ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΣΕΠΟΙΗΤΟ ...

Είναι γνωστή σε όλους μας η σκηνή με τον αναστημένο Κύριο και τους δύο μαθητές, καθώς βάδιζαν για τους Εμμαούς, ένα χωριό λίγο πιο έξω από την Ιερουσαλήμ. Εκείνοι οι μαθητές βάδιζαν και μιλούσαν μεταξύ τους για τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί, τη σταύρωση και την ανάσταση του Ιησού. Ξαφνικά κάποιος τρίτος τους πλησιάζει και παρεμβαίνει στη συζήτηση. Ήταν ο Κύριός μας, Τον οποίο όμως εκείνοι δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν.
 

Θα μεταφερθούμε προς το τέλος της συζήτησης μεταξύ των τριών αυτών ανδρών. Ήταν η στιγμή όπου έφτασαν στο σημείο του δρόμου και έπρεπε να χωρίσουν. 
 

Λουκ.κδ:28 - "Και επλησίασαν εις την κώμην όπου επορεύοντο, και Αυτός προσεποιήτο ότι υπάγει μακρότερα.."
 

Οι δύο άντρες έστρεψαν για να κατευθυνθούν προς το χωριό τους, ενώ ο Κύριος έδειχνε και προσποιούταν ότι ο δρόμος Του συνέχιζε, ενώ δεν σκόπευε να πάει κάπου αλλού!
 

Η ερώτησή μας είναι: Γιατί ο Ιησούς προσποιήθηκε; Γιατί έδωσε την εντύπωση στους δύο μαθητές ότι έπρεπε να πάει κάπου αλλού;
 

Ας φανταστούμε λίγο τη σκηνή. Ήταν ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο βρισκόταν εκείνη η διασταύρωση. Ο ένας δρόμος κατευθυνόταν στο χωριό Εμμαούς και οι μαθητές είχαν ήδη μπει και πάρει εκείνη την κατεύθυνση, ενώ ο Ιησούς είχε μείνει πάνω στο σημείο της διασταύρωσης, δείχνοντας με τη στάση Του ότι θα προχωρούσε από την άλλη πλευρά. Είχαν σταματήσει για λίγο πάνω σ' αυτό το σημείο του δρόμου, πριν χωρίσουν.
 

Αναρωτιόμαστε τι κίνητρα είχε ο Ιησούς, καθώς έκανε φανερή αυτή Του την πρόθεση. Ποιος ήταν ο στόχος Του και σκεφτόμαστε κατά πόσο είναι ανάγκη να υιοθετεί τέτοιους τρόπους ο Κύριός μας.
 

Βεβαίως ο Ιησούς δεν κάνει τίποτα χωρίς να υπάρχει λόγος. Οι κινήσεις Του είναι γεμάτες με τέλεια σοφία και αγάπη. Οτιδήποτε κάνει, το κάνει για το καλό το δικό μας. Κινείται μόνο από έγνοια και αγάπη για μας. Γιατί προσποιήθηκε, θα το δούμε καθώς θα ασχοληθούμε με αυτό το περιστατικό.
 

Μέσα από το λόγο του Θεού μας αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας και η καρδιά του Κυρίου. Βλέπουμε την άπειρη αγάπη και την επιθυμία Του να είναι κοντά μας, να βρίσκεται μαζί με το λαό Του. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας ελκύσει κοντά Του για να έχουμε κοινωνία με την παρουσία Του και κατ' αυτό τον τρόπο αναπαύεται ανάμεσά μας. Κάθε λόγος και κάθε κίνηση του Ιησού έχουν σαν αποτέλεσμα τη ζωή και την ευλογία. Κάθε επαφή του Χριστού με μας αποσκοπεί στο να λάβουμε επίγνωση των σχεδίων Του. Αυτό κάνει κι εδώ ο Ιησούς.
 

Ο Κύριος προσποιείται πολλές φορές και σε μας ατομικά, αλλά και γενικότερα στην Εκκλησία Του. Προσποιείται ότι θέλει να ακολουθήσει κάποια άλλη κατεύθυνση. Εμείς από το σημείο που βρισκόμαστε, νομίζουμε ότι ο Κύριος θέλει να μας προσπεράσει, απλώς περνάει από κοντά μας, αλλά δεν θέλει να μας πλησιάσει. Αυτό όμως είναι το φαινόμενο. Δεν είναι έτσι η καρδιά του Κυρίου μας βεβαίως!
 

Ας δούμε τη συνέχεια, αλλά και τον τρόπο που αντέδρασαν οι δύο εκείνοι μαθητές:
 

Λουκ.κδ:29 - "Και παρεβίασαν Αυτόν, λέγοντες, Μείνον μεθ' ημών, διότι πλησιάζει η εσπέρα, και έκλινεν η ημέρα. Και εισήλθε διά να μείνη μετ' αυτών."
 

Η λέξη "παρεβίασαν" μας δίνει να καταλάβουμε ότι ο Ιησούς, κατά κάποιο τρόπο, επέμενε να ακολουθήσει το δρόμο Του. Για να παραβιάσεις κάποιον, πρέπει να δώσεις μία μάχη για να τον κάνεις να αλλάξει γνώμη και να έρθει μαζί σου. Αυτό που βλέπουμε μέσα στο λόγο του Θεού είναι ότι, οι μαθητές δεν έμειναν σε μία απλά ευγενική πρόσκληση. Θα μπορούσαν να πουν για παράδειγμα: "Φίλε, είναι αργά τώρα. Έλα απόψε να μείνεις στο σπίτι μας και το πρωί συνεχίζεις το δρόμο σου." Αφού ο προσκεκλημένος αρνηθεί ευγενικά την πρόταση φιλοξενίας, θα καληνύχτιζαν ο ένας τον άλλο και θα έπαιρνε ο καθένας το δρόμο του. Όμως αυτού του είδους η τυπική ευγένεια δεν πρέπει να υφίσταται, όταν έχεις να κάνεις με το ζωντανό Κύριο.
 

Όταν ζητάς τον Κύριο στην προσευχή, είσαι κι εσύ τυπικά ευγενικός; Ή μήπως διακαώς επιθυμείς να επισκεφτεί το σπίτι σου και τη ζωή σου;. Οι δύο μαθητές δεν ήταν και τόσο ευγενικοί, όσο συνηθίζουμε εμείς να είμαστε. Τον πολιόρκησαν με την επιμονή τους. Τον περικύκλωσαν, θα μπορούσαμε να πούμε, με τη στάση τους και "ανάγκασαν" τον Κύριο να πάει μαζί τους. Τον αιχμαλώτισαν με την ένθερμη επιθυμία τους να μάθουν περισσότερα και να εντρυφήσουν βαθύτερα στις αλήθειες της Γραφής. Έτσι πρέπει να είναι και οι αληθινοί μαθητές του Κυρίου.
 

Αυτή πρέπει να είναι η στάση μας στην προσευχή και στην εκζήτηση του προσώπου Του. Οι μαθητές εκείνοι, ενώ δεν αναγνώρισαν τον Κύριο και δεν είχαν την απαραίτητη αποκάλυψη και κοινωνία μαζί Του, είχαν ένα βαθύ ενδιαφέρον και μία ανησυχία για τα πράγματα του Θεού.
 

Λουκ.κδ:21 - "... ημείς δε ηλπίζομεν ότι Αυτός είναι ο μέλλων να λυτρώση τον Ισραήλ. Αλλά και προς τούτοις πάσι τρίτην ημέρα είναι σήμερον αύτη, αφού έγειναν ταύτα."
 

Υπήρχε η αμφιβολία και η απογοήτευση, διότι δεν είχαν επίγνωση του σχεδίου του Θεού για την ανάσταση και για τη μορφή που θα είχε η Εκκλησία Του. Δεν γνώριζαν ακόμα ότι η φύση της βασιλείας την οποία κήρυττε ο Ιησούς ήταν πνευματική και όχι φυσική. Περίμεναν, όπως και οι υπόλοιποι μαθητές, μία επίγεια βασιλεία με βασιλιά τον Ιησού.
 

Πράξ.α:6 Εκείνοι λοιπόν συνελθόντες ηρώτων αυτόν, λέγοντες· Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;
 

Ήταν μπερδεμένοι με το θάνατο του Ιησού, αλλά και με τα τελευταία νέα, όπου ξαφνικά ο τάφος του βρέθηκε άδειος. Μέσα στη σύγχυση και την αμφιβολία υπήρχε μία δίψα για τον Πατέρα, το Θεό του Ισραήλ. Πίσω από την απιστία κρύβονταν καρδιές που πεινούσαν για το λόγο του Θεού. Ήθελαν ν' ακούσουν και να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα γι' αυτό το γεγονός της διακονίας, της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου Ιησού. Η καρδιά τους ήταν ανοιχτή και εκζητούσαν την αλήθεια. Η επιθυμία τους να γνωρίσουν καλύτερα τον Ιησού, τους έκανε να "παραβιάσουν" το συμπορευόμενό τους για να έρθει μαζί τους. Ένιωθαν ότι είχαν ανάγκη αυτά τα λόγια ζωής για να ζήσουν. 

Ματθ.δ:4 Ο δε αποκριθείς είπεν· Είναι γεγραμμένον, Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού.
 

Ζούσαν σε μία έρημο και έβλεπαν το συμπορευόμενό τους σαν το μάννα να έρχεται ξαφνικά κοντά τους για να τους θρέψει.
 

Τέτοιες καρδιές εκζήτησης είναι που τιμά ο Θεός με την παρουσία Του. Ναι, θα πάει μαζί μ' αυτούς για να έχουν κοινωνία ο ένας με τον άλλο. Ο Κύριος χρησιμοποιεί το "τέχνασμα" της προσποίησης για να δει ποιον επιθυμεί πραγματικά η καρδιά σου. Θέλει να δει, κατά πόσο Τον έχεις ανάγκη, ή αν απλώς όλες αυτές οι προσευχές είναι κενά λόγια. Ο Κύριος είναι ευγενικός και δεν θα έρθει μαζί σου, εάν εσύ πρώτος δεν τον επιθυμήσεις με όλη σου τη δύναμη. Εάν δεν αφήσεις τις υπόλοιπες έγνοιες και μέριμνές σου και δεν εκδηλώσεις αυτή την αγάπη για Εκείνον, τότε Αυτός θα συνεχίσει το δρόμο Του, ενώ εσύ θα έχεις πάρει το δικό σου, νομίζοντας ότι τώρα ξέρεις αυτά που πρέπει.
 

Πολλοί χριστιανοί έχουν ένα βαθμό πίστης στον Κύριο και γνωρίζουν πράγματα για την πορεία και τη νίκη της Εκκλησίας. Γνωρίζουν για τον αγιασμό και τη μέλλουσα κρίση, όμως όλα αυτά καταλήγουν να είναι μόνο γνώση χωρίς δύναμη και αποτελέσματα. Δεν υπάρχει η επιθυμία για τέλεια κοινωνία με τον Ιησού. Δεν υπάρχει η δίψα για να γνωρίσουν καλύτερα τον Κύριο μέσα από την παρουσία Του. Νομίζουν ότι εκεί που έχουν φτάσει είναι αρκετό και ικανοποιεί το Θεό.
 

Ο Κύριος δεν θα έρθει απρόσκλητα σε εκείνους οι οποίοι δεν έχουν δίψα και πείνα για Κείνον. Πρέπει να Τον ζητήσεις να έρθει στη ζωή σου και αυτό να είναι καθημερινός στόχος σου.
 

Μην αφήσεις τον Ιησού να πάρει έναν άλλο δρόμο στη διασταύρωση. Ζήτησε να έρθει μαζί σου, διότι εκεί είναι η ευλογία και η χαρά στη σχέση μαζί Του και όχι στη γνώση. Μην μείνεις με αυτό που ξέρεις ή με αυτά που μέχρι τώρα έχεις βιώσει. Κάλεσε τον Ιησού για μία εγκάρδια κοινωνία, όπως έγινε λίγο αργότερα με αυτούς τους δύο ανθρώπους και τον Κύριο στην Εμμαούς.
 

Λουκ.κδ:30-31 - "Και αφού εκάθισεν μετ' αυτών εις την τράπεζαν, λαβών τον άρτον ευλόγησε, και κόψας έδιδεν εις αυτούς. Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και εγνώρισαν Αυτόν, και Αυτός έγεινεν άφαντος απ' αυτών."
 

Οι δύο μαθητές, ενώ είχαν συνομιλία προηγουμένως με τον Ιησού, δεν Τον αναγνώρισαν! Ήξεραν πράγματα για τον Ιησού, αλλά δεν Τον "έβλεπαν", αν και στεκόταν στο πλάι τους. Η γνώση που είχαν για το πρόσωπό Του δεν στάθηκε ικανή να τους φανερώσει το αντικείμενο της γνώσης τους.
 

Όσα κι αν ξέρεις για τον Ιησού, δεν σημαίνει ότι έχεις απαραίτητα κοινωνία μαζί Του. Δεν σημαίνει ότι γνωρίζεις την καρδιά Του και νιώθεις τον πόθο και την αγωνία Του για τη βασιλεία Του.
 

Τον Ιησού Τον γνώρισαν μόνο αφού είχαν κοινωνία μαζί Του!!  Άνοιξαν τα μάτια τους, αφού υπερίσχυσε η αγάπη τους για το πρόσωπο του Ιησού. Γνώρισαν την αλήθεια, αφού "παρεβίασαν" την παρουσία του Κυρίου να έρθει μαζί τους και τελικά, η ζωή τους δεν άλλαξε απ' αυτά που είχαν μάθει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά από την επαφή εκείνη που είχαν με τον Κύριο.
 

Αν δεν το έκαναν, ίσως να παρέμεναν τυφλοί ...
 

Ο Θεός δεν επιθυμεί απλά να σε θεραπεύσει ή να σε ευλογήσει μόνο στον υλικό τομέα. Δεν θέλει να μάθεις ορισμένα πράγματα για τη βασιλεία Του και μετά να δοθείς πάλι στη μέριμνα και τις φροντίδες της ζωής. Ζητάει να Του παραχωρήσεις την καρδιά σου για να κατοικήσει εκεί.
 

Ιωάν.ιδ:23 Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτόν· Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει.
 

Θέλει να συνομιλεί και να έχει βαθιά επικοινωνία μαζί σου. Το Πνεύμα Του αναπαύεται μέσα στη δική σου αφιέρωση και παραχώρηση. Ευχαριστιέται όταν βλέπει καρδιές να Τον ζητάνε με μία τέτοια θέρμη. Τότε η κοινωνία δεν θα είναι ξερή, διανοητική, θρησκευτική και μίζερη, αλλά η δόξα του Θεού έρχεται και αλλάζει το εσωτερικό στο πνεύμα του ανθρώπου.
 

Ο Ιησούς με τη διδασκαλία Του, καθώς βάδιζαν προς τους Εμμαούς, ελευθέρωσε τους δύο μαθητές από το φόβο και τις αμφιβολίες τους. Τώρα στη διασταύρωση προσποιείται, διότι θέλει να εξακριβώσει : Θα του ζητήσουν περισσότερα;
Τους έδωσε τροφή και ανέζησε το πνεύμα τους. Τώρα θα δει αν θέλουν κάτι περισσότερο, το οποίο είναι η κοινωνία με τον ίδιο το Δημιουργό. Όπως είπαμε προηγουμένως, πολλές φορές δείχνουμε ικανοποιημένοι με κάποια ευλογία που έχουμε πάρει από τον Κύριο. Μας έχει αναγεννήσει, υπηρετούμε με κάποια διακονία μέσα στην εκκλησία και κάπου έχουμε επαναπαυθεί, νομίζοντας ότι αυτά είναι αρκετά και ο Κύριος είναι ικανοποιημένος με μας. Ένας τέτοιος χριστιανός, πιστεύω ότι, θα έλεγε κάτι σαν αυτό σ' εκείνη τη διασταύρωση : "Φίλε, ευχαριστώ για τα λόγια που μου είπες και για τη βοήθεια που μου έδωσες. Αφού όμως θέλεις να συνεχίσεις το δρόμο σου, ο Θεός να είναι μαζί σου. Καληνύχτα."
 

Εκείνος όμως που θέλει να εντρυφήσει στην καρδιά του Θεού θα μείνει κολλημένος σ' αυτόν το συνοδοιπόρο. Θα θελήσει να ανακαλύψει την καρδιά του Θεού όσο γίνεται περισσότερο και να νιώθει να εκπληρώνονται οι υποσχέσεις του Κυρίου μέσα στη ζωή Του. Έτσι θα καταλάβει ποιο είναι το θέλημα του Θεού για να το πράξει και όχι για να επιδεικνύει απλά εκείνα που ξέρει. Θα εκζητήσει κάθε λόγο εξερχόμενο εκ του στόματος του Θεού. Γι' αυτό εκείνοι οι δύο μαθητές ικανοποίησαν το Θεό, το οποίο αποδεικνύεται με την κοινωνία που είχαν όλοι μαζί λίγο αργότερα εκείνο το βράδυ (κδ:30).
 

Η προσευχή του αποστ. Παύλου στην Εφεσ.γ:14-19 δείχνει σε ποιο πνευματικό επίπεδο θέλει ο Θεός να συνάψει τη σχέση Του μ' εμάς.
 

"Διά τούτο κάμπτω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εκ του οποίου πάσα πατριά εν ουρανοίς και επί γης ονομάζεται, διά να δώση εις εσάς κατά τον πλούτον της δόξης Αυτού να κραταιωθήτε εν δυνάμει διά του Πνεύματος Αυτού εις τον εσωτερικόν άνθρωπον, διά να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών, ώστε να δυνηθήτε ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων, τι το πλάτος και μήκος, και βάθος και ύψος, και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού, την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, διά να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού."
 

Από τη στάση της εκκλησίας και τους καθενός μας ατομικά θα εξαρτηθεί κατά πόσο θα επιτρέψουμε να αναπτυχθεί αυτή η βαθιά γνωριμία, η οποία δεν στηρίζεται στη γνώση (υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν ...) αλλά στην παραχώρηση του εαυτού μας προς κατοίκηση του Ιησού εντός μας.
 

Αν πραγματικά θέλουμε το Θεό στη ζωή μας, αυτό θα φανεί από τη στάση μας και όχι από τα λόγια μας.
 

Λίγο αργότερα, το ίδιο εκείνο βράδυ συναντάμε τον Ιησού με τους έντεκα μαθητές Του, αλλά και άλλους παρευρισκόμενους. Εμφανίστηκε ξαφνικά ανάμεσά τους και ζήτησε κάτι για φαγητό.
 

Λουκ.κδ:41-43 - "Ενώ δε αυτοί ηπίστουν έτι από της χαράς και εθαύμαζον, είπε προς αυτούς, Έχετε τι φαγώσιμον ενταύθα; Οι δε έδωκαν εις Αυτόν μέρος οπτού ιχθύος, και από κηρήθραν μέλιτος. Και λαβών ενώπιον αυτών έφαγεν."
Πάλι βλέπουμε εδώ να εκφράζεται η επιθυμία του Ιησού για κοινωνία με το λαό Του. Μου κάνει εντύπωση, η έμφαση που δίνει ο λόγος του Θεού στο γεγονός ότι ο Κύριός μας έφαγε "ενώπιον αυτών". Ο Κύριος φανερώνεται, αποκαλύπτεται και εκδηλώνεται μέσα στην κοινωνία της εκκλησίας. Όπως βοήθησε τους δύο αδελφούς στο δρόμο προς τους Εμμαούς να νικήσουν το φόβο και την απογοήτευση, το ίδιο ακριβώς κάνει και εδώ. Αυτό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία και σήμερα για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε το Θεό με καρδιά λατρείας και αφιέρωσης.