Ρωμ.θ:22 Τι δε, αν ο Θεός, θέλων να δείξη την οργήν
αυτού και να κάμη γνωστήν την δύναμιν αυτού, υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας
σκεύη οργής κατεσκευασμένα εις απώλειαν,
Τι θα γίνει αν ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει διάφορα αγγεία
με διάφορους τρόπους; Δεν έχουμε δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε. Το εδάφιο αυτό
δεν λέει ότι ο Θεός αυθαίρετα χρησιμοποιεί τους ανθρώπους, αλλά μόνο λέει «τι δε αν». Πριν η επιστολή δώσει οποιαδήποτε λογική για τη χρήση των
ανθρώπων από το Θεό, εδραιώνει πρώτα ότι δεν έχουμε δικαίωμα να αμφισβητήσουμε
τον Θεό σε αυτόν τον τομέα.
Στην πραγματικότητα, ο Θεός δεν είναι αυθαίρετος, είναι πολύ
υπομονετικός με τους κακούς. Ο Θεός θέλει
να φανερώσει την οργή Του εναντίον της αμαρτίας και την εξουσία Του πάνω σε όλη
την ανθρωπότητα. Σαν δημιουργός Θεός, σίγουρα έχει το δικαίωμα να το κάνει
οποιαδήποτε στιγμή επιθυμεί. Ακόμα, είναι γεγονός ότι έχει υπομείνει σε μεγάλο βαθμό
τα αντικείμενα της τελικής οργής Του. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν προετοιμαστεί,
έχουν προοριστεί ή σχεδιαστεί για την τελική καταστροφή. Με τη χρήση της παθητικής
φωνής του ρήματος εδώ, το εδάφιο αρνείται ότι ο Θεός τους προετοίμασε για
τιμωρία. Αυτό έρχεται σε κάθετη αντίθεση με την παράλληλη πρόταση στο εδ.23. Η σημασία
είναι ότι ευθύνονται οι ίδιοι για την καταδίκη τους. Ο Θεός δεν είναι υπεύθυνος
για την αμαρτία, μόνο για τη χάρη.
Ρωμ.θ:23 και διά να γνωστοποιήση τον πλούτον της
δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν,
Επιπλέον, ο Θεός θέλει να φανερώσει τον πλούτο της δόξας Του
προς τα αντικείμενα του ελέους Του. Έχει σχεδιάσει πριν από πολύ καιρό γι’
αυτούς τους ανθρώπους να γνωρίσουν δόξα. Σε αντίθεση με το εδ.22, ένα ρήμα ενεργητικής
φωνής ορίζει σαφώς τον Θεό σαν τον παρασκευαστή των σκευών ελέους. Αν οποιοσδήποτε
λάβει έλεος, η αναγνώριση ανήκει στο Θεό, η σωτηρία προέρχεται μόνο από τη χάρη
του Θεού και την άμεση μεσολάβηση του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ο Θεός έχει
προορίσει ορισμένα άτομα για να σωθούν. Απλά έχει προγραμματίσει για όλους που
ανταποκρίνονται στο κάλεσμά Του να λάβουν δόξα, και Αυτός προγνωρίζει ποιοι θα
ανταποκριθούν στην πραγματικότητα. Σύμφωνα με το σχέδιό Του, όλοι όσοι
ανταποκρίνονται στο έλεος Του είναι προορισμένος να δοξαστούν (Βλ. η:29-30 για
μια παρόμοια, πιο λεπτομερή αναφορά).
Η έμφαση λοιπόν, είναι στο έλεος του Θεού. Σε όσους
απορρίπτουν το έλεός Του, είναι ακόμα πολύ υπομονετικός. Σε όσους αποδέχονται το
έλεός του, θα δώσει δόξα.
Ρωμ.θ:24 ημάς τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των
Ιουδαίων αλλά και εκ των εθνών;
Ο Θεός κάνει έλεος τόσο στους Εβραίους όσο και στους
εθνικούς. Η προσφορά είναι για «όποιον θελήσει». Όσοι ανταποκριθούν, είτε Εβραίοι
είτε Εθνικοί, γίνονται οι «εκλεκτοί». Όπως και στο η:30, το εδάφιο μιλάει στίχος
μιλά για μια τελεσφόρο κλήση. Μόνο όσοι δέχονται την προσφορά της σωτηρίας
είναι στην πραγματικότητα οι εκλεκτοί του Θεού.
Ρωμ.θ:25 Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει· Θέλω καλέσει
λαόν μου τον ου λαόν μου, και ηγαπημένην την ουκ ηγαπημένην·
Γνωρίζοντας ότι οι Εβραίοι θα αμφισβητούσαν την κλήση του
Θεού προς τους Εθνικούς, ο θεόπνευστος απόστολος δίνει μια Βιβλική απόδειξη. Πρώτα,
ανέφερε το Ωσηέ β:23, όπου ο Θεός λέει ότι θα κάνει έλεος σ’ εκείνους που δεν
ήταν λαός Του, ούτε αγαπημένη Του.
Ρωμ.θ:26 και εν τω τόπω, όπου ερρέθη προς αυτούς, δεν
είσθε λαός μου, εκεί θέλουσι καλεσθή υιοί Θεού ζώντος.
Στη συνέχεια αναφέρει το Ωσηέ α:10, όπου ο Θεός υποσχέθηκε
ότι όσοι δεν ήταν λαός Του, θα γίνουν Υιοί Θεού. Στο κείμενο του Ωσηέ, αυτά τα
δύο εδάφια αναφέρονται στον αποστατημένο Ισραήλ. Ακόμα κι αν ο λαός Ισραήλ είχε
χάσει την πνευματική του θέση λόγω απιστίας, ο Θεός υποσχέθηκε να τους
επαναφέρει σε μια ιδιαίτερη σχέση μαζί Του. Το εδ.26 εξάγει μια αρχή από αυτά
τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που ισχύει και για τους εθνικούς. Αν ο Θεός κάλεσε
τον πεσμένο Ισραήλ, που είχε χάσει τη θέση του εκλεκτού, θα καλέσει και τους
εθνικούς αν και δεν ήταν εξ αρχής σ’ αυτή τη θέση του εκλεκτού.
Ρωμ.θ:27 Ο δε Ησαΐας κράζει υπέρ του Ισραήλ· Αν και ο
αριθμός των υιών Ισραήλ ήναι ως η άμμος της θαλάσσης, το υπόλοιπον αυτών θέλει
σωθή·
Η Παλαιά Διαθήκη δεν δηλώνει μόνο ότι ο Θεός θα καλούσε τους
εθνικούς, αλλά επίσης προλέγει ότι θα σωθεί μόνο ένα απομεινάρι του Ισραήλ.
Αυτό γίνεται φανερό από το Ησαΐας ι:22-23. Αν και οι Ισραηλίτες ήταν αμέτρητοι,
οι περισσότεροι από αυτούς καταστράφηκαν από τους κατακτητές και μόνο ένα μικρό
υπόλοιπο επέστρεψε από την αιχμαλωσία. Και πάλι, το κομμάτι αυτό μας δίνει μια
αρχή που ισχύει και για την υφιστάμενη κατάσταση. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός παρέδωσε
το λαό Του σε καταστροφή λόγω της απιστίας τους, αλλά διατήρησε ένα μικρό
υπόλοιπο. Στις μέρες του Παύλου ο Θεός θα λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο.
Ρωμ.θ:28 διότι θέλει τελειώσει και συντέμει
λογαριασμόν μετά δικαιοσύνης, επειδή συντετμημένον λογαριασμόν θέλει κάμει ο
Κύριος επί της γης.
Συνεχίζει την αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη. Το αρχικό κείμενο
λέει: (Ησ.ι:23) Διότι Κύριος ο Θεός των
δυνάμεων θέλει κάμει κατανάλωσιν, βεβαίως προσδιωρισμένην, εν μέσω πάσης της
γής·
Ρωμ.θ:29 Και καθώς προείπεν ο Ησαΐας· Εάν ο Κύριος
Σαβαώθ δεν ήθελεν αφήσει εις ημάς σπέρμα, ως τα Σόδομα ηθέλομεν γείνει και με
τα Γόμορρα ηθέλομεν ομοιωθή.
Σαν μια επιπλέον απόδειξη, το εδ.29 αναφέρει τα προηγούμενα
λόγια του Ησαΐα α:9 πάλι, από τη μετάφραση των Εβδομήκοντα. Αυτό το εδάφιο φανερώνει
την καλοσύνη του Θεού στον Ισραήλ. Αν ο Θεός δεν είχε επεκτείνει τη χάρη Του, ο
Ισραήλ θα είχε ολοκληρωτικά καταστραφεί όπως τα Σόδομα και Γόμορρα».
«Κύριος Σαβαώθ», ένας
όρος που εμφανίζεται επίσης στον Ιάκ.ε:4, είναι ένας συχνός Εβραϊκός τίτλος για
το Θεό στην Παλαιά Διαθήκη. Κυριολεκτικά σημαίνει «ο ΚΥΡΙΟΣ των δυνάμεων
[στρατοί]» ή, με άλλα λόγια, «ο Παντοδύναμος Κύριος».
Εν κατακλείδι, η Ρωμ.θ:14-29 αναλύει το θέμα της απόρριψης
των Εβραίων και της αποδοχής των Εθνικών, από την άποψη του Θεού. Το έλεος και
η κρίση ανήκουν στο Θεό και μόνο. Εξ ορισμού, κανείς δεν έχει αξίωση στη χάρη.
Ο Θεός δεν είναι άδικος όταν παρακρατεί τη χάρη Του από κάποιους. Ο Θεός μπορεί
να παρουσιάσει τις συνθήκες υπό τις οποίες θα χορηγήσει χάρη, αλλά δεν μπορούμε
να Τον υποβάλουμε σε όρους.
Την ίδια στιγμή, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός έχει
αποκαλύψει σαφώς τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες ασκεί αυτή την κυριαρχία. Ολόκληρη
η Αγία Γραφή μαρτυρεί ότι ο Θεός θα συγχωρήσει τον μετανοημένο αμαρτωλό. Η προς
Ρωμαίους επιστολή διδάσκει ότι ο Θεός θα σώσει όλους εκείνους που εναποθέτουν
την πίστη τους σ' Αυτόν και υπακούν στο λόγο Του.
Στην πραγματικότητα η χάρη του Θεού είναι πολύ μεγαλύτερη
από ό, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Ο Θεός είναι απολύτως κυρίαρχος, αλλά
ποτέ δεν ενεργεί από καπρίτσιο. Ποτέ δεν καταδικάζει αυτούς που θα πρέπει να σωθούν,
αλλά πάντα σώζει εκείνους που άξιζαν να έχουν χαθεί.
Τελικά, η Παλαιά Διαθήκη προέβλεψε ότι ο Θεός θα ενεργήσει φιλεύσπλαχνα,
με το να καλέσει τους εθνικούς και να διατηρήσει το εβραϊκό υπόλοιπο παρά την απιστία
τους.
Αυτό αντικρούει αποτελεσματικά οποιονδήποτε εβραϊκό
ισχυρισμό ότι η διδασκαλία του Παύλου είναι λάθος ή ότι ο Θεός είναι άδικος να
απορρίψει το Ισραήλ σαν σύνολο.
Πρώτο, οι Εβραίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ανακρίνουν το
Θεό. Δεύτερο, η ενέργεια του Θεού προς τους Εβραίους είναι σύμφωνα με τους
όρους που έχει ήδη δηλώσει, δηλαδή τους έχει απορρίψει λόγω της απιστίας τους (θ:30-ι:21).
Τρίτο, ενεργεί με ευσπλαχνία προς όλους. Τέταρτο, οι ίδιες οι Εβραϊκές Γραφές
αναφέρουν ότι ο Θεός θα καλούσε τους εθνικούς και ότι θα τους απέρριπτε όλους εκτός
από ένα μικρό υπόλοιπο.
Εκείνοι που διδάσκουν το δόγμα της άνευ όρων εκλογής, στηρίζονται
σε μεγάλο βαθμό στο Ρωμ.θ:14-29. Ωστόσο, αυτό είναι μόνο η προκαταρκτική φάση
του επιχειρήματος. Πριν η προς Ρωμαίους επιστολή ολοκληρώσει τη συζήτηση της κατάστασης του
Ισραήλ, διαλύει σαφώς κάθε έννοια της άνευ όρων εκλογής ή της άνευ όρων αιώνιας
ασφαλείας, ειδικά στα εδάφια ια:17-22. Όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί, αλλά κατά
χάριν, ο Θεός έχει δώσει στον καθένα τη δυνατότητα να αποδεχτεί ή να απορρίψει
την προσφορά της σωτηρίας. Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος να ανταποκριθεί στο Θεό,
και ο Θεός επιλέγει να σώσει όσους ανταποκρίνονται σ ' Αυτόν με πίστη.
