...να έχω ζήλο να μιλώ για την ανάστασή Του...

Ιωάννης κ:17

Διαβάζοντας στα ευαγγέλια την ιστορία της ανάστασης  ένα πράγμα που παρατηρεί κανείς αμέσως είναι πως το πρώτο που ακούν αυτοί που βλέπουν τον άδειο τάφο και μάλιστα επαναλαμβάνουν οι ίδιοι και στους επόμενους είναι να πουν πως ο Χριστός αναστήθηκε!

Ο άγγελος προστάζει τις φοβισμένες γυναίκες το εξής: πηγαίνετε γρήγορα, και πείτε στους μαθητές του ότι, αναστήθηκε από τους νεκρούς· και δέστε, πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία, εκεί θα τον δείτε προσέξτε, σας το είπα (Ματθ.κη:7).

Ο Μάρκος δίνει την ίδια λεπτομέρεια: Αλλά, πηγαίνετε, πείτε στους μαθητές του, και στον Πέτρο, ότι πηγαίνει πριν από σας στη Γαλιλαία· εκεί θα τον δείτε, όπως σας είχε πει (Μάρκ.ις:7). 

Στο Ματθαίο καθώς οι γυναίκες φεύγουν με φόβο και χαρά, να πάνε να το πουν συναντούν το Χριστό ο οποίος λέει το ίδιο: Μη φοβάστε· πηγαίνετε, αναγγείλατε προς τους αδελφούς μου, για να πάνε στη Γαλιλαία· και εκεί θα με δουν (Ματθ.κη:10). Στη Μαρία όταν τη συνάντησε εκείνο το ένδοξο πρωινό στον κήπο της είπε: Μη με αγγίζεις· επειδή, δεν ανέβηκα ακόμα προς τον Πατέρα μου· αλλά, πήγαινε στους αδελφούς μου, και πες τους: Ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας (Ιωάν.κ:17). Και ο Λουκάς μας λέει πως πράγματι το έκαναν: Και αφού επέστρεψαν από το μνήμα, ανήγγειλαν όλα αυτά στους έντεκα και σε όλους τους υπόλοιπους (Λουκ.κδ:9).

Τα νέα για την ανάσταση του Χριστού πρέπει να μαθευτούν από τους μαθητές. Πρέπει οι μαθητές να τα ακούσουν για να τα πιστέψουν. Για να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Για να μπορέσει να συνεχίσει η διακονία του Χριστού.

Μάλιστα καθώς ο Χριστός δίνει την εντολή να πάνε να μαθητεύσουν τα έθνη, μέσα σε αυτά που πρέπει να πουν είναι πως ο Χριστός αναστήθηκε. Το κήρυγμα του ευαγγελίου πρέπει να έχει μέσα την ανάσταση. Καθώς ο Χριστός εξηγεί στους μαθητές τι έχει συμβεί λέει τα εξής:

Αυτά είναι τα λόγια, που σας είχα μιλήσει, όταν ακόμα ήμουν μαζί σας, ότι πρέπει να εκπληρωθούν όλα τα γραμμένα μέσα στον νόμο τού Μωυσή και στους προφήτες και στους ψαλμούς για μένα. Τότε, διάνοιξε τον νου τους, για να καταλάβουν τις γραφές. Και τους είπε: Έτσι είναι γραμμένο, και έτσι έπρεπε να πάθει ο Χριστός, και να αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα, και να κηρυχθεί στο όνομά του μετάνοια και άφεση αμαρτιών σε όλα τα έθνη, ξεκινώντας από την Ιερουσαλήμ. Κι εσείς είστε μάρτυρες γι' αυτά (Λουκ.κδ:44-48). Βέβαια, οι μαθητές φοβούνται. Μένουν κλεισμένοι και κρυμμένοι. Μέχρι βέβαια την ημέρα της Πεντηκοστής. Και τότε σε κάθε κήρυγμα η ανάσταση ακούγεται. Όχι μόνο ο Σταυρός, αλλά και η ανάσταση.

Στο κήρυγμα του Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής η ανάστασή είναι εκεί: Αυτόν τον Ιησού ο Θεός τον ανέστησε, γεγονός για το οποίο όλοι εμείς είμαστε αυτόπτες μάρτυρες (Πράξ.β:32). Στο επόμενο κεφάλαιο, όταν ο Πέτρος και ο Ιωάννης θεραπεύουν ένα χωλό έξω από το ιερό και εξηγούν πως δεν πρέπει να θαυμάζουν πως έγινε το θαύμα, μιλούν για την ανάσταση: Ενώ, τον αρχηγό τής ζωής, τον θανατώσατε, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, για τον οποίο εμείς είμαστε μάρτυρες (Πράξ.γ:15). Στο τέλος του κηρύγματος το επαναλαμβάνει: Ο Θεός, πρώτα σε σας, αφού ανέστησε τον Υιό του, τον Ιησού, τον έστειλε για να σας ευλογεί, όταν κάθε ένας επιστρέφετε από τις πονηρίες σας (Πράξ.γ:26). Όταν στο επόμενο κεφάλαιο τους ζητάνε τον λόγο οι αρχιερείς με ποια εξουσία ή κάτω από ποιο όνομα έκαναν ό,τι έκαναν, ο Πέτρος απάντησε: ας είναι γνωστό σε όλους εσάς, και σε ολόκληρο τον λαό τού Ισραήλ ότι, διαμέσου τού ονόματος του Ιησού Χριστού, του Ναζωραίου, που εσείς σταυρώσατε, τον οποίο ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, διαμέσου αυτού παραστέκεται αυτός μπροστά σας υγιής (Πράξ.δ:10).

Θα μπορούσαμε να περάσουμε όλο το βιβλίο των Πράξεων με τον ίδιο τρόπο. Να κοιτάξουμε κάθε κήρυγμα, να μελετήσουμε τις ομολογίες του απόστολου Παύλου. Η ανάσταση είναι πάντα εκεί.

Η ερώτηση είναι γιατί; Τι συνέβη στην ανάσταση; Τι έγινε που πρέπει να ακουστεί; Τι συνέβη ώστε τα πράγματα να αρχίσουν να παίρνουν τέτοια δραματική τροπή; 

Η ανάσταση του Χριστού σήμαινε πολλά πράγματα. Με την ανάσταση αποδείχθηκε πως ο Χριστός ήταν αυτός που έλεγε ότι ήταν: και αποδείχθηκε Υιός του Θεού με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα τής αγιοσύνης, με την ανάσταση από τους νεκρούς, του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας (Ρωμ.α:4).

 

Η ανάσταση του Χριστού σήμαινε πως ο Πατέρας Θεός δέχτηκε το έργο του ανθρώπου Χριστού και Τον δικαίωσε. Αφού πήρε επάνω Του ο Χριστός τις αμαρτίες μας, αφού αυτός που δε γνώρισε αμαρτία έγινε για μας αμαρτία, ο Θεός τον ανακήρυξε δίκαιο και αποδέχτηκε την προσφορά Του. Διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού (Β΄ Κορ.ε:21). Η ανάσταση επιβεβαίωσε πως στο σταυρό η οργή του Θεού εξιλεώθηκε. Άρα η συγχώρεση είναι δυνατή. Ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος να μας συγχωρέσει όταν ομολογούμε τις αμαρτίες μας (Α΄ Ιωάν.α:9) γιατί ο Χριστός ήδη πλήρωσε για αυτές. Ο Χριστός παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών (Ρωμ.δ:25).

 

Με την ανάσταση του Χριστού καθίσταται εγγυημένη η δική μας ανάσταση γιατί νικήθηκε ο έσχατος εχθρός, ο θάνατος. Γράφει στην Α΄ Κορινθίους: Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ (Α΄ Κορ.ιε:20-22). Επειδή με το Χριστό έγινε η απαρχή γι’ αυτό και όλοι εμείς θα αναστηθούμε μια μέρα. Του Χριστού η ανάσταση είναι η εγγύηση για τη δική μας ανάσταση. Ο Χριστός είχε πει στη Μάρθα, όταν πήγε να αναστήσει το Λάζαρο: Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει (Ιωάν.ια:25).

 

Αυτό όμως, στο οποίο θέλω να σταθούμε, είναι το εξής. Με την ανάσταση του Χριστού ο Χριστός ενθρονίστηκε στα δεξιά του Πατέρα, βρίσκεται πάνω από κάθε εξουσία και ξεκίνησε η βασιλεία του Θεού.

 

Γράφει στην Εφες.α:20-23, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών, και εκάθισεν εκ δεξιών αυτού εν τοις επουρανίοις, υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι· και πάντα υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού, και έδωκεν αυτόν κεφαλήν υπεράνω πάντων εις την εκκλησίαν, ήτις είναι το σώμα αυτού, το πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρούντος. 

Ο Χριστός με την ανάστασή Του είναι στα δεξιά του Πατέρα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κυβερνά το σύμπαν. Όλα είναι υποταγμένα στα πόδια του. Και θα έρθει μια μέρα που η εξουσία αυτή θα φανερωθεί σε όλους, σε αυτούς που πιστεύουν και σε αυτούς που δεν πιστεύουν.

 

Με το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, η βασιλεία του Θεού ξεκίνησε. Και εμείς ανήκουμε σ’ αυτή τη βασιλεία. Έχουμε γεννηθεί σ’ αυτή τη βασιλεία. Μας ελευθέρωσε [ο Θεός] από την εξουσία τού σκότους, και μας μετέφερε στη βασιλεία τού αγαπητού Υιού του (Κολ.α:13). Για αυτό και στον κόσμο εδώ είμαστε σαν ξένοι. Ζούμε στον κόσμο, αλλά δεν είμαστε από τον κόσμο.

 

Θυμάστε όταν κατηγόρησαν το Χριστό πως με την εξουσία του Βεελζεβούλ βγάζει τα δαιμόνια είχε πει: Αλλά, αν εγώ βγάζω τα δαιμόνια διαμέσου τού Πνεύματος τού Θεού, έφτασε επομένως σε σας η βασιλεία του Θεού (Ματθ.ιβ:28). Και όταν ξεκίνησε το κήρυγμά του, έλεγε:  επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν [ήγγικεν] η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον (Μάρκ.α:15).

Με την ανάσταση του Χριστού λοιπόν, το έργο του Σταυρού ολοκληρώνεται, θεμελιώνεται. Η βασιλεία αυτή, έχει ξεκινήσει και είναι καθ’ οδόν να φανερωθεί σε όλους. Για αυτό και ο Χριστός πουθενά δε λέει «θα έρθω», αλλά έρχομαι. Είναι σε χρόνο ενεστώτα. Καθώς η βασιλεία έχει ξεκινήσει, ο Χριστός στέκεται και λέει στους μαθητές του πριν φύγει: Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν (Ματθ.κη:18-20).

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Μήπως δεν τα ξέρουμε; Τα ξέρουμε και τα παραξέρουμε. Είναι ανάγκη όμως, να θυμίσουμε στους εαυτούς μας, το ξεκίνημα της βασιλείας, τι είδους βασιλεία είναι αυτή η οποία ξεκίνησε;  Όταν το έχουμε αυτό στο νου μας, τότε καλύτερα μπορούμε να καταλάβουμε την αναγκαιότητα να μιλήσουμε για την ανάσταση και να ζήσουμε για τη βασιλεία του Θεού.

Ποια είναι η βασιλεία του Χριστού; Τι είπε ο Χριστός στους ανθρώπους; Τι τους έδειξε ότι έφερνε; Τι εικόνες τους άφησε να δουν ώστε να πάρουν μια γεύση αυτή της βασιλείας; Τι διαβάζουμε στα ευαγγέλια;

Θυμάστε όταν πήγε στη συναγωγή στη Ναζαρέτ τι διάβασε; Και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον Ησαΐου του προφήτου, και ανοίξας το βιβλίον εύρε τον τόπον, όπου ήτο γεγραμμένον· Πνεύμα Κυρίου είναι επ' εμέ, διά τούτο με έχρισε· με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συτετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, διά να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν (Λουκ.δ:17-19).

Στη βασιλεία του Θεού οι φτωχοί, οι κάθε είδους φτωχοί ακούν τα καλά νέα. Πως δεν θα είναι πλέον φτωχοί, ούτε πνευματικά, κυρίως πνευματικά, αλλά ούτε και υλικά. Αυτοί που έχουν συντριμμένη καρδιά γιατρεύονται. Αυτοί που είναι αιχμάλωτοι, ελευθερώνονται. Αυτοί που είναι τυφλοί βλέπουν. Αυτοί που είναι τσακισμένοι και αυτοί φεύγουν ελεύθεροι. Με άλλα λόγια η βασιλεία του Θεού είναι να γίνεται κάποιος δεκτός από το Θεό να συμφιλιώνεται με το Θεό και η ζωή του να αποκαθίσταται σε αυτό που ο Θεός αρχικά είχε δημιουργήσει.

Πως έδειξε ο Χριστός αυτή τη βασιλεία; Γιατί όπως την έδειξε ο Χριστός έτσι καλεί και εμάς να τη δείξουμε. Σίγουρα την κήρυξε. Κάλεσε τους ανθρώπους σε μετάνοια ώστε να αφεθούν οι αμαρτίες τους. Τους είπε μετανοήστε και πιστέψτε γιατί έφτασε, πλησίασε, ήγγικε η βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός ήταν ένας κήρυκας. Αφού δε παρεδόθη ο Ιωάννης, ήλθεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού (Μάρκ.α:14). Αυτό όμως, που τους δίδασκε, τη συγχώρεση, την άφεση, τη συμφιλίωση με το Θεό την έδειχνε. Του πήγαν τη γυναίκα που την έπιασαν να μοιχεύει επ’ αυτοφώρω. Αναρωτιέται βέβαια κανένας γιατί δεν πήγαν και τον άντρα. Αυτό όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Τι της είπε ο Χριστός; Ουδέ εγώ σε καταδικάζω· ύπαγε, και εις το εξής μη αμάρτανε (Ιωάν.η:11). Αυτό σημαίνει συγχώρεση και δεύτερη ευκαιρία. Πάντα βέβαια με βάση τη μετάνοια. Στη Σαμαρείτιδα έδωσε δεύτερη ευκαιρία, αφού βέβαια την οδήγησε να δει τον εαυτό της και τη ζωή της και να παραδεχτεί ποια ήταν. Της έδωσε νερό ζωντανό.

Αυτή η συμφιλίωση όμως, έχει και άλλα αποτελέσματα. Γιατί η επιστροφή στο Θεό, επηρεάζει όλη τη ζωή μου. Η βασιλεία του Θεού δεν είναι μόνο «εσωτερική» υπόθεση. Δεν αφορά μόνο την ψυχή μου, αλλά όλη μου τη ζωή. 

Έκανε παρέα με αυτούς που δεν έκανε κανένας. Θυμάστε την ταμπέλα που τον χαρακτήριζε: Ιδού άνθρωπος φάγος και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών (Λουκ.ζ:34). Καλούσε κοντά του, όλους τους ανθρώπους που παραδέχονταν ότι είχαν ανάγκη τη συγχώρεση του Θεού. Στο λαό του Θεού ανήκουν όσοι μετανοούν, γιατί ο Θεός είναι καρδιογνώστης και δεν είναι προσωπολήπτης. Και το Νικόδημο, και τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας και τη Σαμαρείτιδα στο πηγάδι, και το Ματθαίο τον τελώνη και τη Μαγδαληνή. Γιάτρεψε το δούλο του εκατόνταρχου. Και μάλιστα είπε: Αληθώς σας λέγω, ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν (Ματθ.η:10). Επαναπροσδιόρισε τι σημαίνει να ανήκει κάποιος στη βασιλεία του Θεού.  Δεν ήταν θέμα καταγωγής, αλλά καρδιάς. Δεν ήταν θέμα εθνικό, αλλά πνευματικό. Μάλιστα σε κάποιο σημείο τους είπε ευθέως: Αληθώς σας λέγω ότι οι τελώναι και αι πόρναι υπάγουσι πρότερον υμών εις την βασιλείαν του Θεού (Ματθ.κα:31β).

Πηγαίνει κόντρα στο ρατσισμό της δικής του εποχής. Περνάει μέσα από τη Σαμάρεια. Μιλάει με μια γυναίκα. Όταν οι μαθητές του σε κάποιο χωριό Σαμαρειτών που δεν τους δέχτηκαν του προτείνουν: Κύριε, θέλεις να πούμε να κατέβει φωτιά από τον ουρανό, και να τους αφανίσει, όπως έκανε και ο Ηλίας; Και αφού στράφηκε, τους επέπληξε, και είπε: Δεν ξέρετε τίνος πνεύματος είστε εσείς (Λουκ.θ:54-55).

Βρίσκει ανθρώπους άρρωστους και τους θεραπεύει. Σε μια από τις πολλές αναφορές διαβάζουμε, Και περιήρχετο ο Ιησούς όλην την Γαλιλαίαν, διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν μεταξύ του λαού (Ματθ.δ:23). Μάλιστα κάποιες φορές δεν κηρύττει καθόλου. Θυμάστε όταν πήγε στην πόλη Ναΐν και ερχόταν έξω η κηδεία. Δεν έκανε κανένα κήρυγμα. Έδωσε όμως στη χήρα πίσω τον γιο της. Ανέστησε το Λάζαρο. Και κυρίως τους άρρωστους δεν τους σιχαίνεται. Αγγίζει το λεπρό, ενώ μπορεί να τον κάνει καλά από μακριά.

Τρέφει αυτούς που πεινάνε. Μάλιστα λέει στους μαθητές Του: Δεν έχουσι χρείαν να υπάγωσι· δότε εις αυτούς σεις να φάγωσιν (Ματθ.ιδ:16). Και το κάνει επανειλημμένως.

Γιατρεύει χαλασμένες σχέσεις. Οδηγεί τους μαθητές του να μάθουν να βλέπουν τη ζωή τους με τα σωστά γυαλιά. Όταν έρχεται η μητέρα του Ιάκωβου και του Ιωάννης ζητώντας πρωτοκαθεδρία για τα παιδιά της, της εξηγεί το λάθος της. Όταν οι μαθητές τσακώνονται ποιος είναι ο μεγαλύτερος, παίρνει ένα παιδί και το βάζει στο μέσον.

Στο ναό στέκεται μπροστά και παρατηρεί αυτούς που βάζουν χρήματα στο γαζοφυλάκιο. Και μόλις μια φτωχή γυναίκα βάζει δύο λεπτά, σχολιάζει πως αυτή έβαλε τα περισσότερα. Διδάσκει πως στη δική Του βασιλεία, ο τελευταίος είναι ο πρώτος. Ο υπηρέτης είναι ο μεγάλος. Αυτός που γυρνάει το άλλο μάγουλο είναι ο ελεύθερος.

Ε, λοιπόν, αυτή η βασιλεία ξεκίνησε με το θάνατο και την ανάστασή Του. Ξεκίνησε και εξαπλώνεται με τον τρόπο που την ξεκίνησε ο Χριστός. Με την αδυναμία. Θα έρθει μια μέρα που η βασιλεία αυτή θα φανερωθεί πλήρως και με εξουσία όταν θα ξαναέρθει ο Χριστός στη δεύτερη έλευσή Του. Μέχρι τότε όμως, θα μεγαλώνει καθώς εμείς τα παιδιά του Θεού θα υπακούμε στις εντολές Του και θα πεθαίνουμε για τον παλιό τρόπο ζωής, θα πεθαίνουμε για τον παλιό άνθρωπο γιατί έχουμε δει την αλήθεια και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Σήμερα; Πώς δείχνει κάποιος αυτή τη βασιλεία σήμερα; Πώς δείχνει την ανάσταση του Χριστού σήμερα;

Με τον τρόπο του Χριστού αδελφοί! Θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να έχουμε δει αυτή τη βασιλεία στη ζωή μας. Ο λαός έχει την παροιμία «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Δε μπορεί να περιμένεις να πάρεις κάτι από αυτόν που δεν έχει. Αν ο Χριστός δεν είναι στην καρδιά σου, δεν έχεις τι να δώσεις και τι να προσφέρεις. Για να μιλήσεις για την ανάσταση πρέπει να έχεις αναστηθεί πρώτα. Για να μιλήσεις για τη βασιλεία, πρέπει να έχεις γεννηθεί σ’ αυτή τη βασιλεία.

Αν έχουν συμβεί αυτά, τότε ο Θεός θέλει να έχεις ζήλο για αυτά. Οι μαθητές μιλούσαν και έδειχναν πως με την ανάσταση του Χριστού μια καινούργια εποχή έχει ξεκινήσει. Γιατί ο κόσμος πονάει. Και εσύ και εγώ που έχουμε δει το φως, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω από το μόδιο, αλλά να το αφήνουμε πάνω στο τραπέζι. Δεν μπορούμε να μένουμε μέσα στην αλατιέρα. Το αλάτι είναι για να βγαίνει από την αλατιέρα και να νοστιμίζει τα φαγητά.

Μίλησε για το Χριστό! Δεν τα χρειάζεται να τα ξέρεις όλα. Αυτό που θέλει και περιμένει ο Θεός από εσένα είναι να δώσεις τη δική σου προσωπική μαρτυρία! Να πεις τι έκανε ο Θεός για σένα. Να μην ντραπείς να το πεις. Να πεις τι είναι ο Θεός σήμερα για σένα. Πολύ συχνά ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε χριστιανοί. Δε θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την ειρωνεία των συναδέλφων, των γειτόνων. Και γινόμαστε σαν τον Πέτρο στην αυλή του αρχιερέα. Άλλοτε πάλι δε θέλουμε να επωμιστούμε την ευθύνη που έχει μια τέτοια τοποθέτηση. Και για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο προτιμούμε να μην πούμε τίποτα. Ο Χριστός είπε στον Ματθαίο: Και μη φοβηθείτε από εκείνους που θανατώνουν το σώμα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να θανατώσουν την ψυχή· αλλά, φοβηθείτε μάλλον αυτόν που μπορεί να απολέσει και την ψυχή και το σώμα μέσα στη γέεννα. Δύο σπουργίτια δεν πουλιούνται για ένα ασσάριο; Ένα απ' αυτά, όμως, δεν θα πέσει επάνω στη γη, χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας. Για σας, πάντως, και οι τρίχες τού κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες. Μη φοβηθείτε, λοιπόν· από πολλά σπουργίτια διαφέρετε εσείς. Καθένας, λοιπόν, που θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω και εγώ μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς.  Όποιος, όμως, με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ και εγώ μπροστά στον Πατέρα μου που είναι στους ουρανούς (Ματθ.ι:28-32).

Πολύ συχνά προσπαθούμε να το αποφύγουμε αυτό προβάλλοντας ως δικαιολογία, πως θα μιλήσει η ζωή μας. Είναι όμως υπεκφυγή και το ξέρουμε. Ο Θεός το ζητάει. Ο Θεός δεν ζητάει μόνο με τη ζωή μας να μιλήσουμε. Ζητάει με τα λόγια μας, και με τη ζωή μας. Και ζητάει η ζωή μας να συμφωνεί με τα λόγια μας. Πρέπει όμως, να υπάρχει η ομολογία.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε για χρόνια γείτονες και ποτέ να μην τους μιλήσουμε. Και αν περιμένουμε με τη ζωή μας, τίποτα στη ζωή μας δεν τους έκανε εντύπωση για να έρθουν να μας ρωτήσουν; Γιατί άραγε; Τι μπορεί να σημαίνει για τη ζωή ενός παιδιού όταν μετά από χρόνια κανείς δεν έχει καταλάβει ότι είναι παιδί του Θεού; Ο Χριστός έχει πει ότι ο κόσμος είναι στο σκοτάδι. Και στο σκοτάδι λάμπει το φως. Εκτός και αν ο κόσμος γύρω μας, δεν είναι στο σκοτάδι.

Αν μετά από μήνες, χρόνια με κάποιους ανθρώπους δεν διαφέρει η ζωή μας σε κάτι, τότε χρειαζόμαστε μετάνοια. Ακόμη και αν κάποιος δε θέλει να μιλήσει με τα λόγια, ζει όμως για το Χριστό, σε κάποιο χρονικό σημείο θα προκαλέσει την αντίδραση των ανθρώπων, θετική ή αρνητική και τότε θα μιλήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση πάντως παιδί του Θεού να μη μιλήσει για το Χριστό. Η ομολογία είναι απόδειξη σωτηρίας. Η επιθυμία για ομολογία υπάρχει σε όλους τους πιστούς. Στις Πράξ.α:8 διαβάσαμε πως όταν το Άγιο Πνεύμα θα ερχόταν, θα έδινε δύναμη για μαρτυρία.

Ο Χριστός θέλει να έχουμε ζήλο να μιλούμε για την ανάστασή Του. Δεν υπάρχει γεγονός στην ιστορία του πλανήτη πιο σημαντικό από αυτό. Για το παιδί του Θεού που έχει γνωρίσει το Χριστό, τη δόξα και την ομορφιά Του, τίποτα δε μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Η βασιλεία Του ξεκίνησε και μαζί με αυτή η αρχή του τέλους του κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Ζήτα από το Θεό να κάψει την καρδιά σου από θαυμασμό για Εκείνον! Δεν παρεξηγούμε κανέναν που μιλάει με θαυμασμό για την ομάδα του ή για το κόμμα του, για τα παιδιά του, για το σπίτι του, ή ακόμη για τα καινούργια παπούτσια του. Με ό,τι είμαστε ενθουσιασμένοι, θέλουμε να μιλάμε γι’ αυτό. Και δε μας ενοχλεί αν σε κάποιους δεν αρέσει. 

Ζούμε σε ένα κόσμο κομματιασμένο. Γύρω μας, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. Και σήμερα υπάρχουν τελώνες, Φαρισαίοι, κλέφτες, πόρνες, χήρες, ορφανά, παιδιά από χωρισμένες οικογένειες, φτωχοί, πρόσφυγες, πεινασμένοι, γυμνοί, φυλακισμένοι, ναρκομανείς. Δεν έχω το δικαίωμα να βάζω το φως κάτω από το μόδιο. Δεν έχω το δικαίωμα να μένω μέσα στην αλατιέρα. Δεν έχω την πολυτέλεια να ασχολούμαι μόνο με τα δικά μου, και η ευσέβειά μου να εξαντλείται στην προσωπική μου προσευχή και μελέτη, και στον εκκλησιασμό. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν πως ο Θεός τους αφορά στην καθημερινή τους ζωή. Σε τι μπορεί να βοηθήσει ο Χριστός στα οικονομικά τους προβλήματα. Στα οικογενειακά τους προβλήματα.

Η βασιλεία του Χριστού ξεκίνησε. Η ανάσταση Του το βεβαιώνει. Και μας παραγγέλλει να το πούμε ως τα πέρατα της γης. Να το πούμε και να το δείξουμε. Ο Χριστός ήρθε για να έχω ζήλο να μιλώ για την ανάστασή Του και να ζω για τη βασιλεία Του. Προσευχήσου για τους φίλους σου, για τους συγγενείς σου, για τους συναδέλφους. Ζήτησε από το Θεό να σε οδηγήσει πως να γίνεις μάρτυρας της ανάστασής Του σε αυτούς. Και περίμενε να δεις τι θα κάνει στην καρδιά σου. Ζήτησέ το όμως. Αμήν.