μέσα στον κόσμο είναι όπως η ψυχή (η ζωή) μέσα στο σώμα».
Συγγραφέας: Τσινικόπουλος, Δημήτρης
