Περί ομοφυλοφιλίας και κληρονομικής προδιάθεσης

Ερώτηση: Αρχικά ήθελα να σας πω δυο πράγματα για το θέμα της ομοφυλοφιλίας... Όσον αφορά λοιπόν την ομοφυλοφιλία ναι έχει αποδειχθεί επιστημονικά πως υπάρχει κληρονομική προδιάθεση και ότι η συγκεκριμένη ας το πούμε "ασθένεια" δεν βρίσκει θεραπεία ούτε από γιατρούς, ούτε από ψυχολόγους. Για το λόγο λοιπόν αυτό οι ψυχολόγοι έχουν συμφωνήσει πως δεν πρόκειται για πάθηση αλλά για μια φυσιολογική κατάσταση (η οποία άλλωστε συμβαίνει παντού στη φύση ακόμα και στα ζώα).

Λέτε ότι και ο αλκοολισμός και η αντικοινωνική συμπεριφορά είναι φυσιολογικές καταστάσεις, όμως κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τις καταπολεμήσουμε. Ναι μόνο που υπάρχει κάποια διαφορά. Γιατί ο αλκοολισμός και η αντικοινωνική συμπεριφορά σε πολλές περιπτώσεις βλάπτουν όχι μόνο το ίδιο το άτομο αλλά και τον περίγυρό του. Κάποιος ομοφυλόφιλος δεν βλέπω με ποιον τρόπο μπορεί να βλάψει τον περίγυρό του, εφόσον σέβεται τους άλλους.

Ασθένειες όπως η δρεπανοκυτταρική αναιμία δεν θεωρούνται φυσικά φυσιολογικές, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι το άτομο με δρεπανοκυτταρική αναιμία δεν στιγματίζεται από τον περίγυρό του ως ανήθικο ή αμαρτωλό. Αντίθετα γίνεται δεκτό από τον περίγυρο ως ένα άτομο που αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες από τα υπόλοιπα.

Λέτε πως ένα γονίδιο δεν μπορεί να καθορίσει από μόνο του την ομοφυλοφιλία. Όμως ως βιολόγος σας λέω πως αυτό μπορεί όντως να γίνει όπως γίνεται και με τη δρεπανοκυτταρική αναιμία που αναφέρατε ή τον καρκίνο. Στον καρκίνο ή στις καρδιοπάθειες δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι δεν θα νοσήσει όταν υπάρχει γενετική προδιάθεση ακόμα κι όταν υπάρχουν οι καλύτερες προϋποθέσεις.

Επίσης ναι υπάρχουν ίσως κι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν στην εκδήλωση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, όπως η ρύπανση του περιβάλλοντος, ψυχολογικοί παράγοντες που έχουν διαμορφώσει το άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά αυτό τι σημαίνει? Ότι ευθύνεται το ίδιο το άτομο γι' αυτά? Όπως ανέφερα και προηγουμένως μέχρι στιγμής δεν υπάρχει "θεραπεία" για την ομοφυλοφιλία όπως θα υπήρχε σε άλλες περιπτώσεις ψυχολογικών διαταραχών, επομένως οι ψυχολόγοι δεν την αναγνωρίζουν ως ασθένεια.

Επίσης, ένας αλκοολικός ή ένα επιθετικό άτομο όπως λέτε μπορούν να θεραπευτούν μέσω της ψυχανάλυσης και ψυχοθεραπείας (όχι φυσικά δια της βίας) σε αντίθεση με την ομοφυλοφιλία! Από τη στιγμή λοιπόν που δεν θεραπεύεται πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αμαρτία?

Ακόμα, μπορεί κάποιος να συγκρατηθεί και να μην πιει ή να μην χειροδικήσει, όμως δεν είναι δυνατόν να δει ερωτικά ένα άτομο τη στιγμή που ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν το έβλεπε έτσι. Δεν μπορεί κανείς να αναγκάσει ένα άτομο να πάει κόντρα στη φυσική του έλξη.

Τέλος νομίζω ότι το νόημα των λόγων του Χριστού ήταν ότι δεν πρεπει να κάνουμε διακρίσεις και δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους για να μην κριθούμε. Δεν πρέπει να κοιτάμε το σκουπιδάκι στο μάτι του άλλου τη στιγμή μάλιστα που εμείς έχουμε ολόκληρο δοκάρι μέσα στο μάτι μας.

[ απαντάει ο Πέτρος Γιαννακάκος, Ιατρός ]

Απάντηση

Στην αναφορά του βιολόγου αναγνώστη σας στην αντίστοιχη και αρκετά τεκμηριωμένη ιστοσελίδα περί ομοφυλοφιλίας, έχουμε να παρατηρήσουμε τα κάτωθι:

Που βλέπει να παρερμηνεύεται ο λόγος του Χριστού στο θέμα που πραγματεύεται ο αναγνώστης σας και πως συσχετίζεται με αυτό;

Διαφαίνεται εξάλλου μια προσπάθεια συμψηφισμού της φαρισαϊκής υποκρισίας με την ομοφυλοφιλία. Και αυτοί που θέλουν να κάνουν ότι θέλουν και όπως θέλουν, έχουν την τάση διαχρονικά να χαρακτηρίζουν αυθαίρετα υποκριτές εκείνους που αντιδρούν σ’ αυτή τη νοοτροπία.

Θα θέλαμε ακόμα τις «επιστημονικές αποδείξεις» περί κληρονομικής προδιάθεσης της ομοφυλοφιλίας από τον βιολόγο αναγνώστη σας. Είναι πολύ εύκολο κάτι που θέλαμε ηθικά να δικαιολογήσουμε, να το επενδύσουμε «επιστημονικά» με τη φράση «κληρονομική προδιάθεση». Ξέχωρα από το γεγονός ότι υπάρχει σχετική αοριστία στη φράση και κατάχρηση της μέσα στις ημιμαθείς εκλαϊκεύσεις μας, η ίδια «επιστημονική απόδειξη» είναι κάτι το πολύ σχετικό στην εποχή μας που έχει την τάση να απομυθωποιεί τα πάντα. Ο κάθε επιστήμονας πλησιάζει το αντικείμενο έρευνας του με ενδόμυχες εκ των προτέρων θέσεις και απόψεις για εκείνο που θέλει ν’ αποδείξει. Αντικειμενικότητα απόλυτη δεν υπάρχει ούτε οριστική απόδειξη παρά μόνο σχετική κι εκείνο που ισχύει σήμερα ενδέχεται να μην ισχύει αύριο. Υπάρχει μόνο και αντικειμενικά τι διηνεκές ενδεχόμενο ανασκευασιμότητα της κάθε «επιστημονικής» μας τωρινής αποδοχής. Ο μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος Καρλ Πόππερ, τονίζει ιδιαίτερα αυτό το σημείο για την αποφυγή κάθε αυθαιρεσίας στην επιστημονικό χώρο. Και προκειμένου για τον όρο «κληρονομική προδιάθεση» θέλουμε να τονίσουμε ότι είναι όρος πολύ γενικός, χρησιμοποιείται ευρέως και καταχρηστικά πολλές φορές για να σκεπάσει την άγνοια μας. Ο αναγνώστης, ως βιολόγος, γνωρίζει ότι στη βιολογία, που αποτελεί τμήμα των φυσικών επιστημών, πέραν των παρατηρήσεων και πειραμάτων, προκειμένου να καταχωρηθεί σαν «επιστημονική απόδειξη» να αναφορά σε συγκεκριμένα δεδομένα, θα πρέπει να κατέχουμε το αντίστοιχο γονιδιακό υπόβαθρο. Δηλαδή, η κληρονομικότητα μιας συγκεκριμένης φυσιολογικής ή όχι κατάστασης, παρουσιάζεται με ανάλογους γονιδιακούς μηχανισμούς υποβάθρου και έκφρασής της με τις αντίστοιχες πρωτεΐνες-έκζυμα.

Στην προκειμένη περίπτωση περί ομοφυλοφιλίας κι επειδή ο αναγνώστης σας μιλάει περί κληρονομικοτήτων  κ.λπ. θα θέλαμε να τον ρωτήσουμε με ποια γονίδια παρουσιάζεται, ποιες είναι οι πρωτεΐνες που εκφράζεται και πως μ’ αυτές εκφράζεται ο νευροαρμονικός μηχανισμός και γενικότερα ο ψυχισμός του ατόμου, ώστε να «δικαιολογηθεί» επιστημονικά σαν φυσιολογική κατάσταση;

Ακόμα όμως κι έτσι, ο χαρακτηρισμός μιας κατάστασης ως φυσιολογικής, πάλι αναδύει ερωτηματικά, όπως: Τι χαρακτηρίζεται «φυσιολογικό» σε κάτι που έχει άμεση σχέση με το ένστικτο της αναπαραγωγής, όταν αναπαραγωγή δεν υπάρχει; Απλά το ίδιο το ένστικτο χωρίς το συγκεκριμένο προσανατολισμό του; Απλά δηλαδή η διαπίστωση ύπαρξης ενός ένστικτου ανεξάρτητα από τη μονιμότητά του; Αυτό είναι το «φυσιολογικό»;

Τα περισσότερα βιβλία ψυχιατρικής, τοποθετούν την ομοφυλοφιλία (τουλάχιστον μέχρι τώρα) στις γενετήσιες διαφορές και όχι απλά σε σεξουαλικές παρεκκλίσεις, πολλών δε μάλλον σε φυσιολογικές καταστάσεις.

Ακόμα, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις του αναγνώστη σας, θέλουμε να επιμείνουμε στην ερώτηση περί «φυσιολογικού». Τι τέλος πάντων νομίζει ότι είναι «φυσιολογικό»;

Το πλειοψηφικό στη φύση και στην κοινωνία ζητούμενο και υπάρχον, το μέσω των χρωμοσωμάτων φύλου εκφραζόμενο ή απλά το συμβατικό κοινωνικά και αποδεκτό; Απ’ ότι μπορούμε να καταλάβουμε ο βιολόγος αναγνώστης καθορίζει σαν φυσιολογικό αυτό που δεν βλάπτει τον περίγυρο του ατόμου.

Όσον αφορά την προτροπή του «να μην κρίνουμε», συμφωνούμε με τον αναγνώστη. Η διαπίστωση όμως δεν ενός κοινωνικού φαινομένου- προβλήματος δεν αποτελεί κριτική ρατσιστικής ή άλλης κοινωνικής διάκρισης αλλά προβληματισμό ηθικής αποδοχής κάποιων πεποιθήσεων και πρακτικών. Γιατί αν εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα κριτικής αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και ο Θεός, που θα φέρει σε κρίση όλα τα πιστευόμενα και πραττόμενα.

Ομοφυλοφιλία: είναι έμφυτη;

Οι ομοφυλόφιλοι σήμερα συνήθως ισχυρίζονται πως δεν μπορούν παρά  να είναι ομοφυλόφιλοι. Υποστηρίζουν πως η ομοφυλοφιλία είναι έμφυτη. Ίσως είναι γενετικά προκαθορισμένη, εν πάση, όμως, περιπτώσει, αναπόφευκτη. 'Έτσι είναι φτιαγμένοι. Έτσι τους έκανε ο Θεός. Επομένως, συμπεραίνουν, η εκκλησία και η κοινωνία θα πρέπει να αποδεχτούν την ομοφυλοφιλία τους ως φυσική και φυσιολογική. Παρόμοια ερωτηματικά προκύπτουν και σε άλλα πεδία. Πριν από μερικά χρόνια, μαθεύτηκε πως ένα μεγάλο ποσοστό αντρών με ένα διπλό Υ (ΧΥΥ) χρωμόσωμα εκδηλώνει αντικοινωνική ή εγκληματική συμπεριφορά. Αργότερα, ανακαλύφθηκε πως ένα συγκεκριμένο γονίδιο συνδέεται με ένα σχετικά υψηλό ποσοστό αλκοολικών.

Μήπως, λοιπόν η ομοφυλοφιλία είναι μάλλον μια έμφυτη κατάσταση παρά μια επιλογή; Ας το δούμε.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός, και σε μερικές περιπτώσεις η μέση εγκληματικότητα έχουν μια έμφυτη βιολογική βάση. Ποια ηθικά συμπεράσματα θα πρέπει να βγάλουμε; Αφ' ενός, δεν θα πρέπει βέβαια να βγάλουμε το συμπέρασμα, πως τέτοιες καταστάσεις πρέπει να γίνουν αποδεκτές ως φυσικές και φυσιολογικές. Ασθένειες όπως η δρεπανοκυτταρική αναιμία είναι γενετικές, αλλά κανείς δεν τις θεωρεί φυσιολογικές. Ούτε θεωρούμε πως ο αλκοολισμός και η αντικοινωνική συμπεριφορά είναι φυσιολογικές καταστάσεις. Αντίθετα, κάνουμε ότι μπορούμε για να τις καταπολεμήσουμε.

Επιπλέον, πρέπει να εξετάσουμε αυτές τις ανακαλύψεις από όλες τις πλευρές. Όποιος έχει ένα συγκεκριμένο γονίδιο δεν σημαίνει πως θα γίνει εγκληματίας, και όποιος έχει μία γενετική προδιάθεση για αλκοολισμό δεν γίνεται στην πραγματικότητα αλκοολικός. Ομοίως, ένα "ομοφυλοφιλικό γονίδιο", αν όντως υπάρχει, δεν θα καθόριζε στην πραγματικότητα την ομοφυλοφιλία στους ανθρώπους. Οι μισοί από όλους τους δίδυμους αδελφούς ομοφυλόφιλων είναι ετερόφυλοι.

Αυτά τα στοιχεία, υποδηλώνουν πως υπάρχει κάποια γενετική επίδραση στην ομοφυλοφιλία χωρίς όμως να φτάνει σε σημείο να θεωρείται κρίσιμη. Πράγματι, υποδηλώνουν πως είναι δυνατό για κάποιον να αντισταθεί σε πρότυπα συμπεριφοράς στα οποία έχει γενετική προδιάθεση. Τα γονίδια καθορίζουν το χρώμα των ματιών, την ομάδα αίματος, και άλλα. Τα πρότυπα συμπεριφοράς, όμως, αν και επηρεάζονται από την γενετική, δεν φαίνεται πως ελέγχονται από αυτή. Τα γονίδια, να προκαλούν μια τάση αλλά δεν επιτάσσουν.

 

Περί ομοφυλοφιλίας και κληρονομικής προδιάθεσης (απαντήσεις σε ερωτήσεις)

Πράγματι, άλλου είδους επιρροές είναι πιο επιτακτικές από την κληρονομικότητα. 'Ένα ανυπόγραφο άρθρο στο National Review (Ανγ. 9, 1993, σελ. 17) επισημαίνει πως "οι συνέπειες της παιδικής κακοποίησης μπορεί να περιορίσουν την ελευθερία κάποιου πολύ περισσότερο από μία γενετικά καθορισμένη προτίμηση για γλυκά. Επίσης, πολλές καθαρά βιολογικές τάσεις ωχριούν μπροστά στην ανάγκη του καπνιστή για ένα τσιγάρο." Αν δικαιολογήσουμε την ομοφυλοφιλία με βάση την γενετική προδιάθεση, θα πρέπει κατά τον ίδιο τρόπο να δικαιολογήσουμε όλες τις πράξεις που απορρέουν από περιβαλλοντικές επιρροές και από κακές επιλογές τον παρελθόντος. Επομένως, το αν μια, παρόρμηση έχει γενετική βάση είναι ηθικώς άσχετο. Βέβαια, κάποιος που έχει γενετική προδιάθεση στον αλκοολισμό δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον αλκοολισμό του σε αυτή την βάση, ούτε μπορεί ένας άντρας με ΧΥΥ χρωμόσωμα να δικαιολογήσει την εγκληματική του συμπεριφορά. Αυτές οι συνθήκες δεν οδηγούν τους ανθρώπους να κάνουν κάτι ενάντια στις επιθυμίες τους. Από αυτή την άποψη, δεν διακυβεύουν την ηθική ελευθερία. Δημιουργούν όμως ηθικές προκλήσεις.

Η Βιβλική άποψη

Όλοι μας έχουμε τρωτά σημεία, απέναντι στους πειρασμούς του διαβόλου. Μερικές φορές οι πειρασμοί επηρεάζονται από την κληρονομικότητα, το περιβάλλον, τις εμπειρίες, παλιότερες αποφάσεις και γι' αυτό δεν προκαλούμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Καμία από αυτές τις προκλήσεις δεν είναι τελείως υπό τον έλεγχο μας. Για όλους μας, αυτός ο κόσμος είναι ένα πνευματικά επικίνδυνο μέρος. Στ' αλήθεια, "...ο αντίδικος σας διάβολος, σαν βρυχόμενο λιοντάρι, περιφέρεται ζητώντας ποιον θα καταφέρει να καταβροχθίσει" (Α' Πέτρου 5:8). Αλλά όσοι γνωρίζουμε την χάρη του Θεού δια, του Ιησού μπορούμε να "του αντισταθούμε, μένοντες στερεοί στην πίστη, γνωρίζοντας ότι τα συγκεκριμένα παθήματα γίνονται και στους αδελφούς σας τους σε όλο τον κόσμο" (εδ. 9).

Θα μπορούσε ένα γενετικό υπόβαθρο της ομοφυλοφιλίας να εξαλείψει το στοιχείο της "επιλογής"; Και βέβαια όχι. Ένα άτομο με γενετική προδιάθεση για αλκοολισμό κάνει ωστόσο μια επιλογή όταν αποφασίζει να πιει ένα ποτήρι, και μετά ένα άλλο, και μετά και άλλο. Το ίδιο ισχύει με τον ΧΥΥ άντρα που αποφασίζει να δώσει γροθιά σε κάποιον. Τα άτομα με το ομοφυλοφιλικό γονίδιο θα αντιμετώπιζαν μεγαλύτερο πειρασμό ως προς την ομοφυλοφιλία από ότι άλλοι. Αλλά εκείνοι που υποκύπτουν σε αυτόν τον πειρασμό το επιλέγουν, όπως κάνουμε όλοι μας όταν υποκύπτουμε στους δικούς μας τυραννικούς πειρασμούς.

Είναι δυνατόν για, έναν ομοφυλόφιλο να μετανοήσει και, με την χάρη του Θεού, να γίνει ετεροφυλόφιλος; Βεβαιότατα ο Θεός μπορεί να απελευθερώσει τους ομοφυλόφιλους από τις αμαρτίες τους. Πάντα υπάρχει η "έκβαση" (Α' Κορ.ι:13). Οι χριστιανικές διακονίες προς τους ομοφυλόφιλους ισχυρίζονται πως αυτό είναι δυνατόν και πως έχει συμβεί, αν και παραδέχονται πως η ομοφυλοφιλία είναι μια, αμαρτία, που αντιμετωπίζεται ιδιαίτερα δύσκολα. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι κάτι που μπαίνει βαθιά μέσα στην ανθρώπινη προσωπικότητα, και που ενστικτωδώς κρατάμε κρυφό. Το ένστικτο αυτό είναι καλό, αλλά κάνει την συμβουλευτική σε αυτόν τον τομέα ιδιαίτερα δύσκολη.

Οι ομοφυλόφιλοι ισχυρίζονται πως τέτοια ριζική αλλαγή είναι αδύνατη. Αμφισβητούν την ισχύ των μαρτυριών "πρώην ομοφυλοφίλων". Πράγματι, μερικά άτομα που διακήρυσσαν την απελευθέρωση τους από την ομοφυλοφιλία αργότερα ξανακύλησαν στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Επίσης, πολλοί "πρώην ομοφυλόφιλοι" παραδέχτηκαν με ειλικρίνεια πως συνεχίζουν να νιώθουν ομοφυλοφιλική έλξη, την οποία τώρα εκλαμβάνουν ως ηθική και πνευματική πρόκληση. Οι υπερασπιστές της ομοφυλοφιλίας υποστηρίζουν πως αυτός ο επίμονος ομοφυλοφιλικός πειρασμός αποδεικνύει ότι η ομοφυλοφιλία είναι αθεράπευτη.

Αλλά τέτοιου είδους συνεχής πειρασμούς υφίσταται και στους άλλους αμαρτωλούς που σώθηκαν με τη Χάρη του Θεού. Παλιές αμαρτίες συνεχίζουν να βάζουν σε πειρασμό πολλούς αλκοολικούς που ανακάμπτουν, και εκείνους που παλεύουν με το θυμό τους, τα ναρκωτικά, ή την σεξουαλική ασυδοσία. Ο περιοδικός πειρασμός αποτελεί πρόβλημα για όλους μας. Εξετάστε μια ακόμα ευρύτερη άποψη.

Είδαμε λοιπόν, το επιχείρημα πως μία αμαρτία θα έπρεπε να κηρυχθεί φυσιολογική γιατί είναι "γενετική" ή αλλιώς "αναπόφευκτη" είναι προφανώς συμφεροντολογικό και καθόλου πειστικό. Θα τολμούσε κάποιος από εμάς να πει κάτι τέτοιο μπροστά στον Παντοδύναμο Θεό; Ο πηλός δεν έχει δικαίωμα να αντιμιλήσει στον κεραμοποιό, ρωτώντας "Γιατί με έκανες έτσι;" (Ρωμαίους 9:20).

'Όταν ο λόγος του Θεού μας κατηγορεί ότι αμαρτήσαμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να γονατίσουμε μπροστά Του και να ικετεύσουμε το έλεός Του. Ο Θεός βλέπει τις καρδιές μας, και μας κρίνει δίκαια. Αλλά όπου περίσσευσε η αμαρτία, εκεί αποδείχτηκε η υπερεπάρκεια της χάρης (Ρωμαίους 5:20). Ο Θεός υπόσχεται συγχώρεση, θεραπεία και μια καινούργια, ζωή σε όλους εκείνους που εναποθέτουν τις αμαρτίες τους στον Ιησού.

Είναι αμαρτία!

Η Βίβλος κατατάσσει την ομοφυλοφιλία στην κατηγορία "αμαρτία" και μάλιστα την ονομάζει "βδέλυγμα".

Ακόμα και αν δεν πιστεύεις στο Θεό η αμαρτία της ομοφυλοφιλίας στρέφεται ενάντια στην ίδια τη φύση και αντιτίθεται εξάλλου και στις εξελικτικές θεωρίες αφού δύο ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να αναπαράγουν.

Οι ομοφυλόφιλοι ισχυρίζονται ότι γεννήθηκαν ομοφυλόφιλοι, ή ακόμα και ότι ο Θεός τους έφτιαξε έτσι. Αλλά ο Ιάκωβος λέει: "Κανένας απ’ αυτούς που μπαίνουν σε πειρασμό να μη λέει: ο Θεός με βάζει σε πειρασμό. Γιατί ο Θεός ούτε σε πειρασμό μπαίνει, ούτε ο ίδιος βάζει σε πειρασμό κανέναν. Καθένας μπαίνει σε πειρασμό από τη δική του επιθυμία. Αυτή τον παρασύρει και τον εξαπατάει" (α:13-15). Και ο απόστολος Παύλος λέει: "Αποκαλύπτεται όμως η οργή του Θεού από τον ουρανό για να τιμωρήσει κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων, που με τα άδικα έργα τους συγκαλύπτουν την αλήθεια Γι αυτό ο Θεός τους παρέδωσε στις βρωμερές επιθυμίες τους και τους άφησε να ατιμάζουν μόνοι τους τα σώματά τους" (Ρωμ.α:18-32).

Στην ιστορία των Σοδόμων και των Γομόρρων οι δύο πόλεις καταστράφηκαν εξαιτίας της αμαρτίας της ομοφυλοφιλίας, επειδή οι άντρες των πόλεων αυτών ήταν τελείως παραδομένοι στη λαγνεία τους και ολοκληρωτικά εκτός ελέγχου.

Φυσικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε εναντίον των ομοφυλοφίλων σαν άτομα αλλά εναντίον της πράξης της ομοφυλοφιλίας και για το λόγο αυτό προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε έτσι ώστε να απαλλαγούν από το πάθος τους.

Η Βίβλος ξεκάθαρα αναφέρει ότι η πράξη αυτή είναι βδέλυγμα. Και όπως αναφέρει όλοι αυτοί που ζουν μέσα στην αμαρτία μπορούν να βρουν λύτρωση και συγχώρεση στο σταυρό του Χριστού. Ακούστε τα λόγια του απ. Παύλου προς τους Κορίνθιους: "στη βασιλεία του Θεού δεν έχουν θέσει ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε θηλυπρεπείς, ούτε αρσενοκοίτες, ούτε κλέφτες, ούτε πλεονέκτες, ούτε μέθυσοι, ούτε υβριστές Και τέτοιοι ήσασταν κάποτε μερικοί, αλλά με την δύναμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με την ενέργεια του Πνεύματος του Θεού, καθαριστήκατε από την αμαρτία, γίνατε λαός του Θεού και σωθήκατε από την επερχόμενη οργή του Θεού" (Α΄ Κορ.ς:9-11).