Αν μας ενδιαφέρει ο προσωπικός αγιασμός μας, οι παρακάτω
σκέψεις θα μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας να αγωνιστούμε ενάντια στην
αμαρτία, ανάλογα με το που είμαστε επιρρεπείς.
Υπερασπιζόμενοι
Θεωρώ ότι είναι δύσκολο να επικροτήσει κανείς μια αδυναμία ή
αμαρτία. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αμαρτίες ή αδυναμίες, η τάση μας είναι
να αρχίσουμε να δίνουμε εξηγήσεις, ή να αρχίσουμε να μιλάμε για τις επιτυχίες μας,
ή να δικαιολογούμε τις αποφάσεις μας. Το αποτέλεσμα, σπάνια ασχολούμαστε με δύσκολα
πράγματα στη ζωή μας.
Προσποιούμενοι
Προσπαθούμε να κρατήσουμε τα προσχήματα, να διατηρήσουμε μια
αξιοσέβαστη εικόνα. Αυτό, σε κάποιο βαθμό, οδηγείται από το τι νομίζουμε (ή
φοβόμαστε) ότι σκέφτονται οι άλλοι για μας. Ακόμα, δεν μας αρέσει να σκεφτόμαστε
ότι η ζωή μας είναι αντίγραφο της ζωής κάποιου άλλου. Σαν αποτέλεσμα, πολύ λίγοι
άνθρωποι μας ξέρουν πραγματικά (ίσως ούτε εμείς οι ίδιοι ξέρουμε ποιοι είμαστε).
Αποκρύπτοντας
Έχουμε την τάση να αποκρύπτουμε όσο μπορούμε τη ζωή μας,
ειδικά τα «άσχημα πράγματα». Αυτό είναι διαφορετικό από το να προσποιούμαστε,
αυτή η προσποίηση είναι για εντυπωσιασμό. Όταν κρύβουμε τη ζωή μας, αυτό
σημαίνει ότι ντρεπόμαστε γι’ αυτήν. Νομίζουμε ότι οι άνθρωποι δεν θα μας δεχτούν
όπως είμαστε.
Κατηγορώντας
Είμαστε αρκετά ταχείς να κατηγορούμε τους άλλους για αμαρτίες
ή περιστάσεις. Περνάμε μια δύσκολη περίοδο, γιατί εμπλεκόμαστε κατά κάποιο
τρόπο σε μια αμαρτία ή τσακωμό. Υπάρχει ένα στοιχείο υπερηφάνειας που αρνείται
να δεχτεί ότι είναι δικό μας λάθος και/ή ένα στοιχείο φόβου απόρριψης, αν είναι
δικό μας λάθος.
Ελαχιστοποιώντας
Έχουμε την τάση να υποβαθμίζουμε μια αμαρτία ή περίσταση της
ζωής μας, σαν να είναι «φυσιολογική» ή «όχι και τόσο κακή. Το αποτέλεσμα, δεν δίνουμε
την προσοχή που πρέπει, και την υποστηρίζουμε τόσο που συχνά καταντάει
ανυπόφορη.
Υπερβάλοντας
Έχουμε την τάση να φανταζόμαστε (και να μιλάμε) για τον
εαυτό μας πιο «ψηλά» απ’ ό, τι θα έπρεπε. Κάνουμε διάφορά πράγματα (καλά και
κακά) να φαίνονται πολύ μεγαλύτερα απ’ ό, τι είναι στην πραγματικότητα (συνήθως
για να κερδίσουμε την προσοχή). Κάνουμε «θόρυβο» για ότι κάνουμε, από φόβο
μήπως περάσει απαρατήρητο ή για να καυχηθούμε. Σαν αποτέλεσμα, τα πράγματα
παίρνουν περισσότερη προσοχή από ό, τι αξίζουν, και μας αγχώνουν.
