Η προσευχή κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τα άλλα είδη ζωής στη
Γη, επειδή μόνο οι άνθρωποι προσεύχονται και τούτο παγκόσμια και άσχετα από
εποχή, πολιτισμό κ.λπ.
Ο
κύριος στόχος της προσευχής δεν πρέπει να είναι η προώθηση των υλικών μας
αιτημάτων. Η προσευχή δεν είναι μια τυπική διαδικασία με την οποία στέλνουμε
στο Θεό τον κατάλογο με τις επιθυμίες μας. Εξάλλου πολλές φορές ζητάμε πράγματα
που φαίνονται να είναι αυτό που χρειαζόμαστε, αλλά αργότερα καταλαβαίνουμε πως
αν τα είχαμε πάρει, αυτό θα ήταν προς ζημιά μας.
Ούτε
είναι η προσευχή ένας τρόπος για να στέλνουμε στο Θεό «σήμα κινδύνου» σχετικά
με τις ανάγκες μας. Ο Θεός τις γνωρίζει πολύ καλύτερα από ότι εμείς. Η προσευχή
σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας μηχανισμός σχεδιασμένος για να κάνουμε το Θεό
να μας θυμηθεί.
Ένας
από τους βασικούς σκοπούς της προσευχής είναι να διαθέσουμε χρόνο συνομιλώντας
με τον Πατέρα μας. Και όταν γίνεται με αυτό το στόχο, μπορούμε να είμαστε
βέβαιοι ότι η προσευχή μας θα απαντηθεί.
Είναι
ανάγκη, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι η προσευχή δεν είναι μόνο για αιτήματα αλλά
μας επιτρέπει να βρεθούμε στην παρουσία του Θεού, για να Του εκφράσουμε την
αγάπη μας, να Τον ευχαριστήσουμε για το αμείωτο ενδιαφέρον Του για τη ζωή μας
και να Του δώσουμε την τιμή που οφείλουμε. Τότε θ’ ανακαλύψουμε μια νέα
διάσταση της προσευχής που είναι τόσο ξένη στους περισσότερους πιστούς.
Η
επικοινωνία με το Θεό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή από οποιαδήποτε απάντηση σε
αιτήματά μας. Και εάν τούτο γίνει ο σκοπός
για τον οποίο προσευχόμαστε, τότε δεν θα υπάρχει πια αυτό που λένε «αναπάντητη
προσευχή».
Πρέπει ωστόσο να παραδεχτούμε, ότι διάφοροι ευσεβείς άνθρωποι, ατυχώς,
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΥΤΕ ΓΙΑΤΙ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ. Γνωρίζουμε περιπτώσεις που
κάποιοι – και αυτοί δεν είναι λίγοι – προσεύχονται όχι στο Θεό αλλά, όπως είπε
ο Χριστός, «διά να φανώσιν εις τους ανθρώπους»
(Ματθ.ς:5), ενώ άλλοι «κακώς ζητούν, διά
να δαπανήσωσι εις τας ηδονάς των» (Ιακ.δ:3). Υπάρχουν ακόμη κι εκείνοι που
προσεύχονται επειδή με τον τρόπο αυτό μπορούν πλαγίως να ικανοποιήσουν την
επιθυμία τους να «κηρύττουν», επειδή δεν τους διατίθεται ο άμβωνας. Υπόψη δε
ότι όλοι αυτοί τις προσευχές τους δεν τις κάνουν ιδιωτικά, μυστικά, στο «ταμείο»
τους (Ματθ.ς:6), αλλά πάντοτε δημόσια...
Καιρός, λοιπόν, να πάψουμε τους «πειραματισμούς» και να εγκύψουμε στις
βιβλικές αρχές και οδηγίες, ακολουθώντας το ασφαλές παράδειγμα των αγίων
ανθρώπων της Βίβλου, ώστε η προσευχή μας να είναι ευάρεστη στον Θεό ως θυμίαμα
ευώδες, και όχι σαν «βδέλυγμα» που Του προκαλεί απέχθεια (Ψαλμ.ρμα:2, Ησ.α:13).
Ο
Ιησούς είπε:
Ματθ.κς:41 «αγρυπνείτε
και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η
δε σαρξ ασθενής.
Μάρκ.ιγ:33 «Προσέχετε,
αγρυπνείτε και προσεύχεσθε· διότι δεν εξεύρετε πότε είναι ο καιρός.
Αυτές τις ώρες της προσευχής, καλό είναι να καθίσουμε στα
πόδια του Κυρίου, μια και οι μέρες είναι πονηρές, να Τον λατρεύσουμε, να Τον γνωρίσουμε, να ησυχάζουμε, να μάθουμε,
να οδηγηθούμε, να μετανοήσουμε, ν’ αποκατασταθούμε.
