Ψαλμός ριθ:73-80
Έπειτα από πολλά χρόνια αθέλητη απουσία, βρέθηκα για λίγες
μέρες, στο αγαπημένο γενέθλιο νησί. Χτυπητή βέβαια και απογοητευτική η προσπάθεια
συνύπαρξης(;) του ρομαντικού χτες και του τουριστικού σήμερα. «Ο ρομαντισμός
πέθανε, ζήτω ο σεξοτουρισμός». Ας είναι. Κάτι που ’μείνε, τα γραφικά
στενοκάντουνα, όπου δεν τα ’χει μασκαρέψει ο τουρισμός. Άρχισα να φωτογραφίζω,
όταν... κάτι μπλοκάρισε στη μηχανή μου. Ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί,
μάλιστα την παραμονή της αναχώρησης.
Ρώτησα εδώ κι εκεί, για κάποιον που θα μπορούσε να με
βοηθήσει. Ρώτησα, τρέμοντας στη σκέψη, ότι μπορούσαν χέρια ανέμπειρα να
χαλάσουν, αντί να διορθώσουν, την πολύτιμη μηχανή. Κι όπου ρώτησα, όλοι μου
’παν ένα όνομα: «Aυτός είναι ο μόνος».
Όταν μπήκα στο μαγαζί του, δεν με πήρε χαμπάρι. Είχε στα
χέρια του μια μηχανή πιο αυτόματη από τη δική μου και... «κλακ, εντάξει», ήταν
οι δυο λέξεις που άκουσα. Έβαλα τη μηχανή μου στα χέρια του μ’ εμπιστοσύνη.
Ήταν ο μόνος στο νησί. Και η εμπιστοσύνη μου δεν διαψεύστηκε.
Διαβάζω τώρα, έπειτα από τόσο καιρό το εδ.73 του ψαλμού μας
και καταλαβαίνω ότι όμοια ένιωσε κι ο Ψαλμωδός όταν έλεγε: «Συνέτισε με,
(γιατί) τα χέρια σου με φτιάξανε». Ποιος με ξέρει καλύτερα; Ποιος μπορεί να με
διδάξει σοφότερα; Είσαι ο Πλάστης μου. Είμαι πηλός στα θαυμαστά κι αγαπητά σου
χέρια. Και είπα: «Κύριε, αξίωνέ με πάντοτε σε Σένα να ’ρχομαι και αποκλειστικά
να εμπιστεύομαι».
