Το βιβλίο της Γένεσης λέει ότι ο Αδάμ και η Εύα, παρόλο
που ήταν γυμνοί στον κήπο της Εδέμ, δεν αισθάνονταν ντροπή ("δεν ησχύνοντο")
(Γεν.β:25). Όμως σημειώστε τι έγινε αμέσως όταν έφαγαν από τον απαγορευμένο
καρπό, "ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί αμφοτέρων, και εγνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί
και ράψαντες φύλλα συκής, έκαμον εις εαυτούς περιζώματα και ήκουσαν την φωνήν
Κυρίου του Θεού, περιπατούντος εν τω παραδείσω προς το δειλινόν και εκρύφθησαν
ο Αδάμ και η γυνή αυτού από προσώπου Κυρίου του Θεού, μεταξύ των δένδρων του
παραδείσου. Εκάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ, και είπε προς αυτόν, Πού είσαι;
Ο δε είπε, την φωνήν σου ήκουσα εν τω παραδείσω, και εφοβήθην, διότι είμαι
γυμνός και εκρύφθην και είπε προς αυτόν ο Θεός, Τις εφανέρωσεν εις σε ότι είσαι
γυμνός; Μήπως έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε να μη
φάγης; και είπεν ο Αδάμ, Η γυνή την οποίαν έδωκας να είναι μετ’ εμού, αυτή μοι
έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον και είπεν Κύριος ο Θεός προς την γυναίκα, Τι
είναι τούτο το οποίον έκαμες; και η γυνή είπεν, Ο όφις με ηπάτησε, και
έφαγον" (Γεν.γ:7-13).
Οι προπάτορες ένιωσαν ένα αίσθημα που ποτέ πριν δεν
είχαν αισθανθεί: τη ντροπή.
Όμως φαίνεται ότι το αίσθημα αυτό της ντροπής έχει χαθεί τα τελευταία χρόνια. Λίγοι
είναι αυτοί που θα αισθάνονταν ντροπή αν μαθευόταν ότι έχουν εξωγαμιαίες
σχέσεις. Η χώρα μας έχει γίνει αδιάντροπη! Εδώ οι άνθρωποι στην πραγματικότητα
προσφέρονται να επιδείξουν τις εξωγαμιαίες περιπέτειές τους και την
εξευτελιστική συμπεριφορά τους στην τηλεόραση χωρίς οι θεατές να αντιδρούν.
Δεν υπάρχουν πλέον πολλά πράγματα για τα οποία οι
άνθρωποι νιώθουν ντροπή. Και όμως η ντροπή είναι ένα βασικό στοιχείο στο σχέδιο
του Θεού, για ν' αποκαταστήσει τους ανθρώπους στην αρχική σχέση μαζί Του.
Ο ορισμός της ντροπής είναι "ένα οδυνηρό
συναίσθημα που προκαλείται από την αναγνώριση ότι κάποιος έχει αποτύχει να
πράξει, να συμπεριφερθεί ή να σκεφτεί σύμφωνα με το μέτρο που αποδέχεται ως
καλό".
Ο Ιωάννης γράφοντας για τη Βασιλεία των Ουρανών, λέει: "Δεν
θέλει εισέλθει εις αυτήν ουδέν το οποίον μιαίνει και προξενεί βδέλυγμα, και
ψεύδος" (Αποκ.κα:27).
Όπως ακριβώς ο
πόνος είναι μια προειδοποίηση στο σώμα μας, ότι ίσως είμαστε άρρωστοι φυσικά,
έτσι και η ενοχή είναι μια προειδοποίηση στο πνεύμα μας ότι είμαστε άρρωστοι
πνευματικά. Η αίσθηση ντροπής είναι ένα αίσθημα ενοχής απαραίτητο πριν κάποιος
κάνει το πρώτο βήμα προς τη σωτηρία, "επειδή πάντες ήμαρτον, και υστερούνται
της δόξης του Θεού" (Ρωμ.γ:23).
Αν δεν αναγνωρίσουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί και ένοχοι
ενώπιον του Θεού, ποτέ δεν θα προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα που είναι η μετάνοια.
"Διότι
η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν προς σωτηρίαν αμεταμέλητον η λύπη όμως του
κόσμου γεννά θάνατον" (Β' Κορ.ζ:10).
Τελικά η μετάνοια οδηγεί στη συγχώρεση των αμαρτιών μας.
Ανακεφαλαιώνοντας, η Ντροπή μας οδηγεί στην Ενοχή, αυτή μας οδηγεί στη
Μετάνοια, κι αυτή με τη σειρά της μας οδηγεί στη Συγχώρεση.
Υπάρχουν τουλάχιστον έξι λανθασμένες πεποιθήσεις που μας
εμποδίζουν να νιώσουμε ντροπή:
(1) Οι αμαρτίες μου δεν οφείλονται σ’ εμένα. Υπεύθυνη είναι η κοινωνία και όχι εγώ. Σε παλαιότερους
καιρούς οι ιεροκήρυκες συχνά παρακινούσαν τους ακροατές τους να εξομολογηθούν
ταπεινά τις αμαρτίες τους. Σήμερα όμως οι περισσότεροι δεν θέλουν ν' ακούνε
κηρύγματα που μπορεί ν' αμφισβητήσουν την αυτοεκτίμησή τους. Σαν αποτέλεσμα τα
περισσότερα κηρύγματα σήμερα καταδικάζουν το κοινωνικό κακό, όπως είναι ο
ρατσισμός, η σεξουαλική κακοποίηση και η κοινωνική αδικία. Μόνο σπάνια
αγγίζονται θέματα σχετικά με την οικογένεια, όπως είναι το διαζύγιο, η περηφάνια,
η απληστία κι ο υλισμός. Ναι, εξακολουθούμε ν' ακούμε καταδίκες για τις
αμβλώσεις, την πορνογραφία και άλλες υπερβολές που πράττει η χωρίς περιορισμούς
κοινωνία μας, όμως όλα αυτά αγγίζουν εκείνους έξω από τις εκκλησίες και όχι
τους εκκλησιαζόμενους.
(2) Οι αμαρτίες μου οφείλονται στην κακή ανατροφή μου και
στους γονείς μου. Δεν σας θυμίζει κάτι αυτό; "Η
γυνή την οποίαν έδωκας να είναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του
δένδρου". Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν ν' αναλάβουν ευθύνη για
τις κακές τους πράξεις. Όμως ο Θεός δεν το βλέπει μ’ αυτό τον τρόπο. Δεν
μπορούμε να δείχνουμε κατακριτικά τους γονείς, τους συζύγους ή τα παιδιά μας.
Καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις δικές του αμαρτίες.
(3) Ο Διάβολος με έβαλε να το κάνω. Κι αυτό μας θυμίζει κάτι πολύ παλιό: "Ο όφις
με ηπάτησε, και έφαγον". Ναι, ο Σατανάς μπορεί να μπει στη ζωή μας και
να μας επηρεάσει, φυτεύοντας μέσα στο μυαλό μας σκέψεις που οδηγούν στην
αμαρτία. Όμως δε μπορεί να μας κάνει ν' αμαρτήσουμε. Όταν αναγεννιόμαστε
στη ζωή του Χριστού, γινόμαστε νέα δημιουργήματα-γιοι και κόρες του Θεού. Σαν
δικά Του παιδιά, δεν είμαστε πλέον κάτω από την κυριαρχία του Σατανά. Ζούμε στη
Βασιλεία του Θεού και όχι του Σατανά.
(4) Κακό είναι μόνο αν αμαρτάνουμε εν γνώσει μας. Κι αυτή η σκέψη είναι λάθος. Όπως ακριβώς συμβαίνει με
το νόμο της πολιτείας, όπου δεν αναγνωρίζεται άγνοια νόμου, έτσι και με το νόμο
του Θεού είμαστε ένοχοι γι’ αυτό που κάνουμε είτε αναγνωρίζουμε ότι είναι αμαρτία
είτε όχι.
(5) Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε για να συγχωρεθούμε είναι
να λυπηθούμε για τις αμαρτίες μας. Συγνώμη
αλλά αυτό δεν είναι αρκετά καλό. Η σωτηρία δεν μοιάζει με διάφορες τηλεοπτικές
σειρές που ίσως γνωρίζετε. Όχι μόνο πρέπει να μετανοήσουμε με την καρδιά μας,
αλλά πρέπει επίσης να φανεί πως αυτό είναι ειλικρινές με τις πράξεις μας. Ο
Παύλος λέει ότι ο ίδιος κήρυττε "εις πάσαν την γην της Ιουδαίας, και
έπειτα εις τα έθνη, να μετανοώσι, και να επιστρέφωσιν εις τον Θεόν, πράττοντες
έργα άξια της μετανοίας" (Πράξ.κς:20).
(6) Όταν είμαστε "εν Χριστώ", μπορούμε να
αμαρτάνουμε όσο θέλουμε κι ύστερα να συγχωρούμαστε. Ούτε αυτό είναι αληθινό. Μερικοί χριστιανοί της πρώτης
εποχής που δεν είχαν καταλάβει σωστά, σκέφτονταν με τον ίδιο τρόπο, όμως ο
Παύλος τους επανέφερε στην αλήθεια με τούτα τα λόγια: "Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί;
θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, διά να περισσεύση η χάρις; Μη γένοιτο ημείς
οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πώς θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή;"
(Ρωμ.ς:1-2).
Ναι, το αίσθημα της ντροπής έχει
εξαφανιστεί από τον κόσμο μας κι αυτό ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ! Δεν συμφωνείτε;
