Το όνομα του Θεού

Όταν ο Θεός «εποίησε» τον πρώτο άνθρωπο, τον ονόμασε Αδάμ. Αργότερα έβαλε ο Θεός τον Αδάμ να ονομάσει την υπόλοιπη δημιουργία Του, έτσι ώστε το κάθε τι να πάρει όνομα. Όταν ο Θεός κατασκεύασε από την πλευρά του Αδάμ τη γυναίκα, ο Αδάμ της έδωσε όνομα (όπως ο Χριστός ονομάζει εμάς και μας καλεί κατ' όνομα). Το όνομα έχει να κάνει με τη φύση του κάθε πράγματος. Όταν λέμε ότι κάτι είναι γυαλί η ξύλο η σίδερο, προσδιορίζουμε τη φύση του, τι είδος είναι. Στα έμψυχα όντα χρησιμοποιούμε ονόματα τα οποία αναφέρονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα.

Τα ονόματα που χρησιμοποιεί ο Θεός για το λαό Του, έχουν να κάνουν και με τη φύση των ανθρώπων. Βλέπουμε ότι πριν γεννηθεί ο Χριστός, ήρθε ο άγγελος και είπε πως θα ονομασθεί το παιδί (Ματθ.α:20-21). Το ίδιο, πριν γεννηθεί ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο άγγελος πάλι ήρθε και είπε να μην τον ονομάσουν Ζαχαρία αλλά Ιωάννη. Το όνομα έχει να κάνει με τη φύση του ατόμου που φέρει το όνομα.

Έτσι και ο Θεός έχει όνομα, το οποίο φανερώνει την άπειρη και ευλογημένη φύση Του, και τη σχέση Του προς τον άνθρωπο.

Ο Θεός καθώς είναι άπειρος, μπορεί να έχει άπειρα ονόματα. Όμως, το όνομα με το οποίο φανερώθηκε σ' εμάς ο Θεός έχει να κάνει με τη σωτηρία, την ανάγκη του ανθρώπου να σωθεί.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, υποστηρίζουν ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά. Και έχουν μια τρομερή σκληρότητα στο να υποστηρίζουν αυτό το λάθος τους, γιατί έτσι τους έμαθαν.

Στην Έξοδ.γ:13-15 όταν ο Μωυσής ρώτησε το Θεό ποιό θα έλεγε στους υιούς Ισραήλ ότι είναι το όνομά Του, ο Θεός απάντησε: «Εγώ είμαι ο Ων».

Στα Εβραϊκά είναι: ΕΧΓΙΕ ΑΣΕΡ ΕΧΓΙΕ που σημαίνει ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΟΥ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Στην Εβραϊκή γραμματική ο παράγοντας χρόνος (παρελθόν, παρών, μέλλον) δεν περιέχεται μέσα στην ίδια τη λέξη όπως στα Ελληνικά, αλλά αποφασίζεται από τα συμφραζόμενα.

Τα Εβραϊκά έχουν μόνο δύο χρόνους: τον τέλειο χρόνο που εκφράζει μια πράξη που έχει συντελεσθεί και τον παρατατικό χρόνο που αναφέρεται στην πράξη που δεν έχει ολοκληρωθεί.

Η λέξη ΕΧΓΙΕ σημαίνει ΕΓΩ ΕΙΜΙ είναι όμως στον παρατατικό χρόνο. Έτσι, η πράξη του ΕΙΜΙ είναι ατελής. Το ΤΙ θα είναι και το ΠΟΤΕ θα είναι, έχουν μείνει ανέκφραστα. Τώρα επειδή δεν υπάρχει τίποτα στα συμφραζόμενα που να φανερώνει το χρόνο, η πράξη του Θεού να είναι το μέγα ΕΓΩ ΕΙΜΙ είναι χωρίς τέλος, ατελής. Η έννοια είναι: ΗΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ. Όλα αυτά αληθεύουν γιατί ο Θεός είναι αιώνιος και αδέσμευτος από το χρόνο.(Δευτ.λγ:27 Ησ.νζ:15)

Όταν ο Μωυσής πήγε πίσω στους Ισραηλίτες και τον ρώτησαν ποιο είναι το όνομα του Θεού, αυτός δεν τους είπε ΕΧΓΙΕ ΑΣΕΡ ΕΧΓΙΕ (ΕΓΩ ΕΙΜΙ) αλλά τους είπε ότι το όνομά Του είναι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ (τρίτο ενικό πρόσωπο) και είπε ΓΙΑΧΒΕ.

Το ΕΧΓΙΕ είναι το πρώτο ενικό πρόσωπο του ρήματος ΧΑΓΙΑ που σημαίνει: υπάρχω, είμαι, γίνομαι ΓΙΑΧΒΕ είναι το τρίτο ενικό πρόσωπο ατελούς χρόνου του ρήματος ΧΑΓΟΥΑ το οποίο είναι παλαιότερη φόρμα του ΧΑΓΙΑ με το ίδιο νόημα και σημαίνει: ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ.

Λέει λοιπόν ο Θεός ότι: ΗΜΟΥΝ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ Ο,ΤΙ ΕΥΑΡΕΣΤΟΥΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ, ΚΑΙ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Έτσι, ο Θεός είναι σαν να άφησε το όνομά Του μια ανοιχτή επιταγή για τις ανάγκες του λαού Του.

Στα Ελληνικά, η μετοχή του ρήματος ΕΙΜΙ στον ενεστώτα χρόνο είναι ΩΝ που σημαίνει ο υπάρχων, αυτός που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Έτσι αποδίδεται πολύ όμορφα η έννοια του ονόματος του Θεού.

ΓΙΑΧΒΕ (ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ)                       ΣΩΤΗΡ………. ΓΙΑΧΩΣΗΑ ……..ΙΗΣΟΥΣ   (Αριθ.ιγ:8,16)

               >>                                           ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ (ΣΧΑΜΑ)

               >>                                           ΘΕΡΑΠΕΙΑ  (ΡΑΦΑ)

               >>                                           ΣΤΗΡΙΓΜΑ  (ΤΣΟΥΡ=ΒΡΑΧΟΣ)

               >>                                           ΕΙΡΗΝΗ  (ΣΧΑΛΩΜ)

               >>                                           ΣΗΜΑΙΑ  (ΝΙΣΣΙ)

               >>                                           Ο,ΤΙ ΑΛΛΟ ΤΟΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

Το όνομά Του λοιπόν φανερώνει τη φύση Του, αλλά αυτό που ήθελε ο Θεός να φανερώσει στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ήταν η σωτηρία.

Ο άπειρος Θεός θέλει να σώσει τα πλάσματά Του και γι' αυτό γέννησε το Χριστό και μερίμνησε ώστε ο άγγελος Του να πάει και στην Μαριάμ και στον Ιωσήφ για να τους πει: «και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Ο άγγελος ερμήνευσε το όνομα του Ιησού.

Το όνομα λοιπόν του Θεού στην Π.Δ. δεν είναι ΙΕΧΩΒΑ αλλά ΓΙΑΧΒΕ. Και στην Κ.Δ. ο Θεός φανερώθηκε με το όνομά Του ΓΙΑΧΒΕ αλλά έβαλε την προσθήκη ΣΩΤΗΡ. Όμως που βρέθηκε το όνομα ΙΕΧΩΒΑ; (γιατί υπάρχει μέσα στην Γραφή σαν Ιεωβά)

Το όνομα Ιεχωβά είναι τεχνικά λανθασμένο και είναι αποτέλεσμα μιας σειράς από ιστορικά και θεολογικά λάθη.

Μετά την 70χρονη αιχμαλωσία (536 π.Χ.) ο Ιούδας σαν έθνος υποσχέθηκε να ακολουθήσει τον Κύριο κατά πάντα, καθώς και να υπακούσει τυφλά σε όλους τους νόμους Του. Ο υπερβολικός τους όμως ζήλος για τη λεπτομέρεια, τους οδήγησε στον τυπικισμό και στη λανθασμένη ερμηνεία των Γραφών.

Ένα ιδιαίτερο θεολογικό λάθος με πλατειά αποτελέσματα ήταν η λανθασμένη ερμηνεία του Λευιτ.κδ:16, που οδήγησε όλους τους Ιουδαίους να σταματήσουν να προφέρουν το όνομα του Θεού.

Λευιτ.κδ:16 και όστις βλασφημήση το όνομα του Κυρίου (ΓΙΑΧΒΕ), εξάπαντος θέλει θανατωθή· με λίθους θέλει λιθοβολήσει αυτόν πάσα η συναγωγή· άντε ξένος, άντε αυτόχθων, όταν βλασφημήση το όνομα του Κυρίου (ΓΙΑΧΒΕ), θέλει θανατωθή.

Η Εβραϊκή λέξη  που μεταφράστηκε  βλασφημήσει είναι ΝΑΚΑΜΠ και έχει διπλή έννοια. Μπορεί να σημαίνει ΟΝΟΜΑΖΩ ή ΚΑΛΩ ΚΑΤ' ΟΝΟΜΑ όμως μπορεί να σημαίνει και ΒΛΑΣΦΗΜΩ, ΚΑΤΑΡΩΜΑΙ, ΥΒΡΙΖΩ.

Τώρα οι Εβραίοι για να είναι σίγουροι ότι ποτέ δεν θα βλασφημούσαν το όνομα ΓΙΑΧΒΕ, ερμήνευσαν το ρήμα ΝΑΚΑΜΠ με την έννοια του ΟΝΟΜΑΖΩ απαγορεύοντας έτσι να ονομάζεται το όνομα του Θεού.

Πίστευαν ότι αν το όνομα έπαυε να ονομάζεται, δεν θα το βλασφημούσαν. Έτσι, μετά την αιχμαλωσία του Ιούδα μεταξύ 5^ου και 6^ου αιώνα π.Χ. το όνομα ΓΙΑΧΒΕ έπαψε να ονομάζεται. Αυτή η ερμηνεία είναι καταφανώς λάθος, για τους παρακάτω λόγους:

Το όνομα συνεχώς ονομαζόταν όπως βλέπουμε στην ιστορία του Εβραϊκού λαού από Αδάμ μέχρι την αιχμαλωσία δίχως καμία ποινή, και όπως είναι φανερό αυτό γινόταν ακόμα και μετά την εντολή του Λευιτ.κδ:16 που υποτίθεται ότι θα δέσμευε την ονομασία του ονόματος π.χ.

Ηλίας = Ελίγιαχ = Θεός μου ο Γιάχβε

Ιερεμίας = γιερμαγιαχουε = Ο Γιάχβε υψώνει η καταρρίπτει

Ζαχαρίας = ζαχαριγιαχ

Ησαΐας = ωσηγιαχ = η σωτηρία του Γιάχβε

Το νόημα του ΝΑΚΑΜΠ εξαρτάται από τα συμφραζόμενα και στην περίπτωση αυτή το κείμενο απαιτεί την έννοια του υβρίζω, καταριέμαι, βλασφημώ, διότι αυτό είναι το αντικείμενο του κειμένου(εδ.15)

Όλοι οι ερμηνευτές ομόφωνα συμφωνούν ότι ΝΑΚΑΜΠ σ' αυτό το περιεχόμενο σημαίνει υβρίζω, καταριέμαι, βλασφημώ και όχι ονομάζω.

Εξ αιτίας λοιπόν αυτής της λανθασμένης ερμηνείας, το όνομα ΓΙΑΧΒΕ έπαψε να ονομάζεται. Παρ' αυτά όμως οι Εβραίοι συνεπείς στον τυπικισμό τους δεν άλλαξαν το Εβραϊκό κείμενο (Δευτ.δ:2  Παρ.λ:6). Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν: Όταν κάποιος διάβαζε το κείμενο, θέλοντας η μη θα πρόφερε το όνομα ΓΙΑΧΒΕ γιατί συνήθιζαν να διαβάζουν δυνατά.

Το όνομα υπάρχει 6.823 φορές στην Π.Δ. και όμως απαγόρευσαν την ονομασία του. Κάθε φορά που το συναντούσαν μελετώντας δυνατά, αντί να λένε ΓΙΑΧΒΕ έλεγαν ΑΔΩΝΑΙ που σημαίνει Κύριος. Σε σπάνιες περιπτώσεις το αντικατέστησαν με την λέξη ΧΑΣΕΜ που σημαίνει ΤΟ ΟΝΟΜΑ η με την λέξη ΕΛΛΟΧΙΜ που είναι η κατ' εξοχήν λέξη για το Θεό.

Αυτό το λάθος, σφραγίστηκε στην Ιουδαϊκή θρησκεία με την μετάφραση των Ο' επειδή είχε ήδη εξαπλωθεί πολύ η λανθασμένη ερμηνεία του Λευιτ.κδ:16 σε όλους τους Ιουδαίους (και ακόμη είναι ) και ονόμαζαν το θείο όνομα, «το ανέκφραστο όνομα». Στη μετάφραση των Ο' λοιπόν το ΝΑΚΑΜΠ μεταφράστηκε «ονομάζω» και παραθέτουμε το απόσπασμα κατά τους Ο'

Λευιτ.κδ:16 ονομαζων δε το ονομα κυριου θανατω θανατουσθω λιθοις λιθοβολειτω αυτον πασα συναγωγη ισραηλ εαν τε προσηλυτος εαν τε αυτοχθων εν τω ονομασαι αυτον το ονομα κυριου τελευτατω

Στις μέρες του Χριστού, μόνο οι ιερείς διάβαζαν τα Εβραϊκά ενώ όλος ο υπόλοιπος λαός χρησιμοποιούσε την Ελληνική μετάφραση των Ο'. Ακολουθώντας λοιπόν αυτή την ερμηνεία, οι Εβραίοι απαγόρευαν αυστηρά την ονομασία του ονόματος.

Το όνομα ΓΙΑΧΒΕ ονομάζεται τετραγράμματο γιατί αποτελείται από 4 σύμφωνα. 

Τα φωνήεντα προσετέθησαν αργότερα στο Εβραϊκό κείμενο από τους Μαζορίτες περίπου τον 9^ο μ.Χ. αιώνα. Οι Μαζορίτες ήταν δύο Εβραϊκές οικογένειες που εργάστηκαν για να φτιάξουν ένα STANDART κείμενο. Τα πριν αυτούς κείμενα ήταν χωρίς φωνήεντα, π.χ. ΜΡ=ΜΑΡΙΑ.

Επειδή έτσι όμως χανόταν η προφορά, οι Μαζορίτες επί 5 γενιές, κάθισαν και έβαλαν ανάμεσα στα σύμφωνα φωνήεντα.

Το Εβραϊκό κείμενο χωρίζεται σε δύο στοιχεία: 1) Το ΚΕΘΙΒ = γραπτό, αυτό που είναι γραμμένο 2) Το ΚΟΥΕΡΕ = αυτό που διαβάζεται. Το ΚΕΘΙΒ ποτέ δεν το άλλαξαν.

Όταν προσετέθησαν από τους Μαζορίτες τα φωνήεντα στο όνομα ΓΙΑΧΒΕ, κανείς δεν ήξερε την σωστή προφορά του εξ’ αιτίας της απαγόρευσης της ονομασίας του για περίπου 1.000 χρόνια.

Τα σημεία που εφεύραν οι Μαζορίτες σαν φωνήεντα στην Εβραϊκή γλώσσα, θα εξυπηρετούσαν στο να διατηρήσουν τη σωστή Εβραϊκή προφορά.

Επειδή όμως το ΓΙΑΧΒΕ στην ανάγνωση (ΚΟΥΕΡΕ) είχε αντικατασταθεί (στο περιθώριο) από το ΑΔΩΝΑΙ, πήραν τα φωνήεντα του ΑΔΩΝΑΙ και τα πρόσθεσαν ανάμεσα στα σύμφωνα του τετραγράμματου.

Αυτό το έκαναν οι Μαζορίτες, όχι για να μπερδέψουν την προφορά του ονόματος, αλλά για να υπενθυμίσουν στον αναγνώστη να πει ΑΔΩΝΑΙ αντί για ΓΙΑΧΒΕ. Έτσι, το τετραγράμματο με τα φωνήεντα ανάμεσά του, είναι μια φτιαχτή λέξη. Αυτή λοιπόν η μικτογενής λέξη οδήγησε στην ονομασία του λανθασμένου ΙΕΧΩΒΑ που ξέρουμε σήμερα.

Ο πρώτος που χρησιμοποίησε και ονόμασε την λέξη ΙΕΧΩΒΑ, ήταν ο άγγλος ΓΑΛΑΤΙΝΟΣ το 1516 ο οποίος είχε πλήρη άγνοια όσον αφορά την Εβραϊκή ιστορία, διδαχή και συνήθειες.

Εδώ φαίνεται καθαρά η ανάμιξη του τετραγράμματου με τα φωνήεντα του  ΑΔΩΝΑΪ   

                     

 

Σαν συμπέρασμα, ΓΙΑΧΒΕ είναι το σωστά προφερόμενο όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη.

Η πεζή, κοινή έννοια του είναι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ. Έχει όμως ευρύ πνευματικό νόημα και εφαρμογή και μια υπόσχεση στο λαό Του, ότι Αυτός θα είναι οτιδήποτε τον χρειάζεται να είναι. Θα είναι τα πάντα εν πάσι γ ι' αυτούς.

Το όνομα λοιπόν με το οποίο ο Θεός φανερώνεται στους ανθρώπους της Κ.Δ. είναι Ιησούς. Στο όνομα αυτό έχουμε τη σωτηρία, έχουμε θεραπεία, ελευθερωνόμαστε, αιώνια ζωή και ότι άλλο χρειαζόμαστε.

Και αυτή τη μεγάλη αλήθεια ο διάβολος την έκρυψε την κατάστρεψε και τώρα οι άνθρωποι είναι ικανοποιημένοι να πιστεύουν στο Θεό η σε «μια ανώτερη δύναμη».

Φιλιπ.β:9 Δία τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπέρ πάν όνομα δια να κλίνει εις το όνομα του Ιησού πάν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθόνιων.

Αν κάποιο όνομα είναι «υπέρ πάν όνομα» αυτό θα πρέπει να το έχει ο Πατέρας γιατί απ' Αυτόν γεννήθηκαν τα πάντα. Και έτσι είναι! Όμως αυτό το όνομα ο Πατέρας, το έδωσε στο Γιο Του, το χάρισε στο Χριστό.

Τα δαιμόνια υποτάσσονται ΜΟΝΟ στο όνομα Ιησούς. Αν αυτό το όνομα δεν είχε αξία, δεν θα καθόταν ο Θεός να μας λέει τόσα για το όνομα.