Β. Η κυριαρχία του
Θεού (θ:14-29)
Η προηγούμενη ενότητα εδραίωσε ότι οι υποσχέσεις του Θεού δεν
ήταν ποτέ για το σύνολο των φυσικών απογόνων του Αβραάμ. Επομένως, δεν πρέπει
να ήταν έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Εβραίοι δεν κληρονόμησαν τις υποσχέσεις
του Θεού.
Αυτή η ενότητα επιβεβαιώνει ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος στις επιλογές
Του όσο αφορά στο ποιους να ευλογήσει. Δεν είναι υποχρεωμένος να αποκαλύψει
τους λόγους Του σ’ εμάς. Είναι δίκαιος και φιλεύσπλαχνος σε ό,τι κάνει.
Ρωμ.θ:14 Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; Μήπως είναι αδικία
εις τον Θεόν; μη γένοιτο.
Με αυτή την κυρίαρχη εξουσία Του, ο Θεός έχει επιλέξει κάποιους
και έχει απορρίψει κάποιους άλλους. Αυτό δεν κάνει το Θεό άδικο. Ο Θεός είναι
δίκαιος κατά την άσκηση της κυριαρχίας του. Για να υπερασπιστεί τη θεία
δικαιοσύνη, ο Παύλος χρησιμοποιεί ξανά τη χαρακτηριστική του φράση της εμφατικής
άρνησης – μη γένοιτο!
Ρωμ.θ:15 Διότι προς τον Μωϋσήν λέγει· θέλω ελεήσει
όντινα ελεώ, και θέλω οικτειρήσει όντινα οικτείρω.
Έξοδος λγ:19 για να τονίσει την ελευθερία του Θεού στην
επιλογή. Ειδικότερα, ο Θεός είναι ελεύθερος να είναι ελεήμων και συμπονετικός. Το
Έξοδος λγ:19 περιγράφει την απόφαση του Θεού να συγχωρήσει την ειδωλολατρία του
Ισραήλ, μετά που λάτρευσαν το χρυσό μόσχο.
Αυτό το παράδειγμα ήταν ιδιαίτερα κατάλληλο για απάντηση στους
Εβραίους που διέγειραν αντιρρήσεις στη διακήρυξη του Ευαγγελίου από τον Παύλο.
Στην πραγματικότητα, το χρισμένο μήνυμα του Παύλου γι’ αυτούς ήταν: «αντί να βρίσκετε
λάθη στις επιλογές του Θεού, θα έπρεπε με ευγνωμοσύνη να αναγνωρίσετε την
κυριαρχία Του, γιατί ακριβώς χρησιμοποίησε την ελευθερία της επιλογής για να
κάνει έλεος στους προγόνους σας. Διαφορετικά, αν επιμένετε ότι ο Θεός πρέπει να
περιορίσει τη χορήγηση ελέους, τότε ολόκληρο το εβραϊκό έθνος θα έπρεπε να αποκλειστεί
από την επιλογή Του, για τότε και για πάντα, εξαιτίας της αμαρτίας τους στο
Σινά.»
Υπάρχει μια περαιτέρω συνέπεια μεγάλης σημασίας: αν οι Εβραίοι
είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν το δικαίωμα του Θεού να συγχωρήσει το αμαρτωλό
εβραϊκό έθνος, στη συνέχεια θα πρέπει να αναγνωρίσουν επίσης, ότι ο Θεός είναι
δίκαιος να επεκτείνει το έλεος στους αμαρτωλούς εθνικούς. Η ύπαρξη μιας επικρατούσας
εθνικής εκκλησίας, στη συνέχεια, δεν θέτει σε κίνδυνο τη δικαιοσύνη του Θεού.
Ρωμ.θ:16 Άρα λοιπόν δεν είναι του θέλοντος ουδέ του
τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού.
Η σωτηρία του ανθρώπου δεν προέρχεται από ανθρώπινη απόφαση ή
ανθρώπινη προσπάθεια, αλλά από τη χάρη και το έλεος του Θεού. Ο αμαρτωλός
άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα σωτηρίας, δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει
ή να κερδίσει τη σωτηρία του. Ο αμαρτωλός άνθρωπος μπορεί να σωθεί μόνο και
μόνο επειδή ο Θεός έχει επιλέξει ελεύθερα να προσφέρει τη σωτηρία στο ανθρώπινο
γένος. Φυσικά, αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη του ανθρώπου να αποδεχτεί και να
ανταποκριθεί στην προσφορά του Θεού.
Ρωμ.θ:17 Διότι η γραφή λέγει προς τον Φαραώ ότι δι'
αυτό τούτο σε εξήγειρα, διά να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και διά να
διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γη.
Ακριβώς όπως ο Θεός έχει την ελευθερία να είναι
φιλεύσπλαχνος, έχει και την ελευθερία να σκληρύνει καρδιές. Και οι δύο πτυχές
περιλαμβάνονται στην κυριαρχία του Θεού. Το εδ.17 αποδεικνύει αυτό παραθέτοντας
το Έξοδ.θ:16, που καταγράφει το μήνυμα που ο Θεός έδωσε στο Μωυσή να παραδώσει στον
Φαραώ. Ο Θεός έκανε ισχυρό τον Φαραώ και του επέτρεψε να σταθεί προκειμένου να
επιτευχθεί ο σκοπός Του. Επέτρεψε στον ισχυρογνώμονα Φαραώ να καθίσει στο θρόνο
της Αιγύπτου εκείνο τον καιρό, έτσι ώστε ο Θεός να φανερώσει τη δύναμή Του και
να διακηρύξει το όνομά Του σε όλη την ανθρωπότητα. Ο Θεός θα αποκάλυπτε την
παντοδυναμία Του, ελευθερώνοντας ως εκ θαύματος το λαό Του από το πιο ισχυρό
Βασίλειο της εποχής.
Η αναφορά αποκαλύπτει ότι το όνομα του Θεού αντιπροσωπεύει
τη δύναμή Του. Το να γνωρίζεις το όνομα του Θεού σημαίνει περισσότερα από μια
λεκτική προφορά. Σημαίνει να γνωρίζεις την εξουσία Του. Το να έχεις το όνομά Του
σημαίνει να έχεις τη δύναμή Του. Η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης έχει το
μεγαλύτερο όνομα της θεότητας που έχει αποκαλυφθεί ποτέ στην ανθρωπότητα - το
όνομα του Ιησού (Φιλιπ.β:9-11). Ο Ιησούς είναι το πλήρωμα της θεότητας σωματικά
(Κολ.β:9), και έχει όλη τη δύναμη (Ματθ.κη:18). Το να έχεις το όνομα του Ιησού
σημαίνει ότι έχεις όλη τη δύναμη του Θεού. Έτσι ο Ιησούς είπε, Ιωάν.ιδ:14 Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω
κάμει αυτό.
Ο Πέτρος και ο Ιωάννης σήκωσαν τον χωλό «στο όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου»
(Πράξ.γ:6). Όταν το Σανχεντρίν ρώτησε, «Διά
ποίας δυνάμεως ή διά ποίου ονόματος επράξατε τούτο σεις;» ο Πέτρος
απάντησε, «διά του ονόματος του Ιησού
Χριστού του Ναζωραίου... Και δεν
υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία· διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον
ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξ.δ:7,
10, 12).
Το εδ.17 αποκαλύπτει τη θαυμαστή θεοπνευστία της Παλαιάς
Διαθήκης με την εισαγωγή της παραπομπής. Το Έξοδ.θ:16 καταγράφει μια άμεση
δήλωση του Θεού, αλλά το εδ.17 αποδίδει τη δήλωση στη Γραφή. Με άλλα λόγια,
όταν η Γραφή λέει κάτι είναι σαν να μιλάει ο Θεός.
