ΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Αργυρές σάλπιγγες - Ταξίδι από το Σινά στη Φαράν
ι:1-2
Ο ήχος της σάλπιγγας ήταν πολύ οικείος σε κάθε περιτετμημένο αυτί.
Ήταν η ανακοίνωση της σκέψης του Θεού, με μια ξεχωριστή και πάρα πολύ απλή
μορφή για να γίνεται κατανοητή από κάθε μέλος της συναγωγής, όσο μακριά κι αν
βρισκόταν.
Δύο σάλπιγγες, για διπλή μαρτυρία όπως ο θάνατος και η ανάταση του
Χριστού, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, 1η & 2η έλευση του Χριστού, 2 μάρτυρες,
Ιουδαϊκή και Εθνική εκκλησία.
Η συναγωγή και τα στρατεύματα, τα όργανα της μουσικής και τα όπλα του
πολέμου, όλα κανονιζόταν από τις αργυρές σάλπιγγες. Οποιαδήποτε κίνηση, είτε
χαρμόσυνη, είτε θρησκευτική, ή πολεμική που δεν γινόταν με την οδηγία των
σαλπίγγων, ήταν αποτέλεσμα ανήσυχης ανθρώπινης φύσης που ο Θεός βέβαια ποτέ δεν
θα επιδοκίμαζε.
Οι μόνοι αρμόδιοι να χρησιμοποιούν τις σάλπιγγες ήταν οι γιοι του
Ααρών, γιατί η σκέψη του Θεού μπορούσε να γίνει γνωστή μόνο μέσα από τη στενή
επαφή και κοινωνία του ιερέα.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της εποχής μας είναι η απείθεια
στη θεία εξουσία, η αντίσταση στο λόγο του Θεού όταν μας ζητά υπακοή. Όλα είναι
καλά όταν η Γραφή μας μιλά για τη συγχώρεσή μας,
την αποδοχή μας, τη ζωή μας,
τη δικαίωσή μας, την αιώνια ασφάλειά μας κοντά στο Χριστό κτλ. Από τη στιγμή
όμως που γίνεται λόγος για τα δικαιώματα και την εξουσία Αυτού που έδωσε τη ζωή
Του για να μας σώσει από την κόλαση, εμφανίζονται κάθε είδους δυσκολίες,
δικαιολογίες και προβλήματα.
Η αργυρή σάλπιγγα προσδιόριζε και διέταζε κάθε κίνηση του Ισραήλ τότε.
Ο λόγος του Θεού οφείλει να προσδιορίζει και να διατάζει τα πάντα μέσα στην
εκκλησία σήμερα. Αυτοί που χρησιμοποιούσαν τις σάλπιγγες ήταν οι ιερείς της
Παλαιάς Διαθήκης. Σήμερα, ο Χριστιανός δεν έχει το δικαίωμα να περπατά ή να
ενεργεί έξω από την αλήθεια του λόγου του Θεού. Αν δεν έχει σαφή οδηγία, είναι
προτιμότερο να μένει ήσυχος, αλλά όταν έχει, οφείλει να προχωρά! Ο Θεός
ανακοίνωνε και ανακοινώνει τις σκέψεις Του στο μαχόμενο λαό Του. Τότε με τον
ήχο της σάλπιγγας και τη νεφέλη, σήμερα με το λόγο και το πνεύμα Του.
Χρειάζεται όμως να υπάρχει ένα αυτό προσεχτικό για να ακούει τον ήχο της
σάλπιγγας και μια συνείδηση υποταγμένη για να ανταποκρίνεται στην πρόσκληση.
Άργυρος: απολύτρωση. Ο Θεός μας καλεί έξω από τον κόσμο
με το έργο της χάρης Του και το έργο της σωτηρίας.
σφυρηλάτους: έγιναν από ένα κομμάτι άργυρο, και όχι πολλά. Το
σχέδιο της σωτηρίας του Θεού είναι ένα, δεν πρέπει να κομματιαστεί ή να διαχωριστεί.
Βέβαια ήταν πολύ πιο δύσκολο από ένα κομμάτι να φτιάξουν τη σάλπιγγα χτυπώντας
την συνεχώς μέχρι να πάρει το σωστό σχήμα και να βγάζει το σωστό ήχο.
Αναφέρεται στην Αρπαγή Α’ Κορ.ιε:52 & Α’ Θεσ.δ:16
ι:3-10 αλαλαγμό Οι ιερείς (εργάτες) ήταν
υπεύθυνοι να προειδοποιούν για κίνδυνο, να είναι φρουροί του λαού Ισραήλ και
να τους γνωστοποιούσαν τον κίνδυνο.
ι:11-14 Οδοιπόρησαν
ανατολικά στη Φαράν. Πρώτος κινήθηκε ο Ιούδας. Ακολουθούμε το Χριστό.
ι:15-28 Μιλά για τη σειρά οδοιπορίας.
ι:29 Οβάβ είναι μάλλον γιος του Ιοθόρ, αδελφός της
Σεπφώρας, κατά συνέπεια γυναικάδελφος (κουνιάδος) του Μωυσή. Ραγουήλ είναι ο
Ιοθόρ, όπως βλέπουμε στην Έξοδ.β:18.
Ο Οβάβ σαν Μαδιανίτης, ήταν γνώστης των περασμάτων της ερήμου και γι’
αυτό ο Μωυσής τον θέλει κοντά του σαν οδηγό τους. Όμως, εύκολα μπορεί κάποιος
να αναρωτηθεί: Γιατί ο Μωυσής να έχει ανάγκη τον Οβάβ, ο Γιάχβε δεν του ήταν
αρκετός; Δεν ήξερε την έρημο; Θα τους άφηνε να χαθούν; Τότε ποια ή έννοια της
νεφέλης και των αργυρών σαλπίγγων;
Δυστυχώς, μπορούμε πολύ καλά να καταλάβουμε την αιτία. Όλοι ξέρουμε
την τάση της καρδιάς να στηρίζεται σε ότι βλέπουν τα μάτια μας. Δυσκολευόμαστε
να μείνουμε στη θέση της απόλυτης εξάρτησης από το Θεό. Μας φαίνεται δύσκολο να
στηριζόμαστε σ’ ένα αόρατο βραχίονα. Ο Οβάβ που βλέπουμε, μας εμπνέει
περισσότερη εμπιστοσύνη από το ζωντανό Θεό που δεν Τον βλέπουμε.
ι:30,31 ο Οβάβ αρνείται και ο Μωυσής εντείνει την
παράκληση του.
αντί οφθαλμών: δηλαδή σαν οδηγός
στην έρημο. Όχι ότι ο Θεός δεν τους οδηγούσε με την νεφέλη, αλλά έδινε μόνο τη
γενική κατεύθυνση. Λεπτομέρειες όπως πηγάδια, περάσματα, χείμαρρους, σχέσεις με
τοπικές φυλές, έπρεπε να γνωρίζονται από κάποιον που ήξερε τα μέρη.
Σε τύπο, ο Μωυσής θέλει να φέρει τους εθνικούς μέσα στις ευλογίες της
διαθήκης. Η αληθινή εκκλησία μαρτυρούσε ακόμη και τότε, αλλά απ’ ότι φαίνεται
αρνήθηκε γιατί οι οικογενειακοί δεσμοί ήταν πιο δυνατοί. Οι Κεναίοι αργότερα
ενώθηκαν με τον Ισραήλ και έτσι ο Οβάβ ίσως να άλλαξε γνώμη. Κριτ.α:16 &
δ:11. Ο Κύριος όμως ήταν μαζί τους (ι:34).
Αλλά ας είναι ευλογητός ο Θεός, γιατί η χάρις Του προς εμάς είναι
μεγάλη: «Καί ωδοιπόρησαν από τού όρους τού Κυρίου οδόν τριών ημερών· καί η
κιβωτός τής διαθήκης τού Κυρίου προεπορεύετο έμπροσθεν αυτών οδόν τριών ημερών,
διά νά ζητήση τόπον αναπαύσεως δι' αυτούς» (ι:33).
Ο ισχυρός Θεός, ο δημιουργός του σύμπαντος, προχωρά μέσα στην έρημο
για να βρει τόπο ανάπαυσης για το λαό Του! Για ένα λαό που σε κάθε ευκαιρία
ήταν έτοιμος να γογγύσει και να επαναστατήσει εναντίον Του! Αυτός είναι ο Θεός
μας, μακρόθυμος, ελεήμων, άγιος. Τοποθετείται πάντοτε πάνω από τις απιστίες και
τις πτώσεις μας (Δευτ.λβ:10-12
Ψαλμ.ρε:39).
