Πρέπει να
μας εκπλήσσει αυτό;
Μία από τις άμεσες αντιδράσεις όταν μαθευτεί η πτώση κάποιου
σεβαστού ποιμένα, είναι μια αίσθηση προδοσίας. Εκείνοι που ωφελήθηκαν από την διακονία
του ποιμένα, αισθάνονται σαν να έχουν εξαπατηθεί προσωπικά. Αυτό ισχύει ακόμη
περισσότερο όταν πρόκειται για το δικό σου ποιμένα — αυτόν που σε βάπτισε ή που
σε συμβούλευσε πριν από το γάμο σου ή ήταν εκεί μαζί σου στο νοσοκομείο, όταν
έχασαν τη ζωή τους οι γονείς σου. Όταν ακούμε τέτοια πράγματα, αισθανόμαστε σαν
να μας είπαν προσωπικά ψέματα.
Η αίσθηση του σοκ, κατά μία έννοια, είναι κατανοητή. Ο Θεός
κάλεσε τους εργάτες της εκκλησίας να είναι «άμεμπτοι»
(Α’ Τιμ.γ:2), να γνωρίζουν ότι «μεγαλητέραν
κατάκρισιν θέλουσι λάβει» (Ιάκ.γ:1). Όμως, εμείς δεν πρέπει να σοκαριστούμε,
επειδή και ο ποιμένας μας είναι σε θέση να πέσει στον πειρασμό. Η Γραφή μας
διδάσκει αυτό το θέμα πολύ καθαρά, με την προειδοποίηση να μην είμαστε υπερήφανοι
για να μην πέσουμε (Α’ Κορ.ι:12-13). Γιατί νομίζουμε ότι η Αγία Γραφή
προειδοποιεί επανειλημμένα για όλες αυτές τις αμαρτίες; Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι
είμαστε ευάλωτοι.
Μερικές φορές συγκλονιζόμαστε επειδή πιστεύαμε ότι ο
συγκεκριμένος ποιμένας «όφειλε να γνωρίζει καλύτερα». Υποθέτουμε ότι η
στρατηγική καταπολέμησης του πειρασμού είναι εγκεφαλική, ότι δηλαδή ένας
δάσκαλος του λόγου του Θεού εξαιρείται από πτώσεις, επειδή γνωρίζει πολύ καλά το
περιεχόμενο της Αγίας Γραφής, ή επειδή έχει διδάξει άλλους τόσο αποτελεσματικά.
Αυτό είναι λάθος.
Μερικές φορές μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να βγάζει
καπνούς μετά που κάποιος εργάτης πέσει, για την ανοησία του πράγματος. Γιατί να
βάλει σε κίνδυνο την οικογένειά του, για αυτό; Γιατί να προσβάλει τη μαρτυρία του
Χριστού; Ο λόγος που είσαι τόσο απογοητευμένος είναι η ανεπαρκής διδασκαλία σου
σχετικά με την αμαρτία. Δεν έχει σημασία τι ομολογείς σαν πιστεύω σου. Όταν εκπλήσσεσαι
από το παράλογο μιας συγκεκριμένης αμαρτίας, φανερώνεις ότι έχεις άγνοια του
θέματος. Κάθε αμαρτία είναι παράλογη και αυτοκαταστροφική. Αν δεν το
καταλάβουμε αυτό, δεν ξέρουμε τι είναι αμαρτία.
Οι αμαρτίες των άλλων είναι πάντα πιο συγκλονιστικές από τις
δικές μας. Είμαστε πάντα σε θέση να «μαλακώσουμε» τις αμαρτίες μας, να βρούμε
δικαιολογίες γι’ αυτές, να τις ζυγίσουμε σε αντιπαράθεση αμαρτιών που δεν
έχουμε διαπράξει. Αυτό είναι μέρος της δύναμης της εξαπάτησης. Αυτό το είδος
δημόσιου σκανδάλου μπορεί να ξεσκεπάσει το πόσο πολύ αγνοούμε τι χρειάζεται για
την καταπολέμηση της αμαρτίας.
Η Αγία Γραφή δεν έχει την ομιχλώδη άποψη που εμείς σαν
άνθρωποι, έχουμε. Μεγάλοι άντρες — ακόμη και προφήτες, πατριάρχες και απόστολοι
— παρουσιάζονται με κραυγαλέες ατέλειες. Ο Μωυσής είδε τη δόξα του Θεού του
Ισραήλ στη φλεγόμενη βάτο, είδε τη φωτιά του Σινά, και έπεσε. Ο Σίμων Πέτρος
άκουσε την επί του όρους ομιλία από πρώτο χέρι, έζησε όλο τον καιρό πολύ κοντά με
τον ίδιο τον Ιησού Χριστό — και όμως εξακολούθησε να λέει ότι δεν Τον γνωρίζει,
τότε, δίπλα στη φωτιά. Το γεγονός ότι παραπαίουμε όταν ένας εργάτης πέφτει, είναι απόδειξη ότι δεν
είμαστε τόσο ρεαλιστές όσο αφορά στην ανθρώπινη φύση — και στον πνευματικό
πόλεμο — όπως είναι η Αγία Γραφή.
Δείχνει επίσης τον τρόπο που συχνά θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε
την πτώση ενός εργάτη για τις εσωκομματικές μας αψιμαχίες. Έχω δει εργάτες πιο
φιλελεύθερους από μένα να πέφτουν, και να ακούγεται: «Αυτό συμβαίνει όταν
προσπαθείς να τα βολέψεις με τον κόσμο». Έχω δει εργάτες που είναι πολύ πιο
«νομικιστές» από ό, τι είμαι να πέφτουν, και έχω ακούσει κάποιους να λένε,
«Δείτε, αυτό συμβαίνει όταν προσπαθείς να βάλεις παντού κανόνες». Τα τελευταία
χρόνια, έχουμε δει μεγάλους εργάτες από κάθε είδους ομολογία να πέφτουν. Μερικές
φορές είναι τα Εκκλησιολογικά ζητήματα που προκαλούν την υπεκφυγή της
λογοδοσίας; Φυσικά. Αλλά το σύνηθες πρόβλημα στην πτώση εργατών είναι η
ανθρώπινη αμαρτία. Καμία πολιτική και καμία δογματική τοποθέτηση δεν θα το εξαλείψει αυτό.
Ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα μετά την πτώση ενός ποιμένα,
είναι ο πειρασμός απώλειας πίστης. Αυτό είναι ιδιαίτερα αληθές αν ο εργάτης που
έπεσε είναι ο ποιμένας σου. Υπάρχει ένα φάσμα πτώσεων τέτοιου είδους. Μερικές
από αυτές είναι προσωρινά σκοντάμματα. Όπως ο Πέτρος, επανέρχονται μετά από
καθοδήγηση και φροντίδα. Μερικές από αυτές είναι, από τη φύση της αμαρτίας, μόνιμα
ακατάλληλες για τη διακονία. Όπως ο Μωυσής, μπήκε στη Βασιλεία του Θεού, αλλά
δεν μπήκε στη Χαναάν. Άλλοι αποκαλύπτονται σαν ληστρικοί ψευδοδιδάσκαλοι, σαν
αυτούς που προειδοποιεί ο Παύλος στη Β’ Τιμ.γ. Η εκκλησία πρέπει να είναι σοφή
και γενναία ώστε να γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα σενάρια και να
ανταποκρίνεται αναλόγως.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όμως, η πίστη που έχει παραδοθεί
στους αγίους μπορεί να αντέξει τις πτώσεις των αμαρτωλών. Η εκκλησία δεν εξαρτάται
από εσένα ή εμένα ή οποιοδήποτε ποιμένα ή εργάτη αλλά από τις υποσχέσεις του
Ιησού, που θα τις εκπληρώσει μ’ εμάς ή χωρίς εμάς.
