Δεν πενθήσατε......

Κύριο χαρακτηριστικό του πιστού ανθρώπου που ξέπεσε, της εκκλησίας που πήρε τον κατήφορο, είναι η απώλεια της πνευματικής ευαισθησίας.

Έχει χαρά και ικανοποίηση για πράγματα, που καμιά αξία δεν έχουν. Αντίθετα, μένει απαθής και αδιάφορη εκεί που έπρεπε να πέσει σε μεγάλη θλίψη και πένθος μπροστά στον Κύριο, με «σάκο και σποδό». Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό στοιχείο, που να φανερώνει την κατάσταση.

Δεν πενθήσατε όταν τα παιδιά σας έπαυσαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τα αιώνια πράγματα του Θεού. Την προσοχή σας τη στρέψατε αλλού, στους καλούς βαθμούς του ελέγχου ή στις προοπτικές ενός επιτυχημένου, κατά κόσμο, μέλλοντος.

Τι χρειάζονται κατά βάθος οι άνθρωποι

Ο φόβος της κόλασης κάποτε κινητοποιούσε βαθύτατα τους ανθρώπους.

Σίγουρα όμως, στην εποχή μας έχουμε αλλάξει το λεξιλόγιο μας. Σπάνια μιλάμε για το ότι «πρέπει να σωθείς». Και η κόλαση μνημονεύεται σπάνια ή καθόλου από τους περισσότερους άμβωνες της χώρας μας. Και σ’ αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται και οι παραδοσιακά βιβλικοί άμβωνες!

Ενώ έκοβε το ψωμί

Βρισκόμαστε μαζί με τον Ιησού και τους δύο μαθητές, στο δρόμο προς τους Εμμαούς.

Καθώς πλησίαζαν στην πόλη,

…αυτός προσεποιείτο ότι υπάγει μακρότερα· και παρεβίασαν αυτόν, λέγοντες· Μείνον μεθ' ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα και έκλινεν η ημέρα. Και εισήλθε διά να μείνη μετ' αυτών. Και αφού εκάθησε μετ' αυτών εις την τράπεζαν, λαβών τον άρτον ευλόγησε και κόψας έδιδεν εις αυτούς. Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και εγνώρισαν αυτόν. Και αυτός έγεινεν άφαντος απ' αυτών. Και είπον προς αλλήλους· Δεν εκαίετο εν υμίν η καρδία ημών, ότε ελάλει προς ημάς καθ' οδόν και μας εξήγει τας γραφάς; Και σηκωθέντες τη αυτή ώρα υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ, και εύρον συνηθροισμένους τους ένδεκα και τους μετ' αυτών, οίτινες έλεγον ότι όντως ανέστη ο Κύριος και εφάνη εις τον Σίμωνα. Και αυτοί διηγούντο τα εν τη οδώ και πως εγνωρίσθη εις αυτούς, ενώ έκοπτε τον άρτον (Λουκ.κδ:28-35).