Πρέπει να έχεις ταπεινή ιδέα για τον εαυτό σου

Μην υψηλοφρονείς για τις πολλές σου γνώσεις, αλλά με ταπείνωση να αναγνωρίζεις την αμάθειά σου μπροστά στην πανσοφία του Θεού.

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ έχει μέσα του τον πόθο της γνώσης. Τι θα ωφεληθείς όμως από τις ξερές γνώσεις, χωρίς το φόβο του Θεού;

Ο ταπεινός, αμόρφωτος χωρικός που υπηρετεί με αγνότητα τον Θεό, είναι ασυγκρίτως ανώτερος από τον υπερήφανο σοφό που έχει για μοναδική του φροντίδα, όχι της ψυχής του την πορεία, άλλα την πορεία των άστρων.

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Λένε πως η πιο ανεξερεύνητη περιοχή του κόσμου, είναι αυτή που βρίσκεται... κάτω από το καπέλο μας. Δηλαδή ο εαυτός μας. Ποιος μπορεί να πει πως έχει μια βαθιά κι αληθινή αυτογνωσία! Ότι παρά τα χειροκροτήματα του «άξιος... άξιος...» (Λουκάς ζ:4), αυτός ξέρει πόσο χαμηλότατη είναι η πνευματική και η ηθική του στάθμη! Δύσκολο, σαν άλλος Ιωάννης να λες και να το πιστεύεις «ουκ ειμί... ουκ ειμί...» (Ιωάννης α:19-22).

ΠΑΘΗΜΑ = ΜΑΘΗΜΑ

Ψαλμός ριθ:65-72

Ένας τέτοιος τίτλος αρμόζει, φρονούμε, στο σημερινό μας σύντομο ανάγνωσμα. Όλα του τα εδάφια, έχουν μορφή... εξομολόγησης.

Τα εδάφια 67 και 71, μας μιλούν για κάποια «ταλαιπωρία», από την οποία πέρασε ο Ψαλμωδός. Και μέχρις εδώ βέβαια, τίποτε το ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Όλος ο κόσμος, λίγο πολύ, περνάει από ταλαιπωρίες, στεναχώριες, θλίψεις, δοκιμασίες. Και όταν αυτή η δυσάρεστη κατάσταση περάσει, όλο που ακούγεται είναι κάποιος αναστεναγμός ανακούφισης, κάτι σαν «πέρασε κι αυτό». Όμως ο άνθρωπος του Θεού κάνει κάτι διαφορετικό. Το «εν ημέρα δυστυχίας, σκέπτου» (Εκκλ.ζ:14).