Ενώ έκοβε το ψωμί

Βρισκόμαστε μαζί με τον Ιησού και τους δύο μαθητές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς.

Καθώς πλησίαζαν στην πόλη,

…αυτός προσεποιείτο ότι υπάγει μακρότερα· και παρεβίασαν αυτόν, λέγοντες· Μείνον μεθ' ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα και έκλινεν η ημέρα. Και εισήλθε διά να μείνη μετ' αυτών. Και αφού εκάθησε μετ' αυτών εις την τράπεζαν, λαβών τον άρτον ευλόγησε και κόψας έδιδεν εις αυτούς. Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και εγνώρισαν αυτόν. Και αυτός έγεινεν άφαντος απ' αυτών. Και είπον προς αλλήλους· Δεν εκαίετο εν υμίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ' οδόν και μας εξήγει τας γραφάς; Και σηκωθέντες τη αυτή ώρα υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ, και εύρον συνηθροισμένους τους ένδεκα και τους μετ' αυτών, οίτινες έλεγον ότι όντως ανέστη ο Κύριος και εφάνη εις τον Σίμωνα. Και αυτοί διηγούντο τα εν τη οδώ και πως εγνωρίσθη εις αυτούς, ενώ έκοπτε τον άρτον (Λουκ.κδ:28-35).

ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΣΕΠΟΙΗΤΟ ...

Είναι γνωστή σε όλους μας η σκηνή με τον αναστημένο Κύριο και τους δύο μαθητές, καθώς βάδιζαν για τους Εμμαούς, ένα χωριό λίγο πιο έξω από την Ιερουσαλήμ. Εκείνοι οι μαθητές βάδιζαν και μιλούσαν μεταξύ τους για τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί, τη σταύρωση και την ανάσταση του Ιησού. Ξαφνικά κάποιος τρίτος τους πλησιάζει και παρεμβαίνει στη συζήτηση. Ήταν ο Κύριός μας, Τον οποίο όμως εκείνοι δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν.
 

Μήπως θέλουμε ένα Θεό στα μέτρα μας;

           

(Λουκάς κδ:17-21)

Παρ’ όλο που ομολογούμε το Χριστό σαν Κύριο και Αρχηγό μας, όχι σπάνια αντιστρέφουμε τους όρους και στην πραγματικότητα λειτουργούμε ωσάν να είμαστε εμείς οι “αφέντες” και “ηγέτες”, ο δε Θεός αντιμετωπίζεται σαν “ο καλός μας υπηρέτης”. Πρόκειται για μεγάλο λάθος, γι’ αυτό και μεγάλες οι αδικαιολόγητες απογοητεύσεις μας.

Άρχισε να σκοτεινιάζει και οι δυο, ο Κλεόπας και ο άλλος, επέστρεφαν στην πόλη τους, στους Εμμαούς, με κομμένα τα φτερά και κατάπικρες τις καρδιές, γιατί τίποτα δεν έγινε έτσι που έλπιζαν.