Το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας έρχεται για να συζητηθεί πια
ανοιχτά στην δημόσια ζωή της χώρας μας. Το πρόβλημα είναι ότι στη συζήτηση αυτή
ανέλαβαν (ή αφέθηκαν) να εκπροσωπήσουν την άποψη της «χριστιανικής πίστης»
διάφοροι φωνασκούντες ιεράρχες κάτι που ας μην γελιόμαστε είναι βούτυρο στο
ψωμί όσων θέλουν να παρουσιάσουν την ομοφυλοφιλία σαν μια εναλλακτική ταυτότητα
που πρέπει να γίνει αποδεκτή μέσα στο πλαίσιο των ατομικών δικαιωμάτων ενός
προσώπου. Τους βλέπουμε και τους ακούμε να απειλούν, κατακεραυνώνουν, μισούν,
υποτιμούν, περιφρονούν και όλα αυτά κραυγάζοντας και κραδαίνοντας σταυρούς και
θυμιατήρια.
Επαναλαμβάνω ότι η εικόνα αυτή υπηρετεί με τον καλύτερο
τρόπο τα αιτήματα των ομοφυλοφίλων. Αυτά ας τα σκεφτεί η κρατική εκκλησία που
επιμένει να στηρίζεται στη δύναμη των εισαγγελέων και όχι των επιχειρημάτων.
Όμως το θέμα αυτό είναι ζωτικό. Βλέπουμε σε όλο τον Δυτικό κόσμο να θεωρείται σαν
το σύγχρονο μεγάλο απελευθερωτικό αίτημα. Υπήρχε το κίνημα για τα δικαιώματα
των μαύρων δούλων, μετά αυτό για τα δικαιώματα των γυναικών, στη συνέχεια το
κίνημα για την ισότητα των μαύρων στις Η.Π.Α. και τώρα έρχεται το πιο πρόσφατο,
το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Είναι όμως το ίδιο;
Το γεγονός ότι γεννήθηκα μαύρος ή ότι γεννήθηκα γυναίκα
είναι το ίδιο με το να είμαι ομοφυλόφιλος; Με άλλα λόγια στις προηγούμενες
περιπτώσεις υποστηρίζω το δικαίωμα ενός δεδομένου της φύσης μου. Στην άλλη το
δικαίωμα μιας επιλογής. Ισχύει όμως αυτή η διάκριση; Εδώ πιστεύω ότι χρειάζεται
να συζητήσουμε με σοβαρότητα και νηφαλιότητα.
Θα κάνω αναφορά σε ένα άρθρο γραμμένο από τον Αύγουστο Κορτώ
στο protagon.gr με τίτλο «Άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Σε αυτό επιχειρεί
να μας βοηθήσει μέσα από την σκοπιά του ομοφυλόφιλου να δούμε τον πόνο που
νιώθει από τις απορριπτικές αντιδράσεις της κοινωνίας. Μέσα από αυτή την
φιλότιμη και χρήσιμη παρουσίαση αναδεικνύει άθελά του ορισμένα ζητήματα που
πιστεύω ότι πρέπει ένα προς ένα κανείς να τα εξετάσει και να μην τα θεωρήσει ως
αυταπόδεικτα και δεδομένα.
Γράφει κάπου για «φρουρούς μιας ηθικής που δεν με εκφράζει».
Είναι η ηθική θέμα προσωπικής έκφρασης, αισθητικής προτίμησης ή όχι; Αυτό είναι
θέμα που δεν πρέπει να το προσπεράσουμε έτσι απλά. Η ηθική φιλοσοφία χρόνια
πασχίζει να δώσει απαντήσεις. Για έναν Χριστιανό η ηθική δεν είναι θέμα
έκφρασης αλλά αποκάλυψης. Πρέπει λοιπόν ο αγαπητός κ. Κορτώ να κατανοήσει και
εμάς και τις αντιδράσεις μας. Δεν αντιδρούμε επειδή είμαστε σκοταδιστές αλλά
επειδή έχουμε μια διαφορετική κοσμοθεωρία, μια διαφορετική αντίληψη για τη φύση
της ηθικής. Είμαι σίγουρος ότι αναγνωρίζει το δικαίωμά μας σ’ αυτό. Η
αλληλοκατανόηση θα μας βοηθούσε να μην περιφρονούμε στερεοτυπικά αλλά να
βλέπουμε τα ζητήματα πίσω από τα ζητήματα.
Γράφει, επίσης, συχνά πως η χριστιανική πίστη είναι ή μάλλον
θα έπρεπε να είναι μια θρησκεία αγάπης. Κι αυτό χρειάζεται μια προσεκτικότερη
ανάλυση. Ο Χριστιανισμός είναι μία αντίληψη για το όλον της ζωής, ακόμη και για
το θέμα της σεξουαλικότητας. Είναι λοιπόν μία θρησκεία πεποιθήσεων και απόψεων,
αλήθειας θα τολμούσα να πω. Η αγάπη δεν αφορά το τι πιστεύει αλλά το πώς
πορεύεται. Η αγάπη, δηλαδή, δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύει για την
ομοφυλοφιλία αλλά για το πώς πρέπει να φερθεί στον ομοφυλόφιλο. Δηλαδή, εδώ
συμφωνώ ότι είναι εντελώς κόντρα στην ουσία της Χριστιανικής πίστης να φέρεται
κανείς με μίσος και εχθρότητα. Εδώ η κριτική του είναι απολύτως θεμιτή. Ας
είμαστε όμως προσεκτικοί όπως είπα, ώστε να μην συγχέουμε τον τρόπο με το
περιεχόμενο.
Τέλος, ίσως το πιο ουσιαστικό ζήτημα βρίσκεται στο πώς
βλέπουμε την ομοφυλοφιλία. Την θεωρούμε σαν ένα δεδομένο της ταυτότητάς μας που
έχουμε εκ της φύσεώς μας και απλά το αποδεχόμαστε ή σαν μία επιλογή. Είναι
ενδιαφέρον ότι ο κ. Κορτώ επέλεξε να συσχετίσει την παχυσαρκία με την
ομοφυλοφιλία. Αυτό το έκανε δίνοντας ένα ακόμη παράδειγμα του τι σημαίνει να
«μισείς ένα κομμάτι του εαυτού σου». Σχετικά με την παχυσαρκία του, όπως
αναφέρει, ευθύνονται άλλοι, οι γονείς του. Είναι κάτι που του το έδωσαν μέσα
από λάθη τους. Φαντάζομαι από αυτά που γράφει ότι αν και «κομμάτι του εαυτού»
του η παχυσαρκία ήταν κάτι που τελικά το απέβαλε.
Πόσο παράλληλο είναι το παράδειγμα αυτό με το θέμα της
ομοφυλοφιλίας; Είναι η τελευταία κάτι για το οποίο ευθύνομαι εγώ ή όχι; Είναι
προϊόν της φύσης ή συνθηκών και περιστάσεων; Είναι δηλαδή επιλογή μου; Είναι κάτι
που αν και «κομμάτι του εαυτού» μου μπορεί και ίσως θα έπρεπε να το αποβάλλω;
Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να συζητηθούν γιατί γύρω από αυτά υπάρχει μεγάλη
σύγχυση. Αυτή φαίνεται, νομίζω, και από τον τίτλο που επέλεξε ο κ. Κορτώ.
Παραφράζοντας μια φράση της Σιμόν ντε Μπωβουάρ («γυναίκα δεν γεννιέσαι,
γίνεσαι»), τιτλοφορεί το άρθρο του «άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Η φράση
αυτή για το θέμα που συζητάμε σημαίνει ότι τελικά ο καθένας μας έχει το
δικαίωμα να γίνει αυτό που θέλει. Εδώ όμως μοιάζει να αναιρείται όλη η βάση
πάνω στην οποία έχτισε το επιχείρημά του. Η περιγραφή της εμπειρίας του μέχρι
το σημείο αυτό ήταν ότι ουσιαστικά έπρεπε να συμφιλιωθεί με αυτό που ήταν. Κι
αυτό δεν ήταν θέμα επιλογής αλλά φυσικής αναγκαιότητας. Από την άλλη όμως όλο
αυτό παρουσιάζεται με προμετωπίδα το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Μπορώ να
κρίνω και να αξιολογήσω ηθικά έναν τυφλό επειδή δεν είδε και προσπέρασε έναν
πεινασμένο που άπλωνε τα χέρια για λίγο ψωμί; Πιστεύω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε
πως όχι. Η τυφλότητα δεν είναι επιλογή του αλλά φυσική κατάσταση. Αν όμως το
ίδιο έκανε κάποιος που έβλεπε και επέλεξε να στρέψει το βλέμμα του στην
αντίθετη κατεύθυνση και προσπέρασε τον πεινασμένο ώστε να μην τον δει; Πιστεύω
ότι εδώ όλοι θα συμφωνήσουμε ότι η πράξη του έχει ηθική φόρτιση και μπορεί να
αξιολογηθεί και να κριθεί.
Τι από τα δύο είναι η σεξουαλικότητα και συγκεκριμένα η
ομοφυλοφιλία; Μία κατεύθυνση / κατάσταση της φύσης (δηλαδή «γεννιέσαι» έτσι) ή
μία επιλογή (δηλαδή «γίνεσαι»); Αν είναι το πρώτο, τότε η συζήτηση είναι άλλου
είδους. Αν όμως είναι το δεύτερο πιστεύω ότι ο αγαπητός κ. Κορτώ θα πρέπει να
είναι ανοιχτός στο να μπορεί κάποιος να έχει άποψη για το αν αυτή η επιλογή
είναι καλή ή κακή, ορθή ή λαθεμένη, ωφέλιμη ή καταστροφική.
