ΕΝΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
θ:1-5 Διατάσσεται το Πάσχα. Σημειωτέο ότι το Πάσχα
γίνεται πριν την αρίθμηση (Αριθ.α:1) ΤΥΠΟΣ: Πρέπει να δεχτούμε το αίμα του
αρνίου για να συναριθμηθούμε με τον Ισραήλ του Θεού.
Ακόμα, παρατηρούμε ότι σε τρία ξεχωριστά μέρη βλέπουμε να γιορτάζεται
η μεγάλη αυτή γιορτή της απολύτρωσης: Στην Αίγυπτο (Έξ.ιβ) στην έρημο (Αριθ.θ)
και στη γη Χαναάν (Ιης. Ναυή ε).
Η απολύτρωση βρίσκεται στη βάση όλων όσων σχετίζονται με την ιστορία
του λαού του Θεού. Αν πρέπει να ελευθερωθεί από τη δουλεία και το σκοτάδι, αυτό
γίνεται μόνο με την απολύτρωση. Αν πρέπει να περάσει όλες τις δυσκολίες και
τους κινδύνους της ερήμου, αυτό γίνεται στη βάση της απολύτρωσης. Αν πρέπει να
περπατήσει μέσα από τα ερείπια των απειλητικών τειχών της Ιεριχώ, να πατήσει
στον τράχηλο των βασιλέων της Χαναάν και να μπει στη γη της υπόσχεσης, αυτό
γίνεται μόνο με τη δύναμη της απολύτρωσης.
θ:6,7 Ορισμένοι που ήταν ακάθαρτοι εξαιτίας νεκρού
ρώτησαν το Μωυσή γιατί να μην κάνουν το Πάσχα με τους υπόλοιπους. Φανερώνει
απαλή συνείδηση - ο Θεός ήταν ανάμεσά τους.
Εξέταζαν τους εαυτούς τους ώστε να μην πάρουν ανάξια από το πάσχα του
Κυρίου (Α' Κορ.ια:28).
Πήγαν στο Μωυσή (αντιπρόσωπο των δικαιωμάτων του Θεού) και στον Ααρών
(αντιπρόσωπο της χάρης του Θεού) - υπηρέτες του Θεού - με το πρόβλημά τους.
Αυτή ήταν η σωστή ενέργεια που έπρεπε να κάνουν.
Ομολόγησαν τη μόλυνσή τους και
το ερώτημα τώρα είναι: έπρεπε να στερηθούν τελείως το άγιο προνόμιο να σταθούν
μπροστά στον Κύριο; Δεν είχε προβλεφθεί κάτι για παρόμοια περίπτωση;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση, που όμως μέχρι τότε δεν είχε δοθεί απάντηση.
Στην αρχική διάταξη του Πάσχα (Έξ.ιβ) δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο αν
κι έχουμε λεπτομερή ανάπτυξη όλων των τύπων και των τελετών της εορτής. Η
απάντηση αυτού του θέματος φυλάχτηκε για την έρημο. Η δυσκολία του αφορούσε την
πορεία του λαού, τις πρακτικές λεπτομέρειες της ζωής στην έρημο.
θ:8-14 Πόσο ωραία απάντησε ο Μωυσής! Ο ίδιος δεν ήξερε
τι να απαντήσει αλλά ήξερε ποιος μπορούσε να απαντήσει. Δεν ντράπηκε να πει
«δεν ξέρω». Ήξερε πολύ καλά ότι δεν έπρεπε να έχει την υπερηφάνεια να μιλά όταν
δεν είχε τίποτα να πει!
Στο Πάσχα εμπεριέχονται δυο μεγάλες και αναλλοίωτες αλήθειες: η απολύτρωση
και η ενότητα του λαού του Θεού. Μπορεί να πέφτουμε ή να απιστούμε, αλλά οι
ένδοξες αυτές αλήθειες διατηρούν όλη τη δύναμη και την αξία τους. Γι’ αυτό η
εορτή του Πάσχα ήταν πάντοτε υποχρεωτική και οι περιστάσεις δεν μπορούσαν να
την εμποδίσουν.
Έπρεπε λοιπόν να παρθεί μια απόφαση, ένα ειδικό μέτρο γι’ αυτό το σκοπό
σ’ αυτό το κεφάλαιο.
Ο Θεός έκανε έλεος γι’ αυτούς που ήταν ακάθαρτοι, ώστε να μπορούν να
κάνουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα, το δεύτερο μήνα. Ο Εζεκίας και η συναγωγή
στο Β’ Χρον.λ έκανε χρήση αυτής της διάταξης. Αντίθετα, ο Ιεροβοάμ στο Α’
Βας.ιβ:32 ακολούθησε δικά του σχέδια. Δυο τελείως διαφορετικά πράγματα.
Η πολυτιμότατη αυτή αλήθεια δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέπουμε
την αμαρτία ή τη μόλυνση. Αν και η χάρη επέτρεψε το δεύτερο μήνα αντί του
πρώτου, δεν ανεχόταν καμιά χαλάρωση στις διατάξεις και στις τελετές της
γιορτής.
Ο Θεός δεν μπορεί να ανεχτεί την υποβίβαση του κανόνα της αλήθειας ή
της αγιότητας. Ο άνθρωπος από αδυναμία, από παράλειψη, εξαιτίας περιστάσεων θα
μπορούσε να καθυστερήσει, αλλά δεν έπρεπε να μείνει χαμηλότερα από τον κανόνα.
Η χάρη επιτρέπει την πρώτη περίπτωση και η αγιότητα απαγορεύει τη δεύτερη. Αν
κάποιος έκανε κατάχρηση της χάρης θα αποκοβόταν από τη συναγωγή. Αυτοί που με
τη θέλησή τους αγνόησαν το Πάσχα αποκόπηκαν (εδ.13)
Πολλοί προσπαθούν να κάνουν κακή χρήση να εκμεταλλευτούν τη χάρη του
Θεού, όμως έτσι δεν κερδίζουν τίποτα γιατί ο Θεός γνωρίζει την καρδιά του
ανθρώπου.
Δεν υπάρχει «Καλβινισμός» αιώνια ασφάλεια στο σχέδιο του Θεού.
Κρίθηκαν επειδή δεν πρόσφεραν το δώρο
τους στην ώρα του. Τώρα, είναι ημέρα σωτηρίας. Αν εκούσια αμελούσαν να
γιορτάσουν το Πάσχα, αυτό σήμαινε για τον Ισραηλίτη παντελή έλλειψη εκτίμησης
των δικαιωμάτων και των ευλογιών που απέρρεαν από την απολύτρωση και την
απελευθέρωση από την Αίγυπτο. Όσο πιο βαθιά αισθανόταν κανείς το γεγονός εκείνης
της νύχτας, τότε που βρήκαν καταφύγιο και ανάπαυση στο αίμα του αμνού, τόσο
περισσότερο θα ποθούσε θερμά την επιστροφή της «δεκάτης τετάρτης ημέρας του
πρώτου μηνός», τότε που θα μπορούσε να θυμηθεί (εις ανάμνησιν) αυτό
το ένδοξο περιστατικό.
Ο άνθρωπος όμως που θα εξακολουθούσε κάθε χρόνο να μη γιορτάζει το
πάσχα, φανέρωνε ότι η καρδιά του ήταν πολύ απομακρυσμένη από το Θεό του Ισραήλ.
Α΄Κορ.ε:7 «Διότι τό πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός».
Το πάσχα ήταν η ανάμνηση της εξαγοράς του Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου,
και το δείπνο του Κυρίου είναι η ανάμνηση της απολύτρωσης της εκκλησίας από τη
δουλεία της αμαρτίας και του Σατανά.
Πολλοί αμαρτωλοί, μετά θάνατον, θα θέλουν πολύ να βαδίσουν στο θέλημα
του Θεού, αλλά θα είναι πολύ αργά.
Τι μας διδάσκουν οι διατάξεις οι σχετικές με τον εορτασμό του Πάσχα το
δεύτερο μήνα; Γιατί παραγγέλλεται στους Ισραηλίτες να μη παραλείψουν καμιά
τελετή στην ιδιαίτερη αυτή ευκαιρία; Γιατί οι οδηγίες για το δεύτερο μήνα
περιέχουν περισσότερες λεπτομέρειες απ’ ότι αυτές του πρώτου; Για τον πρώτο
μήνα διαβάζουμε: «κατά πάντα τά νόμιμα αυτού καί κατά πάσας τάς τελετάς
αυτού θέλετε κάμει αυτό» (Αριθ.θ:3). Για το δεύτερο μήνα έχουμε
περισσότερες λεπτομέρειες: «μετά αζύμων καί πικραλίδων θέλουσι φάγει αυτό.
Δέν θέλουσιν αφήσει εξ αυτού μέχρι πρωίας ουδέ θέλουσι συντρίψει οστούν εξ αυτού·
κατά πάντα τά νόμιμα τού πάσχα θέλουσι κάμει αυτό» (Αριθ.θ:11-12).
Διδασκόμαστε λοιπόν ότι δεν πρέπει να υποβιβάζουμε τον κανόνα στα
πράγματα του Θεού, εξαιτίας της πτώσης ή της αδυναμίας του λαού.
θ:15-21 Από τη μέρα που στήθηκε η σκηνή σκεπάστηκε με τη
νεφέλη. Αναφέρεται στην παρουσία του Θεού μέσα από το Χριστό και τους αγίους.
Ήταν πάντοτε με τη σκηνή (Χριστός και εκκλησία).
Όταν η νεφέλη σηκωνόταν, σηκωνόταν και ο λαός, όταν σταματούσε, σταματούσε
και ο λαός. Υπάρχει καιρός να κινηθούμε με το Θεό και καιρός να ξεκουραστούμε.
εδ. 22, 23 Ο χρόνος της ανάπαυσης ήταν μεταβλητός, διότι ο
Θεός είναι που φέρνει το λαό Του σε διαφορετικά μέρη εν Πνεύματι και μένουν
εκεί, έως ότου μάθουν το κάθε μάθημα.
