Το θέμα της υπακοής είναι από τα σπουδαιότερα στη ζωή του
πιστού. Όταν λέμε «το αντίθετο της
υπακοής» δεν εννοούμε ακριβώς παρακοή αλλά άλλες μορφές, οι οποίες αν και δεν
είναι απευθείας άρνηση του θελήματος του Θεού δεν παύουν να έχουν τα ίδια
αποτελέσματα με αυτά της παρακοής.
1. Η εντελώς αντίθετη συμπεριφορά (Ιωνάς α:1-3)
Ο Ιωνάς αντί να πάει στη Νινευή (σημερινή Μοσούλη του Ιράκ)
πήγε στη Θαρσείς (σημερινή Ισπανία). Αντί να πάει ανατολικά της Παλαιστίνης,
πήγε στη δύση.
α) Παρακοή δεν είναι μόνον η παράβαση ή
η μη τήρηση μιας μεμονωμένης εντολής του Θεού αλλά και η άρνηση συμμόρφωσης με
ένα ολόκληρο σχέδιο του Θεού για τη ζωή μας (επάγγελμα, σχέση, διακονία,
ευρύτερο έργο του Θεού).
β) Ο Ιωνάς ήξερε ότι παρέβαινε το σχέδιο
του Θεού (α:9-12 – σύγκρ. Ψαλ.να:5). Δεν υπάρχει δικαιολογία ότι δεν ξέρουμε τι
θέλει ο Θεός. Το Πνεύμα Του μας ελέγχει.
γ) Ο Θεός παίδεψε τον Ιωνά αλλά δεν τον
απέρριψε. Όταν είδε πως η καρδιά του ήταν ευρύτερα προσανατολισμένη στο να
είναι δούλος του Θεού και προφήτης Του, τον επανέφερε στη σωστή τροχιά. Μπορεί
να παραβαίνουμε έστω και συνειδητά καμιά φορά το θέλημα του Θεού, αλλά αν
μετανοήσουμε ειλικρινά, ο Θεός μας αποδέχεται πάλι και μας χρησιμοποιεί στο
έργο του.
2. Η ελλιπής υπακοή (Α΄ Σαμ.ιε:7-9)
Ο Σαούλ δεν παράκουσε εντελώς την εντολή του Θεού να
εξολοθρέψει τους Αμαληκίτες και τα υπάρχοντά τους. Η αμαρτία του ήταν ότι
χώρισε τα λάφυρα σε Α΄και Β΄ Διαλογής. Τα δεύτερα τα κατέστρεψε αλλά τα
καλύτερα τα διέσωσε δήθεν για τον Κύριο –στην ουσία για τον εαυτό του. Υπάκουσε
αλλά η υπακοή του ήταν ελλιπής.
Στο πολιτισμικό επίπεδο της εποχής, η εξολόθρευση των λαφύρων
(ανθρώπων και πραγμάτων) θεωρείτο προσφορά στον Κύριο. Συνεπώς με την
πρωτοβουλία του ζημίωνε τον Κύριο. Παρακρατούσε μια «προμήθεια», τα καλύτερα!
Κι αυτό είναι το νόημα για μας σήμερα. Όταν ο Κύριος μας ζητάει όλη μας την
καρδιά, όλη μας τη ζωή, όλα όσα έχουμε να τα θέσουμε στη διάθεσή του, πρέπει ν’
αφήσουμε τις δικαιολογίες και να του τα παραχωρήσουμε ΟΛΑ. Στα μάτια του Κυρίου
είναι καλύτερη η υπακοή από τη θυσία!
3. Υπακοή αλλά με τον δικό μας τρόπο (Αριθ.κ:9-11)
Ο Μωυσής στο γνωστό περιστατικό αντί να μιλήσει στον βράχο,
τον χτύπησε για να βγάλει νερό. Εκτέλεσε την εντολή να δώσει νερό στο λαό, αλλά
το έκανε με τον δικό του τρόπο. Ο Μωυσής έκανε τρία λάθη:
α) Χτύπησε τον βράχο αντί να μιλήσει σ’
αυτόν. Παρέβλεψε τη λεπτομέρεια. Αλλά ο Θεός έχει απαιτήσεις και για τις
λεπτομέρειες. Ο Νώε πρόσεξε τις λεπτομέρειες όταν κατασκεύαζε την κιβωτό.
β) Επιπλέον ο Μωυσής πρόσβαλε το λαό του
Θεού με την υβριστική συμπεριφορά του. Αλλά ο λαός δεν ήταν δικός του, δεν τον
είχε ελευθερώσει αυτός από την Αίγυπτο, δεν τους είχε ταΐσει αυτός κλπ. Ο Θεός
θα υπερασπιστεί το λαό του (Ζαχ.β:8, Α΄
Κορ.γ:17).
γ) Πρόβαλε τον εαυτό του αντί να δοξάσει
το Θεό.
Η συμπεριφορά μας απέναντι στην εκκλησία του Θεού κατά την
άσκηση της όποιας διακονίας ή έργου μας γενικότερα για τον Κύριο, θα μετρήσει
τελικά στο αν θα ευλογηθούμε κι εμείς απ’ αυτό το έργο. Ο Μωυσής έμεινε έξω από
την ευλογία της Χαναάν. Την είδε από μακριά. Πολλοί κοπιάζουν για δεκαετίες στο
έργο του Θεού και επειδή ακολουθούν την ίδια συμπεριφορά των δικών τους
πρωτοβουλιών, κάνουν τα ίδια λάθη και χάνουν τις ευλογίες του κόπου τους.
Το δικό μας παράδειγμα
υπακοής είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
α) «Αν
και ήταν Υιός έμαθε μέσα από τα παθήματά του την υπακοή» (Εβρ.ε:12). Ταλαιπωρήθηκε,
ξαγρύπνησε, κουράστηκε, πέρασε αγωνίες, αμφισβητήθηκε κλπ. Εμείς πώς μαθαίνουμε
την υπακοή στη χριστιανική ζωή; Ζητάμε από τον Κύριο να μας διδάξει;
Παραδινόμαστε σ’ αυτόν ή τα περιμένουμε όλα να γίνουν αυτόματα;
β) Ο Ιησούς ήταν ο ίδιος το υπέρτατο
παράδειγμα υπακοής, που πρέπει να το ακολουθούμε πιστά (Α΄ Ιωάν.β:6).
Συγκέντρωνε στον εαυτό του τα χαρακτηριστικά όλων όσοι έδειξαν υπακοή πριν απ’
αυτόν (Αβραάμ, Νώε, Έσδρας, Ιωσήφ κ.ά.) κι ακόμη περισσότερα.
γ) Τέλος, ο Ιησούς απαίτησε υπακοή από
τους δικούς του (Ιωάν.ιδ:21), κάτι που κανένας άλλος δεν τόλμησε να το κάνει,
γιατί τα δικά του λόγια είναι «ρήματα ζωής αιωνίου», δηλ. εντολές που όποιος
τις ακολουθεί ζει αιώνια.
Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας διδάξει την υπακοή. Να
αποφύγουμε κάθε μορφή αντιθέτου της υπακοής και να ζήσουμε απολαμβάνοντας την
αίσθηση ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του θείου θελήματος.
