Ψαλμ.ριθ:121-128
Έχουμε μπροστά μας άνθρωπο, που απόκαμε να ζητάει και να προσδοκάει από τους ανθρώπους. Ψυχή, που στράφηκε με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Κύριο, μα που... ή το ρολόι του τρέχει ή ο Κύριος αργεί να έλθει αρωγός και να δώσει τη λύση και το διέξοδο.
Βέβαια ξέρουμε, ότι το δεύτερο δεν συμβαίνει. Δεν μπορεί να συμβεί. Συμβαίνει τότε το πρώτο; Πολλές φορές, ναι. Ο «ολιγόβιος και πλήρης ταραχής άνθρωπος» (Ιώβ ιδ:1), ζει συχνά την αντίστροφη μέτρηση του χρόνου. Αντί να χαίρεται το κάθε «σήμερα» νιώθει αντίθετα το όποιο «τώρα», να αφαιρείται από κείνο που του ’μείνε, το «πόσο ακόμη;», όπως το βαθμολογεί. Συχνά, ο άνθρωπος βιάζεται, κι ας λέει: «Θεέ μου, γιατί αργείς;».
Είναι όμως και φορές, που τίποτε από τα παραπάνω δυο δεν συμβαίνει. Είναι φορές, που η συσσώρευση των φορτίων είναι τέτοια, που οι αδικούντες ένα γύρω είναι τόσοι πολλοί, που οι προβληματισμοί μέσα είναι τόσο οξείς, που στην οριζόντια διάσταση της ζωής μας τα πυκνά σύννεφα έχουν τόσο σκοτεινιάσει τον ορίζοντα, που η πιστή δοκιμαζόμενη ψυχή, αναφωνεί και λέει: «είναι καιρός για να ενεργήσει ο Κύριος» (126).
Αλλά πότε είναι ο καιρός που ενεργεί ο Κύριος; Ακριβώς τότε, που ο άνθρωπος - ο πιστός του Κυρίου - λέει στον εαυτό του: «φτάνει πια, μέχρις εδώ, ας αφήσω τον Κύριο να ενεργήσει». Είναι, όπως έχει γραφτεί, «ακριβώς στο τέρμα του εαυτού μας, που μας περιμένει ο Κύριος».
