Ψαλμός ριθ:65-72
Ένας τέτοιος τίτλος αρμόζει, φρονούμε, στο σημερινό μας
σύντομο ανάγνωσμα. Όλα του τα εδάφια, έχουν μορφή... εξομολόγησης.
Τα εδάφια 67 και 71, μας μιλούν για κάποια «ταλαιπωρία», από
την οποία πέρασε ο Ψαλμωδός. Και μέχρις εδώ βέβαια, τίποτε το ιδιαίτερα
ενδιαφέρον. Όλος ο κόσμος, λίγο πολύ, περνάει από ταλαιπωρίες, στεναχώριες,
θλίψεις, δοκιμασίες. Και όταν αυτή η δυσάρεστη κατάσταση περάσει, όλο που ακούγεται
είναι κάποιος αναστεναγμός ανακούφισης, κάτι σαν «πέρασε κι αυτό». Όμως ο
άνθρωπος του Θεού κάνει κάτι διαφορετικό. Το «εν ημέρα δυστυχίας, σκέπτου»
(Εκκλ.ζ:14).
Κάτι, που πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος αφιερωμένος στον
Θεό: «Γιατί μου συνέβηκε αυτό; Τι θέλει ο Θεός να με διδάξει; Ποιας αμαρτίας
και ποιας ολιγωρίας πνευματικής καρπός είναι τούτο το αδιέξοδο;». Μακάριος
εκείνος που δεν αρνείται τον ηθικό προβληματισμό και την πνευματική αξιολόγηση
- ή και επαναξιολόγηση - από καιρό σε καιρό στη ζωή του. Είναι, η απαραίτητη διόρθωση
πορείας. Είναι, το «τι» της παράβασης και της παράλειψης, που θα μπορούσα να
επιδιώξω ή να αποφύγω και... δεν το ’καμα.
Είναι η υπέροχη στιγμή της
αυτογνωσίας, που αρνούμαι να καθίσω στο εδώλιο της ενοχής άλλον υπόλογο έξω από
τον εαυτό μου.
«Καλό μου γίνηκε που ταλαιπωρήθηκα, γιατί αυτό με ’φερε πιο
κοντά στο λόγο Σου». Κοιτάχτηκα στον «καθρέφτη» (Ιάκ.α:23), που δεν κολακεύει,
που μου δείχνει τις μουτζούρες μου, που με στέλνει στην πηγή του καθαρισμού.
